ตอนที่5 โมจิหลบหลีก

ผมรีบเดินกลับมายังโต๊ะแล้วนั่งเรียบเรียงสติตัวเองที่กระเจิดกระเจิง 'นี่จูบแรกของเราเสียไปแล้วหรอ!!(ᗒᗩᗕ)' ผมยกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปากตัวเอง

"เป็นอะไรของมึงวะ?! เอามือแตะที่ปากตัวเองทำไม?"โยคังถามระหว่างเดินมานั่งที่โซฟา

"เออ...แล้ว..ไดฟุกุกับดังโงะล่ะครับ"ผมไม่ได้ตอบคำถามของโยคังแต่เลือกที่จะถามหาเพื่อนทั้งสองคนที่หายไปแทน โยคังเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนตอบ

"กูเอาพวกมันไปเก็บที่ห้องหลังร้านแล้ว เมาจนกลับไม่ได้ กูกลัวพ่อตั้งด่านเลยให้ลูกน้องพากันหิ้วปีกไป"

ผมพยักหน้าหงึกๆ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เรามาร้านของโยคัง แล้วทุกครั้งที่มาไดฟุกุกับดังโงะต้องเมาจนกลับไม่ได้ทุกที โยคังเลยสร้างห้องหลังร้านไว้เพื่อพักเองด้วยและเพื่อเพื่อนด้วย

"ว่าแต่มึงเถอะ ยังไม่ตอบคำถามกูเลยนะ แล้วก็สภาพมึงตอนนี้มึงอย่าปฎิเสทนะว่าไม่มีอะไร ปากบวมเจ่อ เสื้อผ้ายับเหมือนผ่านสงครามมา คุณชายอย่างมึงปกติเสื้อยับชักกรีบยังไม่มีเลย ยังไงมีอะไรจะเล่าให้กูฟังไหม?"( ͡°Ĺ̯ ͡° )

โยคังที่เป็นเพื่อนมาหกปีย่อมรู้นิสัยของผมดี ผมได้แต่เม้มปากก้มหน้ามองมือตัวเองที่เกี่ยวกันไปกันมา จนนิ้วจะหักอยู่แล้ว โยคังคงเห็นท่าทางของผมที่เป็นแบบนี้เลยถอนหายใจดัง

เฮือกก~~

ผมเงยหน้าขึ้นมองโยคังที่เริ่มเอาขามานั่งไขว้กันพร้อมกับมือที่ผสานกันไว้ที่หน้าตัก ผมรู้ทันทีเลยว่าท่าทางแบบนี้ โยคังคงเริ่มจริงจังและเริ่มเครียดขึ้นมาแล้ว

"เพื่อนของกูมีแค่พวกมึงสามตัว เพราะฉะนั้นเรื่องพวกมึงจึงสำคัญกับกูรองลงมาจากเรื่องพี่กูเลย แต่คนที่กูเป็นห่วงมากที่สุดก็คือมึง มึงรู้ใช่ไหม?"

ผมพยักหน้าหงึกๆ

"พวกกูอาจจะทำเหมือนห่วงมึงมากเกินไป แต่โมจิพวกกูกลัวมันจะเกิดซ้ำรอยเหมือนตอนนั้นอีก พวกกูถึงพยายามไม่ให้เกิดเรื่องบ้าแบบนั้นอีกเข้าใจพวกกูใช่ไหม?"

ผมเริ่มน้ำตาคลอเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตก่อนพยักหน้าตอบ

โยคังเห็นผมท่าทางแบบนั้นจึงปล่อยมือที่ผสานกันที่ตักออกแล้วพิงหลังกับโซฟาให้ผ่อนคลายลง

"มึงเล่าเถอะโมจิ"โยคังพูด

ผมก้มหน้าแล้วเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดในห้องน้ำให้โยคังฟัง ก่อนที่โยคังจะเงียบไปซักพัก แล้ว พูดขึ้น

"กูว่าถ้ามึงเจอพี่เขาอีก ให้หลบหรือถ้าหลบไม่ได้ก็อยู่ให้ห่างไว้ก่อน เดี้ยวพอไอ้ดังมันตื่นกูจะให้มันไปหาประวัติมาให้"

"ได้ เราก็จะทำแบบนั้นอยู่แล้วล่ะ"ผมตอบกลับ เพราะผมก็ไม่ได้อยากให้อดีตซ้ำรอยเหมือนกัน

วันเสาร์ 9:00น. ณ คณะนิเทศศาสตร์

หลังคืนนั้นผมก็ไม่เคยเจอหน้าพี่เสืออีกเลย อาจเพราะเราเรียนต่างคณะกันหรืออาจเป็นเพราะเขาเป็นถึงเฮดว้ากก็ได้ถึงยุ่งจนไม่มาเกาะแกะกะผม ผมรู้สึกโล่งใจส่วนนึงที่ไม่จำเป็นต้องหลบ เพราะยังไงก็ไม่ได้เจอกันอยู่แล้ว

ผมขับรถมากับไดฟุกุที่คณะนิเทศตามนัดที่พี่ปีสามนัดไว้ว่าจะถ่ายภาพ หลังจากจอดรถเสร็จผมกับเพื่อนก็ลงจากรถเพื่อเดินเข้ามายังคณะ

พอมาถึงยังสถานที่ถ่ายภาพก็เห็นพวกพี่ที่คุ้นหน้าและไม่คุ้นหน้ายุ่งกันอยู่

"ว๊ายยย!! ลูกสาวแม่มาแล้ว มาๆๆนั่งตรงนี้เดี้ยวแม่แต่งหน้าให้ เอาให้ทุกคนในที่นี้ดับไปเล๊ยย~"

พี่ยูนี่พอเห็นผมมาแล้วก็ไม่รอช้ารีบพาผมมานั่งแต่งหน้าทันที ก่อนจะลงมือพี่ยูนี่คงพึ่งสังเกตเห็นไดฟุกุจึงทักขึ้น

"พ่อหนุ่มน้อยย~สุดหล่อ เป็นแฟนลูกแม่หรอจ้ะ?"

"ไม่ใช่พี่ ผมเป็นเพื่อนมัน"ไดฟุกุยิ้มตอบ

"พี่ก็นึกว่าเป็นแฟนกัน หึ่ยย~อดจิ้นเล๊ยย~~"พี่ยูนี่บ่นไปแต่งหน้าไป

จนพี่ยูนี่แต่งหน้าผมจนเสร็จ

"อะลืมบอกไป จะมีเดือนดาวคณะวิศวะมาด้วยนะ คิวนัดถ่ายตรงกับของเราพอดี แต่ไม่ต้องกลัวหนูไม่ดรอปแน่ลูก สวยมากก~~ เดี๊ยวไปแต่งน้องฟ้ารุ่งต่อ ไปเปลี่ยนใส่ชุดนักศึกษาได้เลยลูก"พี่เดินไปแต่งหน้าให้ฟ้ารุ่งต่อ

หลังจากผมเปลี่ยนชุดเสร็จผมก็เห็นไดฟุกุรีบเดินมาทางนี้

"ไอ้โมกูว่าวันนี้ต้องเป็นวันซวยมึงแน่เลย"ไดฟุกุทำหน้านิ่งก่อนที่จะชี้ไปยังจุดหนึ่ง จุดนั้นคือจุดหลังคอมที่คอยเช็กภาพหลังถ่ายเสร็จ มีคนคนหนึ่งนั่งอยู่แม้เขาจะก้มหน้าเล่นโทรศัพท์แต่ผมจำได้ พี่เสือ

'จะทำไงดีล่ะเรา??'

"ไม่ต้องห่วง กูอยู่นี่พอถ่ายเสร็จก็กลับ"ไดฟุกุเห็นท่าทางตกตะลึงของผมจึงตบไหล่แล้วพูด

"อะ น้องดาวเดือนคณะวิทยาศาสตร์ มาถ่ายได้เลยนะ"

รุ่นพี่ปีสี่ของนิเทศเรียกผมกับฟ้ารุ่งให้ไปถ่ายภาพ ระหว่างถ่ายรูปผมพยายามตั้งสติตัวเองให้ดี เพื่อจะได้ไม่สนใจใครคนหนึ่งที่จ้องมองผมและยิ้มมุมปากไปด้วย

หลังจากถ่ายเสร็จผมและไดฟุกุก็ขอกลับทันที เมื่อมาถึงรถผมก็ล้วงเข้าไปที่กระเป๋ากางเกงเพื่อหา กุญแจรถ

"เป็นไรวะ?"ไดฟุกุหัน มาถามผม

"เหมือนจะลืมกุญแจรถไว้ที่ห้องแต่งตัวน่ะΣ(゜゜)"ผมตอบ

"เฮ้อออ~ เดี้ยวกูไปเองมึงรอนี่"ไดฟุกุพูดจบก็รีบร้อนเดินไปยังคณะที่เราเพิ่งเดินออกมา

"น้องโมจิ"เสียงพี่เสือดังมาจากด้านหลังของผม

ผมจึงหันหน้าไปมองพี่เสือที่เดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ จนเราห่างกันเพียงคืบเดียว ผมก็อยากจะถอยหลังนะ แต่หลังผมกลับติดกับรถตัวเองแล้วนี่สิ

"เป็นอะไรครับ?? กลัวพี่หรอ?"พี่เสือถามพร้อมกััับเดินเข้ามาชิดกับผมอีกก้าวนึง

ผมหันมองหน้าพี่เสือก่อนตอบ

"เปล่าครับ"พร้อมกับพยายามเบี่ยงตัวไปทางขวามือของพี่เสือเพื่อให้ผมออกจากมุมอับ แต่แขนที่กำยำกลับยื่นมายันรถผมเพื่อปิดทางออก ผมจึงไปอีกทางแต่แขนกำยำอีกข้างก็ทำการปิดทางออกผมเหมือนเดิม

จนตอนนี้ผมต้องปะทะกับหน้าของพี่เสือที่ก้มมามองผม

"พยายามหลบพี่ทำไมล่ะครับ"

'ทำไมยิ่งถามยิ่งเอาหน้าเข้าเรื่อยๆล่ะ'ผมมองพี่เสือที่ตอนนี้จมูกผมและจมูกโด่งๆของพี่เสือชนกันอยู่

"พี่ทำให้ตกใจหรอ ที่ตอนนั้นจูบน้องไป"พี่เสือเอ่ยถามพร้อมกับเอาจมูกมาถูไถจมูกของผมเหมือนลูกแมว

ผมรู้สึึกได้ถึงใบหน้าของตัวเองที่ร้อนขึ้นเพราะเรื่องจูบ

"เขินใหญ่แล้ว55 น่ารักน่าฟัดจริงๆ"พี่เสือพูดขึ้นก่อนที่จะก้มหน้ามางับที่ปากผมสองสามที ก่อนที่จะปล่อยผมเป็นอิสระ ตอนนี้ผมรู้เพียงว่าเหมือนร่างกายผมจะรวนเอามาก หน้าร้อนแต่มือกลับเย็น ใจสั่นเหมือนกลองชุด ผมได้แต่นิ่งมองหน้าพี่เสืออยู่อย่างนั้น

"อะ พี่มาเพื่อเอากุญแจรถมาให้ พี่เจอที่ห้องแต่งตัวน่ะ เลยคิดว่าต้องเป็นของเราแน่ๆ"พี่เสือพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นพร้อมกับแบมือที่มีกุญแจรถผมอยู่ในมือพี่เขาและยื่นมาให้ผม

"ขอบคุณครับ"ผมยื่นมือไปรับและขอบคุณพี่เขา

"เพื่อนเรามาแล้วพี่ไปก่อนนะครับ แล้วเจอกันใหม่นะครับน้องโมจิ"พี่เสือยิ้มให้ผมก่อนเดินจากไป

ผมได้เหม่อมองทางที่พี่เสือจากไปหัวใจผมตอนนี้ยังไม่หยุดสั่นเลย

"ไอ่โมกูไปหาไม่เจอกุญแจรถมึงเลยวะ เอ้าแล้วในมือมึงไม่กุญแจรถรึไงวะ??"ไดฟุกุเห็นกุญแจรถอยู่ในมือผมจึงพูดขึ้น

"พี่เสือเอามาให้น่ะ"ผมตอบกลับไปพร้อมกลับสติผมที่เริ่มเข้าที่เข้าทางมากเรื่อยๆ

"ห้ะ!! กูว่าแผนของแมร่งแน่เลยว่ะ"ไดฟุกุเอานิ้วถูที่คางของตัวเอง

"แมร่งตัวอันตรายชิบหาย ก่อนที่พวกกูจะแน่ใจมึงอย่าได้หลงกล ไปใจสั่นกับมันเล่าเข้าใจไหม"ไดฟุกุหันมาพูดกับผมด้วยสีหน้าที่จริงจัง

ผมพยักหน้ารับ 'จะบอกได้ไงล่ะ ว่าเมื่อกี้นี้ผมใจสั่นมากเลย'(｡>﹏<｡)

___________________________

（｡>‿‿<｡）โมจิเริ่มใจไม่ดีแล้ว

(┛✧Д✧))┛ไหนจะปมที่ทำให้เป็นจุดกำเนิดที่ทำให้เพื่อนโมจิต้องคอยเฝ้าระวังคนที่เข้ามาหาอีก

#โอ้ยยหัวจะปวดคร้าาาา(/ω＼)