THE OVER DARK UNHERO

ตอนที่ 1 ปฐมบท

พวกคุณเชื่อเรื่องของราชาปีศาจรึป่าว เมื่อ3000ปีก่อน มีเรื่องเล่าขานเกี่ยวกับราชาที่มีชื่อว่า 'เบเลีย' มันคือราชาปีศาจที่โหดเหี้ยม แม้แต่ปีศาจด้วยกันที่มีเขตแดนเป็นของตัวเองก็ยังก้มหัวให้แก่มัน แต่มีอยู่วันหนึ่ง มีผู้คุมปีศาจปรากฏตัว เขามีนามว่า 'เทียรอส' เขามีวิชาแก่กล้า สามารถควบคุมปีศาจได้ ทั้งสองได้สู้กันจนท้องฟ้าและแผ่นดิน ได้กรีดร้อง และผู้ที่รับชัยชนะในครั้งนี้คือ 'เทียรอส'

1000ปีให้หลัง

" 'ซัตเตอร์' รีบหนีไป!! ทางนี้พ่อจัดการเอง !!! ก่อนที่มันจะสายไป แล้วอย่าลืมที่เคยบอก เมื่อดวงตาเริ่มมืดมิดนั้นหมายถึงหายนะ พ่อรักลูกนะ พ่อเชื่อว่าลูกต้องคุมมันได้รีบไป!!"

เสียงของผู้เป็นพ่อได้พูดกับเด็กหนุ่มด้วยความเป็นห่วง

เพราะตอนนี้ทั้งเขาและเด็กหนุ่มกำลังเผชิญหน้าอยู่กับผู้คุมปีศาจที่เป็นนิรัน อย่าง 'เทียรอส'

ในวันนั้นเขาและพ่อของเขา เข้าไปในป่าเพื่อสอนเขาล่าสัตว์ป่า มันเป็นป่าที่ไม่รกทึบอะไรมากนัก ดงหญ้าเขียวชอุ่มมีน้ำค้างปกคลุมเล็กน้อย และสัตว์ป่าน้อยใหญ่นานาชนิด ต้นไม้สูงใหญ่ปกคลุมทั่วทั้งป่า ในขณะที่พ่อกำลังสอนในการล่าสัตว์อยู่นั้น จู่ๆตรงหน้าของทั้งสอง ก็เกิดเปลวไฟทมิฬ เผยให้เห็นชายปริศนา เขาคือ'เทียรอส' ชายผู้เป็นนิรันดร์

"อ้าวๆ กำลังสนุกกันอยู่เลยหรอ พอดีผมมีธุระกับคุณพอดี คุณนะ....ช่วยตายไปจะได้ไหมครับ"

'เทียรอส' พูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแล้วค่อยๆเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นแบบจริงจัง รู้ได้เลยว่าการปรากฏตัวครั้งนี้ต้องไม่ได้มาอย่างเป็นมิตรแน่ๆ

"ไม่คิดเลยว่าจะเร็วขนาดนี้ ถึงจะมีคำทำนายมาแล้วก็เถอะ"

"แต่นี้มันเร็วไป" ถึงตอนนี้ผู้เป็นพ่อได้รู้แล้วว่าหายนะมาถึงแล้ว

ทันใดนั้นชั่วพริบตา เขาผู้เป็นนิรันนั้น ได้จับพ่อของเด็กหนุ่ม บีบคอ ดวงตาของชายผู้เป็นนิรันนั้น จากปกติจะมีสีขาวและดำแต่ตอนนี้ มันได้กลายเป็น สีดำทมิฬ และร่างกายของเขายังมีควันและเปลวไฟสีดำ ปกคลุมทั่วทั้งร่าง

ก่อนที่เขาจะบีบคอพ่อต่อหน้าลูกชายจนลูกตาถลนออกมาจากเบ้า เลือดอันแดงฉานสาดกระเด็นไปทั้งทั่วบริเวณ และพ่อของเด็กหนุ่มก็ได้เสียชีวิตในทันที และ'เทียรอส'ยังหันมาพูดกับเด็กหนุ่ม

"ต่อจากนี้อีกไม่นาน โลกใบนี้จะกลายเป็นของข้าโดยสมบูรณ์ ข้าก็อยากรู้ว่าราชาที่กลับมาเกิดใหม่อย่างเจ้า จะมีอะไรต่างไปจากเดิมรึป่าว แล้วพบกันใหม่ราชา "

ในวันนั้น 'ซัตเตอร์' ได้พบเจอกับเรื่องที่เกินกว่าเขาในตอนนั้นจะรับไหว เพราะชายคนนั้นที่ตายไปรยา คือพ่อของแท้ๆของเขาเอง

ต่อจากนั้น ซัตเตอร์ ได้หมดสติลงไป ณ ตอน นั้น

7ปีต่อมา

'ซัตเตอร์' ได้อยู่อาศัยกับแม่สองคน แต่ด้วยตัวของเขาเอง ไม่มีกำรังที่จะหาเลี้ยงครอบครัวที่เหลืออยู่ ดังนั้น คนที่หาเลี้ยงจัดแจงทุกอย่างหลักๆ

ในตอนนี้ก็คือแม่ของเขาเอง แต่เขายังโชคดีที่ตอนนั้น มีองค์กรหนึ่งที่รับจ้างกำจัดปีศาจ

ปีศาจที่เกิดจากคนที่มีความมืดในจิตใจมากเกินไปจนความมืดนั้นได้กลืนกินผู้คนจากจิตใจ

คนเหล่านั้นถูกเรียกว่า...'พายม่อน' และองกรณ์ที่พูดถึงไปค้างต้นนั้น มีชื่อว่า UNHERO

เป็นองกรณ์ที่ไม่ได้ขึ้นกับรัฐบาล พวกเขาจ้าง ซัตเตอร์ ให้เป็นผู้ช่วย งานหลักๆของเขาคือ ถืออุปกรณ์และอาวุธต่างๆ

"โหหห!! นี้มันอะไรกันครับรุ่นพี่ เคียวนี้มันอะไรกันมีโซ่ติดอยู่ด้วย"

"ระวังๆหน่อยซัตเตอร์เจ้านั้นมันอาวุธอัตราย เป็นฉันจะวางมันไว้ที่เดิม ว่ากันว่าอาวุธนั้น ถ้ามันถูกชะตากับผู้ใช้คนใดมันจะสามารถดึงวิญญาณของผู้ที่ถูกเกี่ยวได้"

"เยสสสส!!! แม่งโคตรเจ๋งเลยรุ่นพี่ ถ้าผมได้เลื่อนขั้นเมื่อไหร่ผมขอลองใช้เจ้านี้นะ"

รุ่นพี่ที่ซันเตอร์สนทนาด้วย เขาคือคนเดียวกันกับที่ช่วยซัตเตอร์เอาไว้ เขาเป็นคนที่คอยช่วยเหลือในเกือบจะทุกๆเรื่อง

ในองกรณ์ที่ซัตเตอร์อยู่ตอนนั้นจะมีทีมอยู่หลักๆ3ทีม

ทีมที่เขาสังกัดอยู่คือทีมที่3มีสมาชิกหลักๆอยู่4คนถ้ารวมตัวของซันเตอร์เข้าไปด้วยก็5คน ประกอบไปด้วย

รุ่นพี่ที่คอยช่วยเหลือซัตเตอร์ตำแหน่งหัวหน้ามีชื่อว่า 'เกียดัส' และลองหัวหน้า 'ลูคัส' ตามมาติดๆนั้นคือ 'โฟเบียส' เขาทำหน้าที่เป็นแทงค์ของทีมเลยก็ว่าได้ และคนสุดท้าย 'น๊อคติส' เป็นหน่วยข่าวกรอง

ยังไม่ทันไร เส้นสายของน๊อคติสก็ได้แจ้งข่าวเขามา

"หัวหน้า!! มีสายรายงานมา พบเจอพายม่อนหนึ่งตนบริเวรหน้าตึกเก่าแถวย่านบันเทิงเก่า และในตัวตึกอีกไม่ทราบจำนวน"

"ทุกคน!! รีบย้ายก้นเหี่ยวๆของพวกแกไปที่นั้นโดยเร็ว ก่อนที่รัฐบาลส้นตีน!!มันจะส่งหน่วยงานของมันไปที่นั้น"

"ซัตเตอร์ เตรียมอุปกรณ์ให้พร้อมแล้วตามมาเร็วๆเข้า!!"

ย่านบันเทิงเก่า เมื่อก่อนเป็นสถานที่ที่เคยรุ่งเรืองที่สุดในสมัยหนึ่ง ก่อนที่จะเกิดเรื่องทั้งหมดขึ้น ลักษณะแถวนั้น ก็ไม่ต่างอะไรกับย่านบันเทิงทั่วไปต่างกันแค่ตรงนั้นอยู่ไกล้ตัวเมืองที่สุดเลยทำให้การเดินทางไม่ใช่เรื่องยากนั้นจึงทำให้ย่านบันเทิงที่ว่านั้นรุ่งเรืองมากกว่าที่อื่นๆ

ณ. ย่านบันเทิงเก่า

เมื่อทุกคนมาถึงก็รีบกระจายกำรังกันอย่างรวดเร็ว ทุกคนประจำที่ พร้อมลุย แต่ทว่า

"แย่แล้วหัวหน้า เรามาไม่ทันพวกมัน ผู้ว่าจ้างต้องไม่พอใจแน่ ถ้าพวกมันได้ลูกแก้ววิญญาณ ของพายม่อนไป"

ลูกแก้ววิญญาณ หรืออีกชื่อลูกแก้วพายม่อน ทางรัฐบาลต้องการลูกแก้วพายม่อนของทุกตนที่พวกเขาทำรายร่างต้นได้ เพื่อทำการทดลองหาต้นต่อจริงๆของการกายร่าง แต่ทาง UNHERO ต้องการมันเพื่อส่งต่อให้กับผู้ว่าจ้าง ผู้ว่าจ้างต้องการที่จะนำลูกแก้วพายม่อนพวกนี้ไปขายต่อในตลาดมืด

ทางด้าน โฟเบียสแบะลูคัส

"กูว่าบุกเข้าไปตรงๆเลยดีกว่า รู้สึกคันไม้คันมืออั้ยพวกชุบมือเปิบ ที่ตรงนี้มันถิ่นของพวกกู ทำท่ายืนตัวตึงกันอยู่นั้น"

"ใจเย็นพี่เบิ้ม รอเกียดัสสั่งลุยก่อน มึงได้ลุยแน่ละ "

ลูคัสได้พูดเตือนสติโฟเบียส เพราะถ้าหากปล่อยให้ทำตามใจโฟเบียส ทุกอย่างคงจะแย่ไปมากกว่านี้

ตัดมาทางด้าน ซัตเตอร์และเกียดัส

"นี่ซันเตอร์ใช้ระเบิดควันเป็นรึป่าว"

"โหรุ่นพี่ผมเห็นรุ่นพี่ใช้บ่อยแล้วน้า ไม่ต้องห่วงหรอกค้าบบ"

ซันเตอร์แอบเสียอารมณ์ที่รุ่นพี่ยังไม่ไว้ใจเขาทั้งๆที่เขาทำงานมาก็ตั้งหลายงานแล้ว

"ถ้าฉันบอกว่า Go แกเอาเลยนะ"

"ทุกคนเตรียมพร้อม"

"..........GO!!!...."

ซันเตอร์ได้ปาระเบิดควันตามที่หัวหน้าสั่ง และทุกคนก็เข้าจู่โจมพร้อมกันจากทิศที่ตัวเองประจำการ ทั้งเสียงระเบิดและปืนดังสนั่นทั่วทั้งตึก พายม่อนที่ไม่ทราบจำนวนในตึกก็ได้แห่กันวิ่งมาที่จุดเดียว คือจุดที่ทุกคนกำลังสู้กันอยู่

หน่วยงานของรัฐจากที่คุมพื้นที่อยู่นะตอนนี้ ได้ทำการถอยกำรังออกห่างจากตัวตึก ฝูงพายม่อนไร้สติวิ่งเข้ากรูใส่พวกหน่วยงานของรัฐทั้งหมดวิ่งหนีเอาตัวรอดกันยกใหญ่

อ๊ากกก!!!

อ่าาา!!! ช่วยด้วย!!!

เสียงทหารของฝ่ายรัฐบาล ร้องตะโกนโหยหวนด้วยความทรมาน พายม่อนได้ชีกร่างของพวกเขาจนแหลกละเอียด ทั้งกลิ่นคาวเลือด และเศษชิ้นเนื้อ สมองและลูกตา ได้กระเด็นเต็มพื้นที่ มันเป็นภาพที่สยดสยอง เอามากๆ บางคนตัวขาดครึ่งแต่ก็ยังคลานหนีเพื่อเอาชีวิตรอด

ทางด้านของ UNHERO ทุกคนต่างซ้อนตัวอยู่ในระเบิดควัน และไม่ส่งเสียงใดๆออกมา แต่สิ่งที่ไม่ขาดฝันก็เกิดขึ้น พายม่อนตนหนึ่ง สังเกตุเห็น ตัวของซัตเตอร์ มันวิ่งเข้าใส่ในทันที เมื่อซัตเตอร์รู้สึกตัวก็ได้แต่คิดในใจ

"บ้าเอ้ยยนี้ฉันมัวทำอะไรอยู่ คุณแม่.... ผมขอโทษ ถ้ารู้แบบนี้ผมจะเชื่อฟังทุกๆอย่างเลย มีหลายอย่างที่ยังอยากทำแต่ยังไม่ได้ทำเลย เสียดาย เสียดายๆ เสียดายโว้ยยย ไม่อยากตายเลยยยย"

"ซัตเตอร์!!" เกียดัส วิ่งกระโจรเข้าใส่พายม่อนตัวนั้นจนกำแพงที่กั้นระหว่างห้องพังทลายลง ตึกทั้งตึกสั่นไหว

"แกมัวยืนบื้ออะไรวะอั้ยเด็กเวร อยากกลายเป็นเศษเนื้อรึไง"

ซัตเตอร์ที่ยืนเหม่อขาดสติเพราะเมื่อกี้ถ้าไม่ได้เกียดัสช่วยเอาไว้เขาอาจจะตายไปแล้ว เมื่อเขาได้สติอีกครั้ง ก็สังเกตุเห็นพายม่อนนับไม่ถ้วน กำลังวิ่งกรูเข้ามา

"อะ!! รุ่นพี่!! ระวังงงง"

สิ้นเสียงของเขาชั่วพริบตา พายม่อนตัวหนึ่งก็ได้ถึงตัวของเกียดัส มันสายไปแล้วสำหรับเกียดัส

พายม่อนตัวนั้นจู่โจมเขาในทันที

เล็บอันแหลมคม แทงทะลุกลางอกจากด้านหลัง ผั๊วะ!!! เกียดัสเสียท่าให้กับมัน เลือดกระอักเต็มปาก เลือดจากการถูกแทงกระเด็นสาด เต็มหน้าของซัตเตอร์ ตอนนี้ซัตเตอร์ เหมือนกับคนที่ไม่มีวิญญาณ เขาขาดสติเหม่อลอย เมื่อเกียดัสเห็นแบบนั้น

"อะเอื้อ...อั้ยเวรเอ้ยย ทุกคน...ฉันนะ...คงมาได้แค่นี้ละ ฝาก......ที่เหลือ...ด้วยแล้วกัน.....แล้วก็"

"ซัตเตอร์...นะนะ...นี้นะ...ไม่ใช่ความผิดของ-"

ฟุบ

เกียดัสล้มลงกับพื้น

"ฉันนะโชคดีกว่าใครๆ ครอบครัวก็ไม่มี จะมีก็แต่พวกนาย อยากให้ปลอดภัยกันทุกคนจัง ถึงฉันจะพูดจาไม่ดีใส่นายซัตเตอร์ แต่พวกนายทุกคนคือครอบครัวของฉัน ฮ่าๆ ถ้ารอดไปได้ก็คงดี...."

ก่อนที่เกียดัสจะสิ้นใจ หูของเขายังได้ยินทุกคนเรียกหาเขา ด้วยความตกใจและเป็นห่วง แต่เขารู้ตัวดีว่าเขาไม่มีทางรอดแล้ว ภาพสุดท้ายที่เขาเห็น คือซัตเตอร์ ที่ยืนเหม่อลอยอยู่ตรงหน้า

จากนั้นทุกคนก็รีบวิ่งเขามา ลูคัส ได้กระโดดคว้าตัวของเกียดัสเอาไว้ และคนอื่นๆก็รีบช่วยกันจัดการพวกพายม่อนในขณะที่ซัตเตอร์ยังไม่ได้สติทั้งยืนอยู่แบบนั้น แต่เหมือนว่าพวกมันจะมีจำนวนเยอะมากเกินไป

"อะ..เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ตาของฉันมองอะไรไม่เห็น มันมืดมิดไปหมด... นี่เราตายแล้วหรอ แล้วรุ่นพี่ละ พายม่อนไปไหนหมด ไม่สิ ฉันยังได้ยินเสียง แต่ขยับไปไม่ได้"

ตอนนี้ซัตเตอร์กำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดเขาเหมือนคนตาบอดในตอนี้ มองไม่เห็นแม้แต่อะไรก็ตามที่อยู่ตรงหน้า

เสียงของใครบางคนพายในจิตใจของซัตเตอร์

"ฮ่าๆ.. แกนี่ยังเหมือนเมื่อตอนนั้นไม่มีผิด เป็นได้แค่ไอ้เศษสวะทำอะไรก็ไม่ได้สักอย่าง ที่พ่อแกตายไปก็เพราะตัวของแกเองที่อ่อนแอ น่าสมเพชว่ะไอ้ก้อนเนื้อ"

"เสียงใครนะ! รุ่นพี่หรอ?" ผมขอโทษ ผมขอโทษผมขอโทษผมขอโทษผมขอโทษ ผมมันทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง..

"ซัตเตอร์!!!!! ซัตเตอร์ได้สติสักทีสิวะ! ขอร้องละ ตอนนี้มีแค่นาย ส่งระเบิดควันในกระเป๋านายมาที ซัตเตอร์!!!

"อะ รุ่นพี่ลูคัสมันเกิดอะไรขึ้นผมควรทำยังไงดี รุ่นพี่เกียดัส!!ไม่นะ ทุกคน ผมควรทำยังไงดีละ!!!..."

เสียงของลูคัสดังไปสามช่วงตึกทำให้ซัตเตอร์ได้สติ แต่ก็ยังคงไม่เต็มร้อย เขาลนลานมากในตอนนี้เหมือนคนที่กำลังเสียสติ

"ตั้งสติหน่อยสิโว้ยย แกคิดว่าพวกฉันเป็นยังไงกันตอนนี้ สุขสบายดีรึไง พวกฉันก็ไม่ต่างจากแกหรอกไอ้เด็กเปรต....!!!"

ยังไม่ทันจบบทสนทนาทั้งคู่ก็ได้หันไปเห็นสิ่งที่สิ้นหวังที่สุด มันเหมือนพวกเขาทั้งคู่กำลังจะตกนรกทั้งเป็น โฟเบียส และ น๊อคติส ถูกพวกพายม่อนฉีกร่างกายเป็นชิ้นๆ ร่างกายที่ไม่บอกก็คงไม่รู้

ว่าเคยเป็นมนุษย์มาก่อนของทั้งสองมันอาบไปด้วยเลือดและเศษสมองเศษเนื้อและไขมัน มันเป็นภาพที่ชวนอ้วกและสยดสยองเป็นอย่างมาก

"..............."

ทั้งคู่ได้แต่ช็อคและไม่ทันระวังตัว พายม่อนสองตัวพุ่งเข้าใส่ทั้งคู่จากด้านหลัง คอของลูคัสขาดประเด็นในทันที

แต่ซัตเตอร์นั้นกลับรอดมาได้ แต่ก็ได้แพ้กลางหลังมาเลือดไหลอาบทั่วทั้งหลังของเขาเต็มไปหมด ซัตเตอร์จากที่สติยังกลับมาไม่100% มันยิ่งทำให้แย่ลง

เสียงพายในจิตใจของซัตเตอร์

"นี่แกจะรอให้ใครมาช่วยอีก....เพราะตอนนี้มันไม่เหลือใครที่จะมาช่วยแกแล้วนะไอ้ก้อนเนื้อ ทำไมแกไม่ขอยืมฉันละ"

"เสียงนี้มันมาจากข้างในของฉันหรอ"

"เออดิไอ้ควายเอ้ย แกนี้มันยิ่งกว่าเศษสวะอีกหรอวะเนี้ย ฉันคือแกและแกก็คือฉันโว้ยย แค่แกขอยืมฉันก็จะให้พลังนะ"

"เอาสิ....ฉันไม่รู้แล้วละว่าที่ฉันยืนอยู่มันคือที่ไหน ฉันมาทำอะไรหรอ นี้มันเรื่องจริงแน่หรอ..."

"เออแกหุบปากไปเถอะ แกแค่จำชื่อฉันไว้ให้ดี ฉันคือ "เบเลีย" และแกก็คือฉัน ที่เหลือฉันจัดการเอง."

สิ้นสุดการสนทนาภายในจิตใจระหว่างซัตเตอร์และเบเลีย ดวงตาของซัตเตอร์จากที่มันเป็นสีขาวและดำตอนนี้มันได้กลายเป็นสีดำทมิฬ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเปลวไฟสีดำ มันร้อนแรงยิ่งกว่าของ ชายผู้นั้น ชายผู้เป็นนิรันดร์

"ฮ่าๆ ในที่สุดข้าผู้นี้ก็ได้ออกมาสักที วู้!!!!ยืดเส้นยืดสายกันหน่อยโว้ยยย!! เข้ามาเลย!!

ไอ้พวกสัตว์นรกชิบหายทั้งหลาย วันนี้กูจะฆ่าพวกมึงแบบล้างโคตรเอง เริ่มจากพวกมึงแล้วค่อยเมืองนี้และโลกใบนี้ เข้ามา!!! "

สิ้นสุดคำพูดของเบเลีย เขาได้พุ่งเขาไปหาฝูงพายม่อนด้วยความเร็วเหนือมนุษย์ มือของเขา

กวัดแกว่ง ประหนึ่งว่า ในมือของเขามีอาวุธอยู่ เขาได้เขาโจมตีพายม่อนตนหนึ่ง ทั้งๆที่ในมือของเขาไม่มีอาวุธสักชิ้น แต่เมื่อมือของเขาไกล้ที่จะโจมตีโดนคอของพายม่อนตนนั้น จู่ๆเคียวคู่ที่มีโซ่ติดอยู่ที่ด้ามทั้งสอง ก็ได้ลอยเข้ามาที่มือของเขาด้วยความเร็ว

"มับเข้าให้!! ฮ้า!! คิดถึงแกมากเหมือนกัน 'เคียวคุมงโค' "

'เคียวคุมงโค' จัดเป็นหนึ่งในอาวุธของเบเลีย เป็นอาวุธที่สร้างจากความโกรธเกลี้ยว มันสามารถดึงวิญญาณของคนที่ถูกเกี่ยวได้

เขาได้จัดการพวกพายม่อนไปทีละตัวอย่างรวดเร็ว เหมือนกับเขานั้นกำลังร่ายรำอยู่ในงานเต้นรำ เลือดที่สาดกระเด็ดเป็นเหมือนดั่งสายฝน และกองเลือดที่นองอยู่ที่พื้น เป็นดั่งบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ เป็นภาพที่งดงามแต่ก็แฝงไปด้วยกลิ่นอายของความสยดสยอง

"แด่ความมืดมิดในจิตใจ จงปัดเป่าแสงสว่างให้สิ้นศูนย์"

เบเลียกำหมัดทั้งสองข้างนำหมัดทั้งสองข้างมาชนกัน และต่อยลงที่พื้น จากนั้นเกิดเปลวไฟสีดำทมิฬทั้วทั้งตัวตึก ตอนนี้ทั้งตึกถูกไฟสีดำที่ว่านั้นเผาไหม้ เปลวไฟลุกโชติช่วง ความร้อนของมันไกลได้ถึง3กีโล แต่ความร้อนนั้นจะเบาลงตามระยะทางออกไป

"ย๊าาาาา!!!!!" รู้สึกดีเป็นบ้า.."

ตึกตึก!

"อะ!อะไรกัน ร่างกายหมอนี้ยังรับพลังไม่ไหวหรอ เป็นอย่างที่คิด กระจอกชะมัด... เอาเถอะถึงอย่างนั้น เจ้าพวกปีศาจนี่ก็ไม่เหลือแล้ว-"

ขีดจัดกัดของซัตเตอร์ในตอนนี้ยังรับพลังของเบเลียไม่ไหว อาจเป็นเพราะสภาพจิตใจของเขาเข้ามาเกี่ยวด้วย

ตัดมาทางด้านของหน่วยงานของรัฐ กำรังเสริมได้ถูกเรียกมาโดยคนที่เหลือรอด ตอนนี้ได้มาถึงที่แล้ว

"อย่าเอะอะไปค่ะ ฉันมีแค่คำถามเดียว ทำไมถึงปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ได้กันคะ"

ทั้งสีหน้าที่เรียบเฉย และ คำพูดที่บงบอกถึงความมีประสบการและความสุขุมของใครบางคน เธอคนนั้นคือ 'แฟโร'

หัวหน้าของหน่วยพิเศษ ที่มีชื่อว่า 'OVERDARK'

ข้้อมูลตัวละคร

ชื่อ ZUTTER (ซัตเตอร์) สิ่งที่ชอบทำเวลาว่าง เล่นเกม กีฬาที่ชอบ บาส ในวัยเด็กเขาเคยฝันอยากเป็นนักบาสNBA อาหารที่ชอบยำแซลมอน

แนวเพลงที่ชอบฟัง metal,r&b

ลักษณะรูปร่าง