ตอนที่ 1 : เพื่อนสนิท เพื่อนสมัยเด็กและคนที่แอบชอบ

"อรุณสวัสดิ์เรกกะ"

"สวัสดีเอ็กซ์เซ่"

ผมทักทายเพื่อนรักที่สนิทที่สุดเมื่อมาถึงห้องเรียนรวม ก่อนที่จะสวัสดีคนอื่น ๆ ที่นั่งอยู่ในห้องเรียนอีกด้วย ก่อนที่จะเดินไปนั่งข้าง ๆ เรกกะ ชายหนุ่มรูปหล่อหน้าตาดีมาดผู้นำ ที่เป็นเสมือนดาวเด่นของห้องเรียนของพวกเรา

"มาเร็วจังเลยนะวันนี้น่ะเอ็กซ์เซ่คุง"

"มารินเองก็มาเช้าเหมือนกันนะ พอดีเมื่อคืนได้นอนเต็มที่น่ะเลยตื่นไว"

เสียงเล็ก ๆ อันสดใสของหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันดังขึ้นข้าง ๆ เรกกะ หน้ายิ้มแย้มสดใส มารยาทก็ดี นิสัยก็ดี ผมยาวสีเหลืองทองเข้มยาวถึงเอว ส่วนสูงเพียง 160 เซนติเมตรพร้อมด้วยเรียวแขนและขาที่บอบบางนั้นทำให้เธอน่าถนุถนอมเป็นที่สุด แถมยังอัธยาศัยดีดวงตากลมโตสีเดียวกันกับเส้นผมทำให้ดูน่ารักเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าฐานะของเธอจะเป็นถึงลูกสาวของดยุค แต่ก็ไม่มีใครรังเกียจหรือไม่ชอบเธอเลยสักคนเดียว

แน่นอนว่ามีชายมากหน้าหลายตาต่างหลงใหลได้ปลื้มความดีงามที่เกินจะบรรยายนี้ ทำให้ใคร ๆ ต่างก็เปรียบเปรยเธอว่าเป็นนางฟ้าที่จุติลงมาบนโลกก็ไม่ผิดแต่อย่างใด

รอยยิ้มที่เพียงแค่เห็นก็ทำให้โลกสดใสขึ้นมาได้ในพริบตา ผมเห็นพวกมันมาตั้งแต่เด็กจนโตแล้วดังนั้นจึงไม่ได้รู้สึกแปลกหรือเขอะเขินแต่อย่างใด ผิดกับเพื่อนสนิทที่นั่งข้างกัน เรกกะนั่งหน้าแดงเล็กน้อยอย่างผิดปกติ

ก็แหม...ทำไงได้ในเมื่อได้นั่งข้างคนที่ชอบมันก็ต้องมีเขินกันบ้างนี่นะ

"เห...ไปทำอะไรดี ๆ มางั้นเหรอถึงได้นอนเต็มที่น่ะ ?"

"ก็นิดหน่อย มารินเถอะช่วงนี้ยังได้รับจดหมายรักอีกรึเปล่า ?"

"ก็เรื่อย ๆ น่ะนะโดนสารภาพรักหลังเลิกเรียนเกือบทุกวันแต่ก็ปฏิเสธไปหมดนั้นแหละ ถามทำไมเนี่ยหรือว่าหวงเพื่อนสมัยเด็กอย่างฉันเหรอเอ็กซ์เซ่"

คำพูดของมารินทำเอาเรกกะสะดุ้งไปเล็กน้อย หมอนี่เหลือบสายตามามองผมที่กำลังหยิบหนังสือเรียนวิชาประวัติศาสตร์ขึ้นมาตั้งบนโต๊ะ

อะไรเล่า นี่นายกำลังระแวงผมเหรอเรกกะ บ้าบอตัวผมที่เป็นคนธรรมดา ๆ ไม่มีอะไรให้น่าสนใจก็เป็นได้แค่เพื่อนของยัยนี่เท่าไหร่แหละ ไม่เหมือนกับนายหรอกนะ

"ไร้สาระน่า ฉันไม่มีสิทธิ์จะหวงเธอสักหน่อยยัยเฉิ่ม แต่ว่านะทำไมไม่ลองคบกับใครสักคนดูล่ะ ท่านลุงเองก็ดูจะไม่ได้เข้มงวดกับเธอเท่าไหร่ด้วยนี่"

ผมลองยิงคำถามกลับไปให้มารินดูบ้าง ทันทีที่เธอได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้าเหยเกออกมา ก่อนที่จะส่ายหน้าเบา ๆ เป็นการปฏิเสธ

"การคบกันน่ะไม่ได้จะใครหรอกนะอีตาบ้า ฉันเองก็มีสเปคที่ชอบอยู่ในใจเหมือนกัน แต่ไม่ใช่แบบนายแน่ ๆ"

"เห...งั้นแบบไหนล่ะแบบเรกกะรึเปล่า ?"

"อึก"

มารินสะอึกในลำคอทันทีก่อนที่จะค่อย ๆ หันหน้าไปทางอื่นพร้อมส่ายไปมาเบา ๆ ราวกับจะปฏิเสธ คนเขาดูออกเฟ้ยว่าเธอนั้นปิ้งหมอนี่อยู่ เรกกะที่ได้ยินแบบนั้นก็กระทุ้งศอกใส่ท้องผมเบา ๆ ด้วยท่าทางที่แอบเขินอยู่ไม่น้อย

"โอ็ยยยย"

"นายพูดแบบนั้นมารินลำบากใจนะเฟ้ย"

"แล้วแกจะดูดีใจทำไมล่ะเห้ย"

"ไม่ได้ดีใจสักหน่อย"

เรกกะปฏิเสธหัวแข็งพร้อมหันไปมองมาริน ที่เธอนั้นก็หันมามองเขาเหมือนกัน ทำให้ทั้งคู่จ้องสายตาของกันและกันโดยบังเอิญ เมื่อรู้ตัวต่างฝ่ายต่างก็หันหน้าหนีไปคนละทาง

แกรก!!

ระหว่างนั้นเสียงประตูห้องเรียนก็ดังขึ้นอีกครั้ง ท่าทางเย็นชาพร้อมเรือนผมสีน้ำตาลที่เด่นสะดุดตา หนึ่งในสาวงามของห้องที่เป็นรองแค่มารินก็ได้เดินเข้ามา เธอกล่าวทักทายทุกคนในห้องตามมารยาทก่อนที่จะเดินเข้ามาหาพวกเราทั้งสามคน

"อรุณสวัสดิ์ไรซ่า"

"มอนิ่งนะไรซ่า"

"โอส!!!"

"อืม อรุณสวัสดิ์นะทุกคน"

ไรซ่าหญิงสาวร่างสูง 175 เซนติเมตรพอ ๆ กับผมและเรกกะเลยก็ว่าได้ เธอนั้นเดินมาที่โต๊ะนั่งลงข้าง ๆ มารินด้วยความเรียบนิ่งตามปกติ เธอนั่งลงพร้อมหยิบหนังสือเรียนออกมา จากนั้นก็ใช้แขนโอบกอดไหล่ของมารินก่อนที่จะดึงเข้าหาตัว

"วันนี้มารินก็น่ารักเหมือนเดิมเลยนะ"

"ไรซ่าเองก็เหมือนกัน วันนี้ทำไมถึงมาช้าล่ะ"

"พอดีว่านอนดึกน่ะขอโทษน้า"

หญิงสาวผมสั้นพูดขอโทษมารินด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนสุดหัวใจ มารินก็หัวเราะออกพร้อมบอกว่าไม่เห็นจะต้องขอโทษเลยเรื่องแค่นี้เอง จะว่าไปขอบตาของเธอก็ดูคล้ำขึ้นนิดหน่อยนะ สงสัยคงจะนอนดึกจริง ๆ หวังว่าคงจะไม่ใช่เรื่องที่ผมสารภาพรักกับเธอเมื่อวานนี้หรอกนะ

"นี่ เรกกะถอยไปห่าง ๆ กว่านี้ได้ป่ะนั่งเบียดมารินแบบนี้เธอจะอึดอัดเอานะ"

"งั้นเหรอ ขอโทษ ๆ"

เรกกะที่ถูกไรซ่าทักก็รีบขอโทษพร้อมขยับก้นมาเบียดผมแทน ทำให้ผมนั้นต้องขยับตามไปด้วย พับผ่าสิถ้าไม่ได้ยินมีหวังโดนเรกกะเบียดตกม้านั่งไปแล้วนะเห้ย

"นี่เรกกะคุงงงงงงงงงงง มานี่เดี๋ยวนึงสิ"

ระหว่างนั้นเองเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งที่เป็นหญิงสาวหน้าตาดีก็โบกมือเรีกยเรกกะ โดยมีกลุ่มเพื่อน ๆ ทั้งชายและหญิงต่างหันมาทางเราแทบทั้งสิ้น กลุ่มของคนพวกนั้นมีประมาณ 6-7 คน ที่สนิทกับเรกกะด้วยเหมือนกัน

แม้ว่าผมพอจะรู้ว่าเจ้าตัวนั้นไม่อยากจะลุกขึ้นไป แต่คนอย่างเรกกะนั้นปฏิเสธใครไม่เป็นอยู่แล้ว ดังนั้นหมอนั้นก็ลุกขึ้นพร้อมกับบอกขอตัวสักครู่ถึงผมไว้กับสองสาวที่เหลือ

ใช่ว่าพวกผมจะไม่มีเพื่อนหรอกนะ แต่ว่าด้วยความสนิทกันมาก ๆ ของพวกเราทั้งสี่ทำให้กลายเป็นกลุ่มก้อนที่น้อยคนนักจะเข้ามาแทรกหรือคุยด้วยได้ มารินเองก้เพื่อนเยอะแต่สนิทจริง ๆ แล้วนอกจากผม เรกกะและไรซ่าแล้วนอกนั้นก็ไม่ได้ถึงขั้นคุยกันเป็นการเป็นงานสักเท่าไหร่

เพราะแบบนั้นทำให้บรรยากาศสดใสของกลุ่มเราค่อย ๆ ลดลงไปโดยปริยาย

"เอ็กซ์เซ่ว่างรึเปล่า ?"

"หือ หัวหน้าห้อง ? ว่างครับมีอะไรรึเปล่า"

ระหว่างนั้นดูเหมือนหญิงสาวอีกคนที่เป็นหัวหน้าห้องของพวกเรานั้นได้เรียกชื่อผม เธอเดินเข้ามาด้วยท่าทางร้อนรนพร้อมเอกสารใบหนึ่งในมือ

โดยเธอเข้ามาพร้อมกับเพื่อนของเธออีกสองสามคนที่เป็นรองหัวหน้าและเลขาประจำห้องเรียน ที่แต่ละคนนั้นล้วนมีมาดและสไตล์ที่แตกต่างกันออกไป

"ช่วยดูเอกสารนี่ให้หน่อยสิว่าฉันเขียนถูกรึเปล่า พอดีว่าจะเสนอของบจากสภานักเรียน ในช่วงงานเทศกาลเดือนหน้าน่ะ"

"ได้ครับสักครู่นะครับ...อืม รวม ๆ แล้วก็ถูกต้องครับไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่ว่าหัวหน้าให้ผมรับผิดชอบเรื่องนี้แทนก็ได้นะครับ"

"จะดีเหรอ ?"

"ดีสิครับ ไม่แน่ว่าถ้าผมไปเจรจาอาจจะได้งบเยอะกว่าที่เขียนไปก็ได้นะครับ"

"ว้าว วิเศษไปเลยนั้นสินะบ้านของเอ็กซ์เซ่ค้าขายนี่นา ช่วยได้มากเลยขอบคุณมากนะ"

"เล็กน้อยครับ"

ผมอาสารักงานของหัวหน้าทันที พร้อมใส่กระดาษลงในแฟ้มเก็บเอกสารส่วนตัวลงในกระเป๋า หน้าตาของหัวหน้าห้องดูเป็นประกายสดใสขึ้นมาเลย ราวกับถูกขับไล่สิ่งชั่วร้ายออกไปอย่างไรอย่างนั้น เพื่อน ๆ ของเธอเองก็ไม่ต่างกัน แหงล่ะ เดิมทีหนังสือการร้องขอนั้นเดิมทีควรจะส่งคนไปเจรจาด้วย เนื่องจากอาจจะถูกตัดงบหรือหักค่าต่าง ๆ ที่ดูไม่จำเป็นได้หากไม่มีการชี้แจงโดยละเอียด

"จะว่าไปเอ็กซ์เซ่นี่วันนี้นายดูแปลกไปรึเปล่านะ"

"หะ แปลกเหรอครับ ?"

รองหัวหน้าห้องที่นิ่งเงียบมาตลอด จู่ ๆ ก็ได้ทักผมขึ้นมาเฉย ๆ ซะอย่างนั้น อะไรหว่าแปลกไปงั้นเหรออะไรล่ะ ถ้าเรามองตัวเองก็คงไม่รู้หรอกว่าดีขึ้นหรือแย่ลง แต่ฟังแล้วดูไม่ดีเลยแหะที่ถูกทักแบบนี้

ถามตรง ๆ ไปเลยคงจะดีกว่าสินะ...เพื่อความสบายใจของเราด้วยแล้ว

"ยังไงเหรอครับคุณ 'ลูเวียร์' ไปในทางที่แย่ลงเหรอครับ ?"

"เปล่า ๆ ตรงกันข้ามดีขึ้นต่างหาก ตัดผมมาใหม่สินะอืมดูดึขึ้นมากจริง ๆ"

"สังเกตละเอียดจังเลยนะครับ"

ใช่เธอเดาถูกจริง ๆ ด้วยแหะ เมื่อวานนี้หลังจากที่ตัดสินใจแล้วว่าจะพัฒนาตัวเอง เราก็รีบไปร้านทำผมให้ช่างที่สนิทช่วยทำให้เราดูดีขึ้นสักหน่อย แต่ทางร้านก็บอกกลับมาว่าเดิมทีเราก็ดูดีอยู่แล้ว แต่แค่ท่าทางแล้วทรงผมเฉย ๆ ที่เรามักจะตัดเลยทำให้กลบรัศมี แต่ก็นั้นแหละมันเปลี่นแปลงไปแค่นิดเดียวจริง ๆ จนแทบจะไม่มีใครรับรู้ได้เลยว่าเราไปตัดผมมา

มารินที่ได้อยู่ข้าง ๆ เมื่อได้ยินแบบนั้นก็หันมามองผมด้วยสายตาตกตะลึงเหมือนกัน ก็นั้นสินะไอ้เราก็นึกว่าเธอรู้แล้วแต่ไม่ทักซะอีก ปกติเราก็คิดว่าผู้หญิงจะช่างสังเกตมากกว่านี้น่ะเนี่ย แต่คงจะใช้กับมารินไม่ได้แหะ ส่วนไรซ่าที่ไม่ได้มองมาทางผมก็ยังคงหันหน้าไปทางอื่นอยู่ดี

ใช่เธอมองไปยังเรกกะที่กำลังคุยอยู่กับคนอื่น ๆ นั้นแหละ...

"ตัดผมแบบนี้แสดงว่าช่วงนี้นายคิดมีอะไรดี ๆ เข้ามาในชีวิตล่ะสินะ หรือว่าจะมีแฟนกับเขาแล้วเหรอห้องไหนล่ะ ?"

"พะ พูดอะไรกันน่ะครับผมไม่มีอะไรแบบนั้นหรอกครับ"

"งั้นเหรอ...แต่จะว่าไปแล้วนายได้ยินเรื่องคะแนนนิยมบ้างรึเปล่าล่ะ ?"

ผมทำหน้ามึนงงขึ้นมาในทันที คะแนนนิยมเหรอจะมีการเลือกตั้งหรือผู้บริหารประธานนักเรียนรอบใหม่เร็ว ๆ นี้เหรอ แต่มันพึ่งจะจัดไปเมื่อปีที่แล้วเองนะแถมสภานักเรียนก็มีวาระทำงานชุดละสองปีอีกด้วยแล้วมันคือะไรล่ะไอ้นั่นนะ...

"คงไม่รู้สินะงั้นฉันจะบอกให้เอง มันคือการสอบถามลับ ๆ ของสาว ๆ ในห้องเราน่ะ ว่าคิดว่าใครเป็นผู้ชายในอุดมคติหรือชื่นชอบที่สุดน่ะนะ อันดับหนึ่งก็อย่างที่รู้ ๆ กัน ส่วนนายน่ะไม่ที่โหล่ก็จริงแต่ไม่ติบท็อปยี่สิบอันดับแรกเลย"

"นี่จะพูดแบบนั้นมันก็จะดูใจร้ายกับเอ็กซ์เซ่คุงไปรึเปล่า!!"

"ไม่เป็นไรครับ ฮ่าฮ่าผมก็พอจะรู้ตัวเองดีว่าครับไม่ต้องคิดมากหรอกว่าผมจะสะเทือนใจ เอ่อ ถึงจะนิดหน่อยก็เหอะ"

นี่ตรูโครตจะเป็นตัวถูกลืมขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย อุส่ามีเพื่อนรักอย่างเรกกะแท้ ๆ นึกว่าจะมีสาวสักคนสองคนมาเหลียวมองเงาดำ ๆ อย่างเราบางแท้ ๆ แต่นี่คงไม่มีเลยสินะ

"อย่าเสียใจไปเลยเอ็กซ์เซ่คุง ฉันว่าถ้านายดูดีขึ้นแบบนี้เรื่อย ๆ โหวตรอบหน้านายอาจจะติดอันดับกับเขาก็ได้นะ แต่จะว่าไปนี่..."

รองหัวหน้าห้องสาวผู้มีนามว่า 'ลูเวียร์' นั้นเธอเอนตัวลงมาพร้อมขยับหน้าใกล้ ๆ ผมราวกับจะพิจารณาอะไรสักอย่าง ผมเองก็ไม่หลบตาเธอเหมือนกันดังนั้นกลายเป็นว่าเราทั้งคู่เหมือนจะแข่งจ้องหน้ากันแทนซะงั้น เพื่อนเธออีกสองคนก็ตาโตทันทีเมื่อเห็นท่าทางของเพื่อนสาวของตนเอง

"นายก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเลยที่จะคบหาด้วยนะเนี่ย ฐานะทางบ้านก็ธุรกิจค้าขายที่มีชื่อเสียงไม่เบา ตัวนายเองก็ดูมีของกว่าภายนอกที่เห็น ลองคบกับฉันดูมั้ยล่ะ ?"

ปึง!!

ระหว่างผมกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับใบหน้าที่งดงามแถมยังน่ารักสมวัยของลูเวียร์อยู่นั้น เสียงของหนังสือเรียนเล่มหน้าก็ได้หล่นลงกระแทกพื้น ทำให้ทุกคนรีบหันไปดูต้นเสียงนั้นซึ่งก็คือไรซ่าที่ก้มลงไปเก็บหนังสือของเธออยู่

"โทษทีนะพอดีหนังสือตกน่ะ"

เธอรีบขอโทษทุกคนทันทีพร้อมรอยยิ้มแห้ง ๆ ราวกับกำลังแก้ตัว อุบัติเหตุเหรอแต่ฟังดูจงใจแปลก ๆ เพราะทามมิ่งมันจะพอดีเกินไปแล้ว ลูเวียร์ยืดตัวขึ้นก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบา ๆ 

"ฉันถามในเชิงอนาคตของธุรกิจหรอกนะ เพราะว่าบ้านฉันเองก็ทำการค้าขายเหมือนนาย เก็บไปคิดดูก็แล้วกันนะข้อเสนอนี้น่ะ"

"เดี๋ยวสิลูเวียร์เธอจะปุบปับเกินไปแล้วนะ"

"เอ๋ ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหนเลย แต่งงานกับเพื่อนร่วมห้องมันดีกว่าต้องไปแต่งกับพวกเสี่ยหรือเฒ่าหัวงูเป็นไหน ๆ นะ หรือว่าหัวหน้าจะชอบเอ็กซ์เซ่เหรอ ?"

"มะ ไม่ใช่นะเธอชักจะเพี้ยนไปใหญ่แล้ว กลับไปนั่งที่กันเถอะ ไว้คุยกันอีกนะเอ็กซ์เซ่ขอบใจที่ช่วยนะ"

"ไว้เจอกันนะเอ็กซ์เซ่"

"ฮ่าฮ่าฮ่า"

ผมหัวเราะแห้ง ๆ ออกมาเมื่อเห็นว่าหัวหน้าห้องและคุณเลขาพยายามลากลูเวียร์ให้กลับไปนั่งที่ นั้นสินะถ้ามองเราในเชิงที่ไม่ใช่ชู้สาวแล้วล่ะก็ ฐานะทางบ้านของเรานั้นในอาจจะถูกบังคับแต่งงานเพื่อผลทางธุรกิจจริง ๆ ก็ได้ ลูเวียร์เองก็ไม่ได้แย่อะไรเธอเป็นสาวสวยน่ารัก ไว้ผมดัดลอนยาวสีทองสลวย หุ่นก็ดีการเรียนไม่ตกการที่มีสาวระดับนี้มายื่นข้อเสนอแบบนี้กับเรา มันก็อดไม่ได้ที่จะไม่คิดว่ามันดีมากแค่ไหน

"นี่ เอ็กซ์เซ่เมื่อกี้ไม่ใช่ว่านายจะตกหลุมรักเธอคนนั้นหรอกนะ"

"แอบฟังอยู่ด้วยเหรอ  ?"

"พูดดังขนาดนั้นไม่ได้ยินก็หัวหนวกแล้วมั้ยล่ะ แล้วตกลงยังไงนายชอบเธอรึเปล่า ?"

"ไม่บอก แล้วจะถามทำไมหึงฉันเรอะ"

"หึงบ้าหึงบออะไรกันย่ะ ก็แค่ถามเพราะเราเป็นเพื่อนสมัยเด็กกันต่างหาก เพื่อนเป็นห่วงเพื่อนมันผิดรึไง"

"โอ๊ยยย เจ็บนะ"

ผมร้องออกมาทันทีที่ถูกมารินทุบไหล่เอาให้ แน่นอนว่ามันไม่ได้เจ็บอะไรหรอกแค่ร้องออกมาให้ดูเวอร์ ๆ ไว้ก่อนเฉย ๆ เพื่อเรียกคะแนนความสงสาร

"ตัดผมมาใหม่สินะก็ว่าอยู่ทำไมวันนี้นายดูแปลก ๆ ไปจริง ๆ"

"หล่อขึ้นใช่มะ ไม่ต้องชมหรอกฉันรู้ตัวเองดี"

"อีตาคนหลงตัวเอง"

ด้วยความสนิทของเรานั้นหากในห้องนี้ไม่มีใครรู้ว่าพวกเราเป็นเพื่อนสมัยเด็กกันมาก่อน ก็คงมองว่าเราเป็นคนรักกันแน่ ๆ เนื่องจากตัวผมนั้นถูกส่งให้เรียนในโรงเรียนตั้งแต่เด็ก ๆ แต่ด้วยฐานะของมารินที่เป็นลูกของดยุก ทำให้เธอแทบจะไม่มีเพื่อนคนอื่นที่กล้าคุยด้วยเลยนอกเสียจากผม นับตั้งแต่นั้นมาพวกเราก็เป็นอย่างที่เห็น และผมเองก็ไม่ได้คิดเกินเลยกับเธอไปมากกว่านี้

พวกเราพูดคุยหยอกล้อกันอีกครู่หนึ่งก่อนที่อาจารย์จะเข้ามาสอน ทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติเรกกะก็กลับมานั่งที่เดิมเช่นกัน ก่อนที่จะถามว่าเมื่อกี้คุยเรื่องอะไรรึเปล่า มารินก็บอกให้เรกกะเล็กน้อยว่าตัวผมนั้นมีสาวอื่นมาจีบ

"หยุดล้อกันได้แล้วเฟ้ย กลับมาเรียนกันได้แล้ว"

"จ้า ๆ"

"ขอโทษ"

ทั้งสองคนรีบขอโทษผมทันทีก่อนที่จะหันมาสนใจอาจารย์ซึ่งกำลังจะเช็คชื่อนักเรียนในห้อง ระหว่างนั้นผมก็รู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องมาที่ผม โดยมันมาจากทางซ้ายมือถัดจากสองคนนี้ไปนั้นเอง

ไรซ่าเหมือนจะเหลือบมองผมบ่อยแหะ แต่ก็คงจะคิดไปเองก็เพราะไรซ่าน่ะชอบเรกกะ ก็คงจะแอบมองเขานั้นแหละ จะมองผมทำไมล่ะจริงมั้ย ?

ก็ผมถูกเธอปฏิเสธมานี่นาความสัมพันธ์ของผมก็คงเป็นได้แค่ 'เพื่อน' ของเธอเท่านั้น และปกติผมกับเธอก็มักจะไม่มีเรื่องให้คุยกันเท่าไหร่อยู่แล้วด้วย

แต่ผมก็ไม่ได้เกียจเธอหรอกนะ ก้เพราะว่าผมชอบเธอนี่นา...

แค่การถูกปฺฏิเสธครั้งเดียวคงไม่ได้ทำให้ความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่พังทลายลงไปได้หรอก...มั้งนะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***