บทนำ 18+ (เปิดเรื่องแบบซอร์ฟๆ)

สาวน้อยหน้าประถมแต่นมมหาลัยในชุดเดรสพริ้วๆสีชมพูอ่อน กำลังก้าวขาเรียวเล็กด้วยท่าทางรีบร้อน ในมือหอบของพะรุงพะรังเต็มไปหมด ถึงแม้จะหนักแค่ไหนแต่เธอก็ไม่หวั่น ก็วันสำคัญทั้งทีนี่!

ด้วยความรีบร้อน ร่างบางก้มมองของในมือขณะก้าวเดิน ทำให้ชนกับร่างของหญิงวัยกลางคนเข้า เธอตกใจมาก ข้าวของร่วงหล่นลงบนพื้น แต่วินาทีนี้เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น พุ่งตัวเข้าไปหาหญิงวัยกลางคนแล้วช่วยพยุงขึ้นมาทันที

"ขอโทษค่ะคุณป้า คุณป้าเป็นอะไรหรือเปล่าคะ หนูขอโทษ หนูไม่ได้ตั้งใจ T^T"

หญิงวัยกลางคนเงยหน้ามองหญิงสาวอย่างไม่โกรธเคือง แต่ทันทีที่ใบหน้าของหญิงวัยกลางคนสบตากับหญิงสาว ก็รู้สึกเหมือนมีกระแสพลังงานบางอย่างเกิดขึ้น หญิงวัยกลางคนจ้องมองหญิงสาวเนินนาน จนร่างบางต้องเอ่ยขึ้นอย่างตื่นตระหนก

"เอ่อ… คะ คุณป้า เจ็บมากเลยใช่ไหมคะ หนูขอโทษนะคะ หนูจะรีบพาไปโรงพยาบะ…"

กล่าวถ้อยคำยังไม่ทันจบประโยคดี หญิงวัยกลางคนก็เอ่ยขึ้นสวนกลับทันควัน

"พ่อหนุ่ม….."

"คะ พ่อหนุ่มไหนคะคุณป้า"

หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย ขณะกำลังประคองร่างของหญิงวัยกลางคนอยู่

"พ่อหนุ่มผมสีเทา แฟนของแม่หนูน่ะ ระวังเขาไว้ให้ดี เค้าจะทำให้หนูเสียใจ"

"ห้ะ…"

ร่างบางเปล่งเสียงงุนงงออกมา พลางคิดในใจ

'อะไรเนี่ย เราชนแรงไปหรอ ทำไมป้าเค้าดูสติหลุดแบบนี้ละ….! ระ หรือว่า ป้าคนนี้จะเป็นหมอดู!? แต่ทำไมต้องให้ระวัง 'ธาวิน' ด้วยละ…

แต่เอ๊ะ ป้าบอกว่าพ่อหนุ่มผมสีเทา แต่ธาวินผมสีน้ำตาลนี่… ระ หรือว่าป้าจะแกล้งเป็นหมอดูแล้วทักมั่วๆซั่วๆให้ฉันต้องจ่ายเงินให้เธอแทนค่าทำขวัญหน่ะ สมัยนี้เค้าหาเงินกันอย่างนี้แล้วหรอ'

ร่างบางนิ่งคิด เธอเป็นคนเชื่อในเรื่องดวงมาก เรียกง่ายๆว่าสายมู (เตลู) นั้นแหละ แต่ในครั้งนี้ ดูเหมือนว่าแม่หมอจะทายผิดไปทำให้เธอเริ่มไม่แน่ใจ ขณะที่กำลังคิดอยู่ เสียงทุ้มแต่อ่อนโยนก็เอ่ยขึ้น

"ฉันไม่ได้มาหลอกเอาตังค์แม่หนูหรอก ฉันแค่เตือนไว้เท่านั้น… นี่นามบัตรฉัน หากมีอะไรเกิดขึ้น ขอให้แม่หนูนึกถึงฉันแล้วโทรมาตามเบอร์นี้นะ"

หญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้นราวกับได้ยินเสียงในจิตใจของหญิงสาว พลางหยิบนามบัตรส่งให้และเดินจากไป

หญิงสาวยืนค้างอ้าปากหวอด้วยความงุนงง ที่ป้าคนนั้นเอ่ยออกมาราวกับล่วงรู้ความคิดของเธอ

\~ ฟิ้วว \~

ใบไม้ที่ปลิดปลิวผ่านใบหน้าหญิงสาว ช่วยเรียกสติของเธอให้คืนกลับมา เธอได้สติและก้มมองนามบัตรในมือ

'ตรวจดวงชะตา ไพลินพยากรณ์ โทร. 080xxxxxxx แม่นยิ่งกว่าตาเห็น'

"มะ แม่น ยิ่งกว่าตาเห็นงั้นหรอ o.O"

หญิงสาวมองข้อความนั้นด้วยอาการกล้าๆกลัวๆ ภายในจิตใจเชื่อไปแล้วกว่า 70% ว่าเธอมีญาณทิพย์ ดูดวงชะตาคนอื่นได้ แต่อีก 30% มันหักล้างกับลักษณะของแฟนหนุ่มที่เธอเอ่ยออกมาไม่ตรงนัก

ร่างบางเก็บนามบัตรไว้ในกระเป๋าพลางก้มเก็บข้าวของที่กระจัดกระจาย แล้วรีบตรงดิ่งไปที่คอนโดหรู ก่อนจะเดินผ่านประตูเข้าไป โชคดีที่ลิฟท์ลงมาจอดที่ชั้น 1 พอดี เธอจึงไม่ต้องรอนานนัก

มือเล็กเอื้อมไปกดปุ่มขึ้นลิฟท์ด้วยอาการสั่นเล็กน้อย เพราะถือของหนักๆมานาน ผสมผสานกับความคิดในจิตใจที่ตีกันหยุงเหยิงเกี่ยวกับคำเตือนของหมอดู ก่อนจะสะบัดหัวแรงๆเพื่อไล่ความคิดเหล่านั้นออกไป พร้อมกับสูดลมหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอด

'ช่างมัน อาจจะไม่แม่นก็ได้ นี่วันครบรอบของเรานะ ต้องมีความสุขสิ!'

ร่างบางให้กำลังใจตัวเอง แล้วเงยหน้ามองเลขชั้นที่แสดงบนหน้าจอภายในลิฟท์อย่างใจจดใจจ่อ

'35'

'36'

ติ่ง!

ประตูลิฟท์เปิดออก เธอตรงไปที่ห้องหรูแล้วใช้คีย์การ์ดแตะไปที่เซ็นเซอร์ประตูอย่างไม่ค่อยมั่นคง เพราะนี่เป็นคอนโดของธาวิน ซึ่งเธอไม่ได้อยู่ด้วยกันทุกวัน แค่มาเป็นบางวันเท่านั้น

มือเล็กตื่นเต้นเล็กน้อยเพราะนี่เป็นวันครบรอบ 1 ปีของเขาและเธอ เธอจึงอยากจะเซอร์ไพร์สเขาด้วยการทำอาหารฝีมือตัวเองให้เขาทานและดื่มฉลองกันที่ห้องของแฟนหนุ่ม

'ติ้ง! แอดด'

หญิงสาวเปิดประตูและก้าวเท้าเข้ามาในห้องด้วยรอยยิ้มสดใส แต่เมื่อมองภาพตรงหน้ารอยยิ้มกว้างก็ค่อยๆหดหายไปทันที

"อ๊า\~ ธาวินขา เชอร์รี่เสียวจัง\~"

"อื้มม ชะ เชอร์รี่ เชอร์รี่ที่รัก ซี้ดดด\~"

ร่างเล็กแต่หน้าอกอวบใหญ่กำลังส่ายสะบัดก้นบดควงกลางกายสาวลงบนแก่นกายแฟนหนุ่มของเธอที่นอนอยู่ข้างล่าง มือหนากอบกุมหน้าอกอวบใหญ่แทบไม่มิด นิ้วโป้งวนรอบๆยอดปทุมถันท์สลับกับบี้แล้วผงกหัวขึ้นดูดดึงอย่างเมามันส์

สองร่างที่สอดประสานกันต่างครางเสียงกระเส่า สลับกับเสียงเนื้อกระทบเนื้ออย่างรุนแรง

ตรับ! ตรับ! ตรับ!

"อ๊ะ อ๊า\~ เสียว ธะ ธาวินขา แรงๆ"

"โอ้ว ซี้ดดด"

ตรับ!! ตรับ!! ตรับ!!

ชายหนุ่มกระหน่ำกระแทกร่องสวาทของหญิงสาวอย่างไม่ยั้งแรง

ร่างบางตรงหน้าประตูเกิดอาการช็อก เรี่ยวแรงหดหาย ปล่อยของที่หอบมาอย่างเหนื่อยหนักลงกับพื้น

'ตุ้บ!'

ร่างบางน้ำตานองหน้า ยกมือขึ้นปิดปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น

ขวับ!

สองร่างหันมามองทางต้นเสียงอย่างพร้อมเพียง ตามมาด้วยอาการตกใจสุดขีด!

"ยะ โยเกิร์ต!!"

ธาวินกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ก่อนจะเรียกชื่อหญิงสาวอย่างตกใจ พร้อมกับพลักร่างเล็กออกจากตัว ทำให้แก่นกายใหญ่ที่ซุกตัวอยู่ในร่องสวาทหลุดออกมา

เชอร์รี่จิ๊ปากอย่างไม่พอใจที่คนมาใหม่บังอาจทำบทเสียวของเธอพังไม่เป็นท่า ก่อนจะลุกขึ้นเอาผ้าขนหนูมาพันตัวแล้วกอดอกจ้องมองหญิงสาวตาเขม็งอย่างไม่มีอาการเกรงกลัวเลยสักนิด

โยเกิร์ตเห็นภาพตรงหน้าก็ฟิวส์ขาด พุ่งไปผลักนังผู้หญิงร่านให้ล้มลงแล้วจิกหนังหัวกระชากผมให้เงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอ

"โอ๊ย! อีบ้า แกทำบ้าอะไรของแกห๊า!!"

"โอ๊ย!"

เชอร์รี่ยกมือขึ้นมาจิกข่วนข้อมือของโยเกิร์ต ทำให้โยเกิร์ตร้องเสียงหลงและต้องปล่อยมือจากหนังหัวเน่าๆออก

เชอร์รี่ง้างมือเตรียมตบเข้าหาใบหน้าสวยสุดแรง

หมับ!

ธาวินพุ่งเข้ามาบิดข้อมือเชอร์รี่อย่างแรงจนเธอร้องเสียงหลง แล้วพลักให้ออกห่างจากโยเกิร์ตทันที

"โอ๊ย!"

"อย่าแตะต้องแฟนฉัน!"

สายตาขึงขังและคำพูดแน่วแน่ของธาวินทำให้เชอร์รี่ชะงัก ธาวินหันกลับมาหาโยเกิร์ตแต่ก็โดนฝ่ามือเล็กสวนเข้าทันควัน

'เพี้ยะ!!'

ใช่! เธอตบเขาฉาดใหญ่ทั้งที่น้ำตานองหน้า ธาวินหน้าสะบัดอย่างแรง เขาข่มอารมณ์เอาไว้ในใจเพราะเข้าใจดีว่าเขาทำผิดพลาดจริงๆ

"นี่หรอ! นายตอบแทนความรักของฉันด้วยการมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นอย่างนั้นหรอธาวิน!!"

โยเกิร์ตตะโกนถามอย่างเหลืออด

"…."

ธาวินนิ่งเงียบแต่ยังคงมองลึกเข้าไปในดวงตาของหญิงสาวที่เขารัก หวังจะเจอความรู้สึกดีๆหลงเหลืออยู่บ้าง แต่กลับพบแค่ความเจ็บปวดและความว่างเปล่าเท่านั้น

"ทำแบบนี้ทำไม… ฉันถามว่านายทำแบบนี้ทำไม!!"

หญิงสาวยังคงตะโกนถามอย่างไม่เข้าใจในการกระทำของแฟนหนุ่ม

ธาวินเงียบไปสักพัก ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆ แล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ

"ก็เธอไม่ยอมมีอะไรกับฉันสักที เราคบกันมานานแล้วนะ ตัวเธอฉันแทบจะไม่ได้แตะตรงไหนเลย ถ้าเป็นคนอื่นฉันมีอะไรด้วยตั้งแต่คบกันวันแรกแล้วโยเกิร์ต เธอเป็นคนทำให้มันเป็นแบบนี้เอง!"

ธาวินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ค่อยๆดังขึ้น พร้อมกับความรู้สึกผิดที่ค่อยๆหายไป

โยเกิร์ตอึ้งกับคำตอบของชายผู้เป็นที่รัก

"ไหนนายบอกว่ารอได้ไง นายรักฉัน นายเลยรอฉันได้ไง"

หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงผิดหวังระคนเสียใจ

"ฉันรอมาปีนึงแล้วนะโยเกิร์ต แล้วระหว่างที่ฉันต้องรอเธอไปอีกไม่รู้กี่ปี ฉันต้องใช้มือช่วยตัวเองตลอดไปเลยหรอ!? ตอนแรกฉันนึกว่าเธอแค่เล่นตัวให้ดูมีราคา แล้วก็คงจะยอมให้ฉัน แต่เธอก็ไม่ยอมสักที ฉันก็เลยต้องมาเอาคนอื่นแบบนี้ไง!!"

เพี้ยะ!!

โยเกิร์ตตบหน้าธาวินไปอีกฉาด หวังจะเรียกสติเขาให้กลับมา นี่เขามองไม่เห็นความผิดของตัวเองบ้างเลยหรือไงกัน

เรื่องนี้เธอไม่เคยบังคับหรือขอให้เขามาทนรอไปเรื่อยๆ เธอเคยพูดตั้งแต่คบกันแรกๆแล้วว่าเธอนั้นไม่พร้อมหากยังไม่ได้แต่งงาน และบอกว่าถ้าจะคบกับเธอ เต็มที่ก็แค่กอดจูบเท่านั้น ถ้าทัศนคติไม่ตรงกันธาวินสามารถไปจากเธอได้เลยเธอไม่บังคับ ซึ่งธาวินเองก็ยอมรับข้อเสนอด้วยดีพร้อมกับบอกว่าเขาเข้าใจ เขารอได้ เพราะเขารักเธอจริงๆ

คิดมาถึงตรงนี้ความผิดหวังก็ประทุขึ้นอีกครั้ง น้ำตาที่หืดแห้งไปในตอนแรกเพราะถูกความโกรธเข้ามาแทนที่ ตอนนี้มันกลับมารื้นอีกครั้ง

"ทัศนคติเราไม่ตรงกันแล้วธาวิน เราเดินกันคนละทาง…. เราเลิกกันเถอะ"

หญิงสาวกลั้นใจเอ่ยออกไปด้วยน้ำตานองหน้า...ถามว่าเธอรักเขาไหม...ใช่สิ เธอรักเขามาก ที่ผ่านมาเขาดูแลเธออย่างดีมาตลอด เธอคิดถึงขั้นแต่งงานสร้างครอบครัวกับเขา เธอรักเขามากตามใจทุกอย่าง แต่เธอขอแค่เรื่องนี้ แค่เรื่องนี้เรื่องเดียว เธอขอเก็บคุณค่าของเธอไว้จนถึงวันแต่งงานเท่านั้น เธอขอเท่านี้เอง มันมากเกินไปหรอ

"ไม่! โยเกิร์ต ฉัน ฉันไม่เลิก ฉันรักเธอ!"

ธาวินตรงเข้ามากอดเอวบางแน่น ถึงเขาจะผิด แต่เขากลัวจริงๆ กลัวว่าเธอจะหายไป

โยเกิร์ตขืนตัวไม่กอดเขากลับ ไม่ซบและพยายามออกห่างจากเขา พลางมองหัวไหล่และต้นคอของเขาอย่างนึกรังเกียจที่เขาไปมีอะไรกับคนอื่นแล้วมากอดเธอต่อ

แขนแกร่งยังคงเกี่ยวรัดไว้ไม่ให้คนตัวเล็กดิ้นไปไหนได้

โยเกิร์ตดีดดิ้น ก่อนจะกระทืบเท้าลงบนเท้าใหญ่อย่างสุดแรง ทำให้ธาวินร้องเสียงดังแล้วเด้งตัวออก

"ถ้านายรักฉันนายจะไม่ทำกับฉันแบบนี้ธาวิน เราเลิกกันเถอะ หลังจากนี้ฉันขอให้นายไปมีชีวิตตามที่นายต้องการ ฉันไม่ขอกักขังนายให้นายอึดอัดทรมาณแบบนี้อีกแล้ว ฉันคืนหัวใจให้นาย และฉันก็ขอหัวใจของฉันคืนด้วย...ลาก่อน…"

ร่างบางเดินออกไปจากห้องด้วยความเสียใจจนจุกอก เธอตรงไปที่ลิฟท์และกดปุ่มลงทันที

ธาวินตามออกพร้อมกับกอดเธอไว้จากข้างหลัง เนื้อตัวเขาตอนนี้มีเพียงผ้าขนหนูที่พันไว้รอบเอวอย่างลวกๆเท่านั้น

โยเกิร์ตเงยหน้ามองลิฟท์ที่กำลังขึ้นมาจอดที่ชั้น 36 ทั้งใบหน้านองน้ำตา รู้สึกเหมือนเวลาเดินช้ากว่าปกติ เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกโยเกิร์ตพยายามสลัดตัวออกจากการเกาะกุมของเขา ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปแล้วกดปิดประตูลิฟท์ทันที

ธาวินยืนมองเธอด้วยใบหน้าเสียใจ น้ำตาเขาเหมือนจะไหลออกมา โยเกิร์ตก้มมองมือตัวเองที่ยังแดงเถือกจากการหิ้วของหนักและยังตบหนักๆไปอีก 2-3 ฉาด เพื่อหลบตาไม่มองหน้าเขา เพราะกลัวว่าเธอจะใจอ่อน

ธาวินไม่ได้ตามเข้ามาในลิฟท์ซึ่งนั้นก็ดีแล้ว เพราะเธออยากออกไปจากที่นี่จนจะทนไม่ไหวแล้ว ประตูลิฟท์ค่อยๆเลื่อนปิดลง พร้อมกับหัวใจที่พังสลายของคนทั้งสอง เธอหลับตาพลางกลั้นใจยอมรับความจริง มีเพียงเสียงตะโกนเข้ามาก่อนที่ประตูลิฟท์จะปิดสนิท

"โยเกิร์ต อย่าไป อย่าไปนะโยเกิร์ต ฉันขอโทษ ฉันรักเธอจริงๆนะ ฉันจะปรับปรุงตัว ให้โอกาสฉันนะ!"

ประตูลิฟท์ปิดสนิท เธอร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาจกลั้นความเสียใจที่มากมายจนจุกอยู่ในอกได้อีกต่อไป หัวสมองของเธอว่างเปล่าราวกับถูกถอดปลั๊กเพื่อหยุดการทำงาน มีเพียงหัวใจเท่านั้นที่ยังคงทำงานหนักอย่างไม่ได้หยุดพัก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***