<Prologue>

—-----------------------

นี้ผมกำลังจะตายอย่างั้นเหรอ

ผมที่กำลังนอนกุมแผลอยู่หันไปมองศพของเพื่อนมีสภาพไม่ต่างกันผมพยายามใช้เเรงที่มีพยุงร่างเต็มไปด้วยบาดแผลลุกขึ้นมา

“เวอร์มิลเลี่ยน”

“ชวาตรู”

“เมญ่า”

“เอสเทอร์”

ผมเรียกชื่อของเพื่อนๆที่ต่อให้เรียกพวกเค้ามากแค่ไหนพวกเค้าก็คงจะไม่มีวันฟื้นขึ้นมาอีกแล้วเเน่ๆร่างกายของพวกเค้าที่เต็มไปด้วยบาดเเผลเเละเลือดที่ไหลนองออกมาราวกับเเม่น้ำคงเป็นสัญญาณที่บ่งบอกได้ว่าพวกเค้าคงกลับบ้านเก่าไปแล้วเเน่ๆ

“เป็นเพราะพวกมัน”

ผมได้ย้อนนึกย้อนไปยังสาเหตุที่ทำให้พวกเราต้องมาอยู่ในสภาพเเบบนี้คงต้องย้อนกลับไปเมื่อประมาณสองปีที่เเล้วโลกของมนุษย์ถูกอะไรบางอย่างเข้าเเทรกแซงจากอะไรบางอย่างวันนั้นทุกคนต่างรู้สึกเหมือนโลกจะเเตกจนกระทั่งการมาถึงของ

“ไทมส์เกท”

จู่ๆพวกมันก็โผล่ขึ้นมายังใจกลางเมืองประชาชานต่องหวาดผวาทันทีที่ได้พบเห็นสิ่งนั้นเเต่นั้นก็ยังไม่เท่ากับสิ่งที่พวกมันได้พามาด้วยนั้นก็คือพวกมอสเตอร์

18กุมภาพันธ์20xx

มอสเตอร์ประมาณวานรที่ภายหลังจะถูกตั้งชื่อว่าเทมเมอร์มังกี้ได้บุกโจมตีตามหัวเมืองใหญ่ของทั่วโลกถึงเเม้มนุษย์จะเอาชนะได้พวกยุทโธปกรณ์ของมนุษย์เเต่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วัน

19กุมภาพันธ์20xx

สิ่งมีชีวิตที่มีลักษณะคล้ายนกผสมกิ้งก่าชื่อเอมเบอร์เบิร์ดบุกทำลายสะพานของประเทศอเมริกาจนกลายเป็นที่หวาดกลัวเเต่เเล้วชายคนนั้นก็ได้ปรากฏตัวขึ้นชายผู้ที่ได้รับการเเต่งตั้งให้เป็นเเรงค์เกอร์คนเเรกของโลกชื่อของเค้าคือ

“ดันเต้ เกอรกอรี ซิลเวอร์”

ชายคนนั้นปรากฏตัวขึ้นมาเพียงไม่กี่วินาทีก็สามารถจัดการเอมเบอร์เบิร์ดได้เเทบทั้งหมดแถมยังทำลายไทมส์เกทได้อีกตั้งหากหลังจากนั้นก็มีผู้คนจำนวนมากที่ได้รับการปลุกพลังเเรงค์เกอร์ขึ้นมา

เเละดันเต้ก็ได้ก่อตั้งองค์กรผู้ปกป้องแห่งเเสงเหนือขึ้นมาเเละใช่องค์กรนี้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อควบคุมเหล่าเเรงค์เกอร์ที่มีจำนวนมากรวมไปถึงการที่จำกัดจำนวนคนในการเข้าไปจัดการ

ไทมส์เกทด้วย

เเละพวกเราเองที่ได้รับภารกิจให้มาจัดการไทมส์เกทแห่งนี้โดยที่ไม่รู้เลยเเม้เเต่น้อยเลยว่านี้คือกับดักที่พวกองค์กรบ้านั้นส่งพวกเราเข้ามาเพื่อหวังจะฆ่าพวกเราที่กำลังเป็นที่โด่งดังพวกเราทั้งห้าเรียกว่า

วีรชนเเห่งปาฏิหารณ์

ฉายานี้ได้มาเพราะพวกเรามีเเรงค์เกอร์ที่สูงเอามากๆถึงขั้นที่ว่าหลังจากที่พวกเราได้รับตรวจเสร็จกิลด์ใหญ่ของหลายๆประเทศถึงขั้นต้องรีบโทรมาจ้องตัวพวกเราเเต่ว่าพวกเราทั้งห้าก็ตัดสินใจสร้างกิลด์ของตัวเองชื่อมีชื่อว่า บลัดฮันต์

เเต่เเล้วพวกเราก็ต้องมาพ่ายเเพ้ยังที่เเห่งนี้เพราะตรงหน้าเรากำลังเจอกับบอสที่เป็นถึงระดับตัวเเทนดวงดาว เกททั่วไปส่วนมากก็จะมีถึงเเค่ระดับผู้ยิ่งใหญ่เท่านั้นเเต่พวกองค์กรก็คงจะรู้เเละส่งพวกเรามาตายที่นี้

“โถ่เว้ย!!!”

ผมใช้กำปั้นทุบไปที่พื้นอย่างเเรงก่อนเหลือบสายตามองบอสระดับตัวเเทนดวงดาวตรงหน้าลักษณะของมันคล้ายสุนัขในตำนานของอังกฤษอย่างเเบล็คชัค*เเต่ร่างกายของมันกับมีขนาดที่ใหญ่เอามากๆความสามารถของมันก็โกงจนขนาดที่พวกเราทั้งห้าคนก็จัดการมันไม่ได้

“เอาเเต่มองเเบบนั้นเดี๋ยวฉันก็พุ่งเข้าไปจัดการแกได้สิเนี้ย”

ถึงจะพูดเเบบนั้นเเต่ขาเเละซี่โครงข้างซ้ายเองก็หักจนเเทบละเอียดเลยก็ว่าได้ถ้าไม่ติดที่ว่าเมญ่าใช้อัลติเมทสกิลก่อนตายล่ะก่อนผมเองก็คงจะลุกไม่ไหวเเน่นอน

“กรรรรรรรรรรรร!!!!”

“ก็มาสิไอ้ลูกหมาเอ้ย!!!!”

ผมหยิบดาบคาตานะคู่ใจก่อนจะชักมันออกมาจากฝักเเต่ว่าก็สายไปเสียเเล้วเจ้าบอสตรงหน้าได้อ้อมมาข้างหลังก่อนจะอ้าปากขนาดใหญ่เพื่อกัดร่างกายของผมผมรู้สึกได้ถึงเลือดอุ่นๆที่กำลังไหลออกมาจำนวนมากดวงตาเริ่มหนักอึ้ง

ผมค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆในหัวของผมคิดแต่เรื่องขอโทษที่พาเพื่อนๆของผมมาตายร่วมไปถึงความต้องการที่จะกับไปแก้เเค้นพวกองค์กรเสร็งเคร้งนั้นผมค่อยๆหลับตาลงช้าๆเตรียมเข้าสู่นิทราอันยาวนานเเต่เเล้วสิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

<คุณต้องการที่จะใช้การวิงวอนครั้งสุดท้ายของผู้ใกล้ตายหรือไม่>

-ใช่

-ไม่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***