เรื่องที่ 1 แด่เจ้าหญิงตัวน้อยของฉัน

ณ งานเลี้ยงสังสรรค์ ขององค์ชายที 1 แขกที่มางานเลี้ยงต่างพากันสนุกสนานไปกับงานมีทั้งคู่หนุ่มสาวและชายที่หล้อและงดงามมากมายภายในงาน แต่จู่ๆก็ได้มีเสียงแก้วหล่นแตกดังขึ้น

เพล้ง!! กิ๊ง! กิ๊ง!!

แขกภายในต่างพากันหันไปมองและก็ได้พบเจ้าชายได้ใช้มือของเขาตบหน้าผู้หญิงผมทองในชุดเดรสที่สวยงามคนหนึ่งจนเธอ ทำแก้วหล่นแตก ผู้หญิงคนนั้นมีใบหน้าที่งดงามมากจนทำมให้ผู้คนหลายๆคนต่างอิจฉาเธอและพยายามที่จะแกล้งเธออยู่เรื่อยๆแต่พอเธอได้เป็นคู่หมั้นขององค์ชาย อะไรต่างๆที่เกิดขึ้นกับเธอก็ได้หายไป แขกที่ได้เห็นต่างพากันเริ่มซุบซิบขึ้นก่อนที่องค์ชายที่ 1 จะพูดขึ้น

"เธอนี่มัน น่ารำคาญจริงๆ ฉันขอถอนหมั้นกับเธอ ณ ตอนนี้ และ ที่ตรงนี้ ให้แขกที่มาเยือนได้เป็นสักขีพยานในการถอนหมั้นครั้งนี้"องค์ชายได้หันไปมองรอบๆและหยิบขวดไวน์ที่วางอยู่ที่โต๊ะขึ้นและเทใส่ผู้หญิงคนนั้น

แขกที่มาเยือนที่ได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่างพากันซุบซิบ

"ดูนั้นสินั้น คู่หมั้นขององค์ชายหนึ่งนี่นา โดนถอนหมั้นซะแล้วสิ แบบนี้...คงใช้อำนาจขององค์ชายไม่ได้แล้วละ"

"ฮ่ะๆ สมเพชจริงๆ โดนขอถอนหมั้นท่ามกลางผู้คนมากมายแบบนี้ถ้าเป็นฉันคงจะขายหน้ามากเลยละ"

"จบแล้วสิน้า ยัยผู้หญิงสามัญชน 'ซิลเวีย ไวท์โรส' "

ซิลเวียที่ยืนอยู่ตรงหน้าองค์ชายที่ตอนนี้เธอนั้นได้เปียกชุ่มไปด้วยไวน์ที่องค์ชายที่เธอรักมากเทใส่เธอ เธอนั้นช็อกมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก

กรึบ กรึบ!

เสียงเดินได้เข้ามาใกล้ๆเธอก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งได้ดังขึ้น

เพียะ!!

ชิลเวียที่ได้ยินเสียงนั้นจึงได้เงยหน้าของเธอขึ้นและก็ได้พบว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งได้ตบหน้าขององค์ชาย ผู้หญิงผมดำเงาในชุดเดรสสีดำสวยงามและประดับไปด้วยดอกกุหลาบสีแดง และใบหน้าที่งดงามของเธอ ก่อนที่ซิลเวียจะเผลอพูดออกมา

"แมรี่"เสียงของซิลเวียนั้นได้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย

ก่อนที่แมรี่จะหันมาหาซิลเวียและจับมือเธอและพาเธอเดินออกมาจากงาน

ผู้คนที่ได้เห็นก็ต่างพากันสับสนไปหมดเพราะตระกูลของแมรี่นั้นเป็นตระกูลที่สนับสนุนเหล่าราชวงศ์เป็นหลัก แต่การกระทำของแมรี่ที่ขึ้นเป็นผู้นำตระกูลตอนนี้แสดงให้เห็นถึงการเป็นปรปักษ์อย่างเห็นได้ชัด การที่ราชวงศ์เสียแมรี่ไปนั้นเป็นผลเสียอย่างมากในหลายๆด้าน

ณ ข้างนอกงานเลี้ยงสังสรรค์ แมรี่ที่ได้เดินจูงมือของซิลเวียออกมาจากงาน หลังจากที่เธอคิดว่าเดินออกมาไกลแล้วเธอก็ได้ปล่อยมือของเธอออก ซิลเวียที่ได้เห็นแบบนั้นก็ได้มีที่เศร้าสร้อยออกมาก่อนที่เธอจะพูดขึ้น

"ทำไมกันละ.. ทำไมเธอต้องทำเพื่อฉันขนาดนี้ด้วย ทั้งๆที่ฉันทำให้เธอเจ็บไปตั้งขนาดนั้นแต่ทำไม...เธอถึงยังจะช่วยฉันอีก..แมรี่.."เธอได้พูดขึ้นพร้อมกับมองไปที่แผ่นหลังของแมรี่

แมรี่ที่ได้ยินแบบนั้นจึงได้พูดขึ้น"ไม่รู้สิ...บางทีเพราะเธอดูเหมือนกับฉันละมั้งเลยทำให้เธอดูน่าสงสารขึ้นมามันทำให้ฉันที่เห็นเธอทำหน้าเจ็บปวดแบบนั้น รู้สึกเจ็บขึ้นมาแทน.."แมรี่ได้หันหน้าเข้ามาหาซิลเวีย

ซิลเวียได้ตกใจขึ้นเพราะใบหน้าของแมรี่นั้นตอนนี้ดูทรมานมากและใบหน้าของเธอยังเต็มไปด้วยน้ำตา ซิลเวียที่ได้เห็นแบบนั้นก็ได้รู้สึกผิดขึ้นก่อนที่เธอจะก้มหน้าของเธอลงเพื่อหลบสายตา

"ฉัน...ขอโทษ..."

สิ้นเสียงของซิลเวียแมรี่ก็ได้ร้องไห้ขึ้นเธอนั้นได้ยกมือของเธอจึ้นมาเช็ดน้ำตาของเธอเรื่อยๆจนเธอนั้นได้ฟุบลงกับพื้นและก็ยังคงร้องไห้ต่อหน้าซิลเวีย

"ฮะ-ฮืออ~! ฮือ~!!"

ในตอนนั้นลึกๆในใจของซิลเวียนั้นก็รู้สึกเจ็บขึ้น เพราะทั้ง สองคนนั้นเคยเป็นเพื่อนรักกันก่อนที่เธอจะพยายามตีตัวออกหากจากแมรี่เพื่อองค์ชาย เธอได้ยืนมองแมรี่ร้องไห้อยู่สักพักก่อนที่แมรี่จะหยุดร้องและลุกขึ้นยืนขึ้นใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าก่อนที่เธอจะหันหลังให้แมรี่และพูดขึ้น

"ลาก่อน...ฉันหวังว่าเราสองคนจะไม่เจอกันอีกนะ...ซิลเวีย.."สิ้นเสียงขอแมรี่เธอนั้นเร่มที่จะเดินจากไป

ซิลเวียที่ได้ยินแบบนั้นก็ได้สะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่น้ำตาของเธอจะไหลออกมาเธอได้ใช้มือของเธอนั้นแตะไปที่ใบหน้าของเธอที่และเอามาดูก็ได้พบว่าตัวเองนั้นร้องไห้ออกมา

"ฮือ~ ทำไมกัน ทำไมน้ำตาถึงไหลออกมากันละ ฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอ.. ทำไมฉันถึงรู้สึกเจ็บขนาดนี้กัน ทำไม.. ทำไมกันละ!! ฮือ~"เธอได้ใช้มือของเธอเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา 

แต่จู่ๆเธอก็นึกขึ้นได้ ถึงอดีตที่ทั้งสองยังเป็นเด็ก ณ ต้นไม้ใหญ่ในป่าเด็กสาวสองคนได้อยู่ใต้ต้นไม้นั้นกำลังคุยเล่นกันอยู่อย่างสนุกสนาน

"นี่ๆ ถ้าโตขึ้นเธออยากที่จะทำอะไรงั้นเหรอ"เสียงของแมรี่ได้พูดขึ้นก่อนที่จะมีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมา

"ฉันอยากที่จะโตขึ้นและแต่งงานกับใครสักคนที่ฉันรักมากๆและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข และคนๆนั้นจะต้องเป็นคนที่สามารถดูแลและปกป้องฉันได้ละนะ"

"ฮืมม~ งั้นเหรอ มันก็คงจะดีสิน้าถ้าคนๆนั้นเป็นคนที่อยู่ใกล้ๆกับเธอตอนนี้น่ะ"

ซิลเวียในตอนเด็กนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรกับคำพูดของแมรี่มากนักเพราะว่าเธอนั้นยังคงเป็นเด็กอยู่แต่แล้ว

ซิลเวียก็ได้พูดขึ้น"อ๊ะจริงสิแมรี่"ซิลเวียได้ล้วงมือไปกฝหยิบอะไรสักอย่าง

แมรี่ที่ได้เห็นแบบนั้นก็ได้พูดขึ้น"ฮืมม~ ว่าไง~"

ซิลเวียได้หยิบต่างหูคู่ออกมาและชูให้แมรี่ดูก่อนที่เธอจะพูดขึ้น"นี่พวกเรามาใส่เจ้านี่กันเถอะ เพื่อเป็นหลักฐานว่าเราทั้งสองคนยังเป็นเพื่อนซึ่งกันและกันตลอดไป"

แมรี่ได้ยิ้มขึ้นก่อนที่เธอจะหยิบต่างหูข้างหนึ่งไป"สัญญานะว่าเรา จะเป็นเพื่อนกันตลอดไป"

อดีตนั้นได้ผุดขึ้นมาในหัวของซิลเวียก่อนที่เธอจะนึกขึ้นได้ว่าแมรี่นั้นยังคงใส่มันมาตลอดเวลาแม้จะเป็นตอนที่เธอจะเดินจากไปก็ตาม นั้นทำให้เธอนั้นรู้สึกเจ็บปวดมากกว่าเดิมก่อนที่ซิลเวียจะพูดขึ้น

"นี่เธอ ยังคงจำสัญญานั้นได้อยู่ตลอดเลยสินะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอยังคงเชื่อมั่นในตัวฉันและยังคงรอฉันอยู่ตลอดเวลา"ซิลเวียได้ร้องไห้ขึ้นอีกครั้งก่อนที่เธอจะรู้สึกได้ว่าตัวเองนั้นตลอดมาก็ถูกแมรี่นั้นช่วยไว้ตลอดไม่ว่าเธอจะทำให้แมรี่นั้นเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม แต่เมื่อเธอได้สูญเสียแมรี่ไป เธอก็ได้รู้สึกเหมือนเธอนั้นสูญเสียอะไรบางอย่างที่สำคัญมากกับเธอไป

"ฮือ~ ทำไมฉันถึงไม่รู้ตัวกันนะว่าคนที่ฉันเคยพูดในตอนเด็กจะอยู่ใกล้ขนาดนี้กัน ทำไมกันนะ"ซิลเวียได้เช็ดน้ำตาของเธอออกและเริ่มวิ่งแมรี่ไปเธอพยายามมองหารถม้าของแมรี่แต่ก็ไม่พบเธอจึงรีบไปที่คฤหาสน์ของแมรี่ด้วยความเร่งรีบ

"แมรี่ รอฉันก่อนนะ ฉันยัง..มีเรื่องที่ยังไม่ได้บอกเธอเลย!!"เธอได้พูดขึ้นในขณะที่เธอนั้นกำลังวิ่งอยู่ด้วยความเร่งรีบ

ณ คฤหาสน์ของแมรี่ ซิลเวียที่ชุ่มไปด้วยเหงือและหอบเหนื่อยนั้นก็ได้เคาะประตู

"แฮ่ก แฮ่ก ขอละ เปิดประตูทีเถอะ แมรี่!!"

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

แต่แล้วก็ได้มีเสียงคนเดินมาที่หน้าประตูและเปิดประตูออก ซิลเวียที่ได้เห็นแบบนั้นก็รู้สึกดีใจขึ้น

"แมรี่!!"

แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจอีกครั้งเพราะคนที่เปิดประตูนั้นไม่ใช่แมรี่แต่เป็นแม่บ้านของแมรี่ ซิลเวียที่ได้เห็นแบบนั้นจึงแปลกใจเป็นอย่างมาก และก็ได้ถามกับแม่บ้านไปว่า

"นะ-นี่คุณป้า โรน่า แมรี่อยู่หรือเปล่าคะ!"เธอได้พูดขึ้นด้วยท่าทีที่ร้อนรน

แต่แล้วแม่บ้านก็ได้พูดขึ้น"อ้าวคุณหนูซิลเวียเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ อ๊ะแล้วก็คุณหนูแมรี่ได้ออกเดินทางไปแล้วละค่ะถ้ามีอะไรจะฝากบอกคุณหนูแมรี่ก็บอกดิฉันได้นะคะเดี๋ยวฉันจะส่งจดหมายไปบอกให้"

ซิลเวียที่ได้ยินเช่นนั้นก็ได้ตกใจก่อนที่เธอจะลุกไปจับไหล่ทั้งสองข้างของป้าโรน่าและพูดขึ้นด้วยท่าทีที่ร้อนรน

"ละ-แล้วพวกเขาออกเดินทางกันไปนานหรือยังคะ!!"

ป้าโรน่าที่ได้เห็นแบบนั้นจึงได้พูดขึ้น"คะ-คุณหนู แมรี่ออกไปได้สักพักแล้วละค่ะ..."

ซิลเวียที่ได้เห็นแบบนั้นก็ได้ฟุบลงกับพื้น..ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นและเดินออกไปป้าโรน่าพยายามถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ซิลเวียนั้นก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ซิลเวียนั้นได้เดินไปยันสถานที่ต่างๆที่แต่ก่อนเธอกับแมรี่นั้นมาเล่นด้วยกันเป็นจำ ณ สวนดอกไม้ ซิลเวียได้ยืนมองดอกไม้พวกนั้นอยู่สักพักในตอนนั้นเธอก็ได้นึกถึงอดีตที่เธอกับแมรี่นั้นได้มาเล่นด้วยกัน ณ สวนดอกไม้อยู่บ่อยๆในตอนเด็ก

"นี่ซิลเวีย~ รอฉันด้วยสิ้~ "แมรี่ในวัยเด็กได้พูดขึ้นและวิ่งไล่ซิลเวียด้วยใบหน้าที่มีความสุขและภาพนั้นได้ผ่านซิลเวียไป เซิลเวียที่ได้เห็นก็ได้เดินตามทางแต่ก่อนที่เธอเคยมา ในระหว่างทางนั้นก็ได้มีภาพอดีตของแมรี่กับซิลเวียโผล่ขึ้นมาอยู่เรื่อยๆ

"ฮ่ะๆ จับได้แล้ว!!"แมรี่ในวัยเด็กได้พุ่งทะลุผ่านซิลเวียไปและโดดไปจับซิลเวียในวัยเด็กและภาพนั้นก็เลือนหายไป

ภาพเหล่านั้นได้โผลออกมาตามทางที่ซิลเวียเดินไปในตอนนี้ซิลเวียที่ได้แต่นึกถึงอดีตก็ได้มีท่าทีที่เศร้าออกมาแต่เธอก็ยังคงเดินตามภาพในวัยเด็กของเธอต่อไป

"ซิลเวียดูนี่สิ!!ดอกไม้สิ!! มันดูเหมือนเธอมาเลยละ!!"แมรี่ในวัยเด็กได้ชูช่อต้นกระดุมทองออกมาและยื่นให้ซิลเวียในปัจจุบันแต่เมื่อเธอจะเอื้อมมือไปหยิบภาพนั้นก็ได้หายไป

ความทรงจำในวัยเด็กของซิลเวียและแมรี่ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆตามสถานที่ต่างๆจนมาถึงที่สุดท้าย ณ ต้นไม้ใหญ่ในป่าลึก ที่ๆในอดีตแมรี่และซิลเวียเคยมาเล่นกันใต้ต้นไม้ 

"นี่ๆไปนอนเล่นใต้ต้นนั้นกันเถอะ"แมรี่ในวัยเด็กได้ดึงเขียนเสื้อของซิลเวีย ก่อนแมรี่ในวัยเด็กจะวิ่งไปนอนใต้ ซิลเวียที่ได้เห็นแบบนั้นจึงได้ยิ้มขึ้น และเดินไปใต้ต้นไม้นั้นและนอนข้างๆกับแมรี่ในวัยเด็ก

"นี่ต้นนี้ลมเย็นสบายจัง เธอว่างั้นไหมซิลเวีย"แมรี่ในไวเด็กได้พูดขึ้น

ซิลเวียที่ได้ยินแบบนั้นก็ได้พูดขึ้น"นั้นสินะ...ลมเย็นดีจัง.."เธอค่อยๆหลับตาของเธอลงทีละนิด 

"หวา~ หลับซะแล้วสิ"เสียงของแมรี่ในวัยเด็กได้พูดขึ้นก่อนที่เสียงนั้นจะเงียบไป

ลมเย็นๆได้พัดผ่านไปและเสียงของใบไม้ได้ดังขึ้นเบาๆเสียงของลมที่พัดผ่านและเสียงของแมลงที่ส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ นั้นทำให้ซิลเวียที่นอนอยู่ก็ได้เผลอหลับไป

ในที่ๆทุกอย่างล้วนมืดไปหมดก็ได้มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

"นี่ซิลเวีย ทางนี้ๆ"เสียงนั้นได้ดังขึ้นจากที่ไหนสักที่ซิลเวียได้พยายามหันไปมองรอบๆแต่ก็ไม่ได้พบอะไรนอกจากความมืดแต่แล้วก็ได้มีมือที่ส่องแสงจับมือของซิลเวียไว้และเมื่อเธอก้มลงไปมองก็ได้พบกับตัวเองในวัยเด็ก

"นี่ทำไมเธอถึงร้องไห้อยู่กันละ!?"เสียงของซิลเวียในวันเด็กได้พูดขึ้นกับซิลเวีย

ซิลเวียที่ได้ยินแบบนั้นก็ได้ใช้มือแตะไปที่ใบหน้าของตัวเองและก็ได้พบว่าน้ำตาของตัวเองนั้สกำลังไหลออกมา

ซิลเวียในวัยเด็กก็ได้พูดขึ้นอีกครั้ง"อย่าทำหน้าเศร้างี้สิ~ แบบนี้ไม่สมกับเป็นเธอเลยนะ.. เธอต้องร่าเริงอยู่ตลอดเวลาสิ!"

ซิลเวียที่ได้ยินแบบนั้นก็ได้ยิ้มขึ้นมาแม้มาว่าเธอจะร้องไห้อยู่ก็ตาม"ขอบคุณนะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้วละ!?"เธอได้หันไปพูดกับตัวเองในวัยเด็ก ก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งดังขึ้น

"ซิลเวีย"

ซิลเวียได้หันไปมองต้นทางของเสียงนั้นก็ได้พบกับแมรี่ในวัยเด็กตัวเธอเองนั้นก็ส่องแสงเหมือนกับ ตัวเองในวัยเด็ก ก่อนที่ตัวเธอในวัยเด็กจะพูดขึ้น

"ฉันต้องไปแล้วละ!! แล้วเจอกันใหม่นะ!"

"อืม..."

ซิลเวียในวัยเด็กได้ปล่อยมือของเธอออกและเดินไปหาแมรี่และจับมือของแมรี่ไว้ และหันหน้ามาหาซิลเวียและก็ได้ชูมืออีกข้างของเธอขึ้นและโบกมือลา ซิลเวียที่ได้เห็นแบบนั้นก็ได้ยกมือขึ้นและโบกมือกลับไปและพูดขึ้น

"แล้ว...เจอกัน..."

ซิลเวียและแมรี่ในวัยเด็กได้เดินจากไปในความมืดแต่จู่ๆแสงก็ได้สว่างขึ้น ซิลเวียได้ตื่นขึ้นและก็ได้พบว่าแสงนั้นคือแสงของพระจันทร์ที่ส่องมาที่เธอ พระจันทร์เต็มดวงที่ส่องแสงยามค่ำคืนสวยงาม ซิลเวียได้พูดขึ้น

"พระจันทร์สวยจัง..."หลังจากที่เธอพูดจบก็ได้ข่มตาหลับอีกครั้ง

แต่จู่ๆก็ได้มีเสียงของแมรี่พูดขึ้น"นั้น..สินะ"

ซิลเวียที่ได้ยินแบบนั้นก็ได้ลืมตาขึ้นและก็ได้พบกับแมรี่ ซิลเวียได้ตกใจมากและลุกขึ้นนั่ง และเธอก็ได้รู้ว่าตัวเธอเองนั้นได้นอนอยู่บนตักของแมรี่ ซิลเวียที่ได้เห็นแมรี่ก็ได้อึ้งอยู่สักพักก่อนที่เธอจะยกมือขึ้นและเช็ดไปที่ตาของเธอ

"นี่เราฝันอยู่สินะ ฝันอยู่แน่ๆเลย"เธอได้เช็ดอยู่แบบนั้นแต่เธอก็ยังคงเห็นแมรี่อยู่จู่ๆแมรี่ก็ขำขึ้น

"อุ๊ป!! ฮึๆ เธอไม่ได้ฝันสักหน่อย"แมรี่ได้ขยับเข้ามาหาซิลเวียก่อนที่เธอจะเอามือของเธอกุมไปที่มือของซิลเวียและยกขึ้นมาจับไปที่ใบหน้าของตัวแมรี่เอง

"นี่นะตัวจริงต่างหาก.."

มือของซิลเวียได้สัมผัสไปที่หน้าของแมรี่ผิวที่นุ่มนิ่มของเธอและยังเย็นแต่จู่ๆก็ได้เริ่มอุ่นขึ้นและสีของใบหน้าเธอก็เริ่มแดงขึ้น 

แมรี่ก็ได้พูดขึ้น"นี่..จะ..จับอีกนานไหม.."แมรี่ได้สบตากับซิลเวียด้วยท่าทีที่เขินอายของเธอและใบหน้าของเธอที่เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ

ซิลเวียที่ได้เห็นแบบนั้นก็ได้หน้าแดงขึ้นก่อนที่เธอจะปล่อยมือออกจากใบหน้าของแมรี่ด้วยท่าทีที่ลุกลี้ลุกลน

"ขะ-ขอโทษ!!"

ซิลเวียได้ก้้มหน้าหลบสายตาของแมรี่ก่อนที่เธอจะพูดขึ้น

"นี่..ฉันได้ยินจากแม่บ้านว่าเธอออกเดินทางไปแล้วนี่...แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ละ!?"

แมรี่ได้ขยับเข้ามาหาเธอและเอามือของเธอจับไปที่คางของซิลเวียเงยหน้าขึ้นทั้งสองคนได้สบตากันแมรี่ก็ได้พูดขึ้น

"จะให้ฉันไปได้ยังไงกันในเมื่อฉันไม่ได้เอาของที่สำคัญที่สุดไปด้วยนะ!?"

ซิลเวียที่ได้ยินแบบนั้นก็ได้หน้าแดงขึ้นก่อนที่เธอจะหลบสายตาของแมรี่และพูดขึ้น

"แล้ว...เธอได้ไปเอาของที่ว่านั้นหรือยังละ.."

แมรี่ได้ยิ้มขึ้นก่อนที่เธอจะพูดต่อ"แล้ว...เธอจะไปด้วยกันไหม"

ซิลเวียที่ได้ยินแบบก็สะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่เธอจะหันไปสบตาแมรี่อีกครั้งและก็ได้พูดขึ้นด้วยท่าที่ที่เขินอาย

"อะ-อื้ม...."

แมรี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ได้ขยับหน้าของเธอเข้ามาใกล้ซิลเวียมากขึ้นเรื่อย ซิลเวียที่ได้เห็นแบบนั้นจึงได้หลับตาลง 

แสงจันทร์ได้ส่องมาที่พวกเธออีกครั้งในตอนที่ทั้งสองได้จูบกัน ลมได้พัดใบไม้ปลิวไสวไปทั่วทั้งบริเวร ราวกับว่าต้นไม้ได้เป็นสักขีพยานให้กับพวกเขาทั้งสองคน 

แมรี่ได้พูดขึ้น"ฉัน..รักเธอนะ ซิลเวีย"เธอพูดด้วยทั้งน้ำตาที่แสดงออกถึงความดีใจและได้ยิ้มขึ้น

ซิลเวียที่ได้เห็นรอยยิ้มของแมรี่ก็ได้ยิ้มตอบกลับและก็ได้พูดขึ้น"อืม..ฉันก็รักเธอเหมือนกันแมรี่!!"ก่อนที่เธอจะพุ่งไปโอบกอดแมรี่ด้วยความดีใจ

"ฉัน..รักเธอแมรี่"

ณ ที่ๆห่างไกลจากผู้คน บ้านติดริมทะเล เสียงคลื่นได้กระทบฝั่งและลมทะเลที่พัดผ่านเป็นช่วงๆ ก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งดังขึ้น

แป็ก! แป็ก!!

เสียงของขวานที่กำลังผ่าท่อนไม้เป็นสองท่อนก่อนที่จะมีเสียงผู้หญิงได้พูดขึ้น

"แมรี่ อาหารพร้อมแล้วนะมากินกัน"

แมรี่ได้ยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อบนใบหน้าของเธอออกและก็ได้หันไปหาเสียงของผู้หญิงคนนั้นและก็ได้พูดขึ้น

"อื้มมม... ฉันกำลังไป"เธอได้ปักขวานลงกับตอไม้และเดินเข้าไปหาซิลเวียที่ยืนอยู่และโอบกอดเธอไว้ก่อนที่จะพูดขึ้น

"แต่ก่อนที่กินข้าว ฉันขอกินเธอก่อนแล้วกัน"เมื่อพูดจบทั้งสองคนก็ได้จูบกันและก็ได้ยิ้มขึ้นอย่างมีความสุข

...

...

...สามารถตามไปอ่านใน RAW หรือ ธัญวลัย ได้นะ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***