บทนำ

สายลมอ่อนในยามบ่ายพัดผ่านหน้าของเด็กหนุ่มผิวขาวนัยน์ตาสีดำเขากำลังเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง แม้ว่ารอบกายจะมีผู้คนมากมายหยอกล้อคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่เด็กชายคนนี้กลับมีสีหน้าเรียบเฉยราวกับว่าแบกโลกไว้ทั้งใบ

“เฮ้ย เด็กใหม่เย็นนี้ไปไหนเปล่า ไปเตะบอลไหม?”

เด็กใหม่ สำหรับผมแล้วคำ คำนี้แทบจะกลายเป็นชื่อเล่นของผมแทนเสียด้วยซ้ำ ทั้ง ๆ ที่จริงแล้วผมชื่อ โอห์ม คนส่วนใหญ่ก็เรียกแค่ โอม เฉย ๆ แต่ก็นั่นแหละคำว่าเด็กใหม่อาจจะเป็นชื่อที่เหมาะสมกับผมมากกว่าก็ได้

ผมไม่ได้ปฏิเสธพวกเขาไปตรง ๆ ผมเพียงเงยหน้าขึ้นฉีกยิ้มบาง ๆ พร้อมกับส่ายหัวเบา ๆ เพื่อแสดงการปฏิเสธอย่างสุภาพ ซึ่งมันเป็นวิธีที่ผมเลือกใช้เสมอมา การย้ายโรงเรียนสำหรับผมมันกลายเป็นเรื่องปกติไปซะแล้ว นั้นทำให้ชีวิตสิบหกปีที่ผ่านมาของผมแทบจะไม่มีเพื่อนสนิทเลย เหตุผลง่าย ๆ ยิ่งเราผูกพันในระยะเวลาอันสั้นมันยิ่งทำให้เราโหยหาความสัมพันธ์ที่เราไม่เคยมี และนี่คือสิ่งที่ผมเลือกตัดปัญหาเหล่านี้ด้วยการมีเพื่อนให้น้อยที่สุดหรือไม่มีเลยยิ่งดี ส่วนสาเหตุการย้ายโรงเรียนเพราะที่บ้านผมต้องย้ายที่ทำงานบ่อยผมจึงต้องย้ายตามครอบครัว

สำหรับเทอมนี้ มอสี่เทอมสอง ผมย้ายเข้ามาเรียนในกรุงเทพเมืองหลวงที่แออัดและวุ่นวาย ทุกอย่างต้องแข่งกับเวลาไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องเรียน ผมเลือกเรียนโรงเรียนใกล้ที่พักให้มากที่สุดเพื่อประหยัดเวลาในการเดินทาง

ชีวิตประจำวันที่แสนจะน่าเบื่อนอกจากเรียนแล้วก็มีงานอดิเรกอย่างการอ่านหนังสือ ยิ่งเป็นหนังสือเก่าหน้าหนังสือสีน้ำตาล ตัวหนังสือที่มาจากเครื่องพิมพ์ดีด ผมรู้สึกว่ามันมีคุณค่า เวลาพลิกหน้ากระดาษจะได้กลิ่นความเก่าของเนื้อกระดาษลอยมา นอกจากนี้ความสวยงามของภาษาที่วิจิตรบรรจงทำให้ผมรู้สึกเพลิดเพลินทุกครั้งที่ได้อ่านมัน เช่นเดียวกับหนังสือเก่าเล่มนี้ คุณยายจากร้านหนังสือมือสองยัดเยียดมันให้ผม เธอพูดย้ำ ๆ ว่ามันเป็นของผมแถมเธอยังให้ผมฟรีโดยไม่คิดเงินสักแดงเดียว

ในช่วงบ่ายของวันเปิดเทอมแรก แน่นอนว่าเราจะมีเวลาว่างเพราะอาจารย์ส่วนใหญ่ยกเลิกคลาสเพื่อเตรียมการสอนในวันถัดไป ทำให้ผมมีเวลามากพอที่จะหยิบหนังสือเก่าเล่มนั้นขึ้นมาอ่าน ผมเดินตรงเข้าไปที่ห้องสมุดหามุมลับตาคนและเริ่มเปิดอ่านหนังสือเล่มนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าหนังสือเล่มนี้แตกต่างจากหนังสือทุกเล่มที่ผมเคยอ่านมา ภาษาของผู้เขียนเล่าเรื่องราวการผจญภัยของตัวละครหลักที่สนุกและตื่นเต้น มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนได้เข้าไปอยู่ในโลกใบนั้นจริง ๆ แต่ทุกเรื่องราวเมื่อมีจุดเริ่มต้น มันก็ต้องมีจุดสิ้นสุด ผมพลิกแผ่นกระดาษหน้าสุดท้าย

หลังจากที่ผมกวาดสายตาอ่านทุกถ้อยคำในนั้นจนหมด หางตาผมเหลือบไปเห็นข้อความเล็ก ๆ ที่มุมของขอบกระดาษ มันเป็นรอยหมึกสีซีดจาง ‘เจ้าพร้อมที่จะเริ่มต้นเรื่องราวของเจ้าแล้วหรือยัง…’

ผมอ่านประโยคสุดท้ายจบใครจะไปรู้ล่ะครับว่าชีวิตผมและโลกใบเดิมของผมจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ข้อความที่ผมได้อ่านไปยังวนเวียนอยู่ภายในหัวของผม

‘เจ้าพร้อมที่จะเริ่มต้นเรื่องราวของเจ้าแล้วหรือยัง…’ เสียงแว่ว ๆ กระซิบข้างใบหู ปากของผมขยับเอื้อนเอ่ยวาจาตอบโต้ไปอย่างแผ่วเบา

“ผมพร้อมแล้วครับ…”

ทันใดนั้นประกายแสงสีขาวสว่างเจิดจ้าโพยพุ่งออกมาจากหน้าหนังสือที่ผมเปิดกางค้างไว้ ผมเบิกตาโพลงด้วยความตกใจและก่อนที่สมองของผมจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ภาพตรงหน้าก็เลือนลางพร้อมกับสติของผมที่ดับวูบลง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***