ตอนที่ ๑ เริ่มต้นความพิศวง

ความฝันที่เลือนลางคือต้นเหตุของทุกอย่าง ในตอนนี้ความฝันนั้นได้ดึงให้ตัวเธอเข้ามาพัวพันกับเรื่องที่น่าเหลือเชื่อการคัดสรรจากสิ่งที่มีพลังอยู่เหนือกฎเกณฑ์ของห้วงจักรวาล ตัวตนที่ไม่มีอยู่จริงบนโลกถูกคัดสรรและสั้นสร้างจากเหล่าผู้อยู่เหนือกฎเกณฑ์

... โลกอีกใบที่ถูกซ่อนเร้นอยู่ในห้วงมิติสิ่งมีชีวิต...

มหัศจรรย์ก่อเกิดขึ้นในโลกแห่งนั้นโดยผู้สร้างได้คัดสรรจาก

โลกแห่งจินตนาการของมนุษย์ที่ไม่มีอยู่จริงบนโลกของพวก

เขาน่ากลับน่ามาสรรสร้างและปลูกถ่ายให้มันมีชีวิตขึ้นใน

โลกแห่งใหม่แล้วจากไปโดยไม่เข้ามายุ่งเกี่ยว

ตัวตนปริศนาคือสิ่งผิดพลาดที่พวกเขาเหลือทิ้งไว้อยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกพิสดาร นั่นคือจุดจบของทุกสิ่ง...และนี่คือเรื่องราวต่อจากนี้สาวน้อยที่มีชื่อว่าเอ็กคานอส..

....................................

... "ในโลกที่ฉันอยู่มันเต็มไปด้วยความวุ่นวายทั้งๆที่อยู่กันสงบกันแท้ๆแต่ก็ยังแก่งแย่งกันไม่รู้จบทุกๆอย่างล้วนเกิดจากพวกตัวผู้นี้ทั้งนั้นนับตั้งแต่อดีตเป็นต้นมาทั้งสงคราม"...

การแก่งแย่งชิงดีนี่เหรอสิ่งที่เรียกว่ามนุษย์ฉันชื่อ เอ็กคานอส คุณอาจจะหัวเราะเพราะชื่อของฉันเหมือนผู้ชาย พ่อของฉันเป็นคนตั้งชื่อนี้ให้ฉัน เราเคยถามเขาทำไมถึงตั้งชื่อที่เหมือนกับผู้ชายให้ รู้ไหมเขาตอบว่าอะไร

เพราะพ่ออยากให้ลูกเข้มแข็งเหมือนกับตัวผู้งัยล่ะฮ่าๆ ฉันยังจำใบหน้าของเขาตอนที่เขาหัวเราะเริงร่าได้ดี...ได้ดีเลยล่ะ.. ใช่เขาเป็นคนดีคนหนึ่งตอนนี้เขาไม่อยู่แล้วล่ะเป็นโรคมะเร็งน่ะ

ฉันอยู่กับญาติหลังจากที่เขาเสียคุณสงสัยมั้ยทำไมฉันถึงไม่พูดถึงแม่เลย..อาา~" ใช่เขาทิ้งฉันไปน่ะพ่อบอกฉันว่าแม่ทิ้งฉันไปตอนฉันพึ่งอายุได้ 2 ขวบมันน่าเศร้าแต่ฉันก็ต้องทนอยู่ให้ได้สองสามเดือนมานี้ฉันเริ่มฝันแปลกๆในฝันที่ฉันเห็นมันเป็นท้องน้ำที่ไม่มีที่สิ้นสุด เมื่อยามที่ฉันหลับมันเรียกหาฉันสิ่งที่ฉันเห็นในฝันมันเป็นส่วนที่ลึกที่สุดของท้องน้ำ

ภายในฝันตัวของฉันล่องลอยเริ่มจมดิ่งลงสู่ห้วงลึกใต้ท้องน้ำลงไปเรื่อยๆมีเพียงความมืดที่อยู่ใต้เท้าฉันแม้แต่แสงสว่างที่ฉันมองขึ้นไปข้างบนผิวน้ำมันก็เริ่มเลือนลาง "อาา~" ไม่นะฉันรู้สึกกลัวความกลัวเริ่มถาโถมเข้ามาในจิตใจใต้สำนึกของฉัน

ไม่นานฉันก็เห็นอะไรบางอย่างใต้ส่วนลึกนั้นภูเขาน้ำขนาดใหญ่ทอดเป็นทางยาวจนฉันมองไม่เห็นว่าจุดสิ้นสุดนั้นอยู่ที่ใด "ไม่นะ" ในใจของฉันกำลังร้องว่านี่มันไม่ใช่ภูเขาหนามธรรมดาแน่ แล้วเสียงประหลาดซ้อนทับกันหลายเสียงมันก็ร่ำร้องขึ้นโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว "เอ็กคานอสๆๆๆ" เสียงที่เรียกซ้ำๆมันทำให้ฉันตกใจจนหนาวสั่น...ข้าคือเจ้า เจ้าคือข้า จากนั้นฉันก็สะดุ้งตื่นทุกครั้งโดยที่มีเหงื่อไหลท่วมตัววันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันฝังซ้ำๆแบบนั้น

" คานอส...คานอส~" เสียงเรียกหาของน้าสาว ค่าา~ ไปซื้อของให้น้าหน่อยสิจ๊ะเอาเหมือนเดิมนะ

ค่าาเดี๋ยวหนูเดินลงไป คานอสลุกออกจากเตียงเดินไปที่กระจกมือเรียวยาวของเธอสัมผัสไปที่ใบหน้าอันเนียนนุ่ม มีเพียงถุงใต้ตาที่หมองคล้ำเท่านั้นที่บดบังความงาม

ผิวพรรณที่ผ่องใสเหมือนกับไข่มุกใต้มหาสมุทรที่ยังไม่เคยถูกเปิดเผยให้ใครได้เชยชมนอกจากน้าสาวที่เป็นคนรับเลี้ยงเธอหลังจากที่พ่อของเธอเสียใบหน้าเรียวดวงตากลมโตคิ้วดุเหมือนกับเหยี่ยวที่กำลังมองหาเหยื่อเสน่ห์ที่หาได้ยากล้วนเป็นที่ต้องตาของชายหนุ่มมีเพียงการแต่งตัวที่ไม่เหมือนกับผู้หญิงทั่วไปเท่านั้นที่ยังเป็นปัญหา

คานอสเดินออกจากห้องน้ำตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าเธอเปิดและหยิบชุดในนั้นโดยไม่เลือกเพราะมันก็ดูคล้ายๆกันหมด

หลังจากที่ฉันแต่งตัวเสร็จฉันก็เดินลงมาหาน้าสาวสามีของเธอเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาล เธอยืนอยู่ต่อหน้าฉันด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม อรุณสวัสดิ์จ้ะ คานอส เธอมีลูกชายอยู่ 2 คนตอนนี้ทั้งสองถูกส่งไปเรียนอยู่ที่โรงเรียนอินเตอร์ชายล้วนและพักกินอยู่ที่นั่น

คนโตมีชื่อว่า จอนสัน อายุ 15ส่วนสูงก็เราลาวๆ170พอๆกับฉันคนนี้เลยส่วนอีกคนน้องชาย justin อายุพึ่งจะ 12 พวกเขากลับบ้านอาทิตย์ละครั้ง

ส่วนฉันในตอนนี้อายุขนาดก็ปาไป 24 แล้วอย่าหาว่าฉันไม่มีงานทำล่ะ ดีไซน์ออกแบบโครงสร้างนั่นแหละคืองานของฉัน ฉันทำงานอยู่ที่บ้านโดยไม่ต้องออกไปไหนให้เมื่อย

ส่วนเรื่องคนรักอะไรนั่นฉันไม่ต้องการมัน ความรู้สึกของฉันในด้านนั้นมันด้านชา มีคนเคยล้อฉันเรื่องนี้นั่นก็คือ จอนสัน

ฉันเคยต่อยกันกับเจ้าเด็กบ้านั่นจนเลือดตกยางออกมาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่มีใครกล้ายุ่งกับฉันตอนที่ฉันคลั่ง จนเจ้าเด็กบ้านั่นไม่กล้ามาล้อฉันอีก

" คานอสจัง...ค่าาๆ น้าสาวเรียกฉัน ฉันรับเงินพร้อมบิลรายการสิ่งของที่จะต้องซื้อมาจากน้าสาว คานอสจังวันนี้ก็แต่งตัวเหมือนเดิมอีกแล้วหรือไม่เบื่อบ้างเลยเหรอจ๊ะชุดแนวฮิปฮอปอะไรเนี่ยมันดูคร่ำครึไปนะให้น้าคนนี้เตรียมชุดเดรสสวยๆให้เอาไหม "เฮ่อ~ คานอสถอนหายใจยาว นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ

ไม่เอาดีกว่าค่ะ คานอสตอบน้าสาวด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉยเธอเดินฉับๆไปที่ประตูแล้วรีบเดินออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็วโดยไม่มองหันกลับมา

ในเขตเมืองที่แน่นขนัดไปด้วยผู้คนตึกสูงระฟ้าผุดขึ้นอย่างกับดอกเห็ด คานอสเดินเข้าไปยังห้างสรรพสินค้าใหญ่ที่เต็มไปด้วยผู้คน

สายตานับไม่ถ้วนต่างมองมาที่เธอ ในระหว่างทางที่เดินเข้าห้างก็มีหญิงสาววัยกลางคนแต่งชุดแบรนด์เนมหรูหรายืนซุบซิบนินทาเธออยู่ใกล้ๆ

ตายจริงนี่มันยุคสมัย 2080 แล้วนะยังมีคนที่แต่งชุด เหมือนกับคนในยุค 2021 อยู่เหรอ

คานอสไม่สนใจคำพูดนินทาใดๆได้แต่คิดสมเพชกับผู้หญิงคนนั้นที่ดูถูกเธอเพราะเครื่องแต่งกายไม่เข้ากับยุคสมัย เหมือนคำที่เขาว่ากันแต่งตัวหรูหราแต่มีนิสัยแค่สลึงเดียว .

คานอสมองเห็นเป้าหมายในรายการที่น้าเธอเขียนให้ เธอรีบเดินฉับๆไปยังชั้นวางของที่อยู่ตรงส่วนลึกของห้างที่ไม่มีผู้คน "นี่ไงเจอแล้ว" ตึก..ตึก..

" เอ็กคานอส "

จู่ๆเสียงปริศนานั่นก็เรียกหาเธอมันดังก้องกังวานอยู่ในหัวของเอ็กคานอส เธอร้อนรนหันซ้ายหันขวาเพื่อดูว่ามีใครร้องเรียกหาเธออยู่หรือไม่

"ซ๊ากๆ"

" ยาก~ คานอสร้องสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจจู่ๆเสียงลำโพงประชาสัมพันธ์ที่ติดอยู่ตรงหัวที่เธอยืนอยู่มันก็มีเสียงช็อตดังขึ้นยาวๆ

"นี่มันเป็นบ้าอะไรเนี่ย เธออุทานด้วยความตกใจคานอสรีบหยิบของแล้วเดินออกไปจากจุดนั้นแต่แล้วเธอก็ต้องผงะกับภาพที่อยู่เบื้องหน้า กลุ่มคนที่จับจ่ายซื้อของภายในห้างต่างหยุดนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นรวมทั้งกลุ่มที่นินทาเธอก็อยู่ตรงนั้นด้วย

" นี่มันอะไรกัน ใบหน้าของเธอเริ่มมีเหงื่อไหลเท้าที่เริ่มสั่นเพราะความกลัวแต่อย่างน้อยมันก็ยังขยับได้

ฉันไม่รู้ว่าอะไรมันกำลังเกิดขึ้นกับฉันแต่ว่าประตูมันอยู่ตรงนั้นฉันต้องผ่านกลุ่มคนพวกนี้ไป..เอาล่ะ..งั้นวิ่งกันเลย คานอสตบหน้าตัวเองอยู่ 2-3 ครั้งเพื่อยืนยันสิ่งที่เห็น หลังจากนั้นเธอก็กำหมัดแล้วออกวิ่งอย่างสุดกำลัง..

เอ็กคานอสๆๆๆ ..กรี๊ด~ คานอสกรีดร้องอย่างสุดเสียงเธอล้มพับสลบนอนแน่นิ่งคากลุ่มคนที่ยืนเรียกชื่อของเธอช้ำๆพร้อมๆกันด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉยจากนั้นไฟในห้างก็ดับลงแล้วเปิดติดขึ้นอีกครั้ง

โดยที่สภาพแวดล้อมกลับมาเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีเพียงร่างของเด็กสาวที่หายไปจากตรงที่เธอนอนสลบอยู่ไม่รู้ว่าเธอคือใครไม่รู้ว่าเธอหายไปไหนแม้แต่ครอบครัวที่เธออยู่ร่วมพักอาศัยด้วยจนเติบใหญ่ก็ทำเหมือนว่าไม่เคยมีเธออยู่เลย......

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***