Say yes

......................

รอไม่ถึงสามสิบนาที ข้าวผัดไข่ร้อนๆโปะด้วยไข่ดาวยางมะตูมแถมซุปและพริกน้ำปลามาด้วย

ร่างสูงเริ่มเสริฟ์ให้ทีละคน เริ่มจากพี่แชมเปญและพี่กวีมาจนถึงตัวเอง

"Ah~~ So yummy ~"

"ชัยทำอาหารอร่อยมาเลย"

"ไอชอบ~"

ร่างโปร่งเอ่ยปากชมเพื่อนสนิทของตนไม่หยุด

"กินดีๆ"

แชมเปญเอื้อมมือไปเช็ดมุมปากและพูดเตือนคนน้อง ที่พูดทั้งที่ข้าวยังอยู่ในปาก กินเลอะอีกด้วย

"ฮือ อืม~ งัมๆๆๆ"

"อา ร่อย ม๊วก~"

"ขอบใจ"

เอกชัยบอกกับเพื่อนผมขาวที่กำลังโดนแฟนดุ แต่เจ้าตัวสนใจที่ไหนล่ะ ยังมีหน้าพูดต่ออีก ดูหน้าพี่เขาด้วยเพื่อนไวท์

"อืม อร่อยมากครับ"

"ใช่อร่อยมากเลยครับ"

คนพี่ทั้งสองเอ่ยชมคนน้อง

"ขอบคุณมากครับ"

ร่างสูงตอบรับ ก่อนที่แชมเปญและกวีผงกหัวเป็นว่ารับรู้

แชมเปญจึงหันไปสนใจแฟนเด็กของตนต่อ

เอกชัยดีใจมากที่มีคนชมฝีมือของเขา รอยยิ้มกว้างจนตาหยีลง ทำเอาดวงตาสีฟ้าใสมองด้วยความตะลึง

...เคร็ง!...

เสียงช้อนที่เจ้าตัวเผลอปล่อยดังกระทบจาน เพราะมัวแต่มองคนตรงข้าม

ทำเอาคู่รักทั้งสองที่กำลังกระหนุงกระหนิงกันต้องหันมามอง และเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"???"

"พี่วี"

"Are you ok?"

"ดูเหม่อลอยแปลกๆ"

"เป็นอะไรรึปล่าว"

หลังจากที่สิ้นสุดเสียงจากเพื่อนสนิทตน กวีจึงตอบกลับไปว่า

"ไม่อะไรครับ พอดีมัน...มันลื่นหลุดมือครับ"

"Ok brother~"

"อ่า งั้นเหรอ"

แชมเปญจึงหันไปดูไวท์ต่อ ส่วนตนก็หยิบช้อนกลับมาทานต่อ

"ถ้าทุกคนกินเสร็จแล้ว เดี๋ยวผมล้างจานเอง วางไว้บนโต๊ะได้เลยครับ"

"Ok~~"

"ครับ"

"อืม ครับ"

ทั้งสามคนตอบรับเอ่ยขานรับ

......................

......................

ภายในรถยนต์ มีคนจำนวนสามคน

ร่างโปร่งบิดขี้เกียจไปมาข้างที่นั่งคนขับ หัวกลมถูไถกับไหล่ของคนขับข้างๆ

"ฮืมม~~ อิ่มสุดยอดดด~"

"เอิ๊ก"

มือใหญ่ยกขึ้นลูกกลุ่มผมนุ่มนิ่ม ริมฝีปากสีซีดยกยิ้มเเค่มุมปาก แววตาสีทองทอประกายอ่อนลง ก่อนจะรั้งคนที่ซุกซนเข้าอ้อมกอด

"เมื่อยจัง ขอพักหน่อยละกัน"

คางเรียววางบนหัวของคนตัวเล็กกว่า

"คิก~ ฮ่าฮ่าฮ่า~"

"พักเลยๆ เดี๋ยวไอจะช่วยปัดเป่าความเหนื่อยให้เอง ฟู่ๆ~"

ร่างสูงโปร่งของกวีเหลือบมองคู่รักผมเงินตรงหน้า สองมือล้วงกระเป๋า ค่อยๆเอนแผ่นหลังพิงกับเบาะนุ่ม

ดวงตาสีฟ้าเหลือบน้ำเงินเข้ม มองออกไปนอกกระจก จ้องไปที่ทางเดินเข้าออกตึก รอใครอีกคนปรากฏตัว

ไม่นานร่างสูงของเอกชัยก็เดินลงมา ร่างโปร่งเมื่อเห็นอย่างนั้น จึงลดกระจกลง โบกมือและเรียกชื่อเพื่อนตนอย่างดัง เอกชัยจึงรีบตรงมาที่รถ

"ไง~~ ขึ้นรถเลยๆทเราจะไปกันแล้ว"

"ได้ๆ แต่ครั้งหน้าเบาๆเสียงลงหน่อย"

"โอเค~"

เอกชัยเอ่ยเตือนร่างโปร่ง เมื่อตนขึ้นมานั่งเบาะหลังรถฝั่งคนขับเรียบร้อยแล้ว ไวท์รับปากก่อนจะหันไปคุยกับเเชมเปญต่อ

"สวัสดีครับพี่แชมปเปญ"

"เช่นกันครับน้องชัย"

"สวัสดีครับพี่กวี"

"..."

"อืม สวัสดีครับ"

ร่างสูงหันไปทักทายทุกคนบนรถ หลังจากออกรถไป เอกชัยก็สังเกที่นั่งด้านข้างที่เงียบ ต่างจากที่นั่งข้างหน้า มองไปทางไหนก็เต็มไปด้วยสีชมพู

หันมาอีกที ร่างสูงโปร่งก็เริ่มเอนหัวไปฝั่งกระจก เปลือกตาที่พยายามฝืนลืมตาขึ้น บวกกับแพขนตาหนาที่สั่นเล็กน้อย

"พี่ ขอหนุนตักได้ไหมครับ"

"ง่วงมากเลย"

"..."

"ครับ?!"

เอกชัยตกใจเล็กน้อย ที่อีกคนเอ่ยขอตนตรงๆแบบนี้

แต่เราพึ่งจะรู้จักกันเองนะครับ จะให้ทำแบบนี้มันก็ออกจะ...

"นะครับ"

"ดะ ได้ครับ"

เมื่อได้ยินคำตอบที่ต้องการร่างสูงโปร่งจึงล้มตัวไปนอนที่ตักคนน้อง ขยับตัวเปลี่ยนท่าไปมาก่อนจะค่อยๆหลับตาลง

ทำเอาเอกชัยได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อ เพราะขนาดเพื่อนสนิทเขายังไม่เคยให้นอนตักเลย จะปฏิเสธมันก็ได้

แต่พอมองหน้าคนพี่ที่ดูอิดโรย ก็เกิดใจอ่อน

ผลที่ตามมาก็คือได้แต่ปิดหน้าตนหนีความจริง อย่างช่วยไม่ได้

"เอกชัยครับ"

"สนใจมาเป็นผู้จักการพี่ไหมครับ"

"พี่ชอบเรานะ"

"!!?"

"คะ ครับ?"

"ชอบ?"

ร่างสูงที่ได้ยินคำว่าชอบจากปากอีกฝ่ายก็เริ่มทำตัวไม่ถูก

"ใช่ครับ เราทำอาหารอร่อยมาก พี่ชอบมากครับ"

"อย่างนี้เอง พี่เรียกผมแบบไวท์ก็ได้ครับ ส่วนเรื่องผู้จัดการ ผมขอคิดดูก่อน..."

"ครับผม"

"ชัยมาเป็นผู้จัดการให้พี่นะครับ"

ร่างสูงโปร่งฉวยมือหนาขึ้นมา พลางทำหน้าให้ดูออดอ้อน เพื่อนให้คนน้องใจอ่อน ซึ่งมันได้ผล...

เอกชัยนั่งหน้าแดงแข่งกับใบหู มือข้างที่ว่างเผลอยกปิดปาก ตาสองข้างหันมองกระจกข้างทาง

"นะครับ"

"..."

บ้าเอ้ย นะครับ อีกแล้ว หยุดทำหน้าตาแบบนี้ซักทีเถอะครับ นั่นคือสิ่งที่คิด ส่วนสิ่งที่ตอบออกไปนั้น

"คะ ครับ"

"ได้ครับ"

กวีคลี่ยิ้มตอบรับ คำตอบของคนน้องจนตาปิด ตาคมปิดลงเพื่อหนีรอยยิ้มพิฆาตจากคนหนุนตัก

ในขณะที่สองคนข้างหน้า ที่เงียบกันตอนไหนก็ไม่รู้ แอบแท็กมือชนกันอย่างเงียบๆ

......................

......................

......................

...จบ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***