กรอกตา

ครอบครัวฉันรวยมากแต่ก็..ไม่ใช่หรอกเรียกว่าพ่อเลี้ยงเดี่ยวเถอะแต่ก็รวยอะนะรวยมากด้วยวันนึงพ่อบอกกับฉันว่าจะกลับเย็นหน่อยเพราะมีธุระ ฉันก็ไม่เอะใจอะไรเพราะปกติพ่อก็เอาแต่ทำงานแต่ฉันก็ไม่ได้น้อยใจหรือเป็นเด็กต้องการความอบอุ่นหรอกนะฉันเข้าใจพ่อเพราะท่านทำเพื่อฉันได้สุขสบาย เย็นวันนั้นวันที่ 1มกกราปี2564 พ่อก็ได้พาผู้หญิงเข้าบ้านแว๊บแรกฉันคิดว่าคงลูกของเพื่อนที่ทำงานพ่อเพราะบ่อยนักพ่อมักจะโดนเพื่อนฝากดูแลลูกแต่รอบนี้กลับไม่ใช่ ตอนแรกที่ฉันเห็นฉันก็ตกใจเพราะก่อนหน้านี้เป็นลูกของเพื่อนพ่อที่ชื่อคุณเจสัน ที่ดูเด็กใสๆหน่อยแต่ก็ไม่ใช่อายุน้อยๆนะ15ปีแล้ว รอบนี้มาดูทรงเป็นผู้ใหญ่มากแต่ก็ยังคงวัยรุ่นอยู่ดี ฉันไม่คิดอะไรแค่วิ่งขึ้นห้องและอ่านแชทเพื่อนที่ดองไว้เป็นกองเลยล่ะค่ะ

YUGI-CHAN

¦นี่ ดารินมีเรื่องจะมาเล่า [เมื่อ2นาทีที่แล้ว]

[อ่านแล้ว]

ดารินวิเกว

มีอะไรยูกิ¦

¦อุ้ยอ่านไวอะ มาๆไหนก็ไหนๆไอพี่ป๊อบอะสุดหล่อของโรงเรียนอะวันเนี้ยโดนสาวอ้วนสารภาพรัก

แล้ว? มันปกติไม่ใช่หรอพี่เค้าหล่อนิ¦

¦ก็ใช่แต่วันเนี้ยพี่แกไปบลูลี่นางว่าไออ้วนกล้าดียังไงมาสารภาพรักฉันไม่ดูสารรูปอะไรเงี้ยแก

เห้ย แบบนี้แม่งน่าตบว่ะโครตปากหมา¦

¦ใช่แก แล้วนางอะโกรธมากเลยสวนกลับไปว่าเหมือนหล่อมากมั้งอีเตี้ยมาบลูลี่คนอื่น แล้วนางก็ตบอีพี่ป๊อบนั่นเลยเว้ย

จริงปะ! แม่งเด็ดอะกูสะใจแทนจริงๆ¦

เสียงพ่อบ้านเรียก "คุณหนูครับ! นายท่านเรียกครับ"พ่อบ้านหรือลุงแดงเรียก "ค่ะ"ฉันขานรับแล้วก็บอกเพื่อน

¦มึงกูไปก่อนนะพ่อเรียก

¦เฮ้ย เดี๋ยวดิแก

¦ไอริน! เดี๋ยว!

¦อ่าว..หายอีเปรต

"พ่อมีอะไรอะ ถ้าจะเรียกให้กินข้าวไม่เอานะรินไดเอ็ทอยู่งดข้าวเย็น"ดารินพูด "ปล่าวครับลูกๆ พ่อจะบอกว่าเนี่ยชื่อเมลินนะลูกน้องสาวบุญธรรมของหนูลูกบุญธรรมของพ่อ พ่ออยากให้เราไม่เหงาแล้วก็พ่ออยากมีลูก2คนแต่มันไม่ได้อะเนาะ.."พ่อพูด "อ๋อ..ค่ะ พี่ชื่อดารินนะ..คะ..อายุ18"ดารินแนะนำตัวกับคนน้อง "หนูชื่อเมลค่ะอายุ17"คนตัวสูงกว่าพูดอย่างนุ่มนวล 'หือ พี่เค้าก็หน้าตาดีนะเนี่ยแต่เตี้ยไปหน่อยตะมุตะมิเชียว' "นอนห้องเดียวกันนะลูกพ่อต้องไปทำงานแล้วรินดูแลน้องด้วยเดี๋ยวพ่อโอนตังให้นะใช้กัน1เดือนนะคนละ5พัน"พ่อพูด "ค่ะพ่อ"รินตอบ หลังจากนั้นพ่อก็ไปทำงาน บรรยกาศที่เงียบสงบจนได้ยินแต่เสียงลมพัดผ่านหน้าต่างบานใหญ่ "เอ่อ..ไปเก็บของกัน เก็บของเสร็จไปหาอะไรกินกันเมลยังไม่กินอะไรใช่มั้ย"ดารินพูด "ค่ะ"เมลว่า 'ตอบเป็นแต่ว่าค่ะรึไง' เราอยู่แบบใช้ชีวิตไปวันๆแบบนั้นจนผ่านมา3อาทิตย์กว่าแล้วที่เราอยู่กับเมลจนเริ่มสนิทกันขึ้น.

คืนวันที่24ห้องดาริน. ฉันนั่งเล่นมือถือและพลางคิดในใจถ้านางออกมาด้วยผ้าขนหนูพันตัวจะจับกดเตียงซะเลย "พี่รินคะ เมลอาบเสร็จแล้วไปหาอะไรกินกัน"เมลออกมาจากห้องน้ำ นั่นไงไม่ทันขาดคำผ้าขนหนูสีขาวพันตัวเผยให้เห็นต้นขาขาวนวล ขอยกเลิกความคิดด่วนๆ เมลก้าวเดินมาก็ลื่นล้มมานั่งตรงตักฉันอย่างแรง ตอนแรกใจหายนะแต่พอไปมา..เบามากเลย แต่ก็ความผิดฉันแหละลืมเอาผ้าเช็ดเท้าไว้หน้าห้องน้ำ ฉันที่ได้สติก่อนคนน้องก็นึกได้ว่าโอบเอวน้องอยู่จึงรีบปล่อยมือ "อ๊ะ!..พี่ขอโทษค่ะ"รินรีบขอโทษและชักมือกลับ "ไม่เป็นไรค่ะหนูเข้าใจมันคือ สัญชาติญาณ นี่คะ"เมลพูดเชิงเข้าใจและลุกออกจากตักแต่เพราะไม่ระวังทำให้มือฉันไปเกี่ยวผ้าขนหนูคนบนตักหลุดพรวดลงมาเผยให้เห็นเกาะอกสีขาวเพียงเสี้ยวเดียว คนน้องก็รีบจับผ้ามาปิดและหน้าก็เริ่มแดงคนพี่ก็เช่นเดียวกัน และแล้วก็ได้ยินเสียงเรียกของพ่อดังจากข้างล่าง "เมล! ริน! ลงมาเร็วพ่อจะพาไปกินข้าวนอกบ้าน"พ่อเรียก "ค่ะ/ค่ะ"ทั้ง2ตะโกนตอบลงไป

ร้านชาบู บุฟเฟ่ต์

ตอนพ่อพาฉันกับเมลไปถึงโต๊ะฉันก็เห็นลุงเจสันและลูกของเขาแต่คนนี้ฉันไม่เคยเห็นเลย "เอ่อ..สวัสดีค่ะลุงเจสัน"ฉันยกมือไหว้ เมลดูงงๆแต่ก็สวัสดีไปและนั่งลงข้างๆฉันเธอดูเกร็งจึงขยับเก้าอี้มาชิดฉัน และมองหน้าฉันเหมือนลูกแมวอ้อนเลยแต่จริงๆเธอแค่เกร็งล่ะ "นี่ลูกคนที่2ของลุงกับภรรยาลุงชื่อนิชาคนเนี้ยลุงไม่เคยพามาเจอเลยนะเพราะค่อนข้างเก็บตัว แต่วันนี้สงสัยผีเข้าขอออกมาด้วย ฮ่าฮ่า"ลุงเจสันพูดกับพ่อของฉันกับเมล "นั่นสิ เด็กสมัยนี้โตแล้วโลกส่วนตัวสูงล่ะ"พ่อฉันคุยเล่นกับเพื่อน ลูกของลุงเจสันมองฉันด้วยสายตาแปลกๆและกลับไปมองเมลแล้วกรอกตาขึ้นแล้วหันมามองฉันด้วยสายตาอ่อนโยนแปลกๆ ฉันไม่เข้าใจการกระทำนั้นเลยแต่ฉันไม่ชอบที่จะมากรอกตาใส่น้องฉัน หลังจบมื้อนั้นนิชาก็ขอคุยกับน้องฉันเป็นการส่วนตัว ฉันก็ไม่อยากยุ่งจึงไปรอที่รถกับพ่อ

จบก่อนเด้อสาววหนุ่มมมมแอดเมื่อย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***