"กล้าดียังไงกันยัยนั่น..ชักจะเกินไปแล้วนะ มันทำเกินไปแล้วจริง กล้าทำแบบนี้กับฉันแกได้หมดอนาคตแน่พชร"
ว่างแล้วก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อเอาโทรศัพท์ออกมาด้วยอารมณ์โกรธจัด โดยหารู้ไม่ว่าคนที่จะไม่เหลืออะไรเลยคือตัวเองต่างหากที่จะหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างที่สร้างมากับมือไปในไม่ช้านี้
"มีเบอร์ยัยพชรนั่นรึเปล่า"
"ก็มีอยู่หรอกค่ะ แต่ป๊าจะเอาไปทำไม"
"ยังจะถามอีก"
แสดงแววตาโกรธเกรี้ยวออกมาจนเธอต้องรีบบอกเบอร์ของพชรให้แล้วเขาก็กดโทรออกไม่ต่ำกว่าสิบสาย แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าปลายสายนั้นจะกดรับสายที่โทรไป
"รับสายสิวะ"
.
.
ชายหนุ่มร่างสูงลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับพชรที่นั่งจิบไวน์ชมวิวทิวทัศน์ของทะเลรออยู่นอกด้านนอกระเบียงห้องนอน จึงรีบลุกขึ้นเดินออกไปหา
"เป็นไง! เจ็ทแลคหายรึยัง.."
"Whatt.."
"Sorry! Is the Jet lag gone?"
กล่าวคำขอโทษและถามเขาอีกครั้งก่อนจะกระดกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม
"Pretty much okay"
ค่อนข้างจะโอเค
"Have a seat"
นั่งลงก่อนสิ
นั่งลงตามคำเชิญชวนของพชร
"Aren't you going to pick up first"
คุณจะไม่รับสายก่อนหรอ
"It doesn't matter"
ไม่ได้สำคัญอะไร
กดวางสายแล้วบล็อกเบอร์ที่โทรเข้ามาทิ้งไปอย่างไร้เหตุผล
"takeover.."
"We're not gonna talk about this right now. Have a good rest. Talk about that later. A glass of wine?"
เราจะไม่คุยเรื่องนี้กันตอนนี้ พักผ่อนให้สนุก แล้วค่อยคุยเรื่องนั้น ไวน์สักแก้วมั้ย
รินไวน์ใส่แก้วแล้วส่งยื่นให้ชายหนุ่มร่างสูง
"Thank.."
รับแก้วไวน์นั้นมาไว้ในมือ
"We'll have a meal at the hotel in a little bit. Your husband should have come, too"
อีกหน่อยเราไปทานอาหารที่โรงแรม สามีคุณน่าจะมาด้วยนะ
"He's busy.."
เขางานยุ่งน่ะ..
.
.
"อาหารเช้าเที่ยงเย็นเราสามารถมาทานที่นี่ได้ หรือถ้าใครอยากจะสั่งไปทานที่ห้องก็ได้"
ขวัญกวินกล่าวบอกเพื่อนร่วมโต๊ะอาหารหลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"ทานด้วยกันหลายๆคนอร่อยกว่านะครับ"
"ค่ะ! ฉันจะกลับไปเอาโทรศัพท์นะคะ พอดีพึ่งนึกได้ว่าลืมเอาไว้ในบ้านพัก ตามสบายกันเลยค่ะ"
ว่าแล้วขวัญกวินก็ก้าวเดินออกไปจากห้องทานอาหารของโรงแรมรีสอร์ตเพื่อกลับไปเอาโทรศัพท์ที่บ้านพัก แต่แล้วในระหว่างทางที่เดินออกไปจากตัวโรงแรมก็เดินสวนทางผ่านชายจำนวนห้าคนและหญิงอีกหนึ่งคน ซึ่งสองคนในนั้นมีคนที่ตัวเธอรู้จัก จึงต้องหยุดแล้วเหลียวหลังมองตาม แต่ก็ก้าวเท้าเดินต่อไปเรื่อยๆ และในขณะเดียวกันผู้หญิงคนนั้นซึ่งก็คือพชรเองก็เหลียวหลังมองตามด้วยเช่นกัน
"ป๊าา..! เดี๋ยวเกรซตามไป can eat food first"
ไปทานอาหารกันก่อนเลย
พชรกล่าวบอกเช่นนั้นแล้วก็วิ่งกลับไปตามหลังขวัญกวินที่เดินออกไปก่อนแล้ว
"พี่ขวัญ..! พี่ขวัญ.."
เสียงเรียกนั้นทำให้ขวัญกวินหยุดยืนและรอพชรที่ร้องเรียกตามมาจนทัน
"ไม่คิดเลยนะว่าเราจะมาเจอกันที่นี่"
"แปลกใจอยู่เหมือนกัน แล้วทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ"
"เจ้านายเก่ามา และเราก็เป็นเพื่อนกันด้วย"
"ที่บอกว่าธุระก็คือ.."
"ฮ่าๆๆ"
พชรหัวเราะพร้อมกับยกมือขึ้นเกาหัวตัวเอง
"แล้วนี่พี่จะไปไหนหรอ"
"ไปเอาโทรศัพท์ที่ลืมไว้ในบ้านพัก"
"เดินไปเป็นเพื่อนนะ"
.
.
"Are you really my child's old boss?"
คุณเป็นเจ้านายเก่าของลูกผมจริงหรือเปล่า
เสียงของพงศกรพ่อเลี้ยงของพชรกล่าวถามกับชายหนุ่มชาวต่างชาติที่นั่งร่วมโต๊ะอาหารด้วยกัน
"Yes!! But the status is switched. Grace is the president of the company, and I'm the vice president of the company. She resigned her post to come back here. But the stock didn't sell. She didn't tell you?"
ครับ!! แต่สถานะสลับกัน เกรซคือประธานบริษัท ส่วนผมคือรองประธานบริษัท เธอลาออกจากตำแหน่งเพื่อกลับมาที่นี่ แต่หุ้นไม่ได้ขาย เธอไม่ได้บอกคุณเหรอ
"No! She never said anything about her work"
ไม่! เธอไม่เคยบอกอะไรเกี่ยวกับเรื่องงานของเธอเลย
ทำหน้าตาเหลือเชื่อที่ลูกสาวของตนเคยเป็นถึงประธานบริษัทที่ต่างประเทศ แต่ไม่เคยบอกกับตนเลย
"And do you know about Grace's takeover of the js company?"
แล้วคุณรู้เรื่องที่ว่าเกรซจะเทกโอเวอร์บริษัทjsหรือเปล่า
"No! Don't know..I'd definitely forbid it if I knew it"
ไม่! ไม่รู้..ถ้ารู้ผมคงห้ามปรามแน่นอน
แสดงสีหน้าแววตาสับสน แต่ภายในใจกลับแอบยิ้มกรุ้มกริ่ม แต่แล้วก็ปรับเปลี่ยนสีหน้ายิ้มออกมา
"Actually, i know..knew it would be one of the ways I thought it would be. So why is that.."
อันที่จริง ผมรู้..รู้ว่ามันจะต้องเป็นหนึ่งในแบบที่ผมคิดไว้ แล้วทำไมถึงเป็นงั้นไปได้..
"Gambling..I lost a bet to her"
การพนัน..ผมแพ้เดิมพันเธอ
.
.
"คุณอาโทรมาหลายสายเลย"
ขวัญกวินกล่าวหลังจากที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แต่ก็ไม่คิดจะโทรกลับเพราะคิดว่าคงจะโทรตามมาขอร้องไม่ให้เธอลาออกจากงาน
"ทำไมไม่โทรกลับหาท่านประธานหน่อยล่ะ"
"คงจะโทรมาขอไม่ให้ลาออก"
"จะลาออกจริงหรอ"
"ใช่! อยู่ไปก็เท่านั้น"
เธอกล่าวตอบพลางนึกภาพที่ตัวเองต้องนั่งทำงานแทนธีภพที่โดดงานหนีไปเที่ยวเล่นไม่สนใจอยู่ทำงานที่ควรจะทำตามความรับผิดชอบ
"มันเหนื่อยนะ ทำงานแทนคนอื่นมาสองปี ทั้งที่ไม่ใช่หน้าที่..บางทีต้องตามต้องรั้งให้เค้าอยู่งานแทนที่จะหนีไปทำอย่างอื่น"
"ฉันเองก็ถูกไล่ออกมาเมื่อวาน หางานยากเลยทีนี้"
พูดไปก็ยิ้มไปเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับตัวเอง
"ไล่เธอออกด้วยสาเหตุอะไร.."
แสดงสีหน้าที่ทางเหลือเชื่อและงุนงง ด้วยพชรก็ทำงานอยู่ดีๆ แค่ลางานหนึ่งอาทิตย์ทำไมต้องโดนไล่ออกโดยไม่มีเหตุผลอันควร
"คิดว่าฉันเล่นชู้กับท่านรองมั้งคะ"
"คิดได้ไง แทบไม่เห็นเธอคุยหรือพบกับท่านรองเลย"
"เจอเมื่อวานตอนเดินตามหลังพี่ แต่ดันโดนท่านรองลากไปคุย สุดท้ายเด้งออกเลย"
"ไร้เหตุผลสิ้นดี..ฉันจะโทรไปคุยให้"
กดโทรศัพท์หวังจะโทรไปหาธนินที่ซึ่งเป็นประธานบริษัท
"ไม่ต้องหรอก..ฉันคงจะกลับไปทำงานที่เดิมแหละ"
พชรกล่าวปรามพร้อมกับจับมือห้ามเธอเอาไว้ไม่ให้กดโทรออก
"แล้วนี่พี่ทานข้าวยัง ไปทานด้วยกันสิ"
"พึ่งทานเสร็จก็เลยกลับมาเอาโทรศัพท์นี่แหละ ตามสบายเลย"
"ถ้างั้นว่างป้ะ เล่นน้ำกัน มาทะเลทั้งทีต้องเที่ยวเล่นให้สนุก"
เผยยิ้มเพื่อเชิญชวนให้ไปด้วยกัน
"ทีมพี่ชวนก่อนเธอแล้วสิ"
.
.
ธีภพก้าวเท้าเดินเข้าไปในบ้านหลังหนึ่งเมื่อมีชายหนุ่มร่างสูงวัยเดียวกันกับเขาเปิดประตูให้
"กูรบกวนมึงไม่นานหรอก กูหาที่อยู่ได้เมื่อไหร่แล้วจะย้ายออก"
"ไม่เป็นไร เพื่อนกัน..จะอยู่นานๆก็ได้"
"กูเกรงใจ.."
"เออๆ เอาขอลไปไว้บนห้องไป"
เขาพูดดังนั้นธีภพก็เดินเข้าไปด้านในเพื่อขึ้นไปชั้นสอง จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนทั้งที่ยังไม่ได้จัดการตัวเอง
"อีเกรซ! มึงทำชีวิตกูพัง.."
เขานอนบ่นกับตัวเองแล้วสักพักก็หยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรออกหาขวัญกวิน และเธอก็ยอมรับสายนั้น
"ขวัญ! พี่ขอโทษนะ อย่าถอนหมั้นพี่เลยได้มั้ย"
"เพื่อ..!"
เสียงขวัญกวินตอบกลับมาเพียงคำเดียวสั้นๆอย่างเยือกเย็น
"พี่สัญญาพี่จะเปลี่ยนตัวเองทุกอย่าง พี่จะตั้งใจทำงาน ไม่โยนภาระให้ขวัญ ไม่เที่ยวกลางคืน.."
"พอเถอะ พี่พูดแบบนี้มาแปดปีแล้วนะ"
ตอบกลับด้วยถ้อยคำที่เย็นชา ไม่อาจเชื่อถือคนในสายได้อีกต่อไป
"ขวัญ..ขวัญ! ขวัญทำแบบนี้พี่ตายแน่เลยขวัญ"
"นั่นมันก็เรื่องของพี่.."
ตอบกลับอย่างคนไร้อารมณ์แล้วกดวางสาย
.
.
"แกจะเทกโอเวอร์เจเอสจริงมั้ย"
เสียงของพงศกรถือแก้วน้ำกล่าวถามกับพชรในช่วงเย็นของวัน
"ใครบอกป๊า.."
กล่าวถามกลับพร้อมกับแสดงหน้าตาฉงน
"คุณไมค์"
"..ก็ตามนั้น"
"จะเทกโอเวอร์เค้าไปทำไม"
เขาถามเธออีกครั้งพลางมือก็วางแก้วน้ำลงบนโต๊ะรับประทานอาหาร
"......พวกมันต้องไม่เหลืออะไร เหมือนอย่างที่เราเคยเป็น ป๊าล้มละลายเพราะมัน.."
"รู้ได้ไง!"
มองตาลูกสาวไม่วางตาอย่างสงสัย
"แอบได้ยินป๊าพูดกับรูปม้าเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว มันขืนใจม้าจนท้องเกรซ แต่ป๊าก็ยังเมตตาเลี้ยงเกรซมา เกรซจะเอาคืนให้ป๊าเอง"
ตอบกลับด้วยน้ำเสียงคำพูดจริงจังอย่างตั้งใจ
"แต่เกรซกำลังแก้แค้นพ่อแท้ๆตัวเองให้ไม่เหลืออะไรเลยนะ"
"ใครสนล่ะป๊า..ขอแค่ได้เอาคืนก็พอ"
"เอาเถอะ! ต่อให้ห้ามก็คงห้ามไม่ได้แล้วเนาะ พูดมาซะขนาดนี้ ยังไงก็รอบคอบหน่อยแล้วกัน ถ้าไม่ไหวก็พอ..กลับมาอยู่ในส่วนของเรา อย่าไปยุ่งกับพวกเค้าอีก"
"พูดเหมือนจะสนับสนุนแต่ก็ไม่รึเปล่านะ"
กล่าวจบก็หยิบแก้วน้ำของพ่อตัวเองขึ้นมาดื่มโดยไม่ขออนุญาตเสียก่อน
"เอาตามที่เข้าใจ..ป๊าจะยืนอยู่ตรงกลาง ตั้งใจมาที่นี่เพราะคุณขวัญล่ะสิ พาป๊ามาด้วยเพื่อเป็นไม้กันหมาเพื่อให้ลูกน้องเค้าคิดว่าพาป๊ามาเที่ยวด้วยเฉยๆล่ะสิท่า.."
กล่าวถามน้ำเสียงเย้าแหย่
"เปล่าเลยนะป๊า..ไมค์เค้าตั้งใจมาที่นี่เอง แต่ก็ไม่คิดว่าลางานมาเจอไมค์แล้วจะได้เจอพี่ขวัญที่พาทีมมาเที่ยวที่นี่ด้วยอ่ะ"
"ไม่จริงอ่ะ"
ส่งสายตาบ่งบอกว่าไม่เชื่อสิ่งที่เธอพูด
"ป๊าา..จริงๆ"
.
.
21:24 น.
"พี่นอนรึยังง่ะ"
เสียงอันนุ่มนวลของพชรกล่าวถามบุคคลในสายผ่านโทรศัพท์มือถือ
"ถ้านอนแล้วจะรับโทรศัพท์ได้มั้ยล่ะ"
"ฮ่าๆๆ ก็นั่นน่ะสินะ"
หัวเราะตอบกลับใบหน้ายิ้มแย้ม
"โทรมามีอะไร.."
"ออกไปเดินเล่นรับลมทะเลริมชายหาดกันมั้ย ทุกคนน่าจะนอนกันหมดแล้ว"
เหลียวมองไปรอบๆทั่วอาณาบริเวณเพราะตัวเองยืนอยู่หน้าบ้านพักหลังหนึ่ง
"ถ้าบอกว่าไม่ไปล่ะ"
ตอบกลับเสียงเรียบเฉยกว่าปกติ
"ฮืออ..มาเถอะนะ ฉันยืนรอที่หน้าบ้านพักแล้ว ข้างนอกดาวสวยมากเลย"
เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าในยามวิกาลซึ่งมีแต่แสงจากดวงดาวสาดส่องสุกสกาวเปล่งประกายเต็มไปทั่วทุกทิศทั้งเวหาในคืนจันทร์เสี้ยว
"เหมือนจะเป็นการบังคับเลยนะ เดี๋ยวเดินออกไปหาก็ได้.."
กล่าวบอกด้วยรอยยิ้มพลางส่ายหน้าเบาๆแล้วลุกเดินออกไปจากห้องนอนเพื่อไปพบกับพชรที่รออยู่ด้านนอกบ้านพัก
เมื่อขวัญกวินเดินออกมาพร้อมปิดประตูบ้านพัก พชรก็ยื่นมือรอรับมือของขวัญกวินเพื่อเป็นการเชื้อเชิญให้เธอเดินจับมือไปด้วยกัน และแล้วทั้งสองก็ได้เดินจับมือพูดคุยกันจนไปถึงชายทะเล
"เล่นน้ำกัน"
"ไม่เอา! ดึกขนาดนี้น้ำมันเย็นใครเค้าจะบ้าไปเล่น"
"ก็ฉันนี่ไง"
ว่าแล้วก็วิ่งลงทะเลจากนั้นก็วักน้ำใส่ขวัญกวิน
"นี่มันเปียกนะ"
"ก็รู้..! แต่ตั้งใจ.."
ยิ้มร่าเริงพลางวักน้ำใส่เธออีกครั้งจนเธอต้องหนีแต่ก็ไม่วายดึงเธอลงน้ำทะเลด้วยความรวดเร็วจนล้มทับร่างกัน
"เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง"
ขวัญกวินผลักน้ำใส่พชรแล้วลุกขึ้น แต่ทว่าเธอก็ยังยิ้มอยู่ได้
ในขณะเดียวกันขวัญกวินก็รีบเดินขึ้นจากน้ำ แต่หันกลับลงไปในน้ำพชรก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้นเสียแล้ว เธอจึงรีบสอดสายตามองหาไปจนทั่วบริเวณพร้อมส่งเสียงร้องเรียกหาแต่ก็ยังไม่พบ
แต่เพียงไม่นานพชรโผล่หัวขึ้นมาจากน้ำพร้อมร้องเรียกให้ช่วย
"ช่วยด้วย! ฉันเป็นตะคริว.."
สิ้นคำนั้นก็จมดิ่งลงไปใต้น้ำ เธอที่ได้ยินและเห็นดังนั้นก็รีบกลับลงน้ำตามไปช่วยในทันที แต่ผลปรากฏว่าจุดที่พชรร้องเรียกให้ช่วยนั้นน้ำไม่ได้ลึกอะไรเลย จึงรับรู้ได้ทันทีว่าตัวเองกำลังโดนพชรแกล้งเข้าให้แล้ว
"อีกแล้วนะ ไม่สนุกเลยนะที่มาล้อเล่นกับเรื่องความเป็นความตายแบบนี้"
ผลักน้ำใส่พชรอย่างโมโห
"ก็ไม่อยากให้เครียดอ่ะ สัญญาจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว"
ยกนิ้วก้อยขึ้นมารอเกี่ยวก้อยสัญญาพลางยิ้มออกมาอย่างทะเล้น
"ไม่ใช่เด็กๆนะ"
ถึงเธอจะพูดเช่นนั้นแต่สิ่งที่พชรแสดงออกก็ทำให้เธอเผยยิ้มออกมาได้โดยไม่ปิดบัง แล้วเดินขึ้นจากน้ำอีกครั้งแต่ก็ถูกรั้งตัวเอาไว้
"เรา..! คบกันได้ใช่มั้ย"
กล่าวถามและจับขวัญกวินให้หันหน้ามาทางตน จากนั้นก็ยืนจ้องตาในน้ำทะเลอันหนาวเย็น
"อึ อือ..อืออ!"
ขวัญกวินให้คำตอบกับพชรโดยใช้การครางตอบเป็นเสียงตอบรับในลำคอ
พชรไม่รอช้าเมื่อได้รับคำตอบก็ก้มหน้าลงจูบริมฝีปากอวบอิ่มของขวัญกวินหนึ่งครั้ง แต่แล้วขวัญกวินก็ยกแขนขึ้นคล้องคอพชรแล้วเงยหน้าขึ้นจูบกลับ พชรจึงตอบสนองจูบครั้งที่สองจากเธอกลับไปพร้อมดึงร่างเล็กของเธอเข้ามาโอบเอวอย่างแนบชิดในน้ำทะเลภายใต้แสงดาวระยิบระยับตระการตาในยามค่ำคืนอันแสนหวาน แต่ก็ไม่อาจทราบได้ว่าจะหวานไปอีกได้นานเท่าไหร่หรือสิ้นสุดลงตอนไหน เพราะสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้แล้ว มันอาจจะกลับกลายเป็นความขมขื่นจนกลืนไม่ลงเลยก็เป็นไปได้เช่นกัน
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments