ตอนที่1 โมจิคือชื่อผม

กริ๊งงงงงง~~~

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเมื่อถึงเวลาที่ตั้งเอาไว้

พรึ่บบ~

มือขาวตบเข้าไปที่นาฬิกาเพื่อให้มันหยุดร้องเสียที ก่อนจะค่อยๆลุกนั่งบนที่นอนก่อนลูบหน้าเรียกสติตัวเอง 

'อืออ เช้าเร็วจัง'  ทุกคนคงสงสัยกันใช่ไหมว่าผมคือใคร 

ผมชื่อเล่น โมจิ ชื่อเหมือนผู้หญิงใช่รึเปล่า เพราะแม่ชอบรับประทานตอนตั้งท้อง พอผมออกมาจึงให้ชื่อว่า โมจิ 

ผมลุกจากที่นอนที่แสนสบายพร้อมดึงที่นอนให้ตึงและพับผ้าห่มของตัวเอง ที่บ้านสอนเสมอว่าตื่นนอนมาต้องพับที่นอนให้เรียบร้อย พอจัดการกับที่นอนของตนเสร็จผมก็เข้าห้องน้ำจัดการตัวเองต่อ

ที่ๆผมอยู่ตอนนี้คือคอนโดของพ่อ ใช่แล้วทุกคนอ่านไม่ผิดหรอกผมเป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าของตึกคอนโดสุุดหรูนี้ เพราะมันใกล้กับมหาลัยที่ผมเรียนอยู่ พ่อจึงให้มาอยู่ที่นี่ในระหว่างเรียน4ปี 

'ขอให้เป็นวันที่ดีนะโมจิ สู้ๆ' (≡^∇^≡)

ผมส่องกระจกบานใหญ่ก่อนจะให้กำลังใจตัวเองและเดินไปเปิดประตูเพื่อจะไปมหาลัย แม่ผมมักบอกเสมอว่าถ้าเราให้กำลังตัวเองก่อนที่จะไปเรียนหรือทำงาน วันนั้นมักจะเป็นวันที่ดีเสมอ

มหาลัยที่ผมเรียนอยู่เป็นมหาลัยเอกชน ตัวมหาลัยใหญ่มาก มีหลายคณะให้เลือกเรียน ผมเรียนคณะวิทยาศาสตร์ สาขาเคมีอุตสาหกรรม ปี1 เป็นน้องใหม่ของรั้วมหาลัยแห่งนี้

แค่เทอ~แค่มีเทอ~ 

"ฮัลโหลครับ"

"มึงอยู่ไหนแล้ววะ ไอ่โมจิ" เสียงของไดฟุกุดังขึ้นทันทีที่ผมรับ

"ใกล้ถึงแล้วครับ" ผมตอบกลับไปเพื่อไม่ให้เพื่อนกังวลมากไป

"เออๆ พวกกูรออยู่ที่ลานจอดรถคณะมึงเนี่ย พวกกูซื้อของกินมาด้วยจะได้กินด้วยกัน" 

"ได้ครับ อีก5นาทีถึงครับ^^"

"โอเคแค่นี้ เดี้ยวเจอกัน"

พอผมจอดรถเสร็จก็เห็นเพื่อนโบกมือโบกไม้อยู่ระหว่างที่ตรงมายังรถ 

"ไอ้เหี้ยไดกับไอ่ดังแมร่งโทรปลุกกูตั้งแต่เช้า เพื่อให้ไปหาอะไรกินให้มึงเนี่ย" ( ͡° ʖ̯ ͡°)

โยพูดไปด้วยพร้อมกับยกของที่ซื้อมากินให้ผมดู

"ไอ้สัสโยครับ มึงจะบ่นเพื่อ.."

ไดฟุกุทำท่าเหมือนจะตบหัวโย

"หิว" 

เสียงของดังก้อดังออกมาขัดจังหวะซะก่อน

"เราว่าไปหาที่กินกันก่อนเถอะ ดูสิดังโงะบ่นหิวแล้ว^^"

เราเดินไปหาที่นั่งกินจนเจอโต็ะหินอ่อนที่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ 

เพื่อนของผมมี3คน 

ไดฟุกุ ดังโงะ โยคัง ชื่อของเรา4คนเป็นชื่อขนมญี่ปุ่นหมดเลย อาจเป็นฟ้าลิขิตก็ได้นะ

"กินเสร็จต้องไปรายงานตัวอีก ไหนจะรับน้องอีก เหมือนเข้ามหาลัยแล้วเหนื่อยมากกว่าเดิมเลยว่ะ" 

โยบ่นไปด้วยกินน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ไปด้วย

"มึงอย่ามาบ่น ไอ่โย! ไอ้ดังมันต้องเจอพี่ว้ากมันยังไม่บ่นเลย"

ดังโงะพยักหน้าเห็นด้วย 

"เราว่าพี่ว้ากอาจไม่น่ากลัวเหมือนที่พวกนายคิดก้อได้น้ะ^_^"

ผมยิ้มให้เพื่อนก่อนที่ไดฟุกุจะพูดต่อ

"เพื่อนโมครับ ขึ้นชื่อว่าพี่ว้ากต้องน่ากลัวอยู่แล้วป่ะวะ"

"ใช่ ไอ่โมจิ ชื่อก็บอกอยู่ว่า พี่ว้าก "

"เห็นด้วย" 

ผมทำตาปริบๆมองเพื่อนสามคนของผมโดยเฉพาะดังโงะที่ทำหน้านิ่งแต่แววตาเหมือนกับยอมรับชะตากรรมที่ตนเลือก

'นี่พี่ว้ากเป็นผีหรือปีศาจหรอถึงกลัวขนาดนั้น'

"ไอ่โมจิ! มึงไม่ต้องทำหน้าสงสัยเลย"

"กินเสร็จแล้วไปกันเถอะว่ะ"

โยคังพูดแล้วหันมาหาผม

"ไอ่โมจิเที่ยงไปเจอที่โรงอาหารวิศวะแล้วกัน"

"ได้ครับ^^"ผมยิ้มตอบ

"เดี้ยวพวกกูไปรายงานตัวก่อนเจอกันตอนเที่ยงน่ะ"ไดฟุกุพูดขึ้นพร้อมเดินพากันไปยังรถของแต่ละคนแล้วสตาร์เครื่องพากันออกไปจากคณะของผม 

'หือ?! ลืมถามเลยว่าคณะวิศวะไปยังไง?'

ผมหันไปมองก็ไร้เงารถเพื่อนแล้ว

'เดี้ยวค่อยโทรถามแล้วกัน'

ผมพยักหน้ากับความคิดตัวเองก่อนเดินเข้าคณะไปรายงานตัว

ที่หน้าคณะมีพวกพี่ๆมาต้อนรับน้องๆดูคึกคักกันมากเลย 

คณะของผมรับน้องแบบสบายๆเป็นกันเองให้เล่นเกมบ้าง แนะนำตัว บางครั้งก็จับคู่เล่นเกมกัน จนถึงพักเที่ยง

.

________________________________

...#นี่เป็นนิยายเรื่องแรกของไรซ์ฝากติดตามด้วยนะคร้า😆😆...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***