IV : ฮิโตชิ ริน

หลังจากที่เปลี่ยนชุดเรียบร้อยคิเสะก็เดินไปยังห้องฟิตเนส ภายในไม่มีใครเลย เครื่องออกกำลังกายทุกชนิดมีไว้สำหรับคนเดียว

แอบเหงาแฮะ พี่ยจฮะ~ ผมคิดถึงพี่~

คิเสะเริ่มออกกำลังกายส่วนต่างๆ อยู่หลายชั่วโมง กระโดด วิ่ง วิดพื้น ซิตอัพ ฝึกกล้ามขา กล้ามแขน หรือกล้ามเนื้อส่วนต่างๆ คิเสะทำได้ดีทุกอย่าง

เล่นเอาหอบเลยแฮะ ชักเหนื่อยแล้วสิ

"แฮก แฮก" เหงื่อไหลไปตามตัวคิเสะ เขาคว้าขวดน้ำมาดื่ม หลายชั่วโมงที่ผ่านมาคิเสะเอาแต่ออกกำลังกายจนไม่สนใจอะไรเลยแม้แต่น้อย

ชักจะคิดถึงพี่ยจแล้วสิ ไปหาได้มั้ยน้า

แต่ในขณะที่พักอยู่นั้นเองจอมอนิเตอร์ก็ฉายภาพเอโกะขึ้น

[ไง คิเสะ เรียวตะ ออกกำลังกายเป็นยังไงบ้าง] เอโกะดันแว่นก่อนมองคิเสะอย่างพึงพอใจที่เจ้าตัวไม่ได้เรื่องมากเหมือนเจ้าพวกที่ผ่านๆ มา

"ก็ดีนะฮะ ว่าแต่คุณเอโกะมีอะไรงั้นเหรอฮะ" คิเสะเช็ดเหงื่อพร้อมมองเอโกะอย่างสงสัย แต่ในใจเขานั้นอยากเจออิซางิใจจะขาดแล้ว

ฝึกคนเดียวมันเหงานะ!

[จะมาบอกเรื่องการทดสอบน่ะ นายจะเริ่มทดสอบครั้งแรกพรุ่งนี้เพราะฉะนั้นพักผ่อนซะ เพราะการทดสอบของนายหนักกว่า 300 คน สองเท่านะ] เอโกะดันแว่นและหายวับไปกับตา คิเสะถอนหายใจกับการทดสอบที่จะมาถึงก่อนจะออกไปจากห้องฟิตเนส

.

.

.

หลังจากที่คิเสะอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยเขาก็เดินออกจากห้อง เดินสำรวจห้องต่างๆ ของอาคาร

พี่ยจจะอยู่อาคารไหนนะ แล้วตอนนี้จะฝึกไปถึงไหนแล้วนะ

ในระหว่างที่เดินอยู่คิเสะเกิดหิวขึ้นมาจึงตัดสินใจมุ่งตรงไปยังโรงอาหาร เมื่อมาถึงถายในมีคนอยู่ไม่มากไม่น้อยอยู่ในระดับที่ไม่น่าอึดอัด คิเสะเดินไปสแกนหมายเลขของตน ถาดอาหารเคลื่อนออกมาจากเครื่อง เป็นเมนูที่เรียบง่ายไม่ยุ่งยาก และเดินไปนั่งตรงจุดที่ไม่มีคน

"ทานละนะครับ" คิเสะเริ่มทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ในใจยังคิดถึงการทดสอบ

การทดสอบพรุ่งนี้จะเป็นยังไงนะ

แต่ในระหว่างที่ทานอยู่นั้นดวงตาก็สะดุดเข้ากับชายคนหนึ่ง ผมสีดำสะท้อนเขียนเข็ม ดวงตาสีเขียวมรกต ตัวสูง และดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ว่าคิเสะมองอยู่จึงหันมาจ้องจนเขาถึงกับสะดุ้ง

แย่แล้วละฮะ เผลอสบตากันจนได้

ชายคนนั้นเดินไปสแกนเลขเพื่อรับอาหารตามปกติเหมือนคนอื่นๆ แต่ที่ไม่คาดคิดก็คือ...

ทำไมต้องมานั่งตรงข้ามผมด้วยละฮะ!!

อีกฝ่ายเดินมานั่งตรงข้ามคิเสะแล้วมองมาที่เขาหน้านิ่ง คิเสะทานอาหารอย่างอ้ำๆ อึ้งๆ เหงื่อตกด้วยความประหม่า

"นายชื่ออะไร..." คิเสะสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายเป็นคนเปิดบทสนทนา เขาแค้นยิ้มออกมาอย่างยากลำบากก่อนจะพูด

"คิเสะ เรียวตะ ม.ปลาย ปี1" คิเสะตอบด้วยรอยยิ้มพร้อมมองอีกฝ่ายเป็นเชิงว่าชื่อะไร

ถามชื่อคนอื่นแต่ไม่บอกชื่อตัวเองเนี่ยนะ แปลกพิกล

"ฉันชื่อ อิโตชิ ริน ม.ปลาย ปี1" รินเริ่มทานข้าวพรางมองคิเสะเล็กน้อย(?) การทานข้าวครั้งแรกนี้ชวนให้อึดอัดสำหรับคิเสะมาก แต่ไม่ใช่กับริน ต่อมารินเป็นคนเริ่มบทสนทนาก่อน

"นายอยู่ทีมไหน" รินที่ทานข้าวเสร็จเรียบร้อยก็เอาแขนเท้าคางพร้อมมองมาที่คิเสะ

ทานเสร็จตอนไหนเนี่ย!

"เอ่อ เรื่องนั้น..." คิเสะอ้ำอึ้งบอกไม่ถูก เขาเองก็ไม่ได้ถามเอโกะด้วยว่าถ้ามีคนมาถามเรื่องนี้ต้องตอบว่าอะไร แต่ด้วยสายตาที่กดดันของรินทำให้คิเสะจำต้องตอบ "ไม่ได้อยู่ทีมไหนเลยน่ะ"

"หมายความว่าไงที่ไม่ได้อยู่ทีมไหน" รินหรี่ตามองคิเสะอย่างสงสัย ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปนั่งข้างๆ คิเสะ

"เราไปคุยกันที่อื่นดีมั้ย" คิเสะลุกจากเก้าอี้เพื่อเอาถาดอาหารไปเก็บ รินที่เห็นแบบนั้นก็เดินตามไป เขารู้สึกสนใจคิเสะแปลกๆ ตั้งแต่สบตากันเมื่อกี้

มันเป็นความรู้สึที่อยากจะ ดูแล และ รังแก ไปพร้อมๆ กัน

.

.

.

คิเสะพารินมาที่ห้องของตัวเอง รินเดินสำรวจห้องของคิเสะอย่างสนใจก่อนจะเดินไปนั่งบนเตียงสองชั้น ส่วนคิเสะนั้นนั่งที่เก้าอี้

"เล่ามา..." รินมองคิเสะอย่างกดดัน คิเสะเริ่มเล่าอธิบายหลายๆ อย่างให้รินฟังอยู่นานสองนาน

.

.

.

ห้องควบคุม

ถายในห้องที่เต็มไปด้วยจอมอนิเตอร์ ทุกจอกำลังฉายภาพจากกล้องวงจรปิดจากทุกอาคารอยู่ เนื่องจากนี่เป็นเวลากลางคืน ทุกคนจึงนอนหลับพักผ่อนกันหมดแล้ว (ถึงจะมีสองคนที่ยังไม่นอนก็เถอะ)

เอโกะ จินปาจิ กำลังนั่งที่เก้าอี้ของตัวเอง สายตาจับจ้องไปที่เอกสารและอีเมลมากมายที่ถูกส่งมาจากต่างประเทศ เนื้อหาที่อยู่ด้านในนั้นเกี่ยวกับ คิเสะ เรียวตะ ทั้งหมด

ทันทีที่ข้อมูล บลู ล็อก เผยแพร่ออกไปสู่สาธารณะ ย่อมต้องมีข้อมูลเกี่ยวกับเหล่าแร่ดิบ 300 คนเผยแพร่ด้วยอยู่แล้ว แต่ก็ไม่คิดเลยว่าข้อมูลของคิเสะจะหลุดออกไปด้วย ทำให้นักฟุตบอลหลายทีมหลายประเทศหมายตาไปที่คิเสะเพื่อที่จะดึงตัวมาเข้าทีม

แต่มันก็แทบจะไม่แปลก เพราะคิเสะเองก็เล่นกีฬามาหลายประเภท แถมทุกกีฬาที่เล่นเขาก็เป็นผู้เล่นตัวจริงได้อย่างรวดเร็ว จนได้ฉายาว่า อัจฉริยะรอบด้าน มีข่าวลือแพร่ออกไป

และตอนนี้มีข่าวที่ว่าคิเสะออกจากวงการบาสแล้วกลับมาเข้าวงการฟุตบอล นักฟุตบอลมากมายจึงต้องรีบฉวยโอกาสทองนี้

แต่สุดท้ายเอโกะก็ไม่ตอบรับข้อความไหนเลย หากแร่ไหนที่ยังไม่ได้ผ่านการเจียระไนจากเขา ก็อย่าหวังว่าจะได้แร่นั้นไปเลย จ่ายเท่าไหร่ก็อย่าหวัง

.

.

.

ห้องพักคิเสะ

หลังจากที่คิเสะเล่าอธิบายเรื่องมากมายจนรินเข้าใจ ทั้งสองก็คุยกันเรื่องต่างๆ แต่แล้วเอโกะก็โผล่มา 

[ไง ไง แร่ดิบผู้มีพรสวรรค์ทั้งสอง ดูท่าจะสนิทกันนะเนี่ย] เอโกะดันแว่นพร้อมมองไปที่รินก่อนจะหัมมาพูดกับคิเสะ

[ยังไม่พักผ่อนอีก พรุ่งต้องทดสอบหนักนะ]คิเสะที่นึกได้ก็ตกใจ 

"อะ จริงด้วย พรุ่งนี้ต้องทดสอบนิ" แต่คิเสะก็นึกได้ว่ามีรินอยู่ เขาเลยอ้ำๆ อึ้งๆ 

"รินจิไม่กลับห้องเหรอ" คิเสะเอ่ยถามรินที่นั่งมองตนอยู่ รินที่ถูกถามกันยิ้มมุมปากก่อนจะพูด 

"ฉันจะนอนนี่แหละ มีเตียงสองชั้นนิ" รินยิ้มอย่างชั่วร้ายพร้อมมองไปที่คิเสะจนเจ้าตัวสะดุ้ง

[จะอยู่ก็อยู่ได้แต่มีเงื่อนไขคือเมื่อถึงเวลาแข่งนายต้องไปแข่งตามกฎ] เอโกะตั้งเงื่อนไขให้กับริน 

รินที่ได้รับเงื่อนไขแบบนี้มาก็คิดว่าไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่นัก 

ดีซะอีกจะได้มานอนห้องคิเสะบ่อยๆ 

"งั้นก็ไม่มีปัญหานะฮะ" เมื่อว่าจบเอโกะก็หายไปปล่อยให้สองคนเงียบใส่กัน 

"คิเสะ..." รินเรียกคนที่นั่งมองตนอยู่ขึ้นมา 

"มีอะไรหรอรินจิ" คิเสะเอียงคิถามรินด้วยความสงสัย รินที่ที่โดนดาเมจความน่ารักของคิเสะเข้าก็ชะงักไปชั่วครู่ 

น่ารัก น่าขย้ำ 

รินรีบเรียกสติของตนคืนมาก่อนจะทำตัวตามปกติ 

"ที่นายเรียกฉันว่า รินจิ เนี่ยหมายความว่าไง" คิเสะมองรินอย่างสงสัยก่อนจะเอ่ย 

"ปกติถ้าฉันอยากสนิทกับใครฉันมักจะเติมคำว่า จิ ลงท้ายน่ะ" คิเสะมองรินด้วยสายตาออดอ้อนโดยไม่รู้ตัว "เรียกไม่ได้งั้นหรอ"

รินถึงกับค้างไปเลยเมื่อโดนดาเมจหนักๆ เข้า เขาเมินหน้าหนีเพื่อซ่อนใบหน้าที่แดงเอาไว้ "ไม่ได้ว่าอะไรนิ แค่สงสัยเท่านั้นแหละ งั้นฉันจะเรียกนายว่าเรียวตะก็แล้วกัน"

จากนั้นพวกเขาจึงเริ่มปิดไฟเข้านอน ทั้งสองตกลงกันว่ารินนอนชั้นล่างและคิเสะนอนชั้นบน แต่ในขณะที่คิเสะกำลังจะปีนไปนอนด้านบนอยู่นั้นเอง...

ฟึบ

"เอ๊ะ ระ รินจิ" รินคว้าตัวคิเสะมาไว้ในอ้อมแขนพร้อมวางคิเสะให้นอนลงชั้นล่าง

"ชู้ว~ เงียบ"รินเอ่ยปรามพรางลงไปนอนกอดคิเสะจากด้านหลัง ความรู้สึกที่รินได้กอดคิเสะมันผ่อนคลายและนุ่มนิ่มมาก

อยากกอดทั้งคืนเลย

คิเสะที่โดนกอดไว้ก็ไม่กล้าขยับมาก และไม่นานทั้งสองก็ผล็อยหลับไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***