แค่ความหวัง

เคยมีคำพูดหนึ่งเคยกล่าวไว้ว่า

"ต่อให้จะอยู่ต่ำแค่ไหนขอเพียงสู้ต่อไปก็จะไปถึงยอดเขาได้"

มันเป็นคำพูดที่ดูดีและสวยหรูใช่ไหมล่ะ แต่มันก็เป็นได้แค่คำพูดนั้นแหละเพราะใน "ความเป็นจริง" นั้นไม่มีอะไรที่ได้มาโดยง่ายอยู่แล้วจะต้องมีการเสียสละเสมอและยิ่งเป็น "คนที่ไม่มีอะไรให้เสีย" แล้วด้วยยิ่งแล้วใหญ่เลยที่จะหลุดจากจุดต่ำสุดได้ยากแม้ว่าจะพยายามขนาดไหนก็ตามอย่างมากก็ได้แค่มีข้าวกินไปวันๆ ไม่สิต้องเรียกว่ามีข้าวกินในวันนี้ดีกว่า ในความเป็นจริงที่แสนโหดร้ายแบบนี้ก็มักจะมีคนแก้ต่างให้กับมันเสมอ เช่น แกเคยพยายามหรือป่าว แกคิดบ้างไหม อย่างนู้นอย่างนี้ ผมแค่อยากจะบอกว่า "ก็เรื่องของพวกนายสิ" ในความเป็นจริงนี้ถ้าทุกคนในโลกคิดเหมือนหมดคงจะน่าเบื่อแย่สิให้คนกว่า7พันล้านมาคิดเหมือนแบบนั้นแค่คิดก็น่าเบื่อแล้ว

"ไอ้ความเท่าเทียมแบบนั้นน่ะอย่าเอาผมเข้าไปรวมด้วยสิ" เอาล่ะเรามาดูไอ้ความเป็นที่น่าสนใจกันเถอะ ชักจะตื่นเต้นแล้วสิ

.

.

.

ณ คฤหาสน์ของตระกูล วี ดอร์ลา ห้องของริคุ วี ดอร์ล่า ที่สภาพของห้องนอนของคุณหนูไม่ต่างไปจากมีคนมาทำสงครามในห้องเลยแม้แต่น้อยทั้งรอยไหม้จากไฟที่มีทั่วทั้งห้อง ประตูที่วิธีการซ่อมเอาแต่แผ่นไม้มาแปะแล้วตอกตะปูเฉยๆจนแทบจะทำร้ายจิตใจของช่างที่ทำประตูมาอย่างประณีตจนแทบไม่เหลือรอยของความสวยงามจากการแกะสลักแม้แต่น้อย หน้าต่างที่มีรอยแตกที่มีเทปปิดรูไว้2รูและยังมีอีกรูที่ยังไม่ได้ปิดพร้อมกับแค่โครงเตียงที่ไมมีฟูกเพราะโอยะได้โยนฟูกลงไปข้างล่าง ในห้องนั้นมีเพียงเด็กชายที่เป็นเจ้าของห้องอยู่ และไม่นานนักเด็กชายคนก็พูดออกมา

แบบน้ำเสียงไร้อารมณ์สุดๆ

"เฮ้อ...หน้าต่างเป็นรูอีกแล้วเทปจะปิดได้ไหมเนี่ย..."

ที่แท้ริคุนั้นแค่ห่วงห้องของตนเองแล้วคิดจะซ่อมหน้าตาด้วยเทปโดยที่ไม่สนใจร่างกายตัวเองเลยแม้แต่น้อย

"เทปอยู่ไหนกันนะ"

"เฮ้อ...พรุ่งนี้แล้วสินะ ไม่อยากให้มาถึงเลย"

ดูเหมือนว่าริคุจะกังวลเกี่ยวกับพรุ่งนี้มากว่าวันนี้ซะอีก

"อย่างน้อยเสียงที่ตะโกนไปก็ไม่ได้เสียป่าวสินะตอนแรกคิดไว้ว่าจะมาช้ากว่านี้ซะอีก"

"ก็ขอบคุณมากแล้วกันที่ไอ้โอยะนั่นใช้เวทย์ที่มันโดนตรวจได้ง่ายแบบนั้น"

"เกือบแย่แล้วไหมล่ะ อุตสาพนันชีวิตไว้กับยามนั้นเลยนะ~"

ริคุดูดีใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามที่หวังถึงแม้มันจะอันตรายจนเกือบถึงชีวิตแล้วก็ตาม

ี่

"แต่ถ้าเอาจริงต่อให้ตะโกนไปก็เปล่าประโยชน์ เพราะไอ้ยามนั่นคงไม่มาช่วยหรอกก็เลยล่อให้ไอ้โอยะใช้เวทย์ไฟไง"

"เฮ้อ..นึกว่าไอ้ยามนั่นจะจำตำแหน่งห้องได้ซักอีก"

"เกือบไปๆ"

ดูเหมือนว่าริคุจะวิเคราะห์แผนของตนเองใหม่เพื่อเอาชีวิตรอดในวันต่อไปได้อย่างครบ32

"แต่พรุ่งนี้ท่านพ่อกับท่านแม่ก็จะกลับมาเยี่ยมแล้วสินะ"

"..."

"ช่างมันเหอะ"

ดูเหมือนจะเหตุอะไรสักอย่างที่ทำให้ริคุไม่อยากเจอทั้งพ่อและแม่แท้ๆของตนเอง

"เอาล่ะมาเก็บกวาดดีกว่า"

หลังจากนั้นริคุก็ได้เริ่มซ่อม?ห้องของตนเองแบบหยาบๆโดยการเอาเทปมาปิดหน้าต่างที่แตกเป็นรอยที่3และทำร้ายจิตใจช่างไม้โดยการนำแผ่นไม้ที่ตกจากพื้นมาตอกใส่ประตูงานประณีตและดูเหมือนจะไม่ใช่ครั้งแรกที่ริคุทำแบบนี้

"โชคดีจริงๆที่ยังเหลือค้อนอยู่ไม่งั้นมือของฉันคงต้องมีแผลเพิ่มแล้ว"

"เอาล่ะๆ อัดย้ากก ฮิบ ย้ากก"

หลังจากที่ริคุทรมานช่างไม้โดยการซ่อมประตูจนเสร็จ? แล้วริคุก็คิดขึ้นได้ว่า

(แล้วฟูกเตียงตูล่ะฟะ)

...

...

...

"เชี่xไอ้บ้าเอ้ยยยยย"

"ไอ้โอยะไอ้เxรจะโยนฟูกตูลงไปทำไอ้ชาติหมxเอ้ยยยยยยยยยยย"

หลังจากที่คิดริคุก็กระหน่ำคำด่าแบบที่ทั้งชีวิตจะคิดได้และสาปแช่งโอยะราวกับโดนโอยะฆ่าหมามาไม่มีผิด

"เฮ้อ...ช่วยไม่ได้คงมีแต่จะต้องลงไปเอามาสินะแย่จริงๆ"

หลังจากที่ตัดสินใจว่าจะออกจากห้องที่ไม่ได้ออกมานานจนแทบจะหลงทางแล้วก็ต้องผ่านสายตาที่มองมาราวกับจะแทงทะลุร่างกายน้อยๆแล้วก็ต้องลงไปหาฟูกที่ถูกโยนลงไปอีก

"ฮ่า..มาถึงสักที"

ดูเหมือนว่าริคุจะมาถึงที่ๆฟูกตนเองอยู่แล้ว

แต่ว่า

"เอ๋...สีและดินมาเลอะได้ไง?"

ริคุที่มาเห็นสภาพฟูกของตนเองได้แต่ทำตัวไม่ถูกถึงแม้จะรู้ว่ามีคนเกลียดแค่ไหนแต่ก็ไม่คิดว่าพวกคนใช้ยังทำแบบนี้

(หรือว่าเพราะพ่อไม่ได้อยู่ที่บ้านกันนะพวกนั่นมันเลยกล้าทำแบบนี้)

ริคุทำได้แค่คิดแต่ไม่มีสิทธิ์โกธร

"เอาเถอะอย่างน้อยมันก็น่าจะล้างได้อยู่"

ริคุพยายามคิดในแง่ดีไว้ก่อน

แต่หลังจากที่ริคุพลิกฟูกของตนออกมา...

กับพบรอยขีดและรอยตัดจำนวนมาก

"..."

ริคุทำหน้าตกตะลึงอีกครั้ง

(กล้าขนาดนี้เลยหรอ...)

ริคุได้แต่คิดแต่ก็ยังคงทำอะไรไม่ได้...

"ว่าแต่นั่นเสียงอะไรน่ะ"

ริคุเหมือนได้ยินเสียงอะไรซักจากด้านหลัง

และพอฟังดีๆก็...

"คุคุคุ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

"ดูหน้าไอ้องค์ชายอันดับหนึ่งนั่นดิ"

"หน้าแบบ โอ้ไม่นะฟูกแสนหรูราคาแพงของฉัน~"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

จากนั่นพวกคนใช้และยามก็ล้อเลียนริคุสารพัดทั้งด่าท่อ ไม่เคารพในองค์ชายของตนเอง ต่างๆนาๆ จนแทบจะคิดได้ว่าพวกนี้ถูกจ้างมารับใช้หรือมาแกล้งกันแน่

ตัดมาทางริคุที่ได้กัดฟันแน่นเพราะความแค้นที่ทำได้แคอดกลั่นไว้

"กรอด"

หลังจากนั้นริคุก็ได้แบกฟูกที่สภาพไม่ต่างจากฟางข้าวสีขาวขึ้นมาบนห้องตนเองท่ามกลางเสียงนินทาและสายที่เหยียดยามจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง

"ฮับชา~ เสร็จซะที เฮ้อ...ไม่คิดว่าจะโดนแบบนี้เอาเถอะนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกซักหน่อย"

ดูเหมือนว่าริคุจะเริ่มชินกับสถานการณ์ที่แทบหายใจไม่ออกแบบนี้แล้ว

"อาหารน่าจะมาเสริฟแล้วสินะ"

"คราวนี้จะอะไรอีก เนื้อไหม้? ถั่วกับข้าว? หรือผักสดที่ไม่ผ่านการล้างดีล่ะ"

เหมือนว่าริคุจะสนใจอาหารมากกว่าสภาพเตียงของตนเองซะอีก

*ก๊อก ก๊อก ก๊อก*

(มาแล้วสินะ)

"วางไว้ตรงนั้นแหละ"

ทันทีที่สิ้นเสียงของริคุคนใช้ก็ได้เดินจากไป

"เฮ้อ...มาดูกันเถอะ"

หลังจากที่ริคุเปิดออกมาก็ได้กลิ่นเหม็นมากออกมาก่อนที่จะได้เห็นซะอีก

"xี้!?"

ทันทีที่ริคุเปิดออกมามันเป็นเพียงแค่ก้อนสีน้ำตาลที่ถูกจัดใส่จานอย่างสวยงามจนไม่น่าเชื่อว่าคนที่ทำคือเซฟชั้นสูง

"อุแหวะ!!!"

ริคุที่ตกใจกับอาหารมื้อนี้สุดๆทำได้แต่โยนมันออกหน้าต่าง

"เวรเอ้ยนี้มันแย่กว่าที่คิดไว้10เท่าเลยนี้หว่า"

"เล่นอย่างนี้เลยหรอ"

"ไม่กินก็ได้ฟะ"

"วันที่2แล้วสินะ เฮ้อ..."

ริคุที่เหนื่อยกับทั้งวันนี้และยังจะมาเจอ"แจ็คพอตสุดพิเศษ"แบบนี้จนเริ่มง่วงและอยากจะนอนแล้ว

"ขอให้วันพรุ่งนี้มันแต่เรื่องดีะเถอะนะ"

ริคุได้หลับลงไป...

ช่างเป็นเด็กที่น่าสงสารว่างั้นไหมทั้งโดนทิ้งโดนแกล้งถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปอนาคตดับแน่

นั่นก็แย่น่ะสิถ้ามันเป็น อย่างนั้นก็คงไม่ใช่ความจริงที่น่าสนใจหรอกมาทำให้มันสนุกดีกว่า ตัวอย่างเช่นมีเด็กคนหนึ่งมีชีวิตอย่างบัดซบแต่กับชีวิตกับพลิกผันในแค่คืนเดียวเพราะ.. จุจุจุ~ ม่ายบอกหรอก~ ชักเริ่มสนุกแล้วสิ

.

.

.

"อืม...งืมๆๆ"

"หัวปวดชะมัด"

เหมือนว่าริคุแค่จะปวดหัวเฉยๆ

แต่

"อะ อ้ากกกก!! อะไรฟะ"

"ทำไมถึงรู้สึกมีอะไรสักอย่างมายัดใส่หัวฟะ"

"ปวดหัว ปวดหัว ปวดหัว"

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"

และริคุก็สลบไป

.

.

.

ณ ในเส้นขอบฟ้าที่จันทราขับกล่อมบทกวี

(...)

ฮุฮุฮุ เริ่มแล้วสินะ"หมากที่เจ้านั่น"ฝังไว้ชักรอไม่ไหวแล้วสิ ฮุฮุฮุ ไม่ต้องห่วงถ้าไม่"เกิดอะไรขึ้น"ฉันก็จะไม่เข้าไปแทรกหรอก แต่ยังไงซะ เด็กนั้นก็จะมายืนอยู่ตรงหน้าฉันอยู่ดี ฮ่า ฮ่า ฮ่า ชักรอไม่ไหวแล้ว ถ้ายังช้าแบบนี้ฉันจะ ลงไปหาเองแล้วน้า~

ไว้เจอกันที่เส้นขอบฟ้านะ~ เ จ้ า ห นู

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***