ตอนที่1 เกิดใหม่

" ฟรองซ์​ เเก! ทำไมเเกทำเเบบนี้เเกขายมันให้กับพวกมันได้ไงวะ!! เเกมันพวกสวะชัดๆ ตั้งเเต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เเกไม่ต้องมาทำงานที่นี้อีกนะ ฉันไล่เเกออก!"

" เเต่หัวหน้าผม! ไม่ได้ทำนะครับหัวหน้า ผมไม่ได้ขายมันให้กับบริษัทคู่เเข่งสักหน่อย ผมจะทำงานอย่างหนักไปเพื่ออะไรละครับ ถ้าผมจะขายให้พวกมัน"

" นี่เเก!! ยังจะมาเเก้ตัวอีกหรอ ร็อปเอาหลักฐานมาให้ฉันดูขนาดนี้ นี่เเกยังจะเเก้ตัวอีกหรอ? "

" ฉันพูดคำไหนคำนั้น พรุ่งนี้เเกไม่ต้องมาทำงานอีกเเล้ว ฟรองซ์​ ถ้าเเกไม่ได้ทำจริงๆละก็ ทำไมพวกมันถึงได้ปล่อยเกมตัวใหม่ที่มีไฟล์ข้อมูลของเราได้ล่ะเเกเป็นหัวหน้ารับผิดชอบ โปรเจ็ค​นี้ไม่ใช่หรือไงว่ะ? "

"  ใช่ครับหัวหน้า ฟรองซ์​มันทำจริงๆเพราะผมเป็นเพื่อนสนิทมันผมเลยสามารถเช็คข้อมูลในคอมพิวเตอร์​ของมันได้ เเละไปเจอหลักฐานการซื้อขายเข้า ผมไม่อยากจะเชื่อเลยเพื่อนของผมตั้งเเต่สมัยมัธยม​ที่คบกันมานานจะเป็นเเบบนี้ ถ้ารู้อย่างงี้ผมไม่คบมันหรอกครับ "

"   ร็อป! เเก!! ฉันไปทำอะไรให้เเกว่ะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือไงว่ะ? ทำไมเเกทำอย่างงี้กับฉัน เเม่งเอ๊ย!!  "

"  ฟรองซ์​เเกนั้นเเหละทำไมถึงได้ขายไฟล์งานของเราให้บริษัทมัน เสียเเรงที่คบเเกมาตั้งนานจริงๆ "

" ร็อป เเก!!! "

"  ฟรองซ์! พอได้เเล้วไส้หัวออกไปจากบริษัท​ฉันสะ! "

" ได้ยินรึยังฟรองซ์? เเกไสหัวไปได้เเล้วล่ะไอคนขายบริษัท​ "

" ครับ "

" งั้นสินะ? ฉันมันโง่เองที่ปล่อยให้ร็อปสามารถใช้คอมของฉันได้ตามใจชอบ ฮ่าฮ่าๆๆ ใครจะไปคิดว่าเพื่อนที่สนิทที่เรียนด้วยกันตั้งเต่สมัยมัธยมจะหักหลังกันได้ลงคอ เเม่งเอ้ย! เจ็บใจว่ะ ร็อปฉันไปทำอะไรให้เเกวะ

อย่าบอกนะว่าเเค่เงิน ก็ทำให้เเกขายฉันได้เลยนะ

ทั้งๆที่ฉันช่วยเเกตั้งเยอะเเท้ๆ ฉันไม่เคยทอดทิ้งเเกเลยสักครั้ง "

ฟรองซ์​ เดวิต้า เด็กหนุ่มอนาคตดีจบมาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังในลอนดอน เขาเเละเพื่อนสนิทของเขา ร็อป ได้ฝ่าผัน อุปสรรค​มากมายมาด้วยกันจนได้เข้าทำงานที่บริษัทเอกชน​เกมออนไลน์ชื่อดังของประเทศอังกฤษ เเต่ดูเหมือนว่ามิตรภาพ​ของพวกเขาที่มีมานานเเสนนาน จะพังทลายลงด้วยอำนาจของเงินตรา ร็อปขายไฟล์งานโปรเจ็คเกมออนไลน์ที่ฟรองซ์​ดูเเลอยู่ ให้บริษัท​คู่เเข่งเเละโยนความผิดให้กับเขา

ชีวิตที่ดี พร้อมเงินเดือนอันมหาศาลของเขาชีวิตที่ฟรองซ์​วาดฝันในวัยเด็กได้หายไปในพริบตา เพราะเพื่อนสนิทที่เขารักเเละเคารพมากที่สุด

ฟรองซ์​รู้สึกสิ้งหวังสุดขีด นี่น่าจะเป็นครั้งเเรกที่เขาสินหวังขนาดนี้ เขาสูญเสียงานที่มั่นคงที่เขาวาดฝันมาในวัยเด็กของเขา เเถมเขายังสูญเสียมันไปเพราะเพื่อนสนิทของเขาเอง มันชั่งเจ็บปวดสำหรับเขาเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม พ่อเเม่ของเขาเสียชีวิตไปเพราะอุบัติเหตุ​เมื่อ2ปีก่อน เขาไม่มีเเฟนไม่มีญาติ​พี่น้อง มีเพียงเพื่อนสนิทที่พึ่งหักหลังเข้าไป

ฟรองซ์​เดินไปตามถามเรื่อยเปื่อยใจกลางเมืองใหญ่พร้อมมความสินหวัง เขาไม่สามารถหาเหตุผลในการใช้ชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกเเล้วเขาสูญเสียทุกอย่างในชีวิต

{ นี่ฉันไปทำอะไรไว้ในชาติที่เเล้วงั้นหรอ? ทำไมเพื่อนที่ฉันรักที่สุดถึงได้หักหลังฉันได้ ฉันไม่ได้ทำอะไรให้มันสักหน่อย นี่ฉันเป็นเพื่ินสนิทกับมันไม่ใช่รึยังไงวะ? เราผ่านอะไรด้วยกันมาตั้งมากมายเเท้ๆ เเกขายฉันที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานเพราะเงินนี่นะ ฉันสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปหมดเเล้ว ฉันเหลืออะไรบ้างนะ?

ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกทำไม พ่อเเม่ของฉันก็ไม่อยู่เเล้ว เเฟนฉันก็ไม่มี เพื่อนสนิทพึ่งจะหักหลังฉันไปอีก!

เฮ้อ ฉันมันไม่ควรมีชีวิตอยู่จริงๆนั้นเเหละ}

ฟรองซ์​เดินด้วยความเคว้งคว้าง​เศร้าหมอง ทามกลางเเสงจันทร์ยามราตรีอันเงียบสงบ เขาเดินไปเรื่อยจากตัวเมืองที่ มีผู้คนพลุกพล่าน ไปตามทางเรื่อยยั้งที่สงบห่างไกลจากตัวเมือง ฟรองซ์​เดินขึ้นไปบนสะพานเเห่งหนึ่งที่ไร้ผู้คนด้วยความรู้สึกที่อ้างว้าง​

{ หืม! เเม่น้ำหรอ หรือว่าฉันควรจะจบชีวิตตัวเองที่เเม่น้ำเเห่งนี้ดีนะ? ปล่อยให้เเม่น้ำพาตัวฉันไปเรื่อยๆก็น่าจะเป็นความรู้สึกที่ดีเหมือนกันสินะ? ฉันมันไม่เหลืออะไรอีกเเล้วนี่น้า ไม่มีทั้งคนรู้จัก ไม่มีทั้งงาน ไม่มีเเม้กระทั้งครอบครัว ฉันจะอยู่ไปทำไมว่ะ ฉันควรจะไหลไปตามกระเเสน้ำนี้ มันคงจะดีถ้ามันสามารถช่วยฉันจากความสินหวังในตอนนี้ได้ ฉันอยากผักผ่อนเหลือเกิน ที่ผ่านมาช่างเป็นความยากลำบากที่สุดจะทน ต้องทำงานตั้งเเต่เช้ายันค่ำ ไม่มีเวลาได้ไปเที่ยวเเบบคนอื่น ต้องเสียพ่อเเม่ไป อยู่ตัวคนเดียว ตอนนี้ฉันยังเสียงานของฉันอีก ฉันควรจะผักผ่อนจริงๆสินะ......}

ด้วยความคิดเช่นนั้นฟรองซ์​ตัดสินใจปีนขึ้นไปบนสะพาน เเละกระโดดลงมา เขาตกลงไปในเเม่น้ำ

ทุกคนจะรู้สึกกลัวสุดขีดเมื่อเจอเหตุการณ์​เบบนี้เเต่ไม่รู้ว่าทำไม ฟรองซ์​ถึงได้รู้สึกมีความสุข เขาได้ปลดปล่อยตัวเองจากความรู้สึกต่างๆที่โถมเข้ามาในชีวิตของเขาเเละรู้สึกว่าตัวเองได้รับการปลดปล่อยรู้สึกโล่งใจ ที่จะได้หายไปจากสังคมบ้าๆนี่สักที

" อุเเว๊ อุเเว๊ "

" อุเเว๊ "

{ เอ๊ะ! ทำไมกันเรายังไม่ตายหรอทำไมลืมตาได้กันไม่เห็นเจ็บเลย ว่าเเต่ผู้หญิงคนนี้ใครกัน เเล้วผู้ชายคนนี้ละ ไหนจะหญิงชราคนนี้อีก นี่มันอะไรกันทำไมเราพูดอะไรไม่ได้เลยล่ะ เอ๋!! มือเราทำไมมันเล็กเหมือนเด็กทารกเเบบนี้ นี่อย่าบอกนะว่าเรากลายเป็นเด็กทารก?

นี่เรามาเกิดใหม่งั้นหรอ? }

" คุณคะ! ลูกเราเป็นอย่างไรบ้างคะ"  หญิงสาวพูด

" เฮ้! เนตาเฟีย ลูกเราเป็นผู้ชายละ ฮ่าๆฮ่า!!" ชายหนุ่มพูด

"  หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูจริงๆเลยนะ รู้สึกเหมือนว่าผมของ เขาจะสีขาวเหมือนเธอเลย "

" เเต่เหมือนว่า เขาจะรูปหล่อเหมือนฉันนะฮ่าฮ่าๆ!! "

" คุณละก็! ลูกเราปอดภัยก็ดีเเล้วค่ะ "

" ดูเหมือนลูกของเจ้าจะเเข็งเเรงดีนะ "  หญิงชราพูด

" ฮ่าฮ่า! จริงเลยละครับท่านผู้อาวุโส เด็กน้อยของข้าดูตัวใหญ่สะจริง โตมาคงมีสาวๆรุมล้อมเหมือนข้าเเน่นอน "

" ดูเจ้าพูดเข้า ข้าพนันเลยว่าเด็กน้อยคนนี้จะเติบโตมาดีกว่าเจ้า "

" ขอบคุณ​มากค่ะผู้อาวุโส ฉันเป็นหนี้บุญคุณท่านอีกเเล้ว ไว้ลูกของฉันโตขึ้นจะพาไปหาคุณนะคะ"

" ไม่เลย เนตาเฟียข้าดีใจที่เด็กเกิดมาในหมู่บ้านของเรา เขาจะเป็นกำลังสำคัญของหมู่บ้านเราเเน่นอนว่าเเต่

เจ้าได้คิดชื่อเจ้าหนูน้อยหรือยังละ "

" ค่ะ ฉันตกลงกับเดวิสไว้เเล้ว ว่าถ้าเด็กเกิดมาเป็นผู้หญิงให้ใช้ชื่อ ลูเซีย ถ้าเป็นผู้ชายให้ใช้ชื่อ อาเธอร์ "

" อาเธอร์ เดวิเนียนงั้นสินะในที่สุดตะกูลดาวิเนียนของพวกเจ้าก็มีผู้สืบทอดสักที ขอเเสดงความยินดีด้วยเเล้วกันนะ "

" ครับ"

" ค่ะ ขอบคุณท่านผู้อาวุโส "

" นี่ที่รัก เราต้องลงกันเเล้วสิน่ะ ว่าถ้าลูกเราเป็นผู้ชายเราจะให้ลูกเราเรียนวิชาดาบน่ะ " ชายหนุ่มพูด

" ใจเย็นๆสิคะ เราควรดูก่อนว่าลูกเราชอบอะไรกันเเน่

ถ้าลูกเราชอบเวทย์มนตร์​ละก็เราสามารถให้เข้าเรียนทั้ง ดาบ เเละ เวทย์มนตร์​ได้เลย "

{ อะไรกันคนพวกนี้ พูดอะไรเราไม่เห็นเข้าใจเลย

ดาบ เวทย์​มนต์​ คนพวกนี้พูดถึงเรื่องอะไรกันคุยกันเรื่องเกมงั้นหรอ นี่เราพูดไม่ได้เรากลายเป็นทารกงั้นสินะ คนสองคนนี้คงจะเป็นพ่อเเม่ของเรา พวกเขาเพี้ยนรึป่าวเอาเเต่พูดถึงดาบเเละเวทย์​มนต์​ หรือพวกเขาติดเกมออนไลน์​กันน่ะ ชั่งเถอะ! เเต่ที่เเน่ๆฉันคนนี้ได้ตัดสินใจฆ่าตัวตายเเละได้มาเกิดใหม่อีกครั้ง}

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***