'อคคตสึ ยูตะ'

ในวันนี้โรงเรียนนามิโมริห้อง 1-A ชั้นปี 1 สาขา ม.ต้นมีสมาชิกใหม่ย้ายเข้ามาหลังการเปิดภาคเรียนไปแล้วสามวัน..

"อคคตสึ ยูตะครับ.. พึ่งย้ายมาจากโตเกียว ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

เสียงแนะนำตัวของอคคตสึ ยูตะในหน้าชั้นเรียนสะกดสายตาของเหล่านักเรียนที่อยากรู้อยากเห็นได้เป็นอย่างดี –ผมสีปีกกาแสกข้าง ใต้ตาดำคลํ้าจนเหมือนคนอดหลับอดนอน เจ้าของร่างที่ถูกจับจ้องในชุดนักเรียนที่มองตรงไหนก็ผิดระเบียบจนน่าหวาดเสียวว่าเรียนอยู่ดี ๆ จะมีพวกคณะกรรมการคุมกฎมาลากตัวไป.. –กระดุมเสื้อนักเรียนปลดสองเม็ดบน ไม่ผูกเนคไท ใส่เสื้อซ้อน สวมเครื่องประดับ

–นี่มันเหยื่อชั้นดีของพวกคณะกรรมการคุมกฎชัด ๆ !

ไอ้หมอนี่มันผ่านประตูรั้วโรงเรียนเข้ามาได้ยังไงวะเนี่ย!? ความคิดของนักเรียนชายกว่าครึ่งห้องนั้นตรงกันอย่างน่าประหลาด ในขณะที่อีกส่วนกำลังจิ๊จ๊ะปากด้วยความหงุดหงิด อีกฝั่งหนึ่งของเหล่าสาว ๆ ในห้องก็กำลังกรี๊ดกร๊าดที่มีผู้ชายหน้าตาดีย้ายมาอยู่ห้องเดียวกัน

แต่จู่ ๆ พลันบรรยากาศในห้องกลับเย็นยะเยือก เหล่าสาวที่ในตอนแรกกำลังกระดี๊กระด๊ากันอยู่นั้นถึงกับตัวสั่นเหมือนเจ้าเข้า บางคนทนบรรยากาศกดดันไม่ไหวก็ถึงกับเป็นลมล้มพับไปก็มี โดยที่ไม่มีใครสังเกตุยูตะก็ลูบแหวนของตนพลางพึมพัมว่าพอแล้ว ๆ อยู่ซํ้า ๆ

ในคาบแรกของช่วงเช้า หลังเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นในห้องยูตะก็ได้ที่นั่งข้าง ๆ เด็กชายคนหนึ่งที่มีทรงผมต้านแรงโน้มถ่วงโลก แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ให้สนใจมากนัก มัวแต่พึมพัมตลอดคาบเช้า

ในเวลานี้เป็นช่วงพักเที่ยงที่ยูตะหายออกมาจากห้องเรียนในขณะที่ทุกคนกำลังเก็บของ

"เกินไปแล้วนะริกะจัง" ยูตะที่นั่งอยู่บริเวณหลังโรงเรียนพูดขึ้นมาท่ามกลางความว่างเปล่า

'ก็พวกมันบังอาจคิดจะมาแย่งยูตะไปจากริกะ ! ต้องฆ่า ! ต้องฆ่า ! ต้องฆ่า ! ฆ่าทิ้งให้หมด ! ไอ้พวกที่คิดจะแย่งยูตะไปจากริกะต้องฆ่าทิ้งให้หมด ! ' –ริกะในตอนแรกที่อยู่ในรูปลักษณ์ของเด็กสาวก็แปลเปลี่ยนกลายเป็นตัวประหลาดรูปร่างน่าเกลียด

"ก็ปล่อยพวกเขาไปสิ ยังไงซะ.. ผมก็รักแค่ริกะจังคนเดียว"

'จริงหรอ ! จริงหรอ ! ยูตะจะรักแค่ริกะคนเดียวใช่มั้ย ! ยูตะรักริกะ ! ยูตะรักริกะ ! ' –ราชินีคำสาป 'โอริโมโตะ ริกะ' เอามือปิดใบหน้าด้วยความเขินอาย พูดซํ้า ๆ หลายครั้งว่ารัก ๆ จนน่าขนลุก

"อืม.. ก็สัญญาเอาไว้แล้วนี่ ว่าผมจะรักแค่ริกะคนเดียว"

'ยูตะ !! รักน้าา !! รักที่สุดเลยย !! ริกะรักยูตะที่สุดด !! '

สองสัปดาห์ต่อมา.. –วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ครูประจำชั้นสอนได้ห่วยแตกเหมือนเดิม แย่ยิ่งกว่าอาจารย์ในตระกูลบางคนเสียอีก ยูตะได้แต่จ้องมองครูประจำชั้นที่เอาแต่พูดอวดโอ้ตัวเองและต่อว่านักเรียนอย่างเบื่อหน่าย –เมื่อไหร่กันที่คาบเรียนที่แสนน่าเบื่อนี้จะจบ เขาอยากจะออกไปจากห้องเรียนที่น่ารำคาญนี่เต็มทนแล้ว

"ดูอย่างอคคตสึคุงสิซาวาดะ เขามาเรียนทีหลังนายตั้งสามวันแต่คะแนนยังดีกว่านายซะอีก ดาเมะ-สึนะ"

ยูตะที่อยู่ ๆ ก็ถูกลากเข้าไปกลางวงสงครามนํ้าลาย(ฝ่ายเดียว)ของคุณครูประจำชั้นกับเพื่อนที่นั่งข้าง ๆ กันได้แต่งงงวย –เขานั่งอยู่เฉย ๆ แท้ ๆ ทำไมถึงกลายเป็นว่าชื่อของเขาถึงถูกเอามาพูดเปรียบเทียบซะได้

'ยูตะ! ริกะฆ่าทิ้งได้มั้ย ! ไอ้แก่นี่มันน่ารำคาญ ! ริกะจะฆ่ามัน ! ' –ริกะในรูปลักษณ์ของเด็กสาวพูดออกมาเสียงแข็ง นานแล้วที่เธอต้องมาฟังไอ้แก่นี่พูดพล่ามน่ารำคาญติดต่อกันหลายชั่วโมง

ยูตะได้แต่มองคนรักของตนพูดอย่างเดือดดาลพลางลูบมือของเด็กสาวให้ใจเย็นลง –ในตอนนี้เขาได้แต่หวังว่าให้คาบเช้านี้หมดไปเร็ว ๆ มิฉะนั้นอาหารเที่ยงของเขาคงกลายเป็นหัวของคุณครูประจำชั้นแทน

ในที่สุดเวลาพักที่รอคอยก็มาถึง –ดาดฟ้าของโรงเรียนที่เงียบสงบจนดูวังเวงทำให้ยูตะนั้นชอบเป็นพิเศษ เพราะเขาเกลียดเรื่องวุ่นวาย.. แต่ไม่รู้ทำไมลางสังหรณ์ถึงได้กระตุกยิก ๆ ว่าอีกไม่นานจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น –เขาก็ได้แต่สงสัย เพราะไม่มีใครสามารถล่วงรู้อนาคตได้ ในตอนนี้เขาก็คงได้แค่รอดูความหายนะที่จะบังเกิดในภายภาคหน้า

–แต่เหมือนว่าเขาจะไม่ได้อยู่ที่นี่กับริกะแค่สองคนนี่สิ เอาเถอะ.. ปกติก็ไม่ได้อยู่กับริกะแค่สองคนอยู่แล้วเพราะมีพวกคำสาปเดินป้วนเปี้ยนอยู่ทุกที่ เรื่องถูกจับตามองเลยไม่ใช่ปัญหา

ม- แม่.. แม่จ๋าา.. โฮรกก !! แม่จ๋า ! แม่--!!

กร๊วบ กร๊วบ..

เสียงร้องโหยหวนของคำสาปเงียบไปแล้ว –เบนโตะวันนี้ของเขาก็เป็นกระหลํ่าปลีราดนํ้ามันงาและอื่น ๆ อีกหลายอย่างที่เขากับริกะช่วยกันทำ –ส่วนอาหารของริกะนั้น.. ก็เหล่าคำสาปที่เรียกเธอว่าแม่จ๋านั่นแหล่ะ สยองวุ้ย !

อืม.. ถ้าจะจ้องขนาดนี้ก็ลงมาทานด้วยกันมั้ยครับ –ภายนอกยูตะนั้นยังคงทานเบนโตะอย่างนิ่งเฉย แต่ภายในใจนั้นกำลังบ่นให้กับไอ้คนที่นั่งจ้องอยู่ข้างบนหัวเขา –แต่ยูตะก็ยังคงทำเหมือนเดิมไม่ได้มีอะไรผิดแปลกไปจนถึงหมดเวลาพักเที่ยง

–และก็ต้องไปเรียนที่ไม่ได้ความรู้ห่าเหวอะไรเลยกับครูประจำชั้นท่านเดิม..

กริ๊งง ! ออดโรงเรียนดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว นักเรียนหลายคนเก็บของและเตรียมกลับบ้าน หลายคนก็รวมกลุ่มกันไปเที่ยวต่อตอนเย็น บางกลุ่มก็ยังคงนั่งอยู่กับที่ไม่ลุกไปไหน –ยูตะที่เก็บของเรียบร้อยแล้วก็เตรียมกลับบ้านคนเดียว เล่าไปเล่ามาทำไมยูตะดูเหมือนคนไม่มีเพื่อนล่ะเนี่ย –ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ เพราะในช่วงแรก ๆ ที่ย้ายมาก็มีเพื่อน ๆ ในห้องหลายคนเช่นกันที่เข้ามาทักทายและชวนไปนู่นไปนี่ แต่พอเขาไม่ได้คุยด้วยก็เดินหนีออกไปแถมของยินดีที่ได้รู้จักเป็นคำสาปอีกหลายตัวจากริกะ

–แล้วก็กลายเป็นว่าวันต่อมาเพื่อน ๆ ที่เข้ามาทักก็นอนโทรมเพราะพิษไข้(คำสาป)ไปหลายวัน จนกลายเป็นว่ายูตะถูกเรียกว่าตัวซวยซะงั้น –แต่เขาก็ชอบที่ได้อยู่กับริกะแค่สองคน(?)มากกว่านะ

เกริ่นมาซะนานจนตอนนี้ยูตะกลับมาถึงบ้านแล้ว แต่อย่าเรียกว่าบ้านเลย เรียกว่าคฤหาสน์จะดีกว่า ก็นะถึงเขาจะถูกไล่ออกจากตระกูล แต่เขาก็เป็นถึงสายหลักและอดีตว่าที่ผู้นำตระกูลคนต่อไป จะให้ไปอยู่อพาทเมนท์รูหนู วงตระกูลก็คงจะเสียหน้าไปหน่อย

–คฤหาสน์ทรงญี่ปุ่นโบราณหลังใหญ่ติดกับบ้านตระกูลฮิบาริ อะไรจะเหมาะเจาะเพียงนี้

ยูตะในชุดไปรเวท เสื้อยืดสีขาว กางเกงขากระบอกสีกรมท่า รองเท้าผ้าใบสีสะอาดตา และริกะในชุดกระโปรงสีนํ้าเงินเข้มของเจ้าตัว –นานครั้งที่ยูตะจะออกจากบ้านในช่วงเย็น และในวันนี้เขาสัญญาเอาไว้แล้วว่าจะไปเดทกับริกะ –เดทในวันนี้กินเวลาไปเยอะพอสมควร รู้ตัวอีกทีพระอาทิตย์ก็คล้อยเย็นแล้ว เด็กหนุ่มและเด็กสาวยังไม่ขยับไปจากสวนสาธารณะ ทุกอย่างดูล้วนแล้วเป็นใจ –ริกะมอบจูบให้ยูตะ อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง แม้จะถูกสายตาคู่หนึ่งจับจ้องเขาก็ไม่สนใจมันแล้ว เพราะริกะในตอนนี้น่ะสวยสุด ๆ ไปเลย..

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าแล้ว ถึงเวลาที่พวกเขาต้องกลับบ้าน แต่มิวายก็ต้องมาเจอพวกแยงกี้ข้างทาง สุดท้ายแยงกี้พวกนั้นก็กลายเป็นโจ๊กเพราะฝีมือริกะ ก็แหม.. เขาห้ามไม่ทันนี่นา รอดมาได้ก็บุญแค่ไหนแล้ว

และในอีกวันต่อมา ทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิม ไปจนถึงวันเปิดภาคเรียนที่สอง..

/

( –รวบรัดมาก แต่ต้องรวบไว้ก่อน เดี๋ยวมันจะยาวแล้วคิดไม่ออก ตอนนี้ลูก ๆ -khr- ของเราแทบไม่มีบทเลย ถูกกล่าวถึงแค่นิดเดียว555)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***