อย่าทำให้ฉันโมโห!!

: ลิบิน

“นายว่าไงนะ...ออกไปเจอผู้ชายงั้นเหรอ?”

“ใช่ ดูคะน้าจะมีใจ...มากๆ ด้วย”

ผมแทบไม่เชื่อหูตั้งแต่ผมย้ายมาจากอเมริกาคะน้าก็ตัวติดผมตลอดจนมีข่าวลือว่าเราคบกัน แต่ทำไมอยู่ๆ คะน้าถึงได้ไปนัดเจอกับผู้ชาย เธอไปรู้จักกับไอ้นั่นตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมผมไม่รู้แล้วหมอนั้นอันตรายแค่ไหนกันนะ หรือจะเป็นตอนที่เธอโดนต่อยแล้วอยู่ๆ ก็หายไปพอกลับมาอีกทีก็ถึงคาบเรียนแถมยังมีท่าทีโกรธผมอีกด้วย ต้องเป็นช่วงนั้นเเน่ที่ผมไม่ตามไปดูเธอ ผมมัวแต่ยุ่งกับการลงโทษไอ้พวกนั้นนี่น่า พอลงโทษพวกมันเสร็จก็ต้องไปห้องปกครองผมเลยเหนื่อยสุดๆ จนต้องมานอนหลับที่ห้องไม่ได้สนใจเธอ

“ไม่น่าเชื่อ ห่างฉันเเค่ไม่ถึงชั่วโมง…”

“แต่ฉันแอบส่งสายตาอาฆาตใส่มันแทนแกแล้วนะ ^_^v”

“...ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่คะน้ามีเรื่องผู้ชาย นายให้คนสืบมาหน่อยว่ามันเป็นใครฉันไม่ไว้ใจมัน”

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าแกจะพูดแบบนี้ หมอนั้นชื่อยูร์เด็กนักเรียนที่ย้ายมาใหม่ฉันไม่แน่ใจนะว่ามาจากที่ไหนแต่เห็นว่ามาจากอเมริกาเหมือนนาย นายรู้จักหรือเปล่า”

“โลกไม่กลมขนาดนั้นหรอก...”

“แล้วเอาไงต่อ”

“รอคะน้ากลับมาฉันจะจัดการเอง”

“งั้นฉันขอตัวนะ มีนัดน่ะฮ่าๆ”

“ตลอดเลยนะ หญิงเยอะก็แบ่งๆ กันบ้าง”

“พูดอย่างกับนายจะเอาจริงๆ”

ผมยักไหล่ ผมน่ะยังไม่คิดจะคบใครหรอกแค่ยัยคะน้านี้ก็ยุ่งกับชีวิตผมมากพอแล้วรอเธอกลับมาก่อนเถอะผมจะซักไซ้จนเธอรำคาญเลยคอยดู ผมไม่มีทางให้เธอมีใครก่อนผมหรอกเรามันต้องจองเวรจองกรรมกันตลอดไปสิ ^^

“อ้าว...ลิบิน เมื่อกี้เฟร์สรีบไปไหนน่ะ”

พูดถึงตัวปัญหา ตัวปัญหาก็มาพอดี

“มีนัดต่อน่ะ”

“อืมๆ งั้นขึ้นห้องละนะ^^”

“เธอไปไหนมา?”

“ห๊า? ...”

“ฉันรู้ว่าเธอได้ยิน…”

ผมกอดอกมองคะน้าอย่างคาดโทษใครบอกให้ไปไหนโดยไม่บอกผมเองละแถมเมื่อเช้ายังทิ้งผมให้กินข้าวกับไอ้เฟร์สสองคนอีก

“ไปเที่ยว...”

“ไปกับใคร?”

“ชื่อยูร์เพื่อนฉัน”

“แล้วรู้จักกัน...”

“ลิบิน…”

“ตอบ!”

“ลิบิน...นายไม่ใช่ผู้ปกครองฉันนะ ฉันแค่ไปเที่ยวกับเพื่อน คงไม่ต้องบอกมั้งว่ายูร์เป็นใครอยู่ที่ไหนนายคงให้เฟร์สสืบแล้ว”

คะน้าหรี่ตามองผมอย่างรู้ทัน อะไรเนี่ย? เก่งชะมัดผมไม่เคยทำให้เธอรู้สึกอึดอัดได้เลยยัยบ้านี่รู้ทันผมไปทุกอย่างน่ารำคาญชะมัด

“เธอนี่มันน่ารำคาญจริงๆ ยัยคนใช้ ทีหน้าทีหลังก็หัดบอกกันบ้างสิเห็นฉันเป็นตัวอะไรห๊า! แถมยังทิ้งฉันให้กินข้าวคนเดียวเธอก็รู้นิว่ามันไม่อร่อยที่ต้องกินคนเดียวน่ะ! ดีนะที่ไอ้เฟร์สมามันถึงพอมีรสชาติอยู่บ้าง”

“ไม่ต้องมาขึ้นเสียงใส่ฉัน”

“ชิ!”

“ชิเชอะอะไรละ! ควบคุมฉันไม่ได้ละสิถึงขึ้นเสียงข่มกันอย่างนี้ฉันจะบอกไว้เลยนะว่ามันไม่ได้ผลแบร่!”

พูดจบเจ้าตัวก็แลบลิ้นวิ่งหนีขึ้นห้องไปเฉย ทำเอาผมพูดไม่ออกเลย ผมควรหงุดหงิดที่เธอทำหน้าล้อเลียนผมสิเเต่ตอนนี้ไม่มี...ไม่มีความหงุดหงิดสักนิดเเต่.... ผมกลับรู้สึกเหมือนตอนเจอคะน้าครั้งแรกตอนนั้นผมคิดว่าเธอจะแย่งทุกอย่างไปจากผมและตอนนี้ผมรู้สึกว่าหมอนั้นกำลังจะแย่งทุกอย่างไปจากผมเหมือนกัน! ไม่รู้ว่าพอเห็นเธอตอนนี้ทำไมผมถึงรู้สึกกลัวเเปลกๆ อย่างน้อยคะน้าควรจะบอกอะไรผมให้มากกว่านี้สิ!

“คะน้ามาคุยให้รู้เรื่องนะ”

ผมวิ่งไปจับแขนเธอไว้ก่อนที่เธอจะวิ่งขึ้นบันไดไปได้ทำเอาเจ้าตัวเซจนเกือบล้มดีนะที่ตัวไม่ค่อยสูงผมจึงใช้เเขนล็อกเข้าที่เอวของเธอเพื่อกันเธอจะวิ่งหนีเข้าห้องไป เป็นข้อดีหรือข้อเสียของเธอผมไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ มันเป็นข้อดีสำหรับผมที่จะจัดการเธอได้อย่างถนัดมือ

“นายเรียกชื่อฉันเหรอ O-o... นี่โกรธจริงหรือแค่อยากรู้ ไม่นะเวลาที่นายแค่อยากรู้นายจะเรียกฉันว่ายัยคนใช้อะไรอย่างนี้สิ แต่ถ้านายโกรธคิ้วนายจะผูกโบสวยงามกว่านี้แล้วตอนนายโกรธหรือเปล่า?”

“อย่ามาล้อเล่นฉันจริงจังอยู่นะ”

ยัยคะน้ามองผมอย่างงุนงงนิ้วเรียวก็จิ้มๆ ที่ระหว่างคิ้วผมเชิงล้อเล่น

“คะน้าฉันโมโหจริงๆ!!”

ผมบอกเลยผมทั้งอยากรู้ทั้งหงุดหงิดและกำลังจะโกรธมากๆ ถ้าขืนยัยนี่ยังเล่นกับคิ้วผมเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจอยู่แบบนี้ผมอาจจะระเบิดออกมาจริงๆ

“อ่า...งั้นเหรอ”

“นี่ฉันกำลังโกรธจริงๆ จะบอกได้หรือยังว่าไปทำอะไรกันมาไปไหนกันบ้างและคุยอะไร? มันจีบเธอหรือเปล่ารีบรายงานมาก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับการเบี่ยงเบนความสนใจของเธอตอนนี้”

“ก็ได้ๆ -=-”

“พูดมาเร็วๆ ด้วย”

“ฉันไปร้านหนังสือมาแน่นอนว่าร้านหนังสือต้องอ่านหนังสือใช่ไหมล่ะ ก็แค่นี้ไปอาบน้ำก่อนละ”

“เดี๋ยว! แล้วคุยอะไรกัน? แล้วอาบน้ำนี่จะออกไปไหนกันอีก”

“ลิบินฟังชัดๆ รอบเดียวเลยนะ...”

“อืม...”

“ฉันคุยเรื่องที่เขาย้ายมาจากอเมริกาและที่ฉันจะอาบน้ำไม่ได้ไปไหนแค่ร้อนเฉยๆ นี่ฉันคิดว่าเฟร์สบอกนายทุกอย่างแล้วซะอีกนะเห็นส่งไปตามฉันนิ แถมยังทำรุ่มร่ามกับฉันกลางห้างอีกอันนี้นายก็สั่งเขาทำด้วยหรือเปล่าถ้าใช่...ฉันบอกเลยฉันไม่พอใจมากต่อจากนี้นายไม่ต้องให้ใครมาตามฉันหรอก ฉันโตแล้วดูแลตัวเองได้เข้าใจไหม?”

“แต่เธอพึ่งมีเพื่อนผู้ชายนะเธอนิไม่รู้หรือไงว่าผู้ชายเขาคิดยังไงกับผู้หญิงซื่อๆ อย่างเธอเนี่ย”

“คิดยังไง...”

“เธอมันหลอกง่ายจะตาย แล้วอีกอย่างเธอไปคนเดียวแบบนั้นมันอันตรายนะ”

“นั้นมันความคิดนาย”

“เธอ…” เธอกำลังย้อนผมใช่ไหม

“แต่ฉัน...โตแล้ว”

“โตเหรอ เนี่ยเหรอโตแล้ว! เตี้ยจะตาย”

“ไอ้!”

“อะไร!”

ผมไม่ปล่อยให้เธอมีโอกาสเถียงดูสิชอบเถียงชอบดื้อเป็นเด็กไปได้ที่ผมพูดเพื่อให้เธอรู้จักระวังตัวสะบ้างแต่ดูจากสีหน้าเจ้าตัวแล้วคงจะไม่ซึมซับอะไรที่ผมพูดเข้าหัวเลยสักคำ ให้ตายถ้าเป็นคนอื่นนี่ผมจับหักแข้งหักขาพิการไปแล้ว!

“โอเคลิบิน ต่อจากนี้ฉันจะบอกนายก่อนเสมอโอเค้?”

“...”

“และไม่ต้องส่งเฟร์สมาตามฉันอีกลูกน้องเฟร์สก็ไม่เอาให้ฉันอยู่ห่างนายบ้างเถอะ!”

O-o!!!

ผมมือไม้อ่อนเธอพูดตอบแทนความห่วงใยผมอย่างนี้งั้นเหรอซึ้งใจชะมัดเลย! เหอะ!

“ลิบิน...ฉันไม่ได้ตั้งใจพูดแรงขนาดนั้น...”

“ไม่ได้ตั้งใจเหรอในส่วนลึกเธอก็คิดจะพูดคำนั้นอยู่แล้ว”

“เดี๋ยว…”

ผมไม่ฟังแล้วเดินหนีขึ้นห้องเธอคงรำคาญผมเหมือนที่ผมรำคาญเธอนั่นแหละ แล้วจะรู้สึกแย่ไปทำไมในเมื่อผมก็อยากให้เธอเลิกยุ่งกับผมอยู่แล้ว!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***