09:20 น.
ขอขัดจังหวะการเรียนการสอนนะคะ
ตอนนี้มีฆ่าตกรโรคจิตบุกเข้ามาในโรงเรียนเรา
ทำร้ายเด็กนักเรียนและคุณครูไปแล้วหลายคน
ขอให้ทุกคนหลบอยู่ในห้องเรียนกันอย่างเงียบๆนะคะ
ใครที่หนีออกไปได้หรือติดต่อกับคนข้างนอกโรงเรียนได้ก็ทำเลยนะคะ
ช่วยกันหาคนมาช่วยพวกเราทุกคนให้ได้นะคะ
เพราะตอนนี้......
ตุ่บ!! //เสียงไมค์ตกลงพื้น
สัญญาณถูกตัดไป
การ์เดียน:เชี่ยไรวะ?
ฆ่าตกร?
แล้วมากี่คนวะ
แล้วทำไมไม่โทรเรียกตำรวจ?
แล้วทำไมไม่หนีออกจาก รร.?
ให้หลบทำไมวะ?
ก็โทรเรียกตำรวจสิ
โมน่า:ไม่ได้หรอก //ยืนอยู่หน้าประตูห้อง
ไม่มีสัญญาน
ออกไปจาก รร.ก็ไม่ได้
มันมากันเป็นกลุ่ม
ปิดประตู รร.หมดแล้วด้วย
แล้วหลัง รร.ก็เป็นป่า
รั้ว รร.ก็เป็นรั้วไฟฟ้าอีก
หลังป่าก็มีแม่น้ำ จะมีสัตว์อะไรบ้างก็ไม่รู้
ไม่มีสะพานให้ข้ามไปด้วย
ทำรั้วกันไม่ให้เด็กนักเรียนหนีออกจาก รร.ได้ซะด้วย
อืม
การ์เดียน:ห้ะ
โอ้ยยยย
แม่ง
ครู:เอาหละนักเรียน
มาอยู่ในห้องกันเงียบๆดีกว่าค่ะ
ปิดไฟ ปิดม่าน ปิดหน้า ต่างล็อคประตูด้วยค่ะ
โมน่า: //ปิดม่านที่ประตู+ล็อคประตู
//เดินเข้าไปรวมกับเพื่อนๆ
การ์เดียน: //ปิดไฟ
//ไปรวมกับทุกคน
ครู:ทำไมโทรศัพท์ถึงไม่มีสัญญานล่ะเนี้ย //หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
โมน่า:นั่นสิ...
//เริ่มเอะใจแปลกๆ+เดินไปที่หน้าต่าง
(ห้องที่เราเรียนอยู่ชั้น5 ชั้นที่สูงสุดในอาคารนิ)
(พอดีเป๊ะกับตอนนี้เลย)
//เปิดผ้าม่านออกดู
นั่นไง
(ฉันคิดไม่ผิดจริงด้วย)
(ไอ้พวกนี้นี่มันฉลาดดีนิ)
ครู:เธอทำอะไรน่ะ
เดี๋ยวพวกเราก็ซวยเอาหรอก //จะมาปิดผ้าม่าน
โมน่า:เดี๋ยวค่ะครู
ดูที่เสาส่งสัญญานตรงนั้นสิคะ //ชี้ให้ดู
ครู:อะไรของเธอเนี้ย? //มองตามที่โมน่าชี้
โมน่า:พวกนั้นมันเผาป่าหลัง รร.ที่มีเสาส่งสัญญานไฟฟ้า
ทำให้ไม่มีสัญญานโทรศัพท์ แล้วอีกหน่อยไฟก็คงดับกันหมดแน่
ฉลาดจริงๆ //พึมพำ
ครู:ตายแล้ว
ก็ว่าล่ะทำไมไม่มีสัญญานเลย
แล้วตอนนี้ไฟดับแล้วรึยังล่ะเนี้ย
เด็กนักเรียน: //เดินไปเปิดไฟ
ดับแล้วค่ะครู
เปิดไม่ได้เลย
ครู:เห้อ
งั้นไม่เป็นไร
พวกเรามารวมกันเหมือนเดิมเถอะ
โมน่า: //ยืนมองไฟที่ไหม้เสาไฟสักพัก
//ปิดม่าน
//กลับไปนั่งที่โต๊ะ
ครู:ครูว่า ถ้าเราอยู่กันเงียบๆเดี๋ยวพวกมันก็คงไปล่ะมั้ง
โมน่า:ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก //พึมพำ
การ์เดียน: //ได้ยินที่โมน่าพูดเพราะนั่งข้างๆ
ครูครับ
ผมว่า มันน่าจะไม่ได้ง่ายขนาดนั้นนะครับ
เราจะแน่ใจได้ไงว่าพวกนั้นจะไปกันจริงๆล่ะครับ?
พวกมันมากันเป็นกลุ่มนะ
แล้วเราก็ไม่รู้ด้วยว่ามากี่คน
รร.เราก็มีคนตั้งมากมาย
แต่ทำไมไม่มีใครสู้อะไรพวกมันกันเลยล่ะ?
งั้นแสดงว่าพวกมันต้องมากันหลายคนกว่าที่เราคิดแน่ๆ
ครู:นั่นสิ...
โมน่า:และที่สำคัญ
มันอาจมีอาวุธมาด้วย
รร.เรามีคนเยอะก็จริง มีคนสู้เก่งๆก็จริง
แต่ถ้าเป็นเรื่องอาวุธ
เท่าที่จำได้ ไม่มีห้องไหนเรียนวิชาพวกนั้นตลอดทั้งช่วงเช้า
พวกนี้เล่นมาได้ถูกเวลาจริงๆ
.
.
.
.
.
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 52
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments