เอะ...เกิดอะไรขึ้น

"การออกแบบใช้ได้เลยเฮะต้องทดลองสักหน่อยแล้วละ"

แสงสีขาวส่องดวงตาปากฎร่างชายชุดจีนโบราณที่กำลังถือหนังสือจองมาที่ฉัน

"เอะนี้คงจะเป็นท่านอ๋องผู้น่าเกรงขามสินะ"ยิ้มแบบพึ่งพอใจ

"..."จองด้วยสายตาเย้นชา

"ว้าวนี้ท่านอ๋องท่านหล่อมาก(สมกับที่ลงทุนสร้างเกมเลยจริงๆ)ฉันยืนมือไปจับแก้มเขาอย่างมีความสุข

"ทำอะไรของเจ้านะ"เขาจับมือฉันไว้

(เอะรู้สึกแปลกๆเฮะออกจากเกมก่อนดีกว่า)ลูบตัว(เอะนะนี้มันเหมือนชีวิตจริงเลยเฮะ!!)

"ตกลงจะไม่ตอบข้าใช่ไหมว่าเจ้าทำอะไรอยู่"เอาหน้าเข้ามาใกล้

"อะเออ🍅(ตึกตักตึกตัก..ใกล้เกินไปแล้ว)"เอาตัวออกห่าง

"ท่านอ๋องดูนั้นสิ"วิ่งออกจากห้อง

(อะไรกันเนี่ยไม่ใช้ว่าฉันฝันอยู่หรอ)กุมขมับ

ฉันพยายามตั้งสติก่อนที่จะรู้ว่าไม่สามารถออกจากเกมได้แล้วแต่คิดไปคิดมาออกจากเกมไม่ได้ก็ดีเหมือนกันนะที่จริงฉันอายุ18ปีการเรียนแย่สุดๆยกเว้นการเรียนแพทฉันโดนกดดันจากครอบครัวก็เลยต้องหาที่ระบายก็คือการเล่นเกมจนกลายเป็นแบบนี้..เอาละฉันจะปล่อยผ่านอดีตไปที่จริงฉันควรจะคิดก่อนว่าปัจจุบันต้องใช้ชีวิตยังไงตัวละครที่ฉันอยู่เป็นลูกขุนนางที่ได้หมั้นหมายและกำลังจะเเต่งต่างกับท่านอ๋องสุดน่ากลัว(เอาจริงๆก็หล่อสุดๆไปเลยนะ)ฉันล้มตัวลงนอนแล้วเวลาก็ผ่านไปจนช่วงดึกฉันรู้สึกนอนไม่หลับเลยออกมาเดินเล่นจนเดินไปนอกตำหนัก

"เอะที่นี้มีน้ำพุด้วยหรอลงไปแช่สักหน่อยจะเป็นไรไหมนะ"ถอดเสื้อคลุมไหลออกแล้วลงไปแช่ในน้ำ

"เอะศพหรอ ไม่ต้องใจเย็นๆ"เดินไปดู

"นั้นมันท่านอ๋องบ้านั้นนิ"ตรวจชีพจร

"เหมือนจะมีแผลนะ"ลากขึ้นมาจากน้ำถอดเสื้อออก

"(กล้ามแน่นมาก🍅ไม่ๆตั้งสติหน่อยสิ)ประถมพยาบาลซีกชุดออกมาผันแผล

"..."ค่อยๆลืมตา

"ยังไม่ทันได้แต่งงานก็ถอดชุดข้าเลยหรอ?"จอง

"นี้ข้าอุสาช่วยมาพูดจาแบบนี้กับผู้มีพระคุณได้ยังไง"ทำหน้าบึ้ง

"หรือข้าต้องตอบแทนเจ้าอย่างนั้นหรอ"ยิ้มแบบมีลับลมคมใน

"แล้วถ้าใช้"

"ข้าก็จะ..."ขยับเขามาใกล้"ให้เจ้าถอดชุดข้าอีกสักรอบเป็นไง

"ไอ้ท่านอ๋องบ้านี้🍅"หน้าแดง