ตอนที่1 บทนำ

ในศักราชปีที่20 ณ จวนของท่านแม่ทัพใหญ่ ตอนนี้ข้างในจวนกำลังเกิดความโกลาหลครั้งยิ่งใหญ่ ในจวนมีเสียงหมอตำแยกำลังบอกกับสตรีสูงศักดิ์ว่าให้เบ่งอีกนิดเบ่งอีกนิดดังลั่นจวนของท่านแม่ทัพใหญ่ ไม่นานนักเสียงของหมอตำแยที่บอกให้เบ่งอีกนิดอีกนิดก็หายไปแล้วเปลี่ยนเป็นเสียงยิ่งดีดีใจ

"คลอดแล้วทารกคลอดออกมาได้แล้ว"เสียงยิ่งดีของหมอตำแยดังลั่นข้างในห้อง ชายสกันผู้หล่อเหลาที่มีสีหน้ากังวลขอบตาดำคล้ำเมื่อได้ยินเสียงของหมอตำแยก็เปลี่ยนจากสีหน้ากังวลมาดีอกดีใจปิติยินดี

"อุแว้ อุแว้ อุแว้" เสียงของทารกที่ร้องออกมานั้นช่างส่งเสน่ห์ทำให้ผู้คนรู้สึกไม่อยากจะทำให้ผู้ที่ร้องร้องออกมาเลย

"เป็นทารกหญิงเป็นทารกหญิง"เสียงของหมอตำแยดังลั่นออกมาจากห้องอีกครั้ง

"ฮูหยิน!เจ้าค่ะ ฮูหยิน!เจ้าค่ะ"เสียงตื่นตระหนกและวิตกกังวลของหมอตำแยดังลั่นขึ้นในห้อง เมื่อชายฉกรรจ์ผู้หล่อเหลาที่อยู่ข้างนอกห้องได้ยินดังนั้นก็วิตกกังวลตามและรีบพังประตูห้องเข้าไปข้างในทันที

"ว้ายยย!ท่านแม่ทัพไม่สามารถเข้าไปข้างในได้นะเจ้าคะ"เสียงตื่นตระหนกของสาวรับใช้ดังขึ้นแต่ก็ไม่สามารถหยุดคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นท่านแม่ทัพที่มีทั้งความดื้อรั้นและความหยิ่งผยองไม่ยอมคนได้

"ฮูหยิน!ฮูหยิน!"เสียงตื่นตระหนกของท่านแม่ทัพดังขึ้น

"ท่านหมอตำแยฮูหยินข้าเป็นอย่างไรบ้าง"เสียงที่เอยถามนั้นทั้งคาดคั้นจนถึงที่สุดและมีความตื่นตระหนกแฝงอยู่ในน้ำเสียง

"ท่านพี่"เสียงแผ่วเบาจากสตรีที่นอนบนเตียงนั้นช่างไม่มีความหวาดกลัวมันทั้งเงียบสงบและไม่วิตกกังวลเหมือนผู้ที่เป็นห่วงเป็นใยตน เมื่อท่านแม่ทัพได้ยินเสียงของฮูหยินตนจิตใจที่กระวนกระวายอยู่ก็เริ่มเย็นขึ้น

"อะไรหรือฮูหยินรัก"น้ำเสียงสั่นเครือของชายหนุ่มที่เป็นสามีของสตรีที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงเอยถาม

ท่านแม่ทัพเอามือของสตรีที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงมาจับใบหน้าของตน สตรีนางนั้นยิ้มอย่างอ่อนโยน

"ท่านพี่ข้าขอดูหน้าลูกหน่อยได้หรือไม่"น้ำเสียงแผ่วเบาของสตรีที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงเอยถามขึ้น

"ได้แน่นอนอยู่แล้ว"พูดจบท่านแม่ทัพก็กวักมือเรียกหมอตำแยที่อุ้มทารกหญิงให้เข้ามาใกล้ๆ หมอตำแยไม่พูดอะไรให้มากความแล้วส่งตัวทารกหญิงให้กับท่านแม่ทัพอยากนอบน้อม พอท่านแม่ทัพได้รับตัวทารกหญิงแล้วก็ยืนให้สตรีผู้เป็นที่รักได้ดู

ใบหน้าของทารกหญิงนั้นช่างงดงามถึงเขาโครงหน้าจะยังไม่ชัดเจนมากนักเพราะพึ่งเกิดแต่ความงามของทารกหญิงก็ไม่อาจปิดบังได้เลย ทารกหญิงฉายแววงามล่มบ้านล่มเมืองตั้งแต่อายุเพียงเท่านี้ ในอนาคตทารกหญิงจะต้องงดงามกว่านี้เป็นแน่

"ช่างงามนัก"เสียงของสตรีที่ค่อยๆอ่อนลงนั้นเหมือนเสียงของลมทึ่พัดผ่านไปมาในอากาศ

"เเน่นอนอยู่แล้วลูกของเราต้องโดดเด่นกว่าใครๆ"น้ำเสียงของท่านแม่ทัพนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใยและความกังวล

"อุแว้ อุแว้ อุแว้"เสียงร้องของเด็กทารกทำให้หญิงสาวที่นอนนิ่งหมดเรี่ยวแรงอยู่บนเตียงยิ้มออกมา ไม่นานนักนางก็ค่อยปิดเผือกตาลงอย่างแผ่วเบานางไปสบายแต่นางได้ทิ้งภาระอันยิ่งใหญ่และตัวแทนของนางใว้ในโลกใบนี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***