ผลกระทบ

......................

"พูดมาตั้งนาน"

"พี่จะพาชัยไปดูห้องนอน"

"ตามมาสิ"

กวีเอ่ยเรียกเอกชัยที่พยายามเลี่ยงมองหน้าเขาอยู่ เอาแต่มองพื้นหรือไม่ก็เพดานห้อง แต่ก็เดินมาตามที่เขาเรียก

ร่งสูงโปร่งแอบเสียดายในใจที่ไม่ได้จับมืออีกฝ่าย หน้าประตูห้องสีขาว เมื่อกวีเปิดประตูเข้าไป ภายในห้องมีเฟอร์นิเจอร์ครบครัน

ตั้งแต่เตียงและผ้าห่มที่ดูนุ่มนิ่ม ลามไปจนถึงอุปกรณ์เครื่องมือเครื่องใช้ในชีวิตประจำวัน ทำเอาร่างสูงที่พึ่งก้าวตามมาข้างหลัง อึ้ง นี่มันห้องในฝันของเขาเลย

"ชัยชอบหรือเปล่า?"

"ชอบครับ"

"ชอบมาก"

เอกชัยพูดตอบคนพี่ พร้อมวาดรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าคม ทำเอากวีเผลอจ้องมองอย่างลืม

"ถ้าชอบก็มาอยู่ที่นี่นะ"

"อยู่กับพี่นะครับ"

ร่างสูงที่กำลังทดสอบความนุ่มของเตียง เงยหน้ามอบคนตรงหน้า ใบหน้าที่แดงระเรื่ออีกรอบของเอกชัย ทำเอากวีรู้สึกหัวใจพองโตจริงๆ

"คำตอบล่ะครับ"

"..."

"คะ ครับ"

"มาอยู่กับพี่กวีครับ"

คนน้องเอ่ยตอบรับเขาอยากอ้อมแอ้ม พลางหลบสายตา

💘💘💘

อิโมจินี้แทนความในใจของกวีได้เป็นอย่างดี นางฟ้าของผม

......................

......................

หลังจากที่ทั้งสองออกมาจากห้องนอนของชัย ก็เป็นเวลาเกือบสิบเอ็ดโมงกว่าแล้ว ของกินที่กดสั่งก่อนหน้า คนขับเดลิเวอรี่ก็มาส่งที่ด้านล่างคอนโด ร่างสูงจึงอาสาลงไปเอาให้

"พี่จ่ายเงินแล้ว"

"ขอบคุณมากนะครับ"

"ที่เดินไปรับให้"

"ไม่เป็นไรครับ"

"ยังไงนั่นก็เป็นหน้าที่ผมอยู่แล้ว"

"ว่าแต่ ปกติแม่บ้านเป็นคนลงไปเอาให้ใช่ไหมครับ?"

เอกชัยเอ่นถามด้วยคนพี่

"ใช่ครับ"

"แต่นานๆทีถึงจะสั่ง"

"ปกติแม่บ้านเขาเตรียมข้าวไว้ให้อยู่แล้วนะ"

กวีตอบคำถามคนน้อง

"ครับ"

"งั้นพี่ไปรอที่โต๊ะ เดี๋ยวผมเอาขึ้นมาแล้ว จะจัดใส่จานให้เองครับ"

"โอเคนั่งทานกับพี่นะ"

"คะ ครับ"

ร่างสูงพยักหน้าตอบรับ หลังจากที่ร่างสูงโปร่งของกวีเดินไปรอที่โต๊ะอย่างอารมณ์ดี

ใช้เวลาลงไปเอาไม่นาน เอกชัยก็เอากับข้าวที่สั่งไปที่ห้องครัว จัดใส่จานให้เรียบร้อย แยกกับข้าวและข้าวออกจัดใส่ถ้วยจาน

เดินเสิร์ฟไปทีละอย่าง เปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำสองขวดวางบนโต๊ะ เอกชัยรอกวีตักก่อน แล้วเริ่มกินตาม

ทำเอากวีแอบอมยิ้มด้วยความนุ่มฟู ถึงความมีมารยาทและความเอาใจใส่ของอีกฝ่าย

"ร้านนี้อร่อยมาก"

"ขอบคุณครับ"

ร่างสูงโปร่งจึงตักต้มจืดในถ้วย ที่อัดแน่นไปด้วยวัตถุดิบมากมายที่ทางร้านให้มาอย่างไม่นึกเสียดายให้เอกชัยลองชิม ร่างสูงจึงตักขึ้นอีกฝ่ายเช่นกัน

กวีได้แต่ทานไปและมองคนตรงหน้า ที่ดูมีความสุขจากการทาน เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเจริญอาหารเพียงเพราะมองคนตรงหน้า ความสุขก็แผ่ซ่านในหัวใจเขา บรรยากาศอบอวนไปด้วยความหวานละมุน เมื่อทั้งสองทานข้าวเสร็จ เอกชัยจึงเก็บจาน เคลียร์เศษอาหาร และทำความสะอาดโต๊ะ

"เดี๋ยวพี่ช่วยล้างจานไหมครับ"

"ขอบคุณนะครับ แต่ให้ผมทำนะครับ"

"พี่เลี้ยงข้าวผมแล้ว แต่ผมยังไม่ได้ทำอะไรให้พี่เลย"

"อีกอย่าง... นี้ไปหน้าที่ของผมนะครับ"

"ขอผมทำนะ พี่ไปนั่งรอแล้วนั่งเล่นก่อน"

"นะครับ"

"ดู ได้สิ"

กวีได้แต่นั่งเหม่อลอยที่โซฟาตัวนุ่ม เขาเดินมาถึงตอนไหนก็ยังไม่รู้ตัวเลย เจอพลังแห่งการออดอ้อนเข้าไป พลังป้องกันลดลงเหลือศูนย์ทันที เคยใช้ นะครับ กับคนน้องพอโดนเข้าเองถึงกับไปไม่เป็นเลย

อ๊ากกกกกก

เสียงกรีดร้องในใจของร่างสูงโปร่ง กลัวแสดงสีหน้าแปลกๆ ถ้าเอกชัยมาเห็นจะทำยังไง เลยได้เเต่ก้มหย้าซุกลงกับฝ่ามือทั้งสองข้าง...

......................

......................

......................

...จบ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***