-วันแห่งความวุ่นวายได้เริ่มขึ้นแล้ว-

วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนที่สองของโรงเรียนนามิโมริ –น่าแปลกที่เวลานั้นผ่านไปไวกว่าที่คิด ไม่ทันไรเขาก็อยู่ที่นี่มาได้เทอมนึงแล้ว

'ยูตะสายแล้วนะ' –ริกะในรูปลักษณ์ของเด็กสาวเดินเข้ามาโอบรอบคอของยูตะจากด้านหลัง –อ่า.. วันนี้ยูตะดูดีเหมือนเดิมเลย ไม่อยากให้มีใครมาเห็นยูตะนอกจากเธอเลยจริง ๆ แต่ถ้าทำแบบนั้นยูตะจะโกรธ

"รอแป๊ปนึงนะริกะจัง ผมขอใส่เสื้อให้เรียบร้อยก่อนนะ" ยูตะตอบยิ้ม ๆ พร้อมจรดกระดุมเสื้อไปด้วยในขณะที่คุยกับริกะ –ถึงจะบอกว้าใส่ให้เรียบร้อย.. แต่นี่มันเรียบร้อยตรงไหนมิทราบ เสื้อออกข้างนอกกางเกง ใส่เสื้อซ้อน สวมเครื่องประดับ จรดกระดุมไม่ครบ ใส่รองเท้าผิดระเบียบ และไม่ผูกเนคไท

–อีหรอบเดิม.. นี่มันก็เหมือนตอนเทอมหนึ่งเลยนี่หว่า !

อีกไม่นานก็จะถึงเวลาเข้าคาบโฮมรูมแล้ว –วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของภาคเรียนที่สอง ซึ่งแน่นอนว่าก็อาจจะมีนักเรียนใหม่ที่ย้ายเข้ามากลางเทอมเหมือนกัน ถึงแม้ว่าข่าวลือเกี่ยวกับยูตะค่อนข้างจะแย่ในเรื่องของความดวงซวย แต่ก็ใช่ว่า 'อคคตสึ ยูตะ' จะไม่ฮอตในหมู่นักเรียนหญิง –หน้าตาดี มีฐานะ การเรียนดี กีฬาเด่น เป็นสุภาพบุรุษ ที่สำคัญคือยังไม่มีแฟน(?) แล้วแบบนี้จะมีสาวน้อยคนไหนกันล่ะที่ไม่ชอบ

–ตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในโรงเรียนสิ่งแรกที่เห็นได้อย่างชัดเจนคือสายตาของสาว ๆ ในโรงเรียน และสายตาของพวกผู้ชายที่ดูกราว ๆ เหมือนมีไฟริษยาอยู่ในดวงตา

'ยัยพวกนี้มองยูตะด้วยสายตาแบบนั้นอีกแล้ว ! ริกะไม่ชอบเลยสักนิด ! ยูตะน่ะ.. ริกะมองได้แค่คนเดียวเท่านั้นนะ ! มันน่าควักลูกตาออกชะมัด ! ' –และก็อีกเช่นเคย ราชินีคำสาปแผ่รังสีอัมหิตกระจายไปทั่ว จนสาว ๆ ที่ตอนแรกกำลังมิงยูตะอยู่นั้นต้องหันหน้าหนี

–พวกเธอเองก็ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่มองอคคตสึคุงทีไรก็จะได้รับรังสีอัมหิตกลับมาเสมอ มันเหมือนไม่ได้ออกมาจากตัวของอคคตสึคุง แต่เหมือนกับสิ่งมีชีวิตที่มองไม่เห็นที่อยากจะฆ่าพวกเธอมากกว่า –ทั้ง ๆ ที่ตรงนั้นมีแค่อคคตสึคุงคนเดียวแท้ ๆ แต่ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนจะถูกหักคอแบบนี้กัน !

"เอาน่าริกะจัง ยังไงซะผมก็ไม่คิดแม้แต่จะชายตามองพวกเธอหรอกนะ.. เพราะว่าผมน่ะมองแค่ริกะคนเดียวนี่นา"

'จริงหรอ ! มองแค่ริกะคนเดียวจริง ๆ หรอ ! สัญญานะว่าจะไม่มองผู้หญิงคนอื่นนอกจากริกะน่ะ ! สัญญานะ ! สัญญานะยูตะ ! ' –ริกะพูดคำเดิมออกมาซํ้า ๆ อย่างดีใจ ไม่ว่าจะกี่ครั้งยูตะก็รักษาสัญญาเสมอ –*เพราะแบบนี้ไงล่ะ.. เธอถึงเลือกที่จะอยู่กับยูตะตลอดไปน่ะ เพราะยูตะไม่เคยทำให้เธอ*ผิดหวัง

"ซาซากาวะ เคียวโกะ ! ช่วยคบกับผมทีเถอะนะครับ !" แต่ก่อนที่ยูตะจะได้ตอบรับริกะก็มีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามาก่อน แถมมีเสียงแว่ว ๆ ว่ารับได้สวยอะไรอีกสักอย่าง และเสียงกรี๊ดมาด้วยหลังจากเขาหันไปมองชัด ๆ

–นี่มันเพื่อนร่วมห้องกับเพื่อนโต๊ะข้าง ๆ เขาไม่ใช่หรอ ?

'หมอนี่ใครหรอยูตะ กล้าดียังไงมาขัดตอนที่ยูตะกำลังจะพูดน่ะ ? ' –ริกะที่หันตามเขามาก็ได้มาโอบรอบคอของยูตะอีกครั้งดั่งเช่นทุกที –ริกะไม่ชอบคนที่พูดแทรกหรือมาขัดตอนที่กำลังพูด โดยเฉพาะคนที่ขัดยูตะตอนกำลังพูด เธอยิ่งไม่ชอบเข้าใหญ่ ไอ้หมอนี่คิดว่ามันเป็นใครถึงกล้ามาขัดยูตะของเธอ

"ซาวาดะ สึนะโยชิน่ะ คนที่ผมฟู ๆ ที่นั่งข้าง ๆ กับผมไง" ยูตะอธิบายในขณะที่สนใจคู่มวยตรงหน้าที่คนหนึ่งโดนรุ่นพี่ซัดหน้าจนก้นจํ้าเบ้าไปกับพื้น –แถมยังมีทารกที่ไหนก็ไม่รู้ร่อนลงมาพร้อมกับร่มชูชีพสีเขียวอันเล็ก(?)และเสื้อผ้าของเจ้าของบ็อกเซอร์สีฟ้า

"ทำอะไรอยู่ไม่ทราบนายน่ะ ทำไมไม่ใส่ชุดนักเรียน โรงเรียนจะเข้าอยู่แล้ว" –หัวหน้าคณะกรรมการคุมกฎ 'ฮิบาริ เคียวยะ' ที่โผล่มาจากไหนก็ไม่อาจทราบเดินมาถามซาวาดะที่นั่งจ๋องกับพื้น

"ในฐานะกรรมการนักเรียนฉันคงจะปล่อยนายไม่ได้.." –และก็เหมือนจะพึ่งรู้ตัวซาวาดะดีดตัวลุกขึ้นจากพื้นพร้อมเสื้อผ้าแบะกระเป๋านักเรียนรีบวิ่งรุดเข้าไปในโรงเรียนทันที

"ข- ขอโทษครับ ! "

"แล้วเมื่อไหร่คุณนักเรียนดีเด่นจะไปเข้าเรียนสักที มัวแต่ยืนมองอยู่ได้ หรืออยากจะสู้กัน สัตว์กินเนื้อ.." –ฮิบาริที่เปลี่ยนเป้าหมายจากกระต่ายตื่นตูมตัวเมื่อครู่ หันมาสนใจสัตว์กินเนื้อตัวใหญ่ที่ถือวิสาสะตั้งให้โดยที่เจ้าของชื่อสัตว์กินเนื้อไม่ต้องการ –รู้งี้ตอนนั้นทำเป็นเดินผ่านไปเฉย ๆ ซะก็ดี

'ชิ ! อวดดีชะมัด.. คิดว่าพลังกายน้อยนิดแบบนั้นจะเอาชนะยูตะได้รึไง' –ริกะอดไม่ได้ที่จะสบถออกมาแบบไม่มีคำหยาบ –แน่นอนอยู่แล้วว่าเธอต้องเป็นผู้หญิงเรียบร้อยต่อหน้ายูตะ ไม่อย่างนั้นลุคสาวน้อยที่เธอสร้างมาก็เสียหมดน่ะสิ

–แต่อย่าลืมสิว่าตรงนี้ไม่ได้มีพวกเธอแค่สามคน(?) ยังมีอีกหนึ่งทารกอยู่ด้วย น่าแปลกนะที่ทารกคนนั้นทั้งเห็นและได้ยินเสียงของราชินีคำสาป –หรือเพราะว่าโดนคำสาปเหมือนกันงั้นหรอ ?

"แต่ถ้าผมสู้กับคุณตอนนี้ผมก็เข้าคาบเรียนสายน่ะสิครับฮิบาริซัง" –ยูตะตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่อีกคนกลับหน้าดำทะมึนซะอย่างงั้น –แล้วแบบนี้เขาจะหาข้ออ้างไม่สู้ได้ยังไงล่ะทีนี้ถ้าเจ้าตัวไม่ปล่อยเขาไปน่ะ

"เหอะ.. ไว้ตอนพักกลางวันก็แล้วกัน" ก็ดูเหมือนจะยอมเลิกแล้วเก็บอาวุธ(เอาออกมาตอนไหน?)ไปนะ –แต่ว่าเขาไปตกลงที่จะสู้ด้วยตอนไหน(วะ)ครับคุณพี่ !

'หมอนี่คิดเองเออเองเก่งชะมัด ตอนท้องแม่ให้กินความมั่นหน้ามาหรอถึงคิดว่ายูตะจะสู้ด้วยกัน' –ริกะได้แต่บ่นออกมาในขณะที่ตามยูตะเข้าไปในโรงเรียน เพราะต้้งแต่เมื่อกี้แล้วที่ยูตะเมินเธอ

"ถ้าไม่ใช่ความมั่นหน้าก็คงเป็นความมโนเกินร้อยของพี่แกนั่นแหล่ะครับผมว่า.." –แต่ทำไมตาขวาถึงได้กระตุกยิก ๆ ขนาดนี้กันนะ หวังว่าหลังจากนี้จะไม่มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นก็แล้วกัน –ขอเถอะพระเจ้า ให้ชีวิตเขาได้ปกติ..

/

( –ตามคำขอของคุณ ! แน่นอนว่า'ไม่มีทาง' 555 คิดเหรอว่ามันจะวุ่นวายแค่นี้น่ะลูกชายข้า !)

( ปล.1 –ลูกเราต้องฮอตไว้ก่อน คนอะไรจะดีเลิศปานนี้ ดีเลิศประเสริฐศรีแบบตัวพ่อ)

( ปล.2 –รู้สึก amazing มากที่เขียนติดต่อกันสามวันได้ แต่รู้กสึกเหมือนตอนนี้จะสั้นกว่าตอนที่แล้วมั้ง)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***