บทที่1 สิ่งที่ไม่คาดคิด
...
“สวัสดีคะนักศึกษา” คำทักทายจากอาจารย์พร้อมกับเริ่มทำการสอน ตลอดระยะเวลาสามชั่วโมง...
หลังจากสอนจบอาจารย์ได้พูดสอบถามแบบไม่เจาะจงขึ้นมา“นักศึกษาทุกคนเข้าใจใช่มั้ย ถ้าเข้าใจแล้ววันนี้เลิกคลาสได้คะ ไว้เจอกันอาทิตย์หน้าอีกที”
“เย้…เลิกเรียนแล้ว ไปไหนกันดี”
“เราต้องรีบกลับบ้านไปเตรียมงานวันเกิดอ่ะเลโก้”
“วันนี้วันเกิดไลค์หรอ”
“เปล่าหรอกภู วันเกิดเราพรุ่งนี้ แต่เราต้องไปเตรียมของจัดงานไว้ก่อนอ่ะ”
“เราอยากให้บันทึกไปงานวันเกิดเราด้วยนะ”
หลังจากไลค์ตอบคำถามภูเสร็จ ก็หันหน้ามาทางผมแล้วชักชวนไปงานวันเกิด แล้วผมจะตอบยังไงดีนะ ถ้าไปต้องเจอพี่รักแน่เลย แต่ถ้าไม่ไปไลค์จะรู้สึกอย่างไรล่ะ
ผมเริ่มคิดหนักเลยฮะ แต่ก็คิดในใจว่าไม่เป็นไรหรอก เขาก็อยู่ส่วนเขาเราก็อยู่ส่วนเรา ต่างคนต่างอยู่คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง
“ได้สิ เดี๋ยวเราไป”
เห้ย…ที่พูดออกไปแน่ใจแล้วหรอเนี่ย แต่ถ้าพี่เขาเข้ามาพูดจาไม่ดีกับเราอีก ผมจะถามพี่เขากลับตรงๆ เลยฮะ ว่าทำไมถึงต้องไม่ชอบผม ก็หวังว่าผมจะกล้าพูดมันออกไปนะ
“ดีใจจังเลย ที่บันทึกจะมางานวันเกิดเรา งั้นเดี๋ยวเราไปรับเอง”
“ไม่ต้องมารับหรอกไลค์ เดี๋ยวเราไปเองก็ได้”
“ไม่ได้หรอก บันทึกเป็นแขกวีไอพีของเรานิ”
“เอ่อ...งั้นก็ได้ฮะ”
ผมพูดตอบตกลงด้วยน้ำเสียงเบาๆ เพราะถึงผมจะปฏิเสธอย่างไร ไลค์ก็ไปรับผมอยู่ดี
“คนอะไรทั้งหล่อ ทั้งนิสัยดี”
“จริงแก หน้าหล่อเหมือนเทพปั้นนิสัยก็ดี นี่มันเทพบุตรลงมาจุติชัดๆ”
ระหว่างนั่งรอรถเมล์กลับบ้านที่หน้ามหาลัย ผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิงกำลังพูดถึงพี่รัก โดยคำที่พูดออกมานั้นล้วนแต่เป็นคำชื่นชมทั้งนั้น ผมไม่ได้จะแอบฟังนะฮะ แค่บังเอิญนั่งใกล้จนได้ยินเท่านั้นเอง
แต่ก็นั้นแหละผมอยากจะบอกกับพวกเขาเหลือเกิน ว่าสิ่งที่คุณคิดผิดแล้วละ จริงๆ แล้วคนที่คุณกำลังชื่นชมอยู่ที่จริงแล้วเป็นปีศาจต่างหาก
“รถมาแล้วมึง ป่ะ”
เสียงของนักศึกษาที่อยู่ข้างๆ ผมคนหนึ่งที่พูดกับเพื่อนด้วยโทนเสียงปกติ พร้อมลุกไปขึ้นรถ ซึ่งผมก็เดินตามเขาขึ้นไปด้วยเช่นกัน เพราะเป็นรถเมล์สายทางผ่านบ้านผมฮะ
ถึงซะที ทางเข้าบ้านแห่งความสุขของผม เห้อ...แต่ยังต้องเดินเข้าไปอีกนะฮะ ทำไมวันนี้มันเหนื่อยขนาดนี้เนี่ย
“กลับมาแล้วฮะคุณยาย”
“เป็นอย่างไรบ้างลูกเรียนวันแรก สนุกไหม”
“ไม่สนุกเลยฮะ เหนื่อยมากกว่า”
“ฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะเบาๆ ของคุณยาย
“อ้อ...วันพรุ้งนี้บันทึกไปงานวันเกิดเพื่อนนะฮะ”
“แล้วจะไปอย่างไรล่ะลูก”
“เดี๋ยวเพื่อนมารับฮะ”
พอพูดกับคุณยายเสร็จผมก็เดินขึ้นข้างบนบ้านไปที่ห้องนอน เพื่อที่จะอาบน้ำ แล้วค่อยกลับลงไปกินข้าว
“โอ้ย...เหนื่อยจัง แค่วันแรกของการไปเรียนก็เหนื่อยขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย”
ผมนั่งบนเตียงนอนพร้อมกับบ่นพึมพำกับตัวเองเสียงเบาๆ จากนั้นลุกไปหยิบผ้าขนหนูสีชมพู แล้วเดินเข้าห้องน้ำที่อยู่ในห้องเพื่ออาบน้ำ พออาบน้ำเสร็จก็แต่งตัวแล้วรีบเดินลงบันไดไปกินข้าวด้วยความหิว
“หอมจังเลยฮะ กำลังทำอะไรอยู่หรอฮะ”
“ยายกำลังทำผัดไข่ใบเหลียง ของโปรดหลานอยู่ไงจ๊ะ”
“งู้ย...รักคุณยายที่สุดในโลกเลยฮะ”
“ทำเป็นพูดไป พอมีแฟนก็คงลืมยายแล้วมั้ง”
คุณยายพูดทำนองแซวๆ ผมคิดในใจใครกันจะมาชอบคนอย่างผม พอกินข้าวเสร็จผมก็กลับขึ้นห้อง แล้วคิดว่าจะเอาอะไรให้เป็นของขวัญวันเกิดไลค์ดี
งั้นเขียนโปสการ์ดเป็นของขวัญให้ดีกว่า หลังจากได้ไอเดียของขวัญ ผมก็รีบหยิบกระดาษเริ่มวาดรูปการ์ตูนผู้หญิงระบายสีเป็นอันดับแรกต่อด้วยเขียนบรรยายคำอวยพร แล้วทำซองใส่
“เสร็จแล้ว”
ผมพูดด้วยความภูมิใจเพราะผมตั้งใจที่จะทำของขวัญชิ้นนี้มาก หวังว่าไลค์จะชอบนะ
เสียงแชทดังขึ้นจากโทรศัพท์
[ไลค์ :บันทึกเราขอแผนที่บ้านหน่อย]
[บันทึก : ...แผนที่...]
[ไลค์ :โอเคร เดี๋ยวพรุ้งนี้เดี๋ยวรับไปรับ 16.00น. นะ]
[บันทึก :โอเคร]
[ไลค์ :สะดวกใช่มั้ย]
[บันทึก :สะดวก]
[ไลค์ :งั้นเราไม่รบกวนแล้ว ฝันดีนะ]
[บันทึก :อื้ม ฝันดีเหมือนกันนะ]
หลังจากคุยแชทเสร็จ หนังตาผมก็รู้สึกเหมือนจะปิด เลยเดินมาที่นอน วางโทรศัพท์บนโต๊ะโคมไฟข้างๆ เตียง ปิดไฟแล้วเอนตัวลงนอนทันที
เช้าแล้วหรอเนี่ย สบายจังไม่ต้องรีบไปเรียน…
ตามสัญชาตญาณผมตื่นนอนเองโดยไม่ต้องตั้งนาฬิกาปลุก พอตื่นแล้วก็ลุกออกจากที่นอน เพื่อเตรียมตัวอาบน้ำ
“บันทึกตื่นแล้วลงมากินข้าวนะลูก”
คุณยายเรียกผมลงไปกินข้าวเช่นเคยฮะ ผมรีบอาบน้ำแต่งตัว แล้วลงไปกินข้าวตามตามเสียงเรียกของคุณยาย
“แล้ววันนี้ไปงานวันเกิดเพื่อนกี่โมงละ”
“สี่โมงเย็นฮะ”
“แล้วจะกลับดึกมั้ยละ ยายจะได้ทำกับข้าวไว้รอ”
คุณยายพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงผม
“ไม่รู้เลยฮะ คุณยายไม่ต้องทำกับข้าวไว้รอหรอก บันทึกน่าจะอิ่มจากที่งานแล้วละฮะ”
“อ่อ แล้วก็ไม่ต้องรอบันทึกนะฮะ ขึ้นนอนตามปกติได้เลย เดี๋ยวบันทึกเอากุญแจไปด้วย”
หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็มาช่วยคุณยายปั้นลูกชุบเอาไว้ขายที่ตลาดนัดแถวบ้าน คุณยายไม่ชอบอยู่เฉยๆ ชอบหาอะไรทำตลอดเพราะครั้งหนึ่งผมเคยถามว่าทำไมถึงไม่พักผ่อนอยู่บ้านเฉยๆ ซึ่งทุกเดือนแม่ก็จะส่งเงินมาให้อยู่แล้ว คำตอบที่ได้จากคุณยายคือท่านบอกว่าสิ่งที่ทำให้คนแก่อย่างยายมีความสุขได้ นอกจากลูกกับหลานแล้วก็เห็นจะมีแต่ลูกชุบนี่แหละนับตั้งแต่วันนั้นผมเลยไม่ถามเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกเลย อะไรที่เป็นความสุขของคุณยายมันก็คือความสุขของผมด้วย
“วันนี้วันเสาร์นี่หน่า ปกติคุณยายจะขายแค่จันทร์พุธศุกร์หนิ ทำไมวันนี้ถึงปั้นลูกชุบละฮะ”
“ก็วันนี้วันเกิดเพื่อนบันทึก ยายก็เลยจะทำลูกชุบไปฝากเพื่อนหนูด้วย”
“อ๋อ...เข้าใจแล้วฮะ”
การทำลูกชุบนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ ทำเสร็จก็ปาไปจะสี่โมงเย็นแล้วเรารีบไปอาบน้ำเตรียมตัวก่อนดีกว่าเดี๋ยวไลค์มารับ จะได้ไม่ต้องรอเรา แต่ตอนนี้เหลืออีกสิบนาทีสี่โมงแล้ว จะทันไหมเนี่ย
“ปี้นๆๆ ...”
เสียงบีบแตรที่ดังสนั่น ไลค์มาถึงแล้วหรอแต่ทำไมต้องบีบแตรเสียงดังด้วย
รอก่อนนะไลค์ เรากำลังรีบสุดชีวิตอยู่ กางเกงก็ยีนส์ใส่ยากจริงๆ ทำไมต้องมายากเวลาที่กำลังรีบด้วยเนี่ย
คุณยายเมื่อได้ยินเสียงบีบแตรที่ดังสนั่น ก็เดินออกมาดูว่าใครกันที่มาบีบแตรเสียงดัง พอเดินออกมาดูก็เห็นผู้ชายรูปร่างหน้าตาดียืนกระวนกระวายท่าทางดูเหมือนหงุดหงิด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอากาศที่ร้อนหรือเปล่า
“ขอโทษนะหนู ใช่คนที่จะมารับบันทึกหรือเปล่าจ๊ะ”
“ใช่ครับ นี่บ้านบันทึกหรอครับ”
ชายหนุ่มคนนั้นตอบคุณยายด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แฝงไปด้วยความไม่พอใจนิดๆ
“งั้นเข้าบ้านก่อนเถอะลูก ข้างนอกอากาศร้อน” พูดเชิญเสร็จก็เปิดประตูให้ชายหนุ่มคนนั้นเข้ามาในบ้าน
“นั่งก่อนนะลูก เดี๋ยวยายขึ้นไปตามบันทึกให้”
“ครับ” คำพูดตอบรับคำเดียว พร้อมท่าทางนิ่งๆ
เมื่อสิ้นสุดบทสนทนาคุณยายก็ได้ขึ้นมาตามผม “บันทึกเตรียมตัวเสร็จหรือยังลูก เขามารอแล้วนะ”
“บันทึกเสร็จหรือยังลูกเขามารอแล้วนะ”
“เสร็จแล้วฮะ” พูดเสร็จผมก็รีบเปิดประตู ซึ่งเจอคุณยายยืนอยู่ข้างหน้า เลยเดินลงไปพร้อมกับคุณยาย
พอถึงชั้นล่างผมถึงขั้นตกใจกับสิ่งที่ผมไม่คาดคิดว่าจะได้เห็น เพราะคนที่มารับไม่ใช่ไลค์แต่เป็นพี่รัก
“ลงมาได้แล้วหรอ รอตั้งนาน”
“ทำไม…”
ผมยังไม่ทันจะพูดจบประโยค พี่เขาก็พูดแทรกขึ้นมาว่า ไม่ต้องสงสัยอะไรทั้งนั้นแหละจะไปกันได้หรือยัง
“เดี๋ยวก่อนบันทึก เอาขนมไปด้วยสิลูก”
“อ้อ เกือบลืมเลยฮะ” ผมรับขนมจากคุณยายและรีบเดินตามพี่รักไปขึ้นรถ
แอร์บนรถที่เย็นบวกกับรังสีอำมหิตของเขาทำให้ความรู้สึกของผมในรถคันนี้เหมือนอยู่คั่วโลกเหนือ
นั่งรถมาได้สักพักรถก็จอดลงหน้าบ้านหลังหนึ่ง แต่ไม่ได้ดับเครื่องพี่รักก็ไม่ได้ลงจากรถ
“ถึงแล้วหรอฮะ”
ผมถามด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่มีคำตอบใดตอบกลับมา พี่เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นแล้วกดโทรออกเบอร์ใครซักคนหนึ่ง บอกว่าถึงแล้วออกมาได้เลย ผมเลยเข้าใจทันทีว่าคงมารับคนที่อยู่บ้านหลังนี้ หลังจากที่เขาวางหูไปแค่แป็ปเดียว ก็มีผู้ชายหนึ่งคนเดินออกมาจากในบ้านตรงมาเปิดประตูเข้ามานั่งในรถ แล้วพี่รักก็เริ่มออกรถทันที
“ใครว้ะ แฟนใหม่หรอว้ะ” เสียงผู้ชายคนที่เดินออกมาจากในบ้าน พูดด้วยความสงสัยและแซวในพร้อมกัน
“กูไม่นิยมของแปลก พวกมึงหุบปากไปเลย”
คำพูดที่พี่รักพูดออกมาเหมือนเขาเอาเข็มมาทิ่มผม มันทำให้ผมรู้สึกทั้งอายทั้งโกรธในเวลาเดียวกัน ซึ่งมันทำให้ผมเสียความรู้สึกกับพี่เขามากๆ
“เห้ยมึงพูดแรงไปหรือเปล่าว้ะ กูแค่พูดแซวนิดเดียวเอง”
“เออ…พี่ขอโทษนะครับที่ทำให้น้องโดนมันว่า”
พี่คนที่พูดแซวกล่าวขอโทษผม แต่ผมไม่ได้โกรธพี่คนที่แซวหรอกฮะ เพราะเขาไม่ได้เป็นคนว่าผม
“แล้วน้องชื่ออะไรหรอครับ พี่ชื่อลมนะ”
“อ่อฮะ ผมชื่อบันทึก เป็นเพื่อนไลค์”
ระหว่างที่ผมกำลังคุยกับพวกพี่ลมที่ขึ้นรถมาใหม่ สีหน้าพี่รักก็ดูไม่พอใจ พยายามรบกวนไม่ให้เพื่อนของเขาคุยกับผม โดยการเปิดเพลงเสียงดังผมเลยต้องหยุดบทสนทนากับเพื่อนของเขา แล้วนั่งเงียบๆ เหมือนเดิม
ตลอดระยะเวลาหนึ่งชั่วโมงกว่า อยู่ดีๆ รถก็ค่อยๆ ชะลอพร้อมกับเปิดไฟเลี้ยว ประตูรั้วหน้าบ้านบานใหญ่ค่อยๆ เปิดออกโดยอัตโนมัติ ข้างหลังประตูบานใหญ่ที่เปิดออกมาเป็นบ้านหลังโตที่มีสระน้ำ ผมรู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งที่เห็นมาก
นี่มันบ้านในฝันเราเลยชัดๆ บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้เลยหรอ นี่คือครั้งแรกที่ผมมาบ้านของไลค์
“ถึงแล้วหรอฮะ” ผมถามพี่รักอีกครั้ง แต่น่าจะที่นี่แหละตามความคิดผม เช่นเคยอย่างที่ทุกคนคิดนั้นแหละเขาไม่คิดจะตอบคำถามผมหรอก นอกจากจะไม่ตอบผมแล้วยังดับเครื่องรถแล้วลงไปเลย
“ใช่แล้วครับลงเถอะ”
พี่ลมพูดตอบผมแทน ซึ่งคนตอบควรจะเป็นคนที่ผมถามต่างหากถึงจะถูก แต่ก็นะผมเริ่มชินบ้างแล้วล่ะฮะ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments