ฉันน้อยใจนะ….

พริบ พริบ

นิฉันเป็นลมไปเหรอเนี่ย จำได้แค่ล่าสุดฉันจะไปตามอาจารย์มาห้ามพวกเขาแล้วก็...จำอะไรไม่ได้เลย แล้วลิบินละ!

ฉันเห็นเขากำลังเข้าไปต่อยพวกนั้นนิแล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนในห้องนี้ก็ไม่มีเเล้ว นี่ใครนอนอยู่เตียงข้างฉันเนี่ย...หรือว่าพวกนั้น

O_o ต้องใช่เเน่ๆ เป็นตาบ้านั้นเเน่คงโดนลิบินต่อยจนน่วมเลยมานอนอยู่ที่นี่ตอนนี้ถึงตาฉันเเก้เเค้นบางเเล้ว!!!

“หน่อยไอ้บ้า! แกเป็นใครถึงกล้ามาต่อยฉันเนี่ย!! นี่แนะฉันจะตีนายให้ตายไปเลย!”

“โอ๊ยๆ เดี๋ยวๆ!” ฉันได้ทีระดมตีเข้าไปที่แขนของคนตรงหน้าจนเจ้าตัวตกใจลุกขึ้นรวบแขนทั้งสองข้างฉันไว้ก่อนจะดึงเข้าหาตัวอย่างเเรง ทำให้ฉันเสไปทับตัวเขาจนเจ้าตัวร้องโอ๊ย! เดี๋ยวนะ!

พอฉันมองหน้าเขาดีๆ นี่มันไม่ใช่คนที่ต่อยฉันนิแล้วเขาคือใครทำไมตัวเขามีแผลที่มุมปากแถมหน้าผากแตกอีก

“นายเป็นใคร?”

“ฉันเป็นคนที่ช่วยเธอออกมาไง”

“โกหก! นายต้องเป็นพวกนั้นเเน่!”

“ฉันไม่ใช่…”

“เเน่ใจ?”

“ครับผม”

“จริงเหรอ?” ฉันถามอย่างไม่ค่อยเชื่อนักเขาอาจจะกำลังโกหกฉันอยู่ก็ได้

“หลังจากเธอโดนต่อยนายลิบินกับพวกก็เข้าไปทำร้ายพวกห้องบีจนไม่มีใครเห็นว่าเธอเป็นลม ฉันเดินผ่านมาพอดีเลยเข้าไปช่วยเธอแต่ดันโดนลูกหลงนี่ไง” เขาปล่อยฉันให้เป็นอิสระเมื่อเห็นว่าฉันสงบลงเเล้วใช้นิ้วเรียวชี้เขาที่เเผลบนใบหน้าขาวนั้น…เเผล

นี่เกิดจากการช่วยฉันทั้งหมดเลยงั้นเหรอเขามีน้ำใจอะไรเช่นนี้ เเต่ฉันกลับกล่าวหาว่าเขาเป็นคนไม่ดีไปสะได้รู้สึกผิดจัง

“เจ็บไหม?”

“เจ็บสิถามได้ เธอนี่ไม่รู้จักขอบคุณแล้วยังมาทำร้ายฉันอีก”

“ฉันขอโทษแล้วก็ขอบคุณนายนะ”

“เอ่อ...ฉันไม่รู้นินายก็รู้ว่าฉันสลบไป...ฉันไม่รู้จริงๆ ว่านายเป็นคนช่วยฉัน ฉันเห็นนายมีแผลก็เลยนึกว่าเป็นพวกห้องบี...แฮ่^^;” ตานั้นหัวเราะลันกับท่าทีของฉัน เห็นฉันหน้าแตกแล้วมีความสุขหรือไงกันแปลกคน

“นายชื่ออะไร...ฉันชื่อ...”

"ฉันรู้ว่าเธอชื่ออะไรไม่ต้องบอกหรอก ฉันชื่อยูร์ยินดีที่ได้รู้จักคะน้า”

“ทำไมรู้จักฉันละ...”

"เพราะเธอเป็นแฟนลิบินไง เธอก็รู้ว่าเขาดังจะตายคงดีใจมากเลยใช่ไหมได้เป็นแฟนคนดังขนาดนั้นฮ่าๆ แต่เธอก็ดูบ้านๆ ไม่ค่อยเหมาะสมเลย”

“หยาบคายนะ!” ฉันถึงกับช็อกกับคำพูดของเขาเเต่บังอาจมาวิจารณ์หน้าตาฉัน ถึงฉันเป็นคนตาไม่โตมากแต่จมูกก็มีนิดหน่อยนะตัวก็สูง167ซม. เชียวนะ แต่ถ้าเอาไปเทียบกับลิบินละก็...เขาผิวขาวตาคมจมูกโด่งมีซิกแพค (แอบดู\=..\=) ก็ดูดีจริงๆนั่นแหละ สูงมากด้วยถ้าจำไม่ผิด180ซม.เดี๋ยวนะเขาคิดว่าฉันเป็นแฟนกับลิบินอีกคนแล้วเหรอ

“ฉันยอมรับว่าฉันหน้าตาบ้านๆ แต่ฉันไม่ใชแฟนของลิบินฉันเป็นลูกบุญธรรมของแม่เขาคุณหญิงนภัสและฉันมีหน้าที่ดูแลเขา อีกอย่างฉันก็ไม่ได้มีความรู้สึกชอบเขาสักนิด” ฉันกอดอกอย่างมั่นใจทำเอาคนตรงหน้าหัวเราะจนตาหยีไปเลย มองไปเขาดูเหมือนลูกครึ่งเลยตาเล็กๆ มีลักยิ้มด้วย ดูน่ารักดีแต่จะไม่น่ารักก็ไอ้ตรงว่าฉันหน้าตาบ้านๆ นี่แหละ ว่าแต่เขาอยู่มหาลัยนี้ด้วยเหรอไม่เคยเห็นหน้าเลย

“นาย...เอ่อ...ยูร์นายอยู่ห้องอะไรฉันไม่คุ้นหน้านายเลย”

“ฉันย้ายมาใหม่อยู่ห้องซี"

“ถึงว่าละ”

“ฉันเป็นพวกเก็บตัวน่ะอยู่แต่ห้องไม่ก็ใต้ต้นไม้ที่ไหนสักที่”

"ต้นไม้?”

“มันสงบดีนะ^^” เขายิ้มแล้วทำหน้ามีความสุข...คงมีความสุขดีนะที่ได้อยู่เเบบเงียบๆ อย่างนั้นถ้าฉันได้อยู่เเบบนั้นโดยไม่ต้องมีเสียงลิบินค่อยจิกกัดคงดีพิลึก

“ดูนายน่าจะมีความสุขนะ ไม่วุ่นวายกับใครเเล้วก็คงไม่มีใครไปวุ่นวาย ฉันอยากอยู่แบบนั้นบาง”

“คงเป็นเพราะลิบิน?”

“จะมีใครอีกละนอกจากเขา”

“เธอก็ลองออกห่างจากเขาสิ เเล้วใช้ชีวิตในเเบบของตัวเอง”

“ก็อยากทำเเบบนั้นนะ เขาน่ะชอบใช้ฉันทำนู่นนี่อยู่เรื่อยเลย”

“เธอก็มาอยู่กับฉันสิเวลาพักเที่ยงหรือว่างน่ะ"

“o [] O” ฉันอึ้งไปกับคำพูดเขานี่เขาจะจีบฉันหรือเปล่าเนี่ยถึง?

ฉันเข้าใจว่าเขาอยากมีเพื่อนใหม่แต่แบบนี้ออกจะดูเป็นการผูกมิตรที่ค่อนข้างแปลกไปหน่อยอีกอย่างเขาพึ่งจะว่าฉันไม่สวยเองนะ

“เฮ้!”

“...หะ?”

“ฉันหมายถึงถ้ามีเพื่อนมานั่งเล่นนั่งคุยด้วยคงจะสนุกดีอะไรประมาณนั้น...”

“งั้นเหรอ...”

“หลงตัวเอง...”

“ใครจะรู้ล่ะ?”

“เอาเถอะบางทีฉันก็เหงา”

“ก็ดีงั้นถ้าฉันว่างฉันจะหานายตามใต้ต้นไม้แล้วกันนะฮ่าๆ”

“ไม่ต้องตามหาหรอกเอาเบอร์เธอมาสิฉันจะได้โทรบอกไงว่าฉันอยู่ตรงไหน...นี่ฉันไม่ได้จีบเธอนะ”

“ฉันรู้แล้ว”

“ก็เธอมองฉันแปลกๆ เองทำไมละ”

“ฉันเปล่า^_^” ฉันหัวเราะกับท่าทีลุกลี้ลุกลนของยูร์ฉันพอจะรู้ตัวหรอกน่าว่าหน้าตาอย่างฉันไม่มีใครมาหลงรักได้หรอก เราเเยกกันที่ห้องพยาบาลเเล้วรีบกลับมาห้องเรียนเพราะนี่เลยเวลาเข้าเรียนมาสักพักเเล้ว พอมาถึงสิ่งเเรกที่ดึงดูดสายตาฉันคือลิบินกำลังฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

…ฉันรับหมัดเเทนเขา เเต่ตัวเขากลับมานอนหลับอย่างสบายใจเนี่ยนะ อย่างน้อยก็น่าจะถามอาการกันบ้าง

…ฉันน่ังหลบมุมอยู่คนเดียวข้างสระว่ายน้ำตั้งเเต่กลับมาสมองฉันก็คิดเรื่องลิบินตลอดเวลา ไม่คิดเลยว่าเขาจะมองข้ามฉันขนาดนี้เลยไม่มีคำถามไม่แสดงออกถึงความเป็นห่วง นี่ฉันต้องเจ็บเพราะเขาเชียวนะยังไม่มาดูดำดูดีกันเลยสักนิด เฮ้อ...ฉันจะหวังอะไรได้ในเมื่อเขาเห็นฉันเป็นคนใช้ของเขาเท่านั้น เขาคงอยากให้ฉันออกไปจากชีวิตเขาอยู่ดีนั่นแหละอย่าน้อยใจไปเลยคะน้า ถ้าบางทีฉันมีพ่อเเม่เหตุการณ์เเบบนี้คงไม่มีวันเกิดขึ้นเเน่

เมื่อไหร่นะเมื่อไหร่คุณหญิงจะตามหาแม่หรือพ่อฉันเจอสักทีเวลาแบบนี้ฉันอยากกอดท่านมากเลย

“ฮึกๆ ....”

“นั้นใคร...”

ฉันได้ยินเสียงใครสักคนพูดขึ้นเบาๆ นี่ฉันแอบออกมาร้องไห้ถึงข้างสระน้ำแล้วนะยังจะมีใครมาเจออีกละฉันไม่ได้อยากจะเจอหน้าใครสักหน่อย ฮึกๆ ...

“เธอมาทำอะไรอยู่ตรงนี้คะน้า...”

“เปล่า...

” ลิบิน

นั้นเองที่โผล่มา เขาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ฉัน ทำไมต้องมาตอนนี้นะโชคดีที่มันค่อนข้างมืดเขาเลยไม่ทันสังเกตว่าฉันแอบเอามือเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลมาอย่างไม่หยุดหย่อน จะโผล่มาทำไมฉันอายรู้ไหมตาบ้าลิบินคงจะมาสมน้ำหน้าฉันเรื่องที่ฉันโดนต่อยละเขามันใจร้ายกับฉันอยู่แล้วนิขนาดฉันรับหมัดแทนเขายังไม่สนใจเลย

“…”

“ร้องไห้อยู่เหรอ...เพราะฉันหรือเปล่า”

“...” เพราะนายด้วยนั่นแหละอีตาบ้า

“หันมองฉันหน่อยสิ...”

“...”

“เป็นอะไร...”

“อย่ามายุ่งนะ”

“คิดถึงพ่อแม่งั้นเหรอ”

“ฮึก...”

ทันทีที่ลิบินวางมือลงบนไหล่ฉันน้ำตาที่ฉันพยายามกั้นไว้ก็ไหลมาเป็นทางทำไมต้องเป็นเขาที่เห็นฉันในสภาพนี้…

“ใช่ ฉันคิดถึงพ่อแม่อยากกอดท่านที่สุด ฉันรู้สึกขาดหายฉันอยากได้ความอบอุ่นจากใครสักคน คนที่จะคอยอยู่ข้างฉันไม่หนีฉันไปไหน ค่อยดูแลฉันเวลาฉันไม่สบายหรือถูกใครทำร้ายมา...ฮึก”

“มานี่มา...”

ลิบินดึงตัวฉันเข้าไปกอดแล้วลูบหัวเบาๆ ฉันไม่น่าอ่อนแอให้เขาเห็นเหรอเลยพรุ่งนี้ต้องโดนเขาล้อแน่ๆ แต่ความรู้สึกโดดเดี่ยวเเบบนี้ฉันเองก็ไม่อยากจะเก็บมันไว้เรื่องเขาจะล้อหรือเปล่า

ขอให้มันเป็นเรื่องของพรุ่งนี้วันนี้ฉันขอกอดนายแน่นๆ เลยนะลิบิน

“เอ่อ...คะน้า ฉันหายใจไม่ออก”

“ขอโทษ...ไม่กอดแล้วไปเถอะ” ฉันปล่อยเขาเป็นอิสระ ฉันทำอะไรน่าอายจริงๆ

“ขอโทษนะ”

“อะไร?”

“เรื่องวันนี้ไง”

“...ไม่ช้าไปหน่อยหรือไว้บอกพรุ่งนี้ก็ได้”

ฉันผละออกจากลิบิินเเล้วประชดเขาไปหนึ่งทีจะมาบอกอะไรตอนนี้ฉันเสียใจไปแล้วนะ!

เขาหัวเราะนิดหน่อยก่อนจะดึงฉันเข้าไปปลอบอีกรอบ เเต่ฉันเลือกที่จะสะบัดตัวออกฉันไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนเเอไปมากกว่านี้ เเล้วที่เขาทำแบบนี้คงเป็นเพราะตอบแทนฉันเรื่องเมื่อตอนเที่ยง แน่ๆ

แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันช่วยฉันได้มากฉันอ่อนแอเกินไปที่จะปฏิเสธมัน

“ไหนดูหน่อยสิ...”

“ไม่...”

“อย่าดื้อน่า...” ลิบินจับใบหน้าฉันให้หันไปมองหน้าเขาตรงๆ ก่อนจะใช้นิ้วเรียวยาวนั้นลูบผ่านเเก้มฉันไปมาไม่รู้ตั้งเเต่เมื่อไหร่ที่ฉันเผลอจ้องใบหน้าคมขาวนี่...

เป็นเพราะเเสงสะท้อนจากน้ำในสระหรือเปล่านะถึงทำให้เขาดูหล่อมากขนาดนี้ใบหน้าของเขายังคงขาวเนียนไร้ซึ่งบาดเเผลใดๆ ทั้งสิ้นสมกับเป็นลิบิน

“ขอบคุณนะที่เธอรับหมัดแทนฉันครั้งหน้าฉันขอรับเองนะเธอจะได้ไม่ต้องเจ็บตัว”

"ฉันเองก็ไม่ได้อยากรับนักหรอก...”

“ครั้งหน้าก็อย่าทำ เข้าใจไหม?”

“นี่ยังจะมีครั้งหน้าอีกเหรอ?!”

“ผู้ชายก็ต้องมีเรื่องเเบบนี้เป็นธรรมดา”

“เเต่ฉันว่าอย่ามีจะดีกว่า”

“งั้นเหรอ? ว่าแต่เธอหายไปไหนตอนที่ฉันกำลังวุ่นวายกับการลงโทษไอ้พวกนั้นให้เธอ”

“ฉันสลบแล้วบังเอิญมีคนพาฉันไปห้องพยาบาลน่ะ นี่นายต่อยพวกนั้นเพราะลงโทษแทนฉันเหรอนายทำอะไรเพื่อฉันเป็นด้วยเหรอ? O_o”

“\= [] \=” ลิบินถึงกับอ้าปากค้าง ก็ฉันแปลกใจนิ!

“อะไร ก็ฉันสงสัย”

ก็ปกติเขาทำอะไรเพื่อฉันที่ไหนกัน มันแปลกมากเลยรู้ไหมฉันก็นึกว่าเขาทำไปเพราะแก้แค้นที่โดนโกงแถมยังโดนยั่วโมโหอีกต่างหากฉันคิดว่านั้นคือประเด็นของเรื่องนะ

"พอเลยยัยคนใช้ฉันจะไปนอนแล้ว\=_\=”

"อ้าว...ไปแล้วเหรอ”

“ใช่สิ! ฉันไม่เคยทำอะไรให้เธอสักอย่าง”

“ฉันพูดอะไรผิดละ...”

"เธอนี่มัน!...เว้ย!”

ลิบินมองฉันอย่างหงุดหงิดแล้วกำลังจะเดินหนีเข้าบ้านไป เเต่ฉันจับชายเสื้อของเขาไว้ได้สะก่อนอะไรกันฉันยังพูดไม่จบเลยตานี้ไร้มารยาทจริงเเถมชอบหงุดหงิดตลอดเลย หงุดหงิดยิ่งกว่าผู้หญิงเป็นประจำเดือนอีกนะ

“ขอบคุณนะลิบิน”

“เออ\=-\=”

“ฉันไม่โกรธนายแล้ว”

“นี่เธอกล้าโกรธฉันด้วยเหรอO-o”

“อุ๊บ!...ก็ฉันคิดว่านาย...”

“พูดมานายอะไร…?”

“คิดว่านายไม่สนใจไยดีฉันน่ะสิ”

“อ่อเลยน้อยใจ เเต่ช่างเถอะ ไปดีกว่ารำคาญเธอ”

“ไปเลย! ฉันรำคาญนายมากกว่าร้อยเท่า”

“รู้แล้วว่ารำคาญก็ไม่ต่างกันหรอกพอใจยังไปนอนกันได้แล้ว มานี่”

“ไปไหน”

“เข้าบ้านสิดึกเเล้ว เข้าไปเเล้วหายาทาด้วยนะนี่คือคำสั่งถ้าสามวันเเผล ยังไม่ดีขึ้นฉันจะลงโทษเธอ!”

“ก็เเค่ซ้ำเองตอนนี้กินยาไปเเล้วไม่ค่อยเจ็บเเล้ว..”

“อ่อ เเสดงว่าอยากให้ฉันทายาให้สินะ^^”

“โอเค ฉันทาเองสามวันหายเเน่\=_\=”

“ดีมากไปนอนกันได้เเล้ว” ลิบินดึงแขนฉันให้เดินตามเขาเข้าไปในบ้านสุดท้ายก็ทะเลาะกันอย่างนี้กันอีกจนได้ทุกทีสิน่า แต่ก็ขอบคุณนะฉันสบายใจขึ้นได้เพราะนาย ลิบิน^_^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***