ตอนที่1 จุดเปลี่ยนสำคัญ

...ตอนที่1 จุดเปลี่ยนสำคัญ...

"20…50..100..มันมีแค่ร้อยเดียวเองว่ะเอ็ม"เจียวกล่าวบอกเอ็ม ขณะที่ตัวเองกำลังนั่งอยู่บนหลังชายหนุ่มร่างอ้วนซึ่งเป็นเจ้าของเงินที่เขาถืออยู่ในมือ 

"เห้อ..ป้องกันดีๆดิว่ะไอ้นี่"เสียงจากเอ็มที่บ่นให้กับภีม เนื่องจากเอ็มเขาบังคับให้ภีมเป็นคู่ซ้อมชกมวยกับเขา รอยช้ำเขียวที่อยู่บนตัวภีม ส่วนใหญ่ก็มาจากเอ็มทั้งนั้น แต่ภีมก็ได้แต่กัดฟันและทำตามที่มันสั่ง

"อือ..แบบนี้ถูกไหม"ภีมพยายามยกแขนตั้งการ์ด แต่ท่าที่ทำก็ดูพิกลพิการไม่มั่นคง 

เอ็มสบัดหมัดซ้ายแย็บทะลวงการ์ดเข้าไปที่หน้าของภีมได้อย่างง่ายดาย หมัดนั้นรุนแรงจนทำให้ภีมล้มลงไปพร้อมกับเลือดกำเดาที่ไหลออกทางจมูก 

"เห้ออ..กากชิบหาย"

"มันจะเก่งได้ไงล่ะ ก็มันไม่เคยฝึกมวยเหมือนมึงนิฮ่าฮ่า"น้ำเสียงต่ำฟังดูน่าอึดอัด ดังออกมาจากปากของป๊อบ ซึ่งก็เป็นเพื่อนของเอ็มอีกคน

เอ็ม เจียวและป๊อบ ไอ้พวกนี้คือหัวโจกของห้องม.5/7 หัวหน้าก็คือไอ้เอ็ม เป็นอดีตนักมวยสากลเยาวชนที่เก่งเป็นอันดับต้นๆของประเทศ 

"เฮ้ย..พอได้แล้ว ครูกำลังมา"เสียงของชายหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง กล่าวบอกพวกของเอ็ม เขาชื่อทินเป็นนักเรียนที่เพิ่งย้ายมาตอนม.5 

"อะ..เอ่อ..โอเค"

เมื่อเอ็มได้ยินเขาก็ทำตามโดยไม่ขัดขืน เพราะถึงเขาจะเป็นหัวโจกของห้อง แต่คนที่เก่งที่สุดในห้องก็คือทิน ในวันที่เขาเข้ามาในวันแรก ทินก็โดนรับน้องโดยเอ็มแต่เอ็มกลับโดนส้นตีนยัดปากซะเอง ส่วนสาเหตุที่เอ็มยังเป็นหัวโจกของห้อง เพราะทินเขาไม่อยากเป็น ก็แค่นั้นแหละ 

นี่ก็กล่าวมาเนิ่นนานพวกคุณก็คงสงสัยสินะว่าตกลงใครคือพระเอกของเรื่องกันแน่ ทินเหรอ? หรือจะเป็นภีม? ปล่าวเลย จริงๆพระเอกของเรื่องก็คือ ชายร่างอ้วนที่โดนเจียวนั่งบนหลังต่างหาก 

ชื่อของเขาก็คือสลันเป็นเพื่อนสนิทของภีมที่รู้จักกันมาตอนช่วงมัธยมต้น 

หลังจากคุณครูเข้ามาในห้อง ทุกคนก็นั่งที่ของตัวเอง สลันและภีมนั่งโต๊ะข้างกัน ส่วนพวกของเอ็มก็นั่งอยู่โต๊ะด้านหลังของสลันอีกที 

"นี่..เจ็บมากไหม ไปห้องพยาบาลก่อนปล่าว"สลันถามภีมด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่ต้องห่วงหรอก"ภีมตอบพร้อมยิ้มกว้าง"แต่ครั้งหน้าแกมาโดนต่อยแทนฉันนะ ฮ่าฮ่า"

"ฮ่าฮ่า โอเคๆ"นี่ก็คือชีวิตของพวกเขาทั้งสอง ตั้งแต่ม.ต้นพวกเขาก็โดนแกล้งกันมาตลอด พอย้ายมาเรียนม.ปลายที่ใหม่ ก็เหมือนหนีเสือปะจระเข้ เจอไอ้พวกเอ็มอีก แต่พวกเขาก็คอยให้กำลังใจกันและกัน คาดหวังให้ตัวเองอดทนผ่านความลำบากนี่ไปให้ได้ 

12:00น. 

.

.

วันนี้อาหารเที่ยงเป็นแกงเขียวหวาน นักเก็ตไก่สองชิ้น และลอดช่อง ทุกอย่างถูกใส่ไว้ในถาดหลุมโลหะ

สลันและภีมเดินไปนั่งที่โต๊ะโรงอาหาร ระหว่างที่พวกเขากำลังทานอาหารและคุยกันอย่างสนุกสนาน จู่ๆสลันก็เห็นว่ามีก้อนอะไรเล็กๆกระเด็นตกลงไปในลอดช่องของเขา 

สลันหันไปทางที่มันกระเด็นมา ก็พบกับป๊อบที่กำลังแคะขี้มูกอยู่"อะไร? ไม่ชอบเหรอ..ลอดช่องสูตรพิเศษเลยนะฮ่าฮ่า"

สลันหันกลับไปมองที่ลอดช่องตัวเอง พร้อมกับทำสีหน้าพะอืดพะอมเนื่องจากเขารู้แล้วว่าไอ้ก้อนเล็กๆนั่นคืออะไร

"เฮ้ย..ทำไมทำหน้างั้นวะ?"ป๊อบก้มมามองหน้าสลัน"รังเกียจกูเหรอ?"

สลันหลบสายตาพร้อมตอบกลับไปว่า"ปล่าวสักหน่อย"

"มองหน้ากูดิ"ป๊อบสั่งสลันด้วนน้ำเสียงที่เริ่มมีน้ำโห

สลันหันไปมองตามที่ถูกสั่ง สายตาของสลันคล้ายกับเหยี่ยวที่จ้องมองสิ่งมีชีวิตที่ต่ำกว่า ซึ่งสายตาแบบนี้สลันเขามีมาตั้งแต่เกิด ดวงตาแบบนั้นมันทำให้ป๊อบรู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างแรง

"จ้องแบบนี้ มึงหาเรื่องกูเหรอวะไอ้ห่า"ป๊อบตะโกนใส่หน้าสลันพร้อมดึงคอเสื้อของอีกฝ่ายขึ้น

"ดะ..เดี๋ยวสิ เราก็หันมามองตามที่นายสั่งไง"สลันพยายามพูดให้ป๊อบใจเย็นลง แต่เหมือนจะหนักกว่าเดิม

ป๊อบดึงสลันออกจากโต๊ะด้วยแรงที่มหาศาล ถึงสลันจะอ้วนแต่ป๊อบก็อ้วนและสูงใหญ่กว่ามาก"ไอ้หมูแคระ วอนส้นตีนกูเองนะ"ด้วยความที่สลันสูงแค่165เขาเลยถูกเรียกว่าหมูแคระบ่อยๆ

ป๊อบลากสลันมากลางโรงอาหาร"มา..มึงมาต่อยกับกู"

ทุกสายตาในโรงอาหารเริ่มหันมาจับจ้องที่พวกเขาทั้งสอง"นี่..เดี๋ยวสิป๊อบ เราไม่ได้จะหาเรื่องนายสักหน่อ-"

สลันพูดไม่ทันจบเขาก็โดนป๊อบต่อยไปที่ท้องอย่างรุนแรง จนสลันก้มตัวขดเป็นกุ้ง ไม่รีรอป๊อบก็สาดหมัดใส่สลันไม่ยั้ง สลันเอามือปิดที่ท้ายทอยและหว่างขา ได้แต่นอนขดตัวอยู่ตรงพื้นปล่อยให้โดนกระทืบอยู่แบบนั้น  ส่วนใหญ่ป๊อบจะโจมตีไปที่ลำตัวมากกว่าส่วนอื่น เพื่อป้องกันไม่ให้คนในครอบครัวของสลันสังเกตเห็นว่ามีร่องรอยการถูกทำร้าย เนื่องด้วยมันรู้อยู่แล้วว่าสลันไม่กล้าบอกพ่อแม่หรอก

"เฮ้ยพวกแกทำอะไรน่ะ"เสียงตะโกนจากครูดังไล่หลังมา ทำให้ป๊อบต้องหยุดและเดินจากไป"ระวังตัวไว้เถอะมึง"

สลันนอนขดตัวสักพักก่อนจะพยายามลุกขึ้น ภีมและครูเดินมาประคองสลัน

"เราไปห้องพยาบาลก่อนเถอะสลัน"ภีมพูด 

"มะ..ไม่เป็นไรหรอก"สลันพูดและพยายามยิ้มแต่มันก็ดูฝืนแบบสุดๆ

"ไปตามที่เพื่อนบอกเถอะสลันครูเป็นห่วง"คุณครูกล่าวบอกสลัน

"อืม..ก็ได้ครับ"

หลังจากนั้นภีมก็พาสลันไปห้องพยาบาล ก่อนจะกลับไปเรียนต่อที่ห้อง 

หลังหมดคาบสุดท้ายสลันและภีมก็รีบเก็บของและรีบไปเข้าแถวที่โดมโรงเรียน

ในระหว่างเข้าแถว ทุกคนรอบๆก็คุยกันเจี้ยวจ้าวอย่างสนุกสนาน

"เฮ้ย มึงทำความสะอาดห้องยัง ไม่งั้นมึงโดนครูแดงตีนะเว้ย"

"เย็นนี้ไปร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่กันปะ"

"กล่องดินสอเหล็กกูลืมไว้บนห้องว่ะ แต่ห้องปิดไปแล้วคงไม่หายหรอกมั้งนะ"

"เออ นี่สลัน..เย็นนี้เราไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะกันนะ"ภีมกระซิบบอกสลันจากด้านหลังแถว

"โอเคๆ"สลันตอบกลับเบาๆ

ณ สวนสาธารณะ

สวนสาธารณะ เป็นที่ที่รวมคนมากมายมาอยู่ด้วยกัน ทั้งเหล่าคู่รักที่มาเดินเล่นกัน ทั้งนักวิ่งที่ซ้อมวิ่งเพื่อไปแข่งมาราธอน รวมไปถึงเหล่าคนที่ชอบเล่นกล้ามเพราะที่นี่ก็มีโซนเล่นเวทเทรนนิ่งอยู่เช่นกัน 

สลันและภีมพวกเขามักจะมาที่สวนแห่งนี้หลังเลิกเรียนตลอดเพราะมันอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมาก พวกเขาทั้งสองก็จะชอบมานั่งตรงศาลารูปทรงหกเหลี่ยมและคอยชมวิวทิวทัศน์ด้วยกัน

"เอานี่สลัน"ภีมยื่นโคล่ากระป๋องให้กับสลัน 

"โอ้ว ขอบคุณครับบ"สลันพูดขอบคุณเป็นน้ำเสียงขี้เล่น หยอกล้อใส่ภีม

"อึก..อึก..อึก..อ่าาสดชื่นโคตรๆ"ภีมพูดออกมาอย่างสบายใจ

"อึก..อึก..อึก..อ่าาแสบคอชิบเป้ง"ทุกครั้งที่สลันดื่มน้ำอัดลมเข้ามักจะแสบคอเสมอ"ทำไมไม่ซื้อน้ำส้มมาให้ว้าา"

ภีมหัวเราะเบาๆพร้อมกล่าวบอกไปว่า"น่าๆ ซื้อมาให้ฟรีก็ดีละ"

"เห้ออ วันนี้เพิ่งเปิดเทอมวันแรกแท้ๆเลย แต่ก็ต้องมาโดนแบบนี้ซะแล้ว"สลันเริ่มบ่นกับสิ่งที่เจอมา

"เดี๋ยวสักวันพวกนั้นก็ต้องโดนกรรมตามสนองเองแหละ"ภีมบอกไป

"เหอะ!! ชาติไหนละนั้น ดูอย่างลุงคนนั้นสิอยู่มากี่ปีละ ยังไม่โดนกรรมตามสนองเลย"สลันพูดพร้อมเบะปากมองบน

"ฮ่าฮ่าจริงด้วยแฮะ แต่ก็คงได้แต่อดทนต่อไปนั้นแหละ ถ้าเราสู้กลับมีหวังโดนรุมกระทืบตายแน่"ภีมพูดพลางถอดหายใจเฮือกใหญ่

เห้ออออออ

"นี่..ฉันบอกเลยนะ ถ้าฉันแข็งแกร่งฉันจะสร้างแก๊งขึ้น"สลันพูดออกมาด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

"แล้วจะสร้างทำไมอะแก๊ง?"ภีมถามด้วยความงุนงง

"ก็เพื่อควบคุมพวกชั่วไง นายก็รู้ใช่ไหมว่ากฏหมายบ้านเรามันดิ้นได้ขนาดไหน ฉันเลยคิดอยากจะสร้างแก๊งเพื่อควบคุมพวกมันอีกทีไง"สลันอธิบายไอเดียที่ตัวเองคิดไว้อย่างมั่นใจ

"โอ้โห..โคตรการ์ตูนเลยฮ่าฮ่า"ภีมพูดพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ

"แล้วไง..มันก็น่าจะทำได้จริงนะ"สลันกอดอกและจ้องเขม็งใส่ภีม

"อืมม..ที่นายบอกอยากแข็งแกร่งนี่หมายถึงต่อสู้เก่งใช่ปะ"ภีมถาม

"ใช่ ทำไมอะ"สลันตอบกลับ

"ก็ถ้าอยากต่อสู้เก่งก็ไปฝึกมวยสิ แถวนี้ก็มีค่ายมวยสอนอยู่"

"เอิ่ม..ไม่เอาละขี้เกียดแฮะๆ"

"ฮ่าฮ่า อะไรของแกเนี่ย"

สลันและภีมคุยเล่นกันสักพัก เสียงติ๊งจากมือถือภีมก็ดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมาดู

สลันยื่นหน้าไปดูมือถือภีม "โอ้..นั่นแฟนนายนิ"

"ช่ายย หวาดใจฉันเอง"ภีมพูดพร้อมยิ้มแก้มปริ

"แหมมม หน้าแดงเชียวไอ้เจ้านี่"

แต่สักพักภีมก็หน้าถอดสี"อ้าวภีม เป็นไรอะ"สลันตกใจเลยถามไป

"เขาบอกเลิกฉันอะ"ภีมตอบพร้อมทำหน้าหงอย

"เฮ้ย..อย่าเพิ่งเศร้าสิ ลองไปคุยกันตัวต่อตัวก่อน อาจเข้าใจผิดอะไรกันรึปล่าว"สลันพยายามเรียกสติเพื่อนตัวเอง

"เออ..จริงด้วย งั้นฉันไปก่อนนะสลัน"

"โอเคๆ บาย"

หลังพูดจบภีมก็รีบหยิบกระเป๋าแล้วรีบวิ่งไปทันที

สลันนั่งชมวิวคนเดียวอยู่สักพักพร้อมคิดอะไรในหัวไปพลางๆ คิดถึงเรื่องที่เจอมาและคิดถึงเรื่องในอนาคต 'ฉันจะต้องอดทนไปถึงเมื่อไหร่นะ' นี่คือคำถามที่ถามซ้ำแล้วซ้ำอีกในหัวของเขา หากเขาอดทนจากม.ปลายไปได้ พอขึ้นมหาลัยเขาจะไม่เจอเรื่องแบบนี้อีกใช่ไหมนะ? แล้วหลังจบไปฉันจะต้องมีงานดีๆทำใช่ไหมนะ? ทำงานไปเรื่อยๆจนได้พบรักของตัวเองแล้วก็แต่งงานใช่ไหมนะ? หลังจากนั้นก็มีลูกและบ้านอีกหนึ่งหลังแบบนั้นเหรอ? 

ยิ่งสลันคิดเขาก็ยิ่งไม่รู้สึกถึงความสุขที่จะตามมา หรือจริงๆแล้วเขาไม่ต้องการอะไรแบบนั้นเหรอ แล้วสิ่งที่ต้องการจริงๆล่ะมันคืออะไร?

สลันนั่งเหม่อไปจนเริ่มตกเย็น"อ่า..นี่ก็เย็นแล้ว เราก็ควรรีบกลับบ้านได้แล้วล่ะ"

บ้านของสลันห่างจากโรงเรียนประมาณ3กิโลเมตร ซึ่งเขาจะชอบเดินกลับมากกว่าเพราะมันจะได้แหวะซื้อของกินกลับด้วย

ทุกๆครั้งสลันจะต้องเดินผ่านร้านอินเตอร์เน็ตแห่งหนึ่งทุกครั้ง เป็นร้านอินเตอร์เน็ตที่ใหญ่ที่สุดในย่านนี้เลยก็ว่าได้ แต่มีอย่างเดียวที่สลันไม่ชอบคือข้างร้านอินเตอร์เน็ตมันจะเป็นซอกตึก ซึ่งมันจะชอบมีพวกนักเลงมั่วสุมอยู่ในนั้น

"ชะ..ช่วยด้วย.."เสียงแหบแห้งที่ดังออกมาจาก ตรอกซอกตึกข้างร้านอินเตอร์เน็ต 

สลันที่เดินผ่านมาพอดี เห็นชายแก่ร่างสูมผอมที่กำลังโดนกลุ่มคนจำนวนหนึ่งยืนรายล้อมอยู่ มีคนหนึ่งหันมามองสลันก่อนจะบอกว่า"มองไรวะไอ้อ้วน อยากโดนเหรอไอ้นี่"

สลันสะดุ้งโหยงรีบเดินหนีทันที ในใจก็รู้สึกอยากช่วยชายแก่คนนั้น แต่เขาทำไม่ได้เพราะเขาอ่อนแอเกินไป 'ถ้าฉันแข็งแกร่งกว่านี้ละก็'

สลันที่เพิ่งจะเดินมาถึงบ้าน เขาก็เห็นแม่ตัวเองกำลังขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปอย่างรีบร้อน

"แม่จะไปไหนอะ"

แม่เห็นสลันก็รีบบอกกลับไป"อ้าวนี่ลูกยังไม่รู้เหรอว่า ภีมโดนรถชน"

"ห๊ะ!!"สลันตกใจหนัก และรีบนั่งมอไซค์ไปกับแม่ตัวเอง

เมื่อมาถึงโรงพยาบาลสลันก็เห็นยายของภีม กำลังนั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องไอซียู แม่ของเขาก็รีบเดินเข้าไปปลอบ

ส่วนสลันก็ได้แต่ยืนอ้ำอึ้งอยู่ตรงนั้น ก่อนหน้านั้นไม่กี่ชั่วโมงพวกเขายังคุยกันอยู่เลย แต่ทำไมจู่ๆถึงเกิดแบบนี้ขึ้นได้ สลันเอามือกุมหัว ความรู้สึกต่างๆได้ถาโถมเข้ามาหาเขาไม่หยุด สลันคิดแต่ว่าเขาจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเพื่อนอย่างภีมแล้ว ไม่นานใบหน้าของสลันก็เต็มไปด้วยน้ำตา

เวลาผ่านไปราว3ชั่วโมง ก็ได้มีหมอท่านหนึ่งเดินมาบอกว่าภีมพ้นขีดอันตรายแล้ว ตอนแรกพวกสลันดีใจกันมาก แต่ความสุขก็หายไปอย่างรวดเร็ว เพราะหมอท่านนั้นบอกอีกว่าสมองของภีมได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก จึงทำให้เขากลายเป็นเจ้าชายนิทรา

^^^โปรดติดตามตอนต่อไป^^^

*ตอนนี้ยังไม่มีการปรากฏตัวของระบบนะครับ จะโผล่มาในตอนที่2ซึ่งเดี๋ยวสักพักก็นะลงในวันนี้นี่แหละฮะ 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***