ตอนที่ 3 ความอดทนสิ้นสุด

ในทุกวันนฤมล จะต้องเจอกับเสียงซุบซิบ แต่เธอก็หาได้สนใจไม่ เธอยังคงตั้งใจเรียนอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย

อยู่มาวันหนึ่งขณะที่เธอกำลัง เข้าห้องน้ำอยู่ โดยที่เธอไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง จึงไม่รู้ว่าขณะนี้มีคนได้ใช้ไม้ถูพื้นขัดกับมือจับประตูขังเธอไว้ข้างในห้องน้ำ และเมื่อนฤมลทำธุระเสร็จก็เตรียมตัวจะออกจากห้องน้ำ แต่ก็พบว่าไม่สามารถเปิดประตูออกไปได้ จึงรับรู้ได้ในทันทีว่าตนโดนขังเสียแล้ว

พร้อมกับคิดในใจ ว่าคงไม่พ้นพวกของแตงกวาอีกเป็นแน่

อย่าให้ได้โต้ตอบ แล้วจะรู้ว่า เมื่อคนมันถึงขีดสุดของความอดทนจะเป็นอย่างไร

นฤมลใช้วิธีโดยการปีนออกไปอีกห้อง

จากนั้น เธอก็ออกไป และเดินกลับไปยังห้องเรียน

...เช้าวันใหม่ของการเรียน มันเป็นเวลา

ที่นฤมล ได้มาเข้าห้องเรียนแต่เช้า

โดยได้เตรียมของ ไว้แก้เผ็ดกลุ่มของแตงกวา โดยที่กลุ่มแตงกวาไม่ทันได้ระวังตัวเลย

...เมื่อถึงเวลาเรียน ทุกคนก็นั่งประจำที่

โดยที่ไม่มีใครได้ทันสังเกต เมื่อพ้นคราบเรียนไป กลุ่มของแตงกวาก็ดี้ด้ากันอย่างเช่นเคย

..เมื่อถึงเวลาพักเที่ยง ทุกคนต่างพากันไปยังโรงอาหาร นฤมลก็นั่งทานข้าวอย่างมีความสุข

...สักพักก็มีเสียงกรี๊ด ดังลั่นขึ้นมา ทุกคนต่างพากันหัวเราะชอบใจ

และต่างพากันชี้หน้ากลุ่มของแตงกวา

ว่าเป็นวันนั้นของเดือน ทำไมถึงไม่ใส่ผ้าอนามัยกัน "ฮ่าๆๆ" เป็นเสียงหัวเราะที่ดังทั่วทั้งโรงอาหาร

กลุ่มของแตงกวานั้นอับอายจนแทบจะเอาหน้ามุดดินหนี

..นฤมลนั้นนั่งสะใจ พร้อมกับคิดในใจ

เป็นไงล่ะเล่นกับใครไม่เล่น "หึ! จากนั้นก็ลุกขึ้นจากโต๊ะ และเดินจากไปอย่างสมน้ำหน้า

...ทางด้านกลุ่มของแตงกวา พากันเข้าไปเปลี่ยนชุดที่ ล๊อกเกอร์ พร้อมกับคิดว่าใครที่กลั่นแกล้งพวกเธอ

...เมื่อทานข้าวเสร็จ นฤมลก็ได้มานั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ และได้ถอดแว่นออกเมื่อรู้สึกว่าชักจะง่วง จึงเอาแว่นวางไว้ที่หน้าอก และเอาหนังสือที่อ่านมาปิดไว้ที่ใบหน้า และได้ม่อยหลับไป โดยหาได้สังเกตไม่ว่ามีใครที่นั่งพิงต้นไม้อยู่อีกฟาก ..จอมทัพได้สังเกตเห็นนฤมลตั้งแต่ที่เธอเดินเข้ามาแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้ส่งเสียง นฤมลจึงไม่ทันสังเกตเห็นเขา

...จอมทัพเมื่อเห็นว่าใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว แต่หญิงสาวก็ยังไม่ตื่น เขาจึงคิดว่าจะปลุกเธอดีไหม คิดอยู่สักแป๊บนึง

...จอมทัพก็คลานเข้าไปใกล้ๆหญิงสาว

จากนั้นก็หยิบหนังสือที่ปิดหน้าของนฤมลออก เวลานี้เองที่จอมทัพได้นั่งเพ่งพินิจถึงใบหน้าของนฤมลตอนที่ไม่มีแว่นตาอยู่ เมื่อจอมทัพได้จ้องมองก็ได้เห็นถึงใบหน้าที่เนียนใสไร้ไฝฝ้าของนฤมล เปลือกตาที่หลับพริ้วมีแผงขนตาที่งอนงาม จมูกโด่งเป็นสันเล็กๆพร้อมกับปากกระจับอมชมพูระเรื่อ แก้มที่เนียนใสนั้นมีไรผมพาดผ่านยามต้องลม นั้นช่างน่ามองเสียจริง อยากรู้นักว่าเวลาที่ดวงตาคู่นี้ลืมตาขึ้นมาโดยไม่มีแว่นหนาๆมาบดบัง คงเป็นดวงตาที่สวยงามเป็นแน่

..จอมทัพกำลังเคลิบเคลิ้ม กับใบหน้าของนฤมล "บ้าไปแล้วเรา" จอมทัพนึกด่าตัวเองในใจ จากนั้นจึงเอื้อมมือไปสะกิดที่ไหล่ของนฤมลเบาๆ

พร้อมกับพูดขึ้นว่า.."ตื่นได้แล้วยัยเซ่อซ่านี่ไม่คิดที่จะเข้าเรียนแล้วใช่ไหม

..นฤมลตกใจที่จู่ๆก็มีคนมาเรียกตัวเอง

ด้วยความตกใจ นฤมลจึงลืมตาตื่นขึ้น

และพร้อมสปริงตัวเด้งขึ้นทันที จอมทัพที่โน้มตัวเองไปข้างหน้าและก้มหน้าเข้าไปเรียกหญิงสาว จึงไม่ทันได้ระวัง

..พร้อมกับเป็นจังหวะที่นฤมลกระเด้งตัว

ลุกขึ้นอย่างไว จึงทำให้จอมทัพที่ยังไม่ได้ถอยตัวออกมา จึงจูบเข้ากับปากของนฤมลอย่างจัง

นฤมลไม่คาดคิดพร้อมทั้งความตกใจ

เธอจึงลืมตาเบิกกว้าง และนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น จอมทัพเองก็ตกใจ และยังคงจูบค้างไว้อย่างนั้นเช่นกัน

...และเมื่อได้สติ นฤมลเป็นฝ่ายที่ลนลาน

และหยิบคว้าอะไรเงอะงะไปหมด จากนั้นจึงกล่าวขอโทษแก่จอมทัพ

จอมทัพยังนิ่งค้าง กับสิ่งที่เกิดขึ้น พร้อมกับมองหน้าของหญิงสาวที่ตนพึ่งจูบไป