2

โมน่า:พวกนี้เล่นมาได้ถูกเวลาจริงๆ

ครู:นั่นสินะ...

โมน่า:อะไรมันจะไปเหมาะเจาะขนาดนั้น

.....ถ้าไม่มีคนรู้เรื่องเสาสัญญานไฟฟ้าหลัง รร.

งั้นก็แย่น่ะสิ

(แต่ก็น่าสนุกดีนะ)

(ถ้าจะดูคนโดนย่างเล่นๆ)

(สนุก)

(แก้เบื่อ)

//ยิ้มมุมปาก

การ์เดียน:เธอยิ้มอะไรน่ะ?

ยิ้มแม่งอย่างน่ากลัวเลย

กูว่าล้ะทำไมมึงไม่ชอบยิ้ม555

โมน่า: //หุบยิ้ม

(ไอ้นี่ทำเอาหมดความคิดสนุกๆเลย) //มองแรงใส่การ์เดียน

ครู:ชู่!

คุยกันเบาๆหน่อยสิคะ

เราไม่รู้นะว่าพวกฆ่าตกรมันจะขึ้นมาข้างบนแล้วได้ยินพวกเรามั้ย

การ์เดียน:ครับครู

ขอโทษครับ

โมน่า:เราไม่น่าได้เรียนชีวะตอนนี้เลยเนาะ

อยู่ชั้นสูงขนาดนี้ รู้เหตุการณ์ข้างล่างได้ยากด้วย

การ์เดียน:นั่นสิ

แต่ก็ดีอย่างนึงนะ

ลิฟใช้ไม่ได้ด้วยตอนนี้จะขึ้นมาต้องใช้บันได

กว่าจะขึ้นมาถึงใช้เวลาเยอะเลยนิ

โมน่า:ถึงจะใช้เวลานานแต่ถ้ามันจะขึ้นมา

ยังไงมันก็ต้องขึ้นมาจนได้แหละ

ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วมันก็เหมือนกันแหละ

เวลาที่จะได้สนุก ยังไงมันก็ต้องมาถึง //พึมพำ

การ์เดียน:เธอพูดอะไรน่ะ?

ครั้งนี้พูดเบาเนาะ

ไม่ได้ยินเลยอ่ะ

ไม่อยากให้ฉันได้ยินหรอ

โมน่า:ถ้าอยากให้ได้ยินแล้วจะพูดค่อยๆมั้ยล่ะ

การ์เดียน: //มองบน+ทำหน้าเซ็ง

ครู:นักเรียนคะ

ครูว่า เราน่าจะหาของไว้ป้องกันตัวกันหน่อยนะคะ

ถ้าพวกนั้นขึ้นมาแล้วรู้ว่าเราอยู่ในห้องนี้

แล้วบุกเข้ามา ทุกคนจะได้มีอะไรไว้สู้กับพวกมันได้ค่ะ

รีบช่วยกันหาอะไรมาไว้ดีกว่าค่ะ //ลุกไปหาของอะไรกับนักเรียน

.

.

นักเรียนทุกคนต่างช่วยกันหาอะไรมาไว้ป้องกันตัว

มีแต่โมน่าที่ยังนั่งนิ่งคิดอะไรของเธออยู่

ถ้าไม่ได้การ์เดียนมาช่วยเรียก

.

.

การ์เดียน:เฮ้ย //สกิดโมน่า

ไม่ไปช่วยคนอื่นหาของหรอ //ถามเชิงสั่ง

โมน่า:เออ //ลุกจากโต๊ะไปช่วยหา

//หาไปเหม่อไป

//เจออะไรที่โอเคก็เอาไปวางที่โต๊ะไว้ให้คนอื่น

การ์เดียน:หืม? //สงสัยที่โมน่าทำ

แปลกแฮะ

ปกติไม่เคยเห็นจะช่วยคนอื่นงี้นิ

อันนี้หาของไปไว้ให้คนอื่นเฉยเลย

กินยาผิดขวดมารึป่าววะเนี้ย? //กลับไปหาของต่อ

.

.

อันที่จริงโมน่ากำลังจำลองวิธีจัดการกับพวกฆ่าตกรโรคจิตอยู่

ว่าจะทำยังไงให้มันสนุกที่สุด

.

.

โมน่า: //เจอไม้บรรทัดเหล็ก

(ฮื้มม ถ้าเราเอาไม้บรรทัดเหล็กนี่จิ้มตามันแล้วบิด)

(บิด)

(บิดไปเรื่อยๆ)

(จนมันต้องร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดออกมา)

(คงจะน่าสนุกน่าดู)

//เริ่มยิ้มน่ากลัวๆ

//วางไม้บรรทัดไว้ที่โต๊ะ

นักเรียนคนนึง:เธอไม่เอาหรอ?

โมน่า:หึ่ //ส่ายหัว

//กลับไปหาของต่อ

นักเรียน:งั้นฉันเอานะ //หยิบไม้บรรทัด

โมน่า: //ไม่สนใจ+หาต่อ

การ์เดียน: //เจอคัตเตอร์+เก็บใส่กระเป๋า

//หาต่อ

//เจอคัตเตอร์อีกอัน

//ยื่นไปให้โมน่าที่หาอยู่ข้างๆ

เอาป้ะ

โมน่า:อืม //รับมา+จ้องสักพัก

(นี่สิ ถึงจะน่าสนุกกว่าไม้บรรทัด)

(ถ้าเราเอามันปักลงไปที่หัวของไอ้ฆ่าตกรสักคน)

(นั่งฟังเสียงร้องโอดครวญสักพัก)

(ก็น่าสนุกดีนะ)

(แล้วรอให้เพื่อนมันมาเพิ่ม)

(แล้วถ้ามันมีปืนหรือมีดล่ะ?)

(งั้นก็ยิ่งน่าสนุกเลยสิ)

(ก็แย่งมาจากไอ้ที่จัดการไปแล้วล้ะเอามาจัดการกับพวกที่เหลือต่อไง)

การ์เดียน:นี่

ยืนจ้องคัตเตอร์นี่อยู่สักพักล่ะนะ

คิดไรอยู่เนี้ย?

โมน่า: //เก็บคัตเตอร์

//หาต่อ+ไม่สนใจ

//นั่งลงไปหาที่ลิ้นชักข้างล่าง

การเดียน:เอ่า?

ล้ะเมินกู

ทำไม?

เจอของเล่นที่น่าสนุกแล้วว่างั้น

.

.

.

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***