Chapter 4: ออสตินและการฝึกฝน

ณ ป่าแห่งนึงในซิซิลี

ท่ามกลางป่าเขียวสูงทึบ ทุกอย่างรอบด้านดูเงียลสงบและมีกลิ่นอายที่เป็นธรรมชาติมาก ถ้าไม่ติดว่ามีเสียงของการต่อสู้ดังสะนั่นไปทั่วผืนป่า และเสียงนั่นก็มาจากบริเวณผืนป่าทางเหนือที่อยู่ในเขตการควบคุมดูแลของวองโกเล่ แฟมิลี่..

ผัวะ!!! ตู้มมม!!!

โครม!!! ตุบ!!!

"แค่กๆ!!"

ผมก็พยายามจะเข้าใจนะว่านี่คือการเรียน เหอะๆ ซึ่งวิชาที่เกีายวกับทฤษฎีที่ผมได้จัดการไปก่อนหน้านั้น มันก็ผ่านไปได้อย่างหวุดหวิดมาก นี่ขนาดผมมั่นใจมากแล้วนะ แต่ก็เกือบตกม้าตายแทบทุกก้าวเลย..

"จ..เจ็บเป็นบ้า"

โชคดีที่ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ แต่กว่าผมจะผ่านได้ ผมก็เกือบจะโดนบาทาลงทัณฑ์แล้วด้วยซ้ำ ไอ้เราก็คิดว่าจะรอดจากการไม่ต้องมาเจ็บตัว แต่พอมาฝึกปฏิบัติเท่านั้นแหละ ..สภาพผมเละไม่ต่างกับหมาที่ถูกทุบตีมา(-_-!!!

"ลุกขึ้นมาเจ้าหนู"

"อึก!"

ผมถึงกับมองแรงใส่ซีเลีย หึ..ลุกน่ะมันก็ได้ แต่ผมรู้สึกมึนหัวไปหมดเลย เฮ้ออ..ผมก็รู้นะว่าโลกนี้มันเป็นโลกของมาเฟีย แต่ว่ามันจะเกินไปไหมฟะครับ?!!!

ผมพึ่ง 5 ขวบนะ!! ถึงจิตใจจะแก่แล้วก็เถอะ!! แล้วยังไง? ใครมันจะบ้ามานั่งให้ผู้ใหญ่แตะต่อยทุบตีเด็กธรรมดาจนกระอักเลือดแบบนี้ มันช่าง--!!

"หยุดบ่นแล้วก็ลุกขึ้นมาซะสึยะ"

"-_-!"

ฟุบ!

บ่นก็ไม่ได้ รู้หมดทุกอย่าง เฮ้อ..ผมจำใจรีบยันตัวลุกขึ้นมา แต่ยังไม่ทันจะได้เงยหน้าขึ้นมองคนที่สั่งให้ลุก ซีเลียก็..

ผัวะ!!!

โครม!!!

ตามที่ได้บอกเลยครับ(\=_\=+) ผมยังไม่ทันจะได้ทรงตัวดีๆ เท้าของซีเลียก็ปาดมาเสยเตะคางผมเต็มๆ โอ๊ยยยย!!! แล้วจะให้ลุกทำซากอะไรฟะ!!

"ความเร็วเป็นของปีศาจ มัวอืดอาดยืดยาดแบบนี้จะเอาตัวรอดในดงศัตรูได้ยังไง?"

' มันเจ็บนะยัยป้านี่!! ' <<<สิ่งที่อยู่ในใจสึยะ

ฟุบ!!!

สึยะถึงกับทรุดฮวบลงไปนั่งกองกับพื้น เขาไม่ได้ฟังแม้กระทั้งคำของซีเลียเลย หัวสมองของเด็กหนุ่มกำลังสับสนขั้นหนัก แต่ยังดีที่ซีเลียไม่คิดอะไรมาก..(ลองให้คิดสิ-_-)

"ฉันจะให้เวลาพักผ่อนนะเจ้าหนู^^"

ซีเลียยกยิ้มบางๆก่อนจะเดินหายออกไป โดยทิ้งให้สึยะนอนหมดสภาพอยู่ตรงนััน สึยะเองก็ยังคงนอนหอบหายใจด้วยความเหนื่อย เปลือกตาของเขาก็จะปิดลงไปทุกทีเพราะความล้านี่..

"เฮ้อออ.."

ผมชักจะคิดถึงบริษัทแล้วสิ(\=_\=;) ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป มีหวังผมคงชักตายตั้งแต่ร่างนี้ยังเด็กแน่ ส่วนแม่นั่นก็ไม่รู้เลยหรือไง? ว่าเด็กน่ะบอบบางขนาดไหน!!

ถึงจะเป็นเด็กผู้ชายก็เถอะ!!! คิดแล้วหงุดหงิดชะมัด!! (ได้นิสัยการบ่นมาจากสึนะ)

"เฮ้ย..นายมานอนหาอะไรอยู่ตรงนี้?"

กึก!..

ผมชะงักไปทันที พอมีเสียงของเด็กชาย น่าจะเป็นชายแหละนะ แต่ทำไมถึมาอยู่ใจกลางป่าเขาได้ล่ะ?

ผมสลัดความคิดออกไปก่อน และค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองเด็กหนุ่มที่ผมเห็น เจ้าตัวสวมชุดสูทสีดำดูดีมีสง่าราศี แถมยังมองผมด้วยสายตาแข็งกร้าวอีก เอ่อ..สายตาผมไม่นับได้ไหม?

"อ่า..ฉันแค่มาฝึกน่ะ แต่ฉันควรถามนายมากกว่านายมาทำอะไรตรงนี้?..นาย.."

"ออสติน"

ผมนิ่งไปชั่วขณะเมื่อออสติน เด็กหนุ่มตรงหน้านี่ยื่นมือมา ผมก็ไม่รอช้าที่จะจับมือ ออสตินเองก็รีบดึงมือผมให้ลุกขึ้นยืนมาได้ แถมยังมีสีหน้าที่นิ่งและดูเข้มขรึม เป็นเด็กที่น่าจะใจร้อนนะ ท่าทีลักษณะแบบนี้..ผมคิดว่างั้น

"ฉันเป็นคนของวองโกเล่"

แค่ประโยคนั้นผมก็ถึงบางอ้อ ไม่แปลกแล้วล่ะที่จะมาที่นี่ได้นะ แต่ว่า..

"นายน่ะ เป็นถึงผู้ที่มีสายเลือดของวองโกเล่ แต่ทำไมถึงยอมให้คนอื่นพูดจาแบบนั้น..ทั้งที่นายไม่ใช่"

"นายหมายความว่ายังไง.."

"ซาวาดะ สึยะเอกะ.."

"???"

ผมขมวดคิ้วนิดหน่อย ที่ออสตินดูเป็นคนที่ดักทางเก่งพอสมควร สายตาที่มองผมมันไม่เหมือนสายตาของเด็ก อายุ 5 ขวบ..

ทุกอย่างมันดูจริงจังเกินวัย แล้วออสตินก็ต้องการคำตอบไม่ใช่คำถาม ซึ่งผมก็..เข้าใจดี แต่จะให้ผมตอบยังไง? ในเมื่อผมยังทำอะไรไม่ได้?

"เรื่องมันค่อนข้างจะซับซ้อนน่ะ..แต่นายก็ไม่ควรมาอยู่ที่นี่กับฉันนะ"

"เพราะอะไรล่ะ?"

ออสตินยกยิ้มขึ้นมา พลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แลดูจะไม่สนใจหรือไม่กลัวผมเลย ผมก็แอบไปไม่เป็นและไม่คิดว่าออสตินจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร?

ทั้งที่คนอื่นๆ ก็ไม่อยากจะยุ่งกับผมเลย และรู้ด้วยว่าเพราะอะไรถึงไม่อยากมายุ่งกับผม..

"นายก็รู้อยู่แก่ใจออสติน..เฮ้อ"

ออสตินยังคงยิ้มร่าตามสไตล์ แล้วยังมองสึยะที่นั่งฟุบไปบนพื้นหญ้าอย่างเหนื่อยๆ แววตาที่ดูนิ่งงันและเย็นชากลับกลายเป็นแววตาที่แสดงอารมณ์เหมือนคนมีความรู้สึก..

หน้ากากของสึยะถูกถอดออกอย่างไม่รู้ตัว..สึยะเองก็ลืมตัวไปเลยว่า..ตัวเองจะต้องเคร่งขรึมไว้ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถึงกล้าที่จะแสดงอารมณ์และทุกการแสดงออกไปต่อหน้าออสติน..

"นี่ ฉันมานี่ก็ใช่ว่าจะมาเดินเล่นเฉยๆนะ"

"???"

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนฉายแววสงสัยในคำพูดของออสติน สึยะเริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีแล้วด้วย ซึ่งมันก็เป็นไปตามคาด ออสตินถอดเสื้อสูทออก

เป็นแค่เด็กวัย 5 ขวบ แต่ทำตัวเหมือนผู้ใหญ่ที่แท้จริง สำหรับสึยะแล้วก็รู้สึกเหมือนกำลังคุยเล่นกับคนวัยเดียวกัน

"ฉันอยากจะลองปะฝีมือกับนาย.."

"ห..ห๋าาา!!!!"

"ก็ตามนั้น"

ออสตินยักไหล่อย่างไม่ซีเรียส ต่างจากสึยะที่นั่งอ้าปากพะงาบๆ ในใจก็ไม่อยากจะออกแรงทำให้ออสตินผู้จะต้องเป็นคู่ต่อสู้บาดเจ็บ..

"ว่าไง?"

"อ่า..ถ้านายอยากจะลอง ฉันก็จะสนองให้"

ฟึบ!..

ผมรียลุกขึ้นยืนและรับไม้ที่ออสตินหอบสะพายมาด้วย มันก็แค่ด้ามไม้ธรรมดาๆ ทำให้ผมนึกถึงตอนที่ยังอยู่โลกเดิมเลย ที่ยังมีการละเล่นฟันดาบ เป็นดาบที่ทำจากกระดาษลัง ผมเล่นกับเพื่อนๆ มันสนุกมากตามประสาเด็ก

สุดท้าย..ก้านมะยมก็ประทานลงมาฟาดฟันกับผม ฮ่ะๆ ตอนเด็กๆ ผมนี่ก็ตัวแสบนะ แต่..ปัจจุบันนี้ผมก็รู้อะไรๆ หลายๆอย่างน่ะ..

ฟุบ!!

"!!!!!"

ผมเบิกตาโพลงและรีบหลบไม้ด้ามยาวที่ถูกฟาดลงมาอย่างไว ออสตินคลี่ยิ้มร้ายที่เห็นผมหลบได้ทัน ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงหลบได้ไวแบบนี้ เหมือนร่างกายกำลังถูกควบคุมอยู่เลย!

ตึก!!!

"!!!"

"ไม่เลวนี่ แสดงว่านายก็มีลางสังหรณ์สุดยอดใช่ไหม!?"

ปึก!!

"ไม่มี!!"

ผมตอบกลับไปและรับการฟาดฟันของออสติน หมอนี่อายุแค่ 5 ขวบ กลับมีแรงเยอะ และยังเคลื่อนไหวได้ว่องไวมาก ผมเองยังเกือบจะยอม ถ้าไม่ใช่ว่าผมก็มีประสบการณ์อยู่บ้าง

"เร็วอีกสิ สึยะ! นายเร็วได้แค่นี้รึไง?!"

ปัก!!

"โอ๊ย!! ไม่ยอมหรอกน่า!!!"

เด็กหนุ่มสองคนที่กำลังฟาดฟันกันโดยใช้ไม้ด้ามยาวเป็นอาวุธ จับแกว่งไปมาอย่างสนุกสนาน แต่ก็ยังคงอยู่ในคำว่าปะทะฝีมือและความไว ซีเลียที่นั่งอยู่บนต้นไม้ใหญ่ก็คลี่ยิ้มหวาน

เมื่อเห็นลูกศิษย์ของตัวเองกำลังสนุกสนานและมีแววตาที่มุ่งมั่น ช่างเป็นภาพที่หายาก..

"สองมาตรฐานชัดๆ เจ้าเด็กนี่"

ซีเลียว่าพลางงับองุ่นเข้าปากไปด้วย และยังคอยมองดูสึยะ รวมถึงออสตินที่กำลังฝึก(เล่น)กันอยู่ข้างล่าง ทั้งสองดูเข้ากันได้ภายในเวลาอันสั้นคงเป็นเพราะรุ่นราวคราวเดียวกัน อาจจะเข้าใจกันด้วย และนั้นก็คงเป็นความโชคดีอย่างนึง..ของสึยะ..

.

.

.

.

.

[ วันที่ 3 ]

คาบเรียนคณิตศาสตร์

"ข้อนี้ลองทำซิ นายจะต้องแก้โจทย์ให้ได้ภายใน 1 นาที"

"ห้ะ!!! ใครมันจ--!!"

โป๊ก!!

สึยะพยายามจะเถียงสุดท้ายก็ต้องโดนซีเลียเขกกะโหลกไปหนึ่งที ถึงนี่จะเป็นวันที่ 3 แต่การเรียนของเขาก็เป็นแบบนี้ทุกที แม้ว่าเขาจะเป็นเด็กดี แต่ถ้าผิดพลาดไปอย่างนึง ก็จะถูกประทานกำปั้นลงหัวแบบนี้เสมอ

"ค..ครับ..¶×¶"

ผมทำอะไรได้ล่ะ?! ก็จะต้องจำใจและฝืนใจทำทุกอย่างตามที่ซีเลียต้องการ เฮ้อออ..ผมตายแน่ๆ

.

.

.

.

[ วันที่ 7 ]

คาบฝึกปฎิบัติ

"ถ้านายหยุดวิ่งแม้แต่วิเดียว! ฉันจะเชือดคอให้!! วิ่งไปเดี๋ยวนี้!!"

"อ๊ากกก!!"

ตึกๆๆ!!!

"เร็วเข้า!! อีก5 รอบ! ให้เร็ว!!"

"แฮ่กๆ!"

สึยะแทบเข่าทรุด แต่เมื่อได้ยินคำขู่ และเสียงตะคอกของซีเลียก็เหมือนเป็นเชื้อเพลิงช่วยให้เขาต้องฝืนตัวเองต่อแต่..

หมับ!!

"ติน?"

"ก็เออสิ ไปฉันวิ่งด้วย!!"

สึยะงงเป็นไก่ตาแตกแต่สุดท้ายคาบนี้ออสตินก็เข้ามามีส่วนช่วยด้วย นั่นก็เป็นการฝึกฝน ที่ฝึกไปด้วยกัน..

"นายจะต้องอยู่ในงานเลี้ยงนี่? ออกมาทำไมเหรอ?"

"อย่าถามมากได้ไหม\=\="

สึยะก็ยังคงงุนงงแต่เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นฝูงชนผู้หญิงวัยประมาณ 5-12 ปี วิ่งมาเป็นฝูงซอมบี้เหมือนกระหายหิวกันหนักมากก็รู้ได้เลยว่าทำไมออสตินถึงโผล่มาที่นี่

"โว้ยยยย!!!!"

"ฮ่าๆ! ถึงว่าล่ะ555"

"หยุดเลยนะเฟ้ย! สึยะนายมันไม่เข้าใจว่าฉันลำบากแค่ไหน!!"

"แล้วใครใช้ให้นายเบ้าหน้าดีแต่เด็กล่ะติน555+"

"บัดซบ!!"

สึยะหัวเราะไม่หยุดและพยายามวิ่งไปข้างหน้สต่อ เพื่อที่จะไม่ให้เป็นที่สังเกตเพราะ ไม่มีใครเห็นใบหน้าของเขา นอกจากออสติน ซีเลียและพวกรุ่นที่9..

.

.

.

.

การฝึกฝนของสึยะยังคงไร้เป้าหมาย แต่เขายังคงเป็นเป้าหมายของซีเลีย..

เด็กหนุ่มคนนี้ ที่ต้องได้การฝึกฝนที่ซีเลียต้องมอบให้อย่างเลือกไม่ได้ เขาก็จำเป็นจะต้องอดทนใช้ชีวิตวนลูปอยู่แบบนี้ทุกวัน..ทุกวัน..จนกว่าเขาจะแข็งแกร่ง

แล้วระหว่างการฝึก..สึยะก็ยังได้สหายคนใหม่อย่าง ออสติน ที่คอยอยู่ดูแลกันมาตลอดในฐานะเพื่อน แถมยังสนิทสนมกันเป็นพิเศษ..

จนคนในแฟมิลี่ก็ต่างเกรงกลัว ที่ออสตินกลายมาเป็นคนของปีศาจ แม้แต่รุ่นที่9 ก็ยังคงระวังไว้เสมอ..ถึงแม้ว่าตนจะสนับสนุนให้ซีเลียฝึกฝนสึยะที่ถูกตีตราว่า เป็นปีศาจและบาปแห่งวองโกเล่ให้...

แต่มันอาจจะดูขัดกับสิ่งที่เขากำลังกระทำ ถึงอย่างไร..รุ่นที่9 ก็ยังอยากจะช่วยเหลือหลานของตัวเอง อย่างน้อยก็ยังเห็นสึยะเป็นแค่เด็กธรรมดาอยู่ในใจลึกๆ..

...แม้ว่าสึยะจะไม่รับรู้ถึงความในใจและความหวังดีนี้เลยก็ตาม...

__________________________________________

# ไรท์ต้องขออภัยด้วยนะคะหากมีจุดไหนผิดพลาด!

# ตอนอาจจะสั้นไปหน่อยน้าาา(≧▽≦)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***