Chapter 7 เกินเลย

เช้าวันใหม่..

ร่างเล็กของขวัญกวินซุกตัวนอนซมอยู่ใต้ผ้าห่มด้วยความหนาวเหน็บอยู่ในห้องพักเพียงคนเดียว แม้แต่ดวงตาทั้งสองข้างก็ยังลืมตาตื่นไม่ได้

ใบหน้าแดงระเรื่อดังคนเขินอายก็ไม่ปาน แต่ก็ยังมีความซีดเซียวราวกับคนป่วยไข้ อีกทั้งยังนอนขดตัวเนื้อตัวสั่นเทาจากความเหน็บหนาวที่โลดแล่นเข้าไปภายในร่างกาย ผ้าห่มผืนหนาที่ปกคลุมทั้งเรือนกายก็ไม่อาจจะช่วยบรรเทาหรือหยุดยั้งความหนาวภายในเนื้อกายของเธอได้

.

.

"สิบเอ็ดโมงจะประชุมแล้วทำไมคุณขวัญยังไม่มาอีกนะ ปกติมาเช้ามากเลยนะ ไม่เคยหายไปแบบนี้เลย"

พชรพูดกับตัวเองอย่างวิตกกังวลก่อนที่จะตัดสินใจเดินออกไปจากห้องทำงานของเจ้านายออกไปนอกบริษัทแล้วขับรถออกไปด้วยสีหน้าวิตกนึกเป็นห่วงเจ้านายของตัวเองจนกระทั่งไปถึงที่พักของเจ้านายก็รีบลงจากรถ เดินเข้าไปในตึกขึ้นลิฟต์แล้วมุ่งตรงไปหยุดยืนที่หน้าห้องห้องหนึ่งแล้วกดรหัสเข้าไป

"พี่ขวัญคะ อยู่ห้องรึเปล่าพี่ขวัญ.."

กวาดสายตามองไปทั่วห้องแล้วเดินเข้าไปเปิดประตูห้องนอนก็พบร่างกับร่างของใครบางคนนอนซุกตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหน้าอยู่บนเตียงนอน

"พี่ขวัญ..!!"

เดินเข้าไปเปิดผ้าห่มออก

"พี่เป็นอะไรรึเปล่า.."

"ไม่สบายนิดหน่อย"

ขวัญกวินกล่าวแล้วก็ดึงผ้าห่มกลับขึ้นมาห่มแล้วพชรก็เสียมารยาทยืนหลังมือไปแตะหน้าผากของเธอ

"โอ้ะะ!! ไม่นิดแล้วมั้งคะเนี่ย พี่ตัวร้อนมากเลยนะ"

รีบเดินออกไปหาผ้ากับชามใส่น้ำมาเช็ดตัวให้เธออย่างอดห่วงไม่ได้จนเสร็จเรียบร้อยก็วางไว้โต๊ะข้างเตียง

"พี่ทานอะไรแล้วรึยังเนี่ย"

"ตอนนี้กี่โมง"

"เก้าโมงกว่าแล้ว"

"งั้นอีกชั่วโมงกว่าๆก็..."

ขวัญกวินกล่าวแล้วยันตัวเองให้ลุกขึ้นจากที่นอน แต่พชรก็จับกดให้เธอนอนลงอยู่ดี

"พี่ป่วยก็พักค่ะ ไม่ต้องห่วงเรื่องประชุม เดี๋ยวฉันจะบอกเจ้พราวให้บอกท่านประธานเอง"

"ใครคือเจ้พราว"

"อ่ออ..! พี่เอกราชน่ะค่ะ คนที่สนิทเจ้แกจะให้เรียกชื่อนั้น"

"แต่ถึงยังไง"

"ฉันหาอะไรให้พี่ทานดีกว่านะ แล้วจะจัดการเรื่องประชุมให้"

ยื่นมือไปหยิบชามน้ำและผ้าเช็ดตัวแล้วเดินออกไปจากห้องพร้อมกับปิดประตู ผ่านไปสักพักก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับจานข้าวและแก้วน้ำดื่ม

"ลุกขึ้นมาทานข้าวสักหน่อยแล้วค่อยทานยาจะได้ดีขึ้น"

"เธอกลับไปทำงานเถอะเดี๋ยวอีกหน่อยพี่ทานเอง"

"พี่ทานแล้วฉันค่อยจะไป.."

"พี่เป็นเจ้านายเธอนะ"

เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

"งั้นฉันลางานครึ่งวัน ทีนี้เราก็ไม่ใช่เจ้านายกับลูกน้องกันแล้ว"

พชรกล่าวบอกขวัญกวินจบก็ตักข้าวขึ้นมาจากจาน

"ไม่เคยมีใครทำแบบนี้ให้พี่มาก่อนเลย นอกจากพ่อกับแม่"

"เพราะฉันห่วงพี่ยังไงล่ะคะ"

เมื่อได้ฟังดังนั้นขวัญกวินก็ยันตัวเองลุกขึ้นมาทานข้าวที่พชรทำและป้อนให้ จากนั้นก็ทานยาแล้วนอนพักผ่อนร่างกายต่อ ส่วนพชรก็ได้กลับไปทำงานที่บริษัท เข้าห้องประชุมไปคุยงานแทนขวัญกวินแทบทุกอย่างจนผ่านไปได้ด้วยดี พอหลังเลิกงานก็กลับบ้านไปหาพ่อที่เลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่เกิดจนโต แล้วออกจากบ้านไปหาขวัญกวินที่คอนโดของเธอพร้อมอาหารที่จอดแวะซื้อติดมือไปด้วยมากมาย แล้วเคาะประตูห้องนอนก่อนที่จะเปิดเข้าไปด้านใน

"ฉันเองค่ะ! เกรซ..ทานอะไรยังคะ หิวรึเปล่า แล้วตัวหายร้อนรึยัง"

"โอเคมากขึ้นแล้ว แล้วเธอมาทำไมกัน"

"เป็นห่วงง..! อยากมาดูแลเจ้านายตอนที่ไม่สบาย"

เสียมารยาทยกหลังมือขึ้นแตะหน้าผากของขวัญกวินโดยที่ไม่ขอเธอก่อน

"ยังรุมๆอยู่เลยนะ"

ว่าแล้วก็หยิบซองแผ่นเจลออกมาแกะแล้วค่อยๆติดแปะใส่บนหน้าผากให้กับขวัญกวินอย่างนุ่มนวลอ่อนโยน

"ทำแบบนี้ทำไม"

"แบบนี้แบบไหนคะ"

"เธอดูห่วงพี่เกินไปแล้วนะ"

"ก็ต้องห่วงสิ คนรู้จักกันและฉันก็กำลังจีบพี่ จะไม่ให้ห่วงได้ไงพี่ป่วยขนาดนี้"

"แล้วถ้าไม่ได้จีบล่ะ"

ขวัญกวินพูดเช่นนั้นพชรก็นั่งเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง

"ยังไงฉันก็ต้องห่วงและดูแลพี่ตามหน้าที่อยู่ดี"

"การกระทำของเธอตลอดหนึ่งเดือนที่ร่วมงานกัน ขอบคุณนะที่คอยช่วยและใส่ใจห่วงใยดูแลพี่มาตลอด"

ขวัญกวินกล่าวแล้วพชรก็ก้มหน้าลงจ้องตาขวัญกวินไม่กะพริบตาแล้วค่อยๆลดระดับลงไปใกล้ๆหน้าเธอ แต่สุดท้ายก็ดึงตัวเองกลับขึ้นมาเช่นเดิมก่อนที่จะเผลอทำในสิ่งที่ไม่ควรจะทำ

"เดี๋ยวไปเปิดอาหารมาให้ทานนะ"

ลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเท้าเดินแต่ขวัญกวินก็รั้งแขนแล้วออกแรงกระชากจนร่างของพชรล้มลงไปทับร่างตัวเอง อีกทั้งริมฝีปากยังบังเอิญไปประกบกันจนพชรตาค้างไปอีกต่างหาก

"พี่ทำอะไร"

"ขอโทษ..! พี่แค่..."

"พี่คิดแบบเดียวกับฉันแล้วใช่มั้ย"

มองหน้าขวัญกวินแล้วก้มหน้าลงประกบริมฝีปากอวบอิ่มของเธออีกครั้งอย่างอ่อนนุ่มละมุน แต่เพียงไม่นานก็ถอนริมฝีปากออกมาจากกัน ซึ่งนั่นก็ทำให้ขวัญกวินรู้สึกต้องการจูบนั้นอีกจนรู้สึกเสียดายที่พชรไม่จูบต่อ

"เดี๋ยวไปเปิดอาหารมาให้ ทานอะไรสักหน่อยจะได้ไม่หิว"

เดินออกไปจากห้องไปแล้วกลับเข้ามาพร้อมอาหารในจานและชาม แล้วขวัญกวินก็ยันตัวเองขึ้นนั่งบนเตียง

"ประชุมวันนี้เป็นไงบ้าง"

"ทำไมยังห่วงอยู่อีก พี่ควรห่วงตัวเองก่อนมั้ย ฉันจัดการให้แล้ว ผ่านหมดแล้ว ทานข้าวค่ะ พรุ่งนี้วันอาทิตย์พี่ก็พักผ่อนยาวไปเลยนะ ไม่ต้องทำหรือคิดอะไรให้มาก เดี๋ยวจะหายป่วยช้าเพราะมันจะทำให้ฉันยิ่งเป็นห่วงพี่มากเข้าใจมั้ย"

"ค้าา..! จะไม่ทำอะไรเลยตามที่สั่งเลย"

เมื่อได้ฟังคำตอบดังนั้นพชรก็ค่อยๆเผยยิ้มเอ็นดูขวัญกวินออกมาอย่างอดไม่ได้ แล้วจึงตักข้าวแล้วอาหารขึ้นป้อนเธอก่อนที่จะพูดบอกกับเธออีกว่า

"พี่ทำให้ฉันหลงรักพี่ซ้ำแล้วซ้ำเล่ารู้มั้ย"

"อย่างงั้นหรอ..!"

.

.

วันต่อมา..

แชต

ขวัญกวิน : เลขาฉันบอกว่าเครื่องเพชรทุกรูปแบบผ่านหมดแล้วนะคะ เตรียมจัดกระเป๋าเดินทางได้เลยค่ะ

ขวัญกวินแชตบอกทุกคนในกลุ่มไลน์แล้วปิดโทรศัพท์มือถือนั่งทานข้าวต่อด้วยกลับเข้าห้องไปนอนพักผ่อนร่างกายตัวเองต่อคนเดียวจนถึงช่วงบ่ายของวัน เพราะวันนี้พชรยังไม่มาหา

.

.

"ฟ้าา..ฉันลืมยาระงับมาทำไงดี ไม่รู้ยาที่กินจะหมดฤทธิ์ตอนไหนด้วย มันต้องมีผลกับแกแล้วก็คนรอบข้างนี้แน่ๆเลยอ่ะ"

เนตรนภากล่าวบอกกับเพื่อนของตัวเองอย่างร้อนรนจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก

"ฉิบหายแล้วมั้ยล่ะ รีบกลับเลย.."

เพื่อนของเธอกล่าวเช่นนั้นแล้วตัวเธอก็เข่าอ่อนแล้วเริ่มแสดงอาการอะไรบางอย่างออกมา จนผู้คนในบริเวณโดยรอบต้องหันมามองเธอแล้วเริ่มแสดงอาการบางอย่างออกมาไม่เว้นแม้แต่เพื่อนที่มากับเธอ และอาการเหล่านั้นก็มักแสดงออกในบุคคลจำพวกที่เป็นอัลฟ่า

เธอเหลียวมองไปรอบๆก็สัมผัสได้ถึงความอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามาไม่ช้าก็เร็ว แต่ในความอันตรายนั้นก็ดันมีพชรโผล่เข้ามาหาเธออย่างถึงเนื้อถึงตัว ซึ่งพชรก็เป็นหนึ่งในอัลฟ่าด้วยเช่นกัน แต่อาการที่เนตรนภาเป็นไม่ได้มีผลกับตัวเธอเหมือนใครหลายๆคนก็เพราะว่า ฟีโรโมนจะไม่มีผลกับบุคคลที่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดที่ใกล้ชิดกัน พชรจึงรีบอุ้มตัวเนตรนภาขึ้นมาแล้วพาออกไปจากจุดนั้นอย่างเร็วที่สุด จนกระทั่งไปถึงที่ลานจอดรถจักรยานยนต์จึงปล่อยวางตัวเธอลงบนเบาะรถซูเปอร์ไบค์ของตน

"รู้ตัวว่าตัวเองคือโอเมก้าทำไมไม่รู้จักพกยาระงับติดตัว"

กล่าวถามแล้วรีบสวมหมวกนิรภัยให้เธอจากนั้นก็ก้าวเท้าขึ้นรถ

"เกาะพี่ไว้ให้แน่ๆก่อนที่พวกอัลฟ่าจะคลั่งแล้วตามออกมา พี่จะรีบพาไปส่งบ้าน.."

พชรพูดเช่นนั้นเนตรนภาก็ค่อยๆยืนมือไปเกาะเอวพชร จากนั้นทั้งสองก็นั่งรถออกไปจากห้างชื่อดังด้วยกันจนถึงบ้านของเนตรนภา จึงจอดรถแล้วถอดหมวกนิรภัยให้เธออย่างอ่อนโยน

"ขอบคุณนะคะ พี่เป็น.."

"ตามที่คิด..เข้าบ้านไหวมั้ย"

"ค่ะ!!"

"แล้วทำไมไม่พกยา.."

"ลืมม.."

"อย่าลืมให้บ่อยมันอันตราย เข้าใจมั้ย ทำพี่เป็นห่วงมากนะรู้มั้ย นี่ถ้าพี่ไม่ไปที่นั่นคุณเนตรจะเป็นยังไง"

จ้องมองหน้าของเนตรนภาแบบใกล้ๆด้วยสายตาที่ดูอ่อนนุ่มละมุนและห่วงใยร่วมกับรอยยิ้มมุมปากซ้ายบางๆชวนให้น่าหลงใหล และต้องการให้เธอรู้สึกหวั่นไหวในเวลาเดียวกัน ทั้งที่รู้ว่าเธอรู้เรื่องที่ตัวเองกำลังจีบขวัญกวินอยู่ก็ตาม แต่ก็ยังแสดงออกต่อเธอเช่นนั้น

"เธอทำอะไรพชร.."

ชายวัยกลางคนเดินออกมาจากด้านในบ้านพร้อมกล่าวถามเสียงแข็ง

"เปล่านี่คะท่านประธาน.."

"เธออย่าคิดนะว่าเธอจะทำอะไรก็ได้ง่ายๆ เนตรเข้าบ้าน.."

กลับเข้าบ้านตามที่ชายคนนั้นสั่ง

"ทำไมหรอคะ เราก็คนเหมือนกันนี่คะ"

"ลูกสาวฉันอยู่สูงกว่าเธอหลายเท่า อย่าคิดแม้แต่จะชายตามอง.."

เขายืนชี้หน้ากล่าวบอกพชร

"ท่านประธานมองคนที่ฐานะสินะคะ"

"จะพูดอะไรให้รู้จักเจียมตัวซะบ้าง เพราะเธอเป็นเพียงแค่พนักงานในบริษัทเท่านั้น"

"ค่ะ!! ท่านประธาน..ขอบคุณที่ชี้แนะค่ะ"

พชรกล่าวจบก็ก้มศีรษะโค้งคำนับเล็กน้อยแล้วก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ไม่แม้แต่จะหวั่นเกรงชายวัยกลางคนตรงหน้า

"ขอตัวนะคะ"

ว่าแล้วก็สวมหมวกนิรภัยแล้วขึ้นคร่อมรถก่อนที่จะขับออกไป

"เป็นแค่พนักงานเอาเงินที่ไหนไปซื้อรถแบบนี้ได้ ค่างวดก็ใช่ว่าจะถูกๆซะด้วย ทั้งยังพูดจาเหมือนไม่กลัวจะโดนไล่ออก"

เขายืนกล่าวกับตัวเองพร้อมกับมองตามหลังของพชรที่พึ่งจะขับรถออกไป

.

"ทำไมต้องมองเราด้วยสายตาแบบนี้ด้วย ทั้งช่วยเหลือเราใส่ใจเรา และมองเหมือนต้องการจะจีบเราทั้งที่ก็จีบพี่ขวัญอยู่แท้ๆ ต้องการอะไร.."

เนตรนภานั่งพูดถามกับตัวเองคนเดียวในห้องนอน ในหัวเริ่มนึกภาพจินตนาการถึงช่วงเวลาที่ได้เจอหน้าพชรทุกสายตาและการกระทำที่พชรมีต่อเธอ

"หวังคบคนรวยจะได้สบายงั้นหรอ ...ไม่สิ! อย่าตัดสินคนอื่นทั้งที่ยังรู้แค่นี้สิ"

เมื่อเนตรภากล่าวจบก็มีสายโทรศัพท์โทรเข้ามาหาตน

"ฮัลโหล.."

"เนตร..! ขอโทษนะที่ฉันช่วยอะไรแกไม่ได้"

"ฉันผิดเองแหละที่ลืม ไม่ต้องขอโทษ ถ้าฉันไม่ลืมมันก็ไม่เกิด"

"แล้วตอนนี้อยู่ไหน"

"บ้านน่ะ! พี่เกรซพามาส่งที่บ้าน..แค่นี้ก่อนนะ ฉันกำลังจะทานยา"

"โอเคๆ"

.

.

ร่างสูงของพชรเปิดประตูเข้ามาด้านในห้องนอนของขวัญกวินพร้อมกับชามผ้าขนหนูผืนเล็กแล้วเดินไปนั่งลงบนเตียงนอนของเธอ จากนั้นก็ยื่นมือไปแกแผ่นเจลที่ติดอยู่บนหน้าผากของเธอออก แต่แล้วเธอก็ลืมตาขึ้นมา

"เช็ดตัวสักหน่อยนะคะ"

"ทำไมไม่กลับไปบ้าน ไม่ต้องมาก็ได้..ป๊าเธอจะเป็นห่วงเอานะ"

"ป๊าบอกให้มาดูแลพี่ให้หายป่วย ป๊าน่าจะชอบพี่มากๆเลย น่าจะอยากได้พี่เป็นสะใภ้"

"พูดบ้าอะไร.."

"จริงๆ"

พชรตอบกลับด้วยสีหน้าแววตายิ้มแย้มและกำลังจะเช็ดตัวให้ขวัญกวิน แต่เธอพูดบอกพชรว่า

"ไม่ต้อง..! พี่จะไปอาบน้ำ"

"อาบน้ำตอนนี้เดี๋ยวก็ป่วยยิ่งกว่าเดิมหรอก"

"มันเหนียวตัว"

"ก็ได้..เดี๋ยวจะทำอาหารไว้ให้ทาน"

กล่าวบอกแล้วลุกขึ้นยืนถือชามผ้าขนหนูเดินออกไปจากห้องนอน

เวลาเดินผ่านไปเกือบชั่วโมงขวัญกวินเดินเช็ดผมที่เปียกน้ำออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่

"สระผมทำไม.."

"คันหัว..ปกติสระผมทุกวัน"

"ฮื้ออ..!!"

คำตอบนั้นของขวัญกวินทำเอาพชรที่ยืนทำอาการอยู่ในครัวถึงกับพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ออกมาอย่างอดไม่ได้ จากนั้นก็หยุดมือออกจากทุกอย่างที่กำลังทำในขณะนั้นแล้วล้างมือก่อนที่จะเดินเข้าไปหาขวัญกวิน

"รีบไปเป่าผมเลย จะเป่าให้เอง"

ผลักดันหลังเธอเข้าไปในห้องนอนไปนั่งลงยังจุดที่เป็นชั้นโต๊ะเครื่องแป้งต่างๆโดยไม่รอรับฟังคำอนุญาตจากเธอเสียก่อนเลยสักคำ จากนั้นก็หยิบไดร์เป่าผมขึ้นมาเสียบปลั๊กแล้วยืนและนั่งเข่าเป่าผมให้กับเธอจนแห้งสนิทจึงปิดสวิตซ์ไดร์

"ผมหอมจัง.."

พชรเผลอหลุดปากพูดออกมา ขวัญกวินจึงหันหน้ามาหน้ากลับไปมองพชร และทั้งสองก็ได้มองหน้ากันอย่างใจจดใจจ่อ แต่แล้วพชรก็กลืนน้ำลายตัวเองลงคอแล้วยืนหน้าเข้าไปประกบจูบจากเธอ และเธอก็จูบตอบสนองกลับ ต่างฝ่ายต่างเริ่มจูบกลับโดยไม่มีใครยอมใคร

แต่แล้วพชรก็รีบหยุดการกระทำทุกอย่างที่ตัวเองและขวัญกวินแสดงออกต่อกัน ก่อนที่ทุกอย่างจะบานปลายเกินเลยไปมากกว่าที่ควรจะเป็น

"เราไม่ควรทำแบบนี้"

แสดงสีหน้าสลด

"ทำไม..!"

"เราไม่ควร.."

"พี่อยากลองกับเธอ...! สักครั้ง.."

ยกแขนกอดคอก้มหน้าบอกกับพชรแบบตรงไปตรงมา โดยไม่หลอกความรู้สึกตัวเองและคนตรงหน้า

"เธอเคยรึเปล่า.."

"one night stand....กับผู้ชาย โอเมก้าและเบต้าชาวต่างชาติ ......พี่ล่ะ"

"เคยแต่ช่วยตัวเอง.."

"........! พี่แน่ใจนะ ว่าต้องการ.."

พชรกล่าวถามเพื่อความแน่ใจ แต่เธอก็ไม่ตอบอะไรกลับไปนอกจากก้มหน้าลงไปประกบปากพชรที่นั่งเข่าอยู่บนพื้นห้องและพชรก็ขบเม้มริมฝีปากของเธอเพื่อเป็นการตอบสนองกลับ

เวลาเดินผ่านไปเป็นชั่วโมงต่อชั่วโมง พชรโน้มร่างกายเปลือยเปล่าไร้ชุดเสื้อผ้าปกปิดเรือนร่างกายลงไปขบเม้มริมฝีปากอวบอิ่มของขวัญกวินที่มีสภาพร่างกายไม่ต่างกันแต่เพียงชั่วครู่จึงถอนจูบออก

"การมีอะไรกับคนที่ชอบรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง"

เผยยิ้มความสุขเปี่ยมล้นให้คนใต้ล่างแล้วทิ้งตัวลงนอนกอดและซบไหล่เธอ

"พี่เป็นคนของฉันแล้วนะตอนนี้"

กระชับกอดเข้าหาตัวเอง

"แน่นอนว่าพี่เต็มใจให้เธอ"

ก้มหน้ากล่าวตอบเสียงใสพร้อมสายตาและรอยยิ้มเอ็นดูพชรที่นอนซบไหล่กอดตัวเอง

"เราคบกันแล้วนะ"

เงยหน้าขึ้นมองหน้าขวัญกวินด้วยความหวัง

"แน่นอนค่ะที่รัก.."

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***