หนีเที่ยว?

ตื๊ด ตื๊ด

“หืม..”

“เช้าแบบนี้มีใครโทรมานะ”

095-xxxxxxx

เบอร์ใครกันไม่คุ้นเลยเบอร์ใหม่ลิบินเหรอ...ไม่น่านะก็เขาอยู่ในห้องนิจะโทรหาฉันไปทำไมอีกอย่างถ้าหมอนั้นเปลี่ยนเขาก็ต้องบอกฉันก่อนสิ หรือว่าจะเป็นยูร์ ใช่แน่ๆ นอกจากลิบินกับเฟร์สแล้วฉันก็ไม่คิดว่าจะมีใครโทรหาฉันนอกจากยูร์แล้วละ \=-\= ฉันนี่มันไร้เพื่อนจริงๆ Y_Y ว่าแต่เขาโทรมาทำไมกันคิดว่าเขาจะโทรมาเฉพาะตอนอยู่ในโรงเรียนซะอีก

“สวัสดีค่ะ”

(ฉันยูร์นะ ทำอะไรอยู่เหรอคะน้า)

“ฉันคิดไว้อยู่แล้วว่าเป็นนายยูร์ ฉันกำลังจัดโต๊ะน่ะ”

(อ่อ ฉันกวนเธอหรือเปล่า...คือพอดีอยากชวนเธอไปเดินเล่นรับแอร์เย็นๆ ในห้างหน่อยน่ะ)

“ได้สิ เหงาสินะ”

(จะว่างั้นก็ไม่ผิดนะ)

“ว่าาแต่...แผลนายดีขึ้นหรือยัง”

ฉันแอบรู้สึกผิดเลย เขาต้องมาเจ็บตัวเพราะฉันทั้งที่เขาจะไม่เข้ามาช่วยก็ได้แต่เขากลับเลือกที่ช่วยฉัน ซึ้งใจที่สุดในสามสี่ห้าโลกเลยนายเป็นคนดีจริงๆ T_T

(ที่เธอเป็นต้นเหตุน่ะเหรอ) ขอถอนคำพูดที่ฉันบอกว่าเขาเป็นคนดี…\=\=

“..ง่า”

(ล้อเล่นดีขึ้นแล้ว ฉันจะรออยู่ที่ห้าง × นะ ถึงแล้วโทรหาฉันนะ)

“จ้า”

ดีเหมือนกันอยู่เเต่ในบ้านก็น่าเบื่อเหมือนกัน ได้ออกไปเดินเล่นสักหน่อยคงดี ฉันรีบไปปลุกลิบินมากินข้าวดีกว่าจะได้รีบออกไปไม่อยากให้ยูร์รอนานมันจะเสียมารยาทได้ไหนฉันจะต้องกินข้าวเป็นเพื่อนลิบินอีกตานี่ยิ่งกินคนเดียวไม่ค่อยจะเป็นอยู่

ปัง!!!!!

“ลิบินตื่นได้แล้ว! รีบแปรงฟันแล้วลงไปกินข้าววันนี้ฉันมีธุระ”

ฉันตั้งใจเปิดประตูเเรงๆ เผื่อมันจะช่วยให้คนบนเตียงตื่นเร็วขึ้นลิบินสะดุ้งนิดหน่อยกับการปลุกแบบมหาภัยของฉันแล้วค่อยๆ ลืมตาลุกขึ้นบิดไล่ความขี้เกียจออกจากตัวก่อนจะเสยผมไปข้างหลังช้าๆ เวลาเขาพึ่งตื่นนี่เซ็กซี่จัง *///* ผมยุ่งๆ กับเสื้อกล้ามบางๆ กล้ามเนื้อขาวเนียนกระจ่างใสและยังมีกางเกงในสีแดง!...กางเกงใน! O [] O!!

“กรื๊ด!!”

“อ๊ากกกก”

“ตาบ้าลิบินทำไมนายไม่ใส่ให้มันดีๆ กันหา!!!”

“อ๊ากกกกกกก”

“กรื๊ดดดด”

ฉันร้องกรื๊ดลั่น เล่นเอาทำอะไรไม่ถูกทั้งฉันและลิบินทำอะไรไม่ถูกเขาเดินวนไปมาเหมือนจะหาอะไรมาบังกางเกงสีแดงลายจุดของตัวเอง (ฉันเปล่าสังเกตนะ!!) เเเต่ถึงปิดตอนนี้มันก็คงไม่ทันการเเล้วขาเขาขาวจัง... อุ๊บ! นี่ฉันกำลังจ้องเขาอยู่เหรอไม่เห็นรู้ตัวเลยไม่นะฉันต้องหันหลังสิอย่าจ้องเขา อย่าจ้องเขา เขาขาวจัง ...กรื๊ด! ยัยคะน้าเธอนี่มันน่ารังเกียจที่สุด ฮือออ ฉันต้องออกไปจากที่นี่ ใช่ๆ ฉันต้องออกไป!

“ระ รีบลงมาด้วย!!”

ฉันวิ่งลงบันไดมานั่งที่โต๊ะแล้วสูดหายใจเช้าออกเพื่อเรียกสติให้กลับมาฉันมองเขาแทบทุกส่วนเลยนะดูดีจัง..เอ้ย! ไม่ใช่ลิบินนายช่วยออกจากสมองฉันได้ไหม

“คุณหนูเป็นอะไรคะ ป้าได้ยินเสียงกรื๊ดคุณชายแกล้งหรือเปล่าคะ เจ็บตรงไหนไหม”

“อ่อ..ฮ่าๆ ไม่เป็นไรค่ะป้านวล”

มันเป็นเพราะคะน้าต่างหากละคะไม่กล้าพูดอะไรเลยT_T

“จริงนะคะ”

“แฮ่ๆ”

ป้านวลผู้ช่วยแม่นมคนเก่าคนแก่ของบ้านเเก่ทั้งขาว...เดี๋ยวนะ! ไม่ใช่ นั้นมันขาลิบิน โอ๊ย! ฉันคิดถึงภาพเมื่อกี้อีกแล้ว >//< ช่วยฉันด้วย!!

‘ตื๊ด’

‘มีข้อความ’

‘ฉันมาถึงแล้วนะ ไม่ต้องรีบหรอก...แค่ฉันกำลังรอเธออยู่’

ไม่ต้องรีบ...แต่ฉันรออยู่นี่มันหมายความว่าฉันต้องรีบไปใช้ไหม ฉันสะบัดความคิดเรื่องเมื่อกี้ออกไปถึงมันจะติดๆ อยู่บางแต่ตอนนี้ต้องไปหายูร์แล้ว

“ป้าค่ะ คะน้าขอตัวก่อนนะคือรีบจริงๆ ^_^”

“ค่ะๆ พอดีคุณเฟร์สจะมาทานข้าวเช้ากับคุณชายพอดี”

“สวัสดีครับป้านวล ว่าไงคะน้าลิบินยังไม่ลงมาเหรอ?”

“ยัง พอดีเลยนายช่วยทานเป็นเพื่อนเขาหน่อยนะฉันมีธุระน่ะไปแล้วนะ”

“เดี๋ยว...คะน้า!”

โชคดีที่เฟร์สมาแล้วฉันจะได้ไปเที่ยวได้สักทีตื่นเต้นฉันไม่เคยไปเที่ยวกับใครนอกจากเฟร์สและลิบินเลยจะไม่ให้รู้สึกตื่นเต้นได้ยังไงกัน >_<

ห้าง ×

“อยู่ไหนนะ?”

ฉันกำลังมองหายูร์อยู่หน้าตัวห้างไหนบอกว่ารออยู่ไงนี่เดินหาทั่วห้างจนปวดขาแล้วยังไม่เจอเลยโทรไปก็ไม่รับบอกแล้วอย่างนี้จะนัดฉันทำไม เฮ้อ..เหนื่อยแล้วนะ กึกๆ หือ! ใครมาสะกิดหลังฉันยูร์แน่ๆ คงเเกล้งให้ฉันเดินหาละสิ

“นาย...ยูร์!...”

“\=-\=?”

“เฟร์ส"

ฉันถึงกับหน้าแตกเมื่อคนที่สะกิดหลังฉันไม่ใช่ยูร์แต่เป็นเฟร์ส...เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันเมื่อกี้เขายังอยู่ที่บ้านอยู่เลยหรือเขากินข้าวเป็นเพื่อนลิบินเสร็จแล้ว?

“ทำหน้าอย่างกับเห็นผีทั้งที่เป็นคนหล่ออย่างฉันแท้ๆ ไอ้ลินบอกว่าเธอมีธุระฉันเลยแอบตามมาดูอยากรู้ว่าเธอมีธุระอะไรลุกลี้ลุกลนแปลกๆ อย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน”

ลินที่เขาพูดถึงก็คือลิบินนั่นแหละเรียกสั้นๆ ว่าลิน

“อ่อ...ก็ธุระ ^^”

เฟร์สกอดอกมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าหาพิรุธเขาพูดเหมือนคนอย่างฉันกำลังทำผิดอะไรสักอย่าง ฉันน่ะเหรอจะทำอะไรผิดได้ออกจะเป็นคนดีอย่างนี้ แต่ฉันโตแล้วก็ต้องมีความลับบ้างเป็นธรรมดา

“ความลับงั้นเหรอ”

“แล้วมันเรื่องอะไรของนาย ฉันก็ต้องมีธุระบางสิ”

“แต่ปกติเธอต้องบอกลิบินไม่ก็แม่นมหรือป้านวลไว้ก่อนนิ...”

“นิเฟร์ส! ฉันไม่ใช่เด็กในโอวาทของนายนะขนาดลิบินเขายังไม่ถามฉันสักคำเลยไม่คิดว่านายทำเกินไปหน่อยเหรอ นายกำลังรุกล้ำความเป็นส่วนตัวของฉันนะ”

เฟร์สนิ่งไปสักพักก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติในขณะที่ฉันยังมองเขาอย่างไม่พอใจ ฉันไม่ชอบจริงๆ เลยคนที่ทำเหมือนฉันเป็นเด็กซึ่งเฟร์สนี่แหละคนหนึ่งที่ชอบตามฉันเวลาฉันออกไปไหนโดยไม่บอกใคร ฉันไม่รู้ว่าเขาบังเอิญอยากรู้หรือตั้งใจตามฉันมากันแน่ เอ...หรือลิบินอาจจะสั่งให้เขาตามฉันก็ได้ใช่แน่ๆ

“ลิบินให้นายตามฉันมาใช่ไหม -_-”

“ห๊า?”

“เฟร์ส..”

“ไอ้ลินมันเป็นห่วงเธอนะแฮ่ๆ ^0^”

“ลิบินเนี่ยนะ? คนที่ไม่เคยสนใจอะไรอย่างลิบินเนี่ยนะ?”

“อ่า...ใช่ ^_^”

ลิบินเนี่ยนะจะเป็นห่วงฉัน? ถึงวันนั้นลิบินเขาจะคอยปลอบฉันแต่เขาไม่น่าจะห่วง? ถึงขั้นส่งเฟร์สมาตามเฝ้าฉันอย่างนี้นะ

“แล้วนายไม่มีนัดกับสาวหรือไง”

“มีสิ ก็เธอนี่ไงจ๊ะคะน้าน้อย”

พูดจบคนเจ้าเล่ห์ก็ตรงเข้ามาโอบไหล่ฉันอย่างถือวิสาสะ มันน่าตีจริงๆ เผลอไม่เคยได้มือไม้ไวเชียวนะ ฉันแก้ปัญหาด้วยการเดินหนีเฟร์สแล้วรีบหายูร์ต่อ อยู่ไหนนะลองโทรหาอีกครั้งดีกว่าเผื่อเขาจะเดินหาฉันอยู่เหมือนกัน

“คะน้า”

เสียงยูร์นั่นเอง เขาเองก็คงกำลังเดินตามหาฉันอยู่จริงๆ ดูจากท่าทางเหนื่อยหอบนั้นน่ะนะเวลาเขาใส่ยืดกางเกงยีนนี่เขาก็ยังดูดีนะ อูย! ตอนนี้ฉันอยู่กับผู้ชายหล่อถึงสองคน สาวๆ เดินผ่านไปผ่านมาคงอิจฉาฉันแน่ที่มันผู้ชายหล่อใสอย่างยูร์อยู่ใกล้แถมยังมีผู้ชายเท่อย่างเฟร์สโอบไหล่อยู่ ...

“เฟร์สเอามือออกไป...”

ฉันกระซิบเขาเบาๆ เพื่อให้เขาเอามือออกจากไหล่ฉันเขายอมเอามันออกโดยการเลื่อนลงมาโอบเอวฉันแทน!!!ทำเอาฉันกับยูร์ช็อกไปตามๆ กัน นี่มันห้างนะ!

“เฟร์สนายทำเกินไปแล้วฉันไม่ใช่ผู้หญิงของนายนะอย่ามาทำเเบบนี้”

“เเต่ฉันห่วงเธอไอ้ลินก็ห่วง หมอนี่ใครก็ไม่รู้เเล้วเธอไปรู้จักมันตอนไหนเนี่ย อย่าบอกนะว่าไอ้นี่คือธุระของเธอน่ะ”

“ช่างฉันเถอะ กลับบ้านไปเถอะบอกลิบินด้วยฉันจะกลับเย็นๆ ไปเถอะยูร์”

“เฮ้ คะน้า!!”

ฉันลากแขนยูร์เดินออกมาจากเฟร์สโดยไม่หันไปมองเขาอีก ฉันมีอะไรให้น่าเป็นห่วงขนาดนั้นนะทำไมลิบินต้องส่งเฟร์สมาตามขนาดนี้ใช้เพื่อนมีประโยชน์จริงๆ

“เขาเป็นแฟนเธอเหรอ คนที่เป็นเพื่อนลิบินน่ะ”

“เปล่า ...เขาเป็นแค่เพื่อนฉันน่ะ อย่าไปพูดถึงเขาเลยเราไปร้านหนังสือกันไหมฉันอยากจะซื้อกลับบ้านสักสองสามเล่ม”

“ได้สิ แต่เพื่อนเธอน่ะจะไม่เป็นอะไรแน่เหรอเขามองฉันเหมือนจะฉีดฉันเป็นชิ้นๆ เลยนะ”

“ไม่หรอก เขาเป็นพวกเพลย์บอยน่ะมีผู้หญิงติดเติมไปหมดจนบางที่ฉันก็แปลกใจว่าเขาสลับรางยังไง”

ฉันไม่ได้พูดใส่ร้ายเฟร์สนะแต่เขาเป็นอย่างนั้นจริงๆ บางครั้งที่ฉันกับเฟร์สนั่งรอลิบินอยู่ก็จะมีผู้หญิงเข้ามาโวยวายฉันหาว่าฉันเป็นกิ๊กเขาบ้างละ เล่นทำเอาป่วนไปหมดบางทีฉันก็เห็นเขาส่งสายตาให้คนนั้นคนนี้แถมแจกเบอร์ ช่างแตกต่างกับลิบินผู้ไม่สนใจผู้หญิงหรือไม่ก็ไม่เคยสนใจอะไรเลยด้วยซ้ำฉันก็คิดไปว่าเขาอาจจะชอบไม้ป่าเดียวกันหรือเปล่า แต่มันก็แค่คิดนะเขาคงไม่เป็นอย่างนั้นหรอกเพราะฉันเคยเห็นเขามีหนังสือโป๊เหมือนกันนะ ถึงครั้งนั้นเขาจะอ้างว่าเป็นของเฟร์สแต่ตัวเขาเองก็นั่งอ่านอยู่นี่น่าฮ่าๆ

“คะน้าก็หนึ่งในผู้หญิงของเฟร์สหรือเปล่า ฉันไม่อยากมีปัญหานะ”

“ฮ่าๆ ฉันเป็นแค่เพื่อนกัน”

“ฮ่าๆ”

“ยูร์ ฉันถามอะไรหน่อยได้ไหม”

“อืม ว่ามาสิ”

“นายช่วยเล่าได้ไหมว่าทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่เผื่อเราจะได้สนิทกันมากขึ้น”

“...”

“คือ...ถ้าลำบากใจฉันไม่รู้ก็ได้นะ”

ฉันแสดงความอยากรู้อยากเห็นเกินไปหรือเปล่านะ อยากตบปากตัวเองจริงๆ มองดูจากสีหน้าเขาแล้วเหตุผลที่เขามาอยู่ที่เมืองไทยคงเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดี หรือไม่ก็คงเป็นเรื่องที่กระทบจิตใจเขามากพอสมควรเพราะเขาดูเศร้าเอามากๆ

“ไม่เป็นไรเล่าได้”

“จริงนะ ฉันไม่อยากให้นายลำบากใจนะ”

“ฉันมาจากอเมริกา.ฉันมีเเม่เลี้ยงกำลังป่วยและท่านขอร้องให้ฉันมาตามหาคนคนหนึ่งน่ะมีเพียงรูปถ่ายกำไลข้อมือมาเป็นหลักฐานในการตามหาเท่านั้นเอง”

แค่กำไลข้อมือเนี่ยนะจะสามารถตามหาคนได้ ถ้าเป็นรูปหรืออะไรสักอย่างที่มันบ่งชัดกว่านี้คงดี

“แล้วเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายละ”

“อืม ท่านก็ไม่รู้นะเล่าแค่ว่าถูกครอบครัวไล่ออกจากบ้านเพราะแอบรักกับคนสวนของบ้านตัวเองจนท้องทางบ้านรู้เลยบังคับให้ไปทำแท้งแต่ก็หนีรอดมาอยู่กับคนสวนจนถึงวันคลอดโชคร้ายท่านไม่มีโอกาสเห็นหน้าลูกไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”

“น่าสงสารจัง...”

“อืม เพราะทางบ้านก็ตามเจอแล้วเอาลูกไปพร้อมกับซ้อมสามีท่านจนสลบ ก่อนที่ท่านจะยอมกลับไปแล้วมาแต่งงานกับพ่อฉันซึ่งเป็นพ่อม่าย พ่อฉันเคยส่งคนตามหาทั้งสองคนแล้วพบว่าสามีของท่านเสียแล้วเพราะโรคร้าย...ตอนนี้ก็เหลือแต่ลูกของท่านที่เรายังตามไม่พบ...”

“แล้วทำไม่พ่อนายไม่ตามหาต่อละ”

“เพราะพ่อฉันต้องคอยดูแลท่านไง ท่านเลยขอให้ฉันมา..."

“อย่างนี้เอง"

“และฉันก็ตกลงเพราะฉันสงสารท่านมาก คนที่ถูกพรากจากลูกอย่างโหดร้ายแบบนั้นแถมตอนนี้อาการก็ยังไม่ค่อยดีอีกถ้าฉันไม่ช่วยก็คงเป็นคนที่แย่ที่สุดในโลก”

น่าสงสารจังถ้าชีวิตฉันเป็นนั้นฉันคงรับอะไรไม่ไหวแน่ๆ โลกชั่งใจร้ายเกินไปแล้วฉันต้องช่วยยูร์หาเด็กคนนั้นให้เจอ! ฉันต้องทำให้แม่ลูกได้พบกันมันอาจจะช่วยให้แม่เลี้ยงยูร์หายป่วยก็ได้

“ไม่ต้องห่วงนะยูร์ฉันจะช่วยนายตามหาเด็กคนนั้นฉันจะช่วยนายเอง!”

“ไม่ใช่ง่ายๆ นะ…”

“ช่วยกันก็ต้องมีวันสำเร็จสิ”

“เธอนี่เป็นคนดีนะ”

ยูร์มองฉันแล้วอมยิ้ม

“แน่นอนสิ ^_^”

“งั้นโอเค ฉันจะให้เธอช่วยฉันตอนนี้ฉันพอมีหลักฐานอยู่บ้างแต่ฉันไม่ได้เอามา...นี้เราถือว่ามาเที่ยวเถอะนะ”

“ได้สิ”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***