เช้าที่สดใส?

ตึ่ง!!

เสียงนกบินตำกระจกห้องใต้หลังคา

ปลุกโมน่าให้ตื่น

.

.

โมน่า: //งัวเงีย

//ลุกขึ้นนั่ง+ปวดหัว

โอ้ยย //จับที่หัวตัวเอง

//ลืมตามองรอบๆห้อง

... มาท่า

//มองที่แขน

เธอทำสำเร็จ?

//นั่งมองสักพัก

//หันขึ้นไปมองที่หน้าต่าง

//นั่งมองนกตัวนั้นสักพัก

//ลุกไปเอาพรมมาปิดวงแหวนเวทย์

//ไปเปิดหน้าต่าง+เก็บศพนกเข้ามา

//ปิดผ้าม่าน

//ดูนาฬิกา

//เดินลงไปข้างล่าง

//ปิดประตูห้องใต้หลังคา+ล็อคประตู

//เอาศพนกไปไว้ในครัว

//ไปอาบน้ำ

.

.

ห้องใต้หลังคาอยู่ข้างบนห้องนอนของโมน่าและทางขึ้นก็อยู่ในห้องเธอ

โมน่าอยู่บ้านคนเดียว

และมีสัตว์เลี้ยงแปลกๆมากมายที่ห้องใต้ดิน

ทุกวันเธอจะเอาอาหารลงไปให้ลูกๆของเธอ

เช้านี้ก็เป็นเหมือนทุกๆวัน

.

.

โมน่า: //กำลังชำแหละศพนก

//เดินลงไปห้องใต้ดินพร้อมกล่องอาหารสำหรับสัตว์เลี้ยงของเธอ

//เปิดประตูห้องใต้ดิน

.

.

เสียงสัตว์แต่ละตัวร้องเสียงดัง

.

.

โมน่า:แม่มาแล้ว //ให้อาหารกับแต่ละตัว

.

.

เสียงสัตว์เริ่มเงียบลง

เหล่าสัตว์แต่ละตัวต่างพากันกินอาหารไปอย่างเงียบๆ

.

.

โมน่า: //เดินเข้าไปที่ตู้งู

//มองลูกๆกิน

ชอบใช่มั้ยล่ะ //แสยะยิ้ม

กินเยอะๆ

ถ้าชอบ

เดี๋ยวแม่จะเอามาให้อีก //เดินออกไป

//กลับขึ้นไปข้างบน

//ทำขนมปัง

//ออกไปข้างนอก

.

.

ที่โรงเรียน

โมน่าเป็นเด็กนักเรียนที่เงียบๆ

ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร

แต่ก็ไม่ได้แปลกจนคนอื่นมองว่าเป็นคนไม่ดี

เธอมีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชาย

และเพื่อนส่วนมากก็เป็นผู้ชาย

เพราะเธอชอบอะไรเหมือนๆกับผู้ชาย

ทั้งเล่นเกม

รู้เรื่องสัตว์แปลกๆมากมาย

เลยทำให้เพื่อนๆชอบ

เธอเป็นผู้หญิงเท่ๆ

หลายคนเลยสงสัยว่าเธอเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่

เพราะโมน่ายังชอบใส่เสื้อผ้าที่พรางหุ่นได้

เธอออกจะหุ่นดีแต่ไม่ชอบใส่พวกเสื้อผ้าที่เผยร่างกาย

ออกจะเป็นเสื้อโอเวอร์ไซส์กางเกงขายาว ต่างๆ

.

.

การ์เดียน: //วิ่งเข้ามากอดคอโมน่า

ไง

โมน่า:อืม //หน้านิ่ง

การ์เดียน:เมื่อคืนพระจันทร์สีเลือดก็มาอีกล้ะ

กูว่าจะไปเล่นบ้านไอ้ฟูจิ

แม่งไม่ได้ไปเลย

โห่ //เซ็ง

มันมีเกมใหม่ด้วย

พวกกูเลยอดเล่นเลย

โมน่า:พวกมึงค่อยไปวันนี้ก็ได้นิ

ไม่ใช่ว่าพระจันทร์สีเลือดจะมีทุกวันซะหน่อย //กินขนมปังต่อ

การ์เดียน:เออ ก็จริงแหละ

แต่มึงเข้าใจป้ะว่าเกมนี้แม่งดังไง

เมื่อวานไอ้ฟูจิยังโชคดีที่ไปซื้อทัน

คนแม่งเต็มร้านเกมเลยเว้ยตอนนั้น

พวกกูเกือบไม่ได้ล้ะ

โมน่า:อือ //กินต่อ

การ์เดียน: //ทำหน้าเซ็ง+เอามือออกจากไหล่โมน่า

ก็แม่งถ้าคนอื่นมันได้เล่นก่อนเดี๋ยวก็มาขิงใส่พวกกูอีกอ่ะ

รำคาญจะตาย

โมน่า:ปกติตอนพวกมึงได้เล่นก่อนคนอื่นก็ขิงเขาเหมือนกันแหละ

การ์เดียน:มึงไม่เข้าใจ

มันเหมือนการได้เป็นผู้ชนะเว้ย

ถ้ามึงได้ทำอะไรก่อนเขา มึงจะได้เป็นผู้ชนะเว้ย

โมน่า:งั้นมึงลองเป็นคนแรกที่สมัครใจผูกคอตายหน้า รร.ดิ

มึงจะได้เป็นผู้ชนะในเรื่องนี้ไง

การ์เดียน:บ้าหรอ

ใครมันจะไปกล้าทำ

โมน่า:ก็เห็นอยากเป็นผู้ชนะนักหนานิ

การ์เดียน:มันคนละเรื่องกันเว้ย

ถ้ามึงเห็นคนที่จะเป็นผู้ชนะในทุกอย่างขนาดนั้นมึงบอกกูด้วยนะ

กูก็อยากเห็นเหมือนกัน

โมน่า:งั้นถ้ามึงโดนจับไปแข่งฆ่าตัวตายแล้วมึงไม่ทำแต่คนอื่นทำ

มึงจะปล่อยให้เขาตายแล้วชนะป้ะ

การ์เดียน:ไม่อ่ะ

กูก็ต้องช่วยเขาดิ

ถึงชนะแต่ถ้าตายไปแล้วล้ะมันจะได้อะไรอ่ะ?

ตายไปแล้วก็เอาอะไรไปด้วยไม่ได้อยู่ดีนิ

โมน่า:ใช่

แต่เขาอาจจะขอให้คนในครอบครัวที่ป่วยอยู่ ได้รับการรักษาที่ดีจนหายดีก็ได้นิ

การ์เดียน:...ห้ะ?

โมน่า:ช่างที่กูพูดเหอะ

กูเอามาจากในหนัง

การ์เดียน:อ๋อ

ก็นึกว่าคนอย่างมึงจะเป็นห่วงคนอื่นเป็นด้วยซะอีก

โมน่า:ไม่มีทาง

.

.

แล้วทั้ง2 ก็ขึ้นห้องเรียน

.

.

.

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***