เรื่องที่ 3 ผู้จัดการของฉันน่ารักที่สุดเลยค่ะ!

การมีความรักในวัยทำงานเนี้ยเป็นเรื่องยากจริงๆ

ฉันเป็นมนุษย์เงินเดือนที่ทำงานในบริษัทแห่งหนึ่ง รายได้ก็พอตัวเพียงแค่รายจ่ายช่วงต้นเดือนก็ทำให้ฉันกินมาม่าตลอดทั้งเดือนได้

จู่ๆ ผู้หญิงดวงตาสีฟ้าหม่นและผมของเธอสีดำยาว คนหนึ่งได้ตะโกนขึ้นมา"อ้ากกกก!!ทำไมชีวิตฉันต้องมาทำงานอะไรแบบนี้ด้วยเนี้-"แต่เธอยังไม่ทันได้พูดจบก็ได้มีผู้หญิงผมทองยาวสลวยคนหนึ่งได้ใช้สันหนังสือทุบลงไปที่หัวของเธอ

ตุบ!! "อัก!!"ผู้หญิงผมดำรู้สึกโกรธอย่างมากที่เธอนั้นโดนทุบเธอได้หันหน้าไปมองด้วยความโกรธแต่เมื่อเธอเห็นผู้หญิงผมทองคนนั้นความโกรธของเธอก็หายไปในทันที

"ผะ-ผู้จัดการ!!"เธอได้พูดขึ้นด้วยความตกใจก่อนที่ผู้จัดการคนนั้นจะพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เหมือนกับกำลังโกรธอยู่

"นี่..คุณ เรโกะ งานที่ฉันให้ไปทำเสร็จหรือยังคะ ถึงได้มานั่งบ่นแถมยังตะโกนเสียงดังรบกวนคนอื่นอีก"ผู้จัดการคนนั้นได้เริ่มขยับเข้าไปใกล้เรโกะมากขึ้น

เรโกะได้ครุ่นคิดขึ้น

อ้ากกกก!! ฉันจะโดนผู้จัดการจับกินแล้วว!! ไม่น้าา!! อย่างน้อยก็ขอให้ฉันได้มีแฟนก่อนที่จะตายก็ดี!!

ในขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดอยู่นั้นผู้จัดการได้ใช้มือยันที่โตะและพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่โกรธเกรี้ยว

"คุณ 'เร' 'โกะ' ไม่ได้ยินที่ฉันพูดงั้นเหรอคะ! "

เรโกะที่ได้เห็นแบบนั้นและไหนจะยังที่เธอโดนกดดันให้ติดโต๊ะแบบนี้เธอจึงได้ใช้ท่าไม้ตาย

"ขะ-ขอโทษ ค่า~ ฉันผิดไปแล้วค่า~ ได้โปรดอภัยให้ลูก..เอ่อ..ช้าง ไม่สิ ลูกเศรษฐีคนนี้ด้วยเถอะค่ะ!!"เธอได้ยกมือไหว้และก้มหน้าลง

ผู้จัดการที่ได้ยินคำแก้ตัวแบบนั้นของเรโกะก็ได้พูดขึ้น"ละ-ลูกเศรษฐีงั้นเหรอ ถ้างั้นคงไม่ต้องมาทำงานแล้วละมั้งคะเนี้ย งั้นเดี๋ยวฉันจะไปเอาใบลาออกมาให้นะคะ"เมื่อเธอพูดจบก็ได้เดินไปที่ห้องแต่แล้วเรโกะก็ได้กอดขาเธอไว้

"ขะ-ขอโทษค่า~ ฮือ~ ฉันจะกลับไปตั้งใจทำงานแล้วค่ะ เพราะงั้น...อย่าไล่ฉันออกนะคะ!! ช่วงนี้ข้าวของแพงผู้จัดการก็น่าจะรู้นี่คะ! ถ้าฉันโดนไล่ออกแล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนไปจ่าย'ค่าบ้าน' 'ค่ากิน' 'ค่ารถ' เอ่อฉันไม่มีรถนี่นา....ไหนจะ 'ค่าเสื้อผ้า' 'ค่ามือถือ' แล้วก็-"ในขณะที่เธอกำลังพูดอยู่นั้นผู้จัดการก็ได้พูดขึ้น

"ช่วย'หุบปาก'ทีเถอะค่ะ!! ถ้ายังไม่หยุดพล่ามอีกละก็.."เธอได้แสดงสีหน้าที่โกรธออกมาหลังจากที่พูดแบบนั้น

เรโกะที่ได้ยินแบบนั้นก็เงียบทันทีเรโกะได้เงยหน้าขึ้นไปสบตากับผู้จัดการแต่แล้วเมื่อเธอได้เห็นสีหน้าของผู้จัดการเธอก็ได้ครุ่นคิดขึ้น

ตายแหงตัวฉัน

ณ เวลาพักเที่ยง เรโกะ กำลังนั่งทำงานอยู่ด้วยความอดทน ในขณะที่เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ นั้นต่างพากันไปหาอะไรกินข้างนอกบริษัท เรโกะพยายามอย่างหนักเพื่อให้งานเสร็จแต่พอรู้ตัวอีกทีก็มืดซะแล้ว แต่ที่น่าแปลกใจอีกอย่างก็คือ

ไหงทำไมถึงมีข้าวปั้นกับโคล่าอยู่บนโต๊ะฉันได้ละเนี้ย!? นี่เราตั้งใจทำงานจนไม่ได้สนใจคนรอบข้างหรืออะไรเลยงั้นหรอเนี้ย!! เอาเถอะใครเอามาให้ก็ไม่สำคัญหรอก ขอทานละนะคะ!!

เรโกะได้หยิบข้าวปั้นกับโคล่าขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อยก่อนที่เธอจะครุ่นคิดขึ้น

ฮืมมม~ ทำไมข้าวปั้นกับน้ำโคล่าที่แสนธรรมดาถึงได้อร่อยขนาดนี้กันละเนี้ย~ สงสัยเป็นเพราะเราหิวมากแน่ๆ เลย

เธอได้ใช้เวลากินอยู่สักพักก่อนที่เธอจะยืดตัว

"ฮึบบบ!!"

หลังจากยืดตัวเสร็จเธอก็เริ่มที่จะเก็บของและเดินทางกลับบ้าน ในระหว่างทางนั้นเธอก็ได้ไปแวะร้านค้าเพื่อซื้อมาม่ามาไว้กินตอนดึก แต่เมื่อเธอออกมาจากร้านค้าเธอก็สะดุดตากับอะไรบางอย่าง

"นั้นมัน...ผู้จัดการนี่นา"เรโกะนั้นได้เห็นผู้จัดการกำลังเดินขึ้นรถของเธอก่อนที่เธอจะสตาร์ทรถและขับออกไป

ดะ-เดี๋ยวนะทำไมเธอถึงมาอยู่แถวๆ นี้ได้ละ!? คงไม่ใช่ว่า...บ้านเธออยู่ใกล้ๆ เรา..หรอกใช่ไหม!?

เรโกะได้เอามือทั้งสองข้างขึ้นมาและตบไปที่หน้าของตัวเองก่อนที่เธอจะเริ่มเดินกลับบ้านและครุ่นคิดขึ้นอีกครั้งในระหว่างที่เดิน

ไม่ๆ ผู้จัดการคงแค่บังเอิญผ่านมาเฉยๆ คงจะไม่...

เรโกะได้หยุดมองบ้านหลังหนึ่งอยู่สักพักก่อนที่สีหน้าของเธอจะเริ่มซีดลง

นะ-นี่มัน รถของผู้จัดการนี้นา!! อ้ากกกกก!! แล้วดันมาอยู่ติดกันด้วยเนี้ยนะ!!

ในขณะที่เธอกำลังหยุดครุ่นคิดอยู่นั้นผู้จัดการก็เดินออกมาจากบ้านพอดีเธอได้เดินไปที่รถและกำลังจะเปิดประตูรถแต่เธอนั้นก็ได้สังเกตไปเห็นเรโกะที่กำลังยืนอึ้งอยู่ ทั้งสองได้สบตากันอยู่สักพักก่อนที่ผู้จัดการจะทำหน้าเหมือนโกรธเธอขึ้นมาอีกครั้ง เรโกะที่ได้เห็นแบบนั้นก็เริ่มที่จะขยับขาของเธอทีละนิดและรีบวิ่งเข้าไปในบ้านของเธอย่างรวดเร็ว เรโกะำได้ยืนอยู่หน้าประตูอยู่สักพักก่อนที่เธอจะทรุดลงกับพื้นและครุ่นคิดขึ้น

ตะ-ตายแหง!! ถ้าพรุ่งนี้ฉันไปต้องโดนผู้จัดการฆ่าแน่ๆ เลย ไม่น้าาาา!!

ณ วันรุ่งขึ้นที่บริษัทเรโกะได้เดินเข้ามาและนั่งที่โต๊ะของเธอ ผู้คนรอบข้างได้มองที่เธอและพากันซุบซิบ ก่อนที่จะมีเพื่อนร่วมงานผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ

"นี่เรโกะ เมื่อคืนไม่ได้นอนพักงั้นเหรอ!?"

เรโกะได้หันหน้าไปมองและก็ได้พูดขึ้น"อ้า~ รุ่นพี่ โมโมะ~ ขาขอน้วยหน่อยสิ"เรโกะได้เดินไปโอบกอดโมโมะและก็น้วยเธอโมโมะที่ได้เห็นแบบนั้นก็ไม่ได้ห้ามหรืออะไรเธอแถมยังคอยลูบหัวให้อีกด้วย

ว้า~ ผิวของรุ่นพี่โมโมะนี่ยังนุ่มเหมือนเดิมเลยแฮะ~ เมื่อคืนเราก็แทบจะไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำเพราะกังวลว่าจะโดนไล่ออกหรือเปล่า แต่ตอนนี้ก็ยังโอเคอยู่คง...ไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง แถมยังได้เติมพลังงานจากรุ่นพี่โมโมะอีก อ้า~สบายจัง

ในขณะที่ทั้งสองกำลังโอ๋กันอยู่นั้นผู้จัดการก็ได้ยืนอยู่ข้างพวกเขาทั้งสองคนก่อนที่เธอจะพูดขึ้น

"นี่พวกหล่อน ว่างกันนักหรือไงเอาเวลาไปทำงานที่ค้างไว้จะดีกว่าไหมฮ๊ะ!?"ผู้จัดการได้พูดด้วยสีหน้าที่โกรธจัด

เรโกะ และ รุ่นพี่โมโมะที่ได้เห็นแบบนั้นก็ถึงกับเหงื่อตก แต่แล้วสีหน้าของผู้จัดการก็เปลี่ยนไปก่อนที่เธอจะพูดขึ้น

"เฮ้อชั่งเถอะ ถึงบอกไปสุดท้ายฉันก็ต้องเป็นคนทำทั้งหมดเองอยู่ดี แถมวันนี้ยังมีงานเลี้ยงของบริษัทอีก ฉันจะปล่อยไปสักวันก็แล้วกัน"เมื่อเธอพูดจบเธอได้ชายตามองไปที่มือของเรโกะที่กำลังโอบกอดโมโมะก่อนที่เธอจะเดินจากไป

...เมื่อกี้เธอมองมาที่ฉันหรือเปล่านะ

ในขณะที่เรโกะกำลังครุ่นคิดอยู่นั้นผู้คนรอบๆ ต่างพากันซุบซิบถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแถมยังคุยกันเรื่องงานเลี้ยงอีก

รุ่นพี่โมโมะได้พูดขึ้น"เอ่อคือ...เรโกะจัง ปล่อยได้หรือยังจ๊ะ!?"เธอได้หันมาสบตากับเรโกะด้วยท่าทีที่ยิ้มแย้มปต่แฝงไปด้วยความอันตราย เรโกะที่ได้เห็นแบบนั้นก็ได้ปล่อยมือออก

จู่ๆ รุ่นพี่โมโมะก็ได้พูดขึ้น"ฮืม~ งานเลี้ยงงั้นเหรอถ้าจำไม่ผิด น่าจะมีบริษัทอื่นไปกับเราด้วยสินะ"

รุ่นพี่โมโมะได้เดินกลับไปทำงานของเธอในขณะที่เรโกะนั้นยังยืนอยู่กับที่และกำลังครุ่นคิด

งานเลี้ยงสังสรรค์ระหว่างสองบริษัทงั้นเหรอ ว้าว!! นี่มันต้องเป็นแบบในมังงะแน่เลยพบรักในงานเลี้ยงสังสรรค์ของบริษัท!! นี่มันโอกาสที่จะได้มีแฟนละ!!

จู่ๆ ก็ได้มีเสียงผู้จัดการดังขึ้น

"เดี๋ยวเถอะเรโกะ จะยืนบื้ออยู่ตรงนั้นไปอีกนานแค่ไหนกันย๊ะ!!"

เรโกะได้ขนลุกเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอจึงรีบกลับไปนั่งที่เธอและเริ่มทำงานทันทีแต่ในระหว่างนั้นเธอก็ได้ครุ่นคิดขึ้น

พบรักละ อื้มๆ พบรัก!!

ณ งานเลี้ยงสังสรรค์ระหว่างสองบริษัทหนุ่มหล่อรูปงามมากมายและยังมีสาวสวยที่ได้มาร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้ต่างพากันดีใจและตีสนิทคนในงานนั้น

แต่ไหง...ถึงไม่มีใครสนใจฉันเลยสักคนเล่า!! ยัยพวกนั้นมันดีกว่าฉันตรงไหนกัน!! บ้าเอ๊ยย!!

เมื่อเธอได้ครุ่นคิดเสร็จเธอได้ยกเหล้ากินจนหมดและได้เติมแล้วเติมอีก เพื่อคลายความเคลียดของเธอจนเวลาได้ผ่านไป ณ นอกร้าน เรโกะที่ได้ดื่มหนักนั้นก็ได้มีอาการเมาและเวียนหัวไปหมด

"อึก!! ดูท่าเราจะดื่มเยอะไปนิดไม่มีแรงเดินเลยแฮะ อึก!?"เธอได้ฟุบลงอยู่ข้างทางแต่ทันใดนั้นก็ได้มีผู้ชายสามคนเดินเข้ามาหาเธอ แต่เพราะเธอนั้นเมาภาพที่เธอเห็นนั้นจึงเบลอเป็นอย่างมากแต่เธอแน่ใจว่าตัวเธอนั้นในตอนนี้กำลังตกอยู่ในอันตราย

"เฮ๊ย~ สวยดิมีสาวมาเมาหมดสติแบบนี้ ปะพวกเรามีอะไรให้ทำละ"ชายทั้งสามได้หันมามองหน้ากันและกันก่อนที่พวกเขาจะเดินเข้าไปหาเรโกะ

ไม่นะตัวฉันขยับสิ!! ไอร่างกายเฮงซวยเอ๊ย!! ขอร้องละขยับทีเถอะ!!

ในขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดอยู่นั้นชายทั้งสามได้เข้ามาจับเธอแต่เธอนั้นก็พยายามดิ้นและตะโกนขอความช่วยเหลือจนหนึ่งในชายพวกนั้นได้ตบหน้าเรโกะและก็พูดขึ้น

เพลี๊ย!! "หุบปากของแกซะถ้าไม่อยากจะตายไว"

เรโกะที่โดนตบก็ได้สติกลับมาถึงจะไม่มากเธอทำได้แต่ครุ่นคิด

ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้กันด้วยละเนี้ย~ ฮือ~ ไอ้พระเจ้าบ้านั้นต้องใส่โชคร้ายมาให้ฉันเยอะมากในตอนที่มันสร้างฉันแน่ๆ เลย ฮือ~ จบแล้วชีวิตของฉัน~

เรโกะได้แต่มองพระจันทร์ในขณะที่เธอกำลังโดนอุ้มขึ้นรถอยู่นั้นจู่ๆ ชายหนึ่งในสามคนนั้นก็ได้ลอยผ่านหน้าของเรโกะไปก่อนที่จะมีเสียงพูดขึ้น

ตุบบ! "นะ-นังบ้านี่อยากตายหรือไงวะ เฮ๊ยไอ้ 3 ไหมเปล่า!!"ชายคนนั้นได้หันไปมองคนที่โดนเตะจนลอยแต่เมื่อเห็นคนนั้นไม่ขยับเลยสักนิดเลยจะหันกลับไปด่าคนข้างหน้า

"นังบ้านี่บังอา-"แต่เขาไม่ทันได้พูดจบก็โดนเตะเข้าที่ใบหน้าของเขาก่อนที่อีกคนจะชักมีดและวิ่งเข้าไปแทง แต่เพราะเรโกะเห็นแบบนั้นจึงได้ตะโกนขึ้น

"ระวัง! ชายคนนั้นมีมีด!!"

เฮื๊อก!! ตุบบ!!เสียงของชายคนนั้นได้ล้มลงกับพื้น

เรโกะด้วยความที่ยังไม่สร่างเมานั้นตาของเธอจึงเบลอหน่อยเธอพยายามตั้งสติก่อนที่เธอจะเห็นคนนั้นที่ช่วยเธอยืนมือออกมาเรโกะได้จับมือเธอนั้นและพยายามบุกขึ้นแต่เมื่อเรโกะได้เงยหน้าขึ้นก็ได้พบว่า

คะ-คนที่เราไว้ดันเป็นผู้จัดการซะได้!!

ผู้จัดการของเธอก็ได้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่แตกต่างไปจากเดิม"นี่เธอไม่เป็นนะ!? ไหวไหม? บาดเจ็บตรงไหน"แต่เธอยังไม่ได้พูดจบเรโกะนั้นก็ได้พุ่งเข้ามากอดเธอ ผู้จัดการที่เห็นแบบนั้นก็ได้ครุ่นคิดขึ้น

"เธอคงจะกลัวมากเลยสิ...ถ้าเรามาช้ากว่านี้เธอต้องแย่แน่ๆ เลย"

เรโกะได้ปล่อยมือของเธอออก และเอามือทั้งสองข้างของเธอกุมมือผู้จัดการไว้ก่อนที่เธอจะหันไปสบตาและพูดขึ้นว่า

"ได้โปรดช่วยคบกับฉันด้วยค่ะ!!"เรโกะได้พูดขึ้นพร้อมกับทำสีหน้าจริงจัง

ผู้จัดการได้อึ้งอยู่สักพักก่อนที่หน้าของเธอจะเริ่มแดงขึ้นและท่าทีที่ลุกลี้ลุกลนของเธอทำให้เรโกะที่ได้เห็นด้านนี้ของผู้จัดการนั้นก็ได้ตกหลุมรักเข้าอีกครั้ง

ผู้จัดการได้ตอบกลับด้วยท่าทีที่เขินอาย"ตะ-แต่ว่า ฉันเป็นผู้หญิงนะ..มันคงไม่"เธอไม่ทันได้พูดจบเรโกะก็ได้พูดขึ้นและขยับเข้ามาใกล้เธอ

"ไม่เห็นจะเกี่ยวกันตรงไหนเลยนี่คะว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ที่ฉันชอบก็เพราะเป็นคุณยังไงละคะ'ผู้จัดการ' "ผู้จัดการที่ได้ยินแบบนั้นใบหน้าของเธอก็ได้แดงขึ้นยิ่งกว่าเดิมแต่แล้วในขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เรโกะก็ได้ขยับเข้ามาใกล้และจูบเธอ ริมฝีปากของทั้งสองได้แนบติดกัน รสขมของเหล้าได้ผ่านเข้ามาผ่านทางริมฝีปากของเรโกะที่นุ่มนวล ต่างจากที่เห็นภายนอก ก่อนที่เรโกะนั้นจะพยายามสอดลิ้นของเธอเข้ามา

ผู้จัดการที่ไม่เคยมีความรักนั้นก็ได้ตกใจเป็นอย่างมากจนหน้าของเธอก็ได้เริ่มแดงขึ้นเพราะอาการเขินอายจนเธอนั้นก็ได้เป็นลมหมดสติไป เรโกะที่ได้เห็นแบบนั้นก็ได้กังวลอยู่สักพักและพยายามมองหารถของผู้จัดการและพาเธอกลับไปนอนที่บ้าน

ณ วันรุ่งขึ้นที่ บริษัท ผู้จัดการที่กำลังบ่นคนอื่นอยู่นั้นจู่ๆ เธอก็สังเกตไปเห็นเรโกะ และ ทั้งสองก็ได้สบตากัน เรโกะที่ได้เห็นแบบนั้นเลยแสดงท่าทางส่งจูบไปให้กับผู้จัดการ เธอที่ได้เห็นแบบนั้นก็ได้เขินจนหน้าแดงก่อนที่เธอจะเดินหนีไป

แหม่ๆ ผู้จัดการเนี้ยมีทั้งเท่และยังมีด้านน่ารักแบบนี้ด้วยสิน้า~ อืมม..จะว่าไปตอนนี้เราถือว่าคบกันอยู่หรือเปล่า....นะ?

อย่าลืมตามไปอ่านใน RAW หรือ ธัญวลัยด้วยน้า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***