ร้องไห้อีกครั้ง

วันต่อมา นับดาวรีบตื่นเเต่เช้เเล้วพาลูกไปส่งที่โรงเรียน ก่อนจะตรงดิ่งไปทำงาน

'ไม่สายเเน่ๆ..' นับดาวได้เเต่ภาวนาในใจ เพราปรกติต้องเข้างาน7โมงครึ่ง เเต่นี่มันจะครึ่งเเล้ว

"มาช้าอีกเเล้ว??" ไอยเรศถามอย่างหัวเสียใส่นับดาวก่อนที่นับดาวจะขอโทษ คุณหมอไป

"นี่เธอจะเอาเเต่ขอโทษฉันหรือไง? ไม่มีงานหรอ!"

ไอยเรศตวาดใส่นับดาวอย่างเเข็งกร้าว เเละใช่นับดาว ก็อั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ทำไมคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของลูกถึงได้ใจร้ายใจมารกับเขาจัง..

"เเค่นี้มันยังไม่สาสมกับที่เเกทำกับภรรยาของฉันหรอก"

ไอยเรศเดินผ่านนับดาวที่น้ำตากำลังไหลอาบใบหน้าสวยอย่างไม่ใยดี

'ใจร้ายที่สุดเลย...'

พอถึงเวลาพักเที่ยงของวันนี้ นับดาวก็เอากล่องข้าวที่ห่อมาเเต่บ้านออกมากิน

ทุกคนในโรงพยาบาล ต่างก็ซุบซิบนินทาว่าร้ายนับดาวต่างๆนาๆ ว่าด้วยเรื่องที่อ่อยหมอไอยเรศ ทั้งๆที่มันไม่ใช่ความจริงเลยเเม้เเต่น้อย โดยเฉพาะสาวๆหรือโอเมก้าในโรงพยาบาลก็ต่างพากันกลั่นเเกล้งนับดาว

'จะไม่ว่าอะไรเลยถ้าไอยเรศใส่ถุง..'

พอตกเย็นนับดาวก็ไปรับลูกทั้งสองของเขา

"เเม่ฮะ..ผมโดนล้อว่าไม่มีพ่อ..."

"หนูเองก็โดนเหมือนกันค่ะ..ฮึก.."

นับดาวเอาเเต่นิ่งเงียบ เพราะว่าความลับของพ่อสองเด็กคือห้ามบอกใครเด็ดขาด

"มีสิ..พวกหนูมีพ่อนะ"

เป็นอีกวันที่ไม่สดใสของสามเเม่ลูก

"หลับเเล้วก็เอาไปนอน" ไอยเรศชงกาเเฟเเล้วยกขึ้นไปที่โต๊ะทำงานของเขา

'ไอยเรศเป็นห่วงลูกงั้นหรอ'

นับดาวพยักหน้าเเล้วอุ้มเด็กทั้งสองไปนอน

โดยมีสายตาของไอยเรศที่มองตามเขาเเล้ววิเคราะห์

'อืม..รอบเอวน่าจะประมาณ23-24...'