Chapter 3: เข้าสู่วงการ

ผมทำตัวไม่ถูกเลย ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก เหมือนพวกเขากำหนดทุกอย่างไว้นานแล้ว แต่ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวผมเองที่อยู่ในนามของ สึยะเอกะ ทำอะไรได้บ้าง?

จนกระทั่งตอนนี้..แม้แต่บ้านผมยังไม่ได้ทำความรู้จักให้ดีเลย เพราะผมจะต้องออกเดินทางหลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ ผมโครตจะเกลียดแบบนี้ แต่ผมทำอะไรได้บ้างล่ะนอกจากจะต้องทำตัวใหม่ และจะต้องพยายามให้มากกว่านี้ เพื่อให้ตัวเองเป็นอิสระเร็วที่สุด..

"สึยะ เธอโกรธฉันเหรอ?"

"...."

ผมชะงักไปเล็กน้อย เมื่อรุ่นที่9 เอ่ยถามผม สีหน้าของผมมันคงจะแสดงออกมาชัดเจนขนาดนั้นเลยสินะ..อ่าา ถามว่าโกรธไหมครับ..ใช่ ผมโกรธมาก(-_-

"เฮ้อ.."

รุ่นที่9 ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เมื่อเด็กชายไม่ตอบคำถามตน และไม่แม้แต่จะมองกันสักนิด ราวกับว่าตอนนี้สึยะเหนื่อยมามากพอแล้ว..ในความคิดของเด็กคนนี้คงเป็นแบบนั้น

สึยะ คือผู้ที่มีสายเลือดของวองโกเล่ แต่ไม่ใช่สายเลือดที่บริสุทธิ์..ดันเป็นสายเลือดที่สกปรก และต้องรองรับบาปทุกอย่างของวองโกเล่ แล้วรุ่นที่9 รู้ได้อย่างไร? วองโกเล่ทุกคนนั้นมีลางสังหรณ์อยู่ในตัว..

พวกเขารู้ว่าใครอันตรายหรือไม่อันตราย ในสายตาของรุ่นที่ 9 เองก็รู้สึกสงสารสึยะเพราะท่านก็ไม่ได้ต้องการจะดับอนาคตของเด็กคนนี้..

แต่ถ้าสึนะไม่ได้มาอยู่ภายใต้การควบคุมของวองโกเล่ ภายภาคหน้าเขาอาจจะกลายเป็นภัยต่อแฟมิลี่ได้ในภายหลัง นั่นคือสิ่งที่ผู้คนในวองโกเล่ต่างรู้สึกหวาดกลัว

แถมข่าว..เรื่องที่สึยะจะไปอยู่ที่วองโกเล่ก็เริ่มแพร่กระจายออกไป ทำให้สังคมมาเฟียและคนในวงการ ต่างก็เตรียมตั้งฉายาเด็กหนุ่มไว้ล่วงหน้ากันบ้างแล้ว นั่นมันก็คงไม่ดีแน่นอน..

"ผมต้องทำอะไรบ้าง.."

แทนที่สึยะจะตอบคำถามของรุ่นที่9 สึยะดันถามกลับมาในอีกคำถามด้วยน้ำเสียงที่เฉยชา ดูเหมือนคนไร้ชีวิตชีวา แต่ดูเหมือนว่าสึยะ ไม่ได้จะโฟกัสการกระทำของตัวเอง นอกจากคำถามที่ต้องการคำตอบ..

"พอไปถึง..เธอก็จะรู้เอง"

ผมนั่งนิ่งไป แต่ก็ตามสเต็ป ผมเลือกที่จะหันไปมองดูวิว แล้วนี่ก็เป็นตัวเลือกที่ดี ท้องนภาที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยสีส้มของยามเย็นที่แสนงดงาม ช่วยทำให้จิตใจผมสงบ..

มันคงจะดีไม่น้อยถ้าผมไม่ถูกตีตราแบบนี้ ในใจของผมมันก็รู้สึกดีและไม่ดี จนเกิดอาการสับสนไปหมดในเวลาเดียวกัน ซ้ำร้ายในเวลานี้ที่ผมจะต้องรู้สึก ผมก็มักจะชอบนอนมองท้องฟ้าเพื่อผ่อนคลายอารมณ์และอยู่กับตัวเองให้มากที่สุด

"......."

แต่ว่า..ผมก็ทำได้แต่นั่งมองผืนนภายามเย็นที่ผมรักที่สุดเพียงไม่นาน..ผมก็จะต้องละสายตาจากท้องฟ้าแสนสวยนี่ เหอะ..

ช่างน่าเสียดายนะ..เพราะมันเริ่มจะถูกสีดำกลืนกินเสียแล้ว

"....."

รุ่นที่9 ที่นั่งอยู่ข้างๆ สึยะทำได้แค่หลับตาลงไป แม้แต่ตัวท่านเองยังไม่รู้เลยว่า สึยะมีแสงสว่างอยู่ในจิตใจบ้างไหม..

เพราะตอนนี้..แสงในจิตใจของสึยะดูท่าจะดับลงไปแล้ว..ต่างจากสึนะที่เป็นความหวังที่รุ่นที่9 คาดหวังไว้ว่า สึนะจะสามารถโอบอุ้มวองโกเล่ไปสู่เส้นทางแห่งความรุ่งโรจน์ได้..

แต่อนาคตก็มักไม่แน่นอนหากสึยะสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้..

.

.

.

ณ ประเทศอิตาลี

เกาะซิซิลี

ผมตื่นขึ้นมาก็รู้ตัวว่าถึงอิตาลีแล้วพอดี พูดได้เลยว่าผมไม่มีอารมณ์มานั่งซึมซับบรรยากาศ เพราะเมื่อผมออกจากสนามบินแล้ว ผมก็ถูกดึงกึ่งลากให้เดินไปขึ้นรถ เพื่อที่จะได้เดินทางต่ออีก

แล้วจนถึงตอนนี้ ผมได้มายืนในศูนย์บัญชาการใหญ่ของวองโกเล่ หรือก็คือ ฐานทัพใหญ่ วองโกเล่ แฟมิลี่ มันใหญ่มาก..แต่ผมก็ไม่รู้สึกดีใจหรือตื่นเต้นกับมันเลยสักนิด..

"เด็กคนนี้งั้นเหรอ?"

"....."

มิหนำซ้ำ พอผมมาถึง..ผมก็ต้องอยู่ในโหมดเงียบแบบสนิท เพราะตอนนี้ผมก็ถูกจับแต่งตัวให้อยู่ใส่ชุดสูทของเด็กแล้ว สภาพผมคงจะตลกมากเลยมั้ง แต่เสียงผู้หญิงเมื่อครู่นี่มันช่างขัดหูผมเหลือเกิน..

"ใช่ หลานของฉันเอง..ยังไงก็ฝากเธอด้วยนะ ซีเลีย"

ผมเงยขึ้นไปมองหญิงสาววัย 15-16 ปี (จริงๆ 20+ ปี) เธอมีเรือนผมสีขาวไข่มุกเป็นลอนยาวถึงบั้นท้าย ดวงตาเรียวดูคมมีเสน่ห์ นัยน์ตาของเธอเป็นสีน้ำเงินคราม ใบหน้าสวยสมกับเป็นคนยุโรป

และแน่นอนว่า...เธอเป็นคนอิตาลีชัวร์ แต่เดี๋ยวนะ..ซีเลีย มีอะไรเกี่ยวข้องกับผมล่ะ? ทำไมรุ่นที่9 ถึงจะต้องฝากผมไว้กับเธอ?

"คงจะไม่เข้าใจภาษาอิตาลีสินะ"

"......."

อะไรฟะครับ(-_-;)..ผมคิดในใจ นั่นก็เป็นเวลาเดียวกันที่ซีเลียย่อตัวลงมานั่งยองๆและท้าวคางมองผมที่อยู่ในระนาบเดียวกับเธอ เอ่อ..

ม..มันช่างเจ็บใจนัก!! อ๊ากกก! เหมือนผมถูกจิกอ้อมๆว่าเตี้ย!! แต่เธอคนนี้หน้าเด็กมาก ผมคิดครั้งแรกนะว่าเธอน่าจะอายุ 15 ปี เพราะตัวก็เล็กด้วย

ครับ..และผมก็คงคิดผิดมหันต์เพราะการที่เธอเข้ามาในที่แห่งนี้ได้ เธอจะต้องไม่ธรรมดา แถมยังสวมเครื่องแบบครบเซ็ตนี่อีก ก็คงไม่เด็กแล้วด้วย..

"ไง หนุ่มน้อยชื่ออะไรล่ะ?"

ผมยังคงจ้อวมองซีเลียอยู่ และสิ่งที่น่าดีใจก็เป็นตอนที่เธอพูดภาษาญี่ปุ่นนี่แหละครับ ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงฟังออก ดูเหมือนพระเจ้ายังปราณีผม หรือไม่ก็คงแอบตั้งโปรแกรมไว้ก่อนหน้าล่ะมั้ง ช่างมันเถอะ!!(\=_\=;)

"ซาวาดะ สึยะเอกะครับ.."

"อืมมม~ ร่างกายก็ดูดีนี่ ปีศาจน้อย^^"

ผมนี่ถึงกับร้องห้ะในใจ ปีศาจน้อย? นี่เธอไปได้ยินอะไรผิดๆมาหรือเปล่า? ผมเป็นมนุษย์นะ มีชื่อมีนามสกุลเหมือนชาวบ้านเขา ผมไม่ใช่ปีศาจแดนนรกอะไรนั่นสักหน่อย จะบ้าตาย!!

"หึ บ่นเก่งดีนี่น่า เอาเป็นว่าต่อจากนี้ฉันคือ ครูพิเศษของนาย.."

"\=__\=" <<<สึยะ

ผมกลับลำทันไหม? ผู้หญิงที่ดูปากร้ายคนนี้เนี่ยนะ!!? ครูพิเศษของผมอะ! ไม่จริง!!!

"นี่ๆ อย่าดูถูกฝีมือของฉันเชียวนะเจ้าปีศาจตัวน้อย ระวังเดี๋ยวจะจบไม่สวยเอา^^"

"อึก..."

ผมสะอึกไปเลย แต่ก็จริงผมไม่ควรจะดูถูกฝีมือเธอ เพราะเพียงแค่เธอดูบอบบาง มันช่างไร้มารยาทจริงๆ แต่ว่า..ไอ้ปีศาจน้อยนี่น่ะ มันขัดหูขัดตาผมมาก!!! เปลี่ยนได้ไหมครับคุณผู้หญิง!!!

"555555+"

ก็นั่นแหละครับ เธอระเบิดหัวเราะซะดังลั่นเลย คงจะอ่านใจผมได้แน่ๆ เหมือนกับเขาคนนั้นไง..ว่าที่ครูพิเศษของสึนะ

"นี่เจ้าหนูความคิดนายน่ะ มันน่าขำมากเลยนะรู้ไหม555+"

"งั้นก็อย่ามาอ่านสิครับ(-_-+)"

"อ่าา ช่วยไม่ได้น่ะนะ ต่อจากนี้..ฉันจะฝึกฝนนาย จนกว่านายจะกลายเป็นมาเฟียที่สมบูรณ์แบบที่สุด"

"ผมปฎิเสธได้ไหม?"

ซีเลียยกยิ้มขึ้นมาอย่างร่าเริง และยังมองผมด้วยแววตาที่แฝงไปด้วยความอันตราย โอเค..ผมก็ไม่น่าถามหรอก-_-

"นายจะต้องเป็นมาเฟียที่สมบูรณ์แบบนะเจ้าหนู..และนายก็ไม่มีสิทธิที่จะเลือกด้วย--"

"ไม่มีสิทธิ..มันก็แค่ในตอนนี้แหละครับ.."

สึยะหลับตาลงพลันเอ่ยขึ้นขัดซีเลีย ก่อนจะหันหลังก้าวเดินออกไปจากห้องรับแขก ดูแล้วสึยะคงจะมีความคิดที่อยาดต่อต้านแน่นอนในอนาคต ถึงอย่างนั้น..ซีเลียที่ได้แต่มองดูสึยะด้วยสายตาเรียบเฉย...

"ท่าจะคุมยากแล้วสินะเนี่ย.."

ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มหวานพลางพึมพำด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา แววตาก็เปลี่ยนไป จากที่นิ่งเฉยก็ค่อยๆกลายเป็นแววตาที่แฝงไปด้วยความเอ็นดู

เมื่อเธอนึกถึงการกระทำของสึยะเมื่อครู่นี้ ที่ไม่แม้แต่จะเกรงกลัวเธอเลย ตอนแรกซีเลียคิดด้วยซ้ำว่ามันคงจะน่าเบื่อมากแน่ ที่รุ่นที่9 ติดต่อเธอที่เป็นถึงนักฆ่าที่อำมหิตและฝีมือดีให้มาดูแลเด็กอายุเพียง 5-6 ขวบ

ซีเลียไม่พอใจมากที่เธอจะต้องมารับหน้าที่เลี้ยงดูเด็กด้วย มันคงจะวุ่นวายมากๆแน่ในความคิดของเธอ แต่ทุกอย่างมันกลับผิดทั้งหมด เพราะเด็กที่เธอต้องดูแลเป็นถึง ปีศาจแห่งวองโกเล่..

"ฉันจะปั้นนายขึ้นมาเอง ซาวาดะ สึยะเอกะ"

.

.

.

.

.

.

.

หลังจากที่ผมเดินออกมาจากห้องรับแขกบ้านั่นมา ผมก็เดินเล่นไปทั่วแบบไร้จุดหมายในปราสาทแห่งนี้ที่..

.....ใหญ่มาก.....

ถ้าผมไม่ถามทางจากพวกคนในวองโกเล่ ผมคงจะหลงไปพักใหญ่ หึๆ ก็เอาสิ!! เด็กวัย 5 ขวบ จะต้องมาเดินทัวร์ในปราสาทหลังใหญ่โตเพียงคนเดียว ไม่มีทั้งพ่อทั้งแม่มาคอยดูแล แถมยังไม่มีเพื่อน มีแค่ตัวคนเดียว

ผมก็ชินแล้วล่ะ..แต่ว่า ผมจะทนอยู่แบบนี้ ได้อีกนานแค่ไหนนั่นแหละประเด็น ทั้งชีวิตของผม ทั้งโลกก่อนหน้า ผมไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวกับพวกมาเฟีย และยังไม่รู้ชัดเจนด้วยว่าพวกเขาทำอะไรบ้าง

คิดไปคิดมามันก็พาให้ปวดหัว จนผมไม่รู้ว่าตัวเองจะสงสัยหาพระแสงอะไร? ในเมื่อตอนนี้ผมก็เป็นมาเฟียฝึกหัด และยังเป็นหลานรุ่นที่9 อีก..

แซ่ด แซ่ด แซ่ด..

กึก!..

แต่แล้วผมก็ต้องหยุดเดินทันที เมื่อได้ยินเสียงคนพูดคุยกันดังมาแต่ไกล ผมจึงหันไปมองทางด้านข้างก็พบว่ามีผู้คนจำนวนมาก ทั้งชายหญิงสวมชุดราตรี ชุดสูท หรูหราดูดียืนพูดคุยกันตามแบบฉบับชนชั้นสูง

ผมก็ขมวดคิ้วเลยสิ..นี่มันงานอะไรเนี่ย? ซึ่งแน่นอนผมก็ถามตัวเองไปงั้น สุดท้ายก็ไม่รู้หรอก แต่แล้ว..สายตาของผมที่กำลังจ้องมองไปยับกลุ่มคนชั้นสูงอยู่ดีๆ ก็บังเอิญไปสบตาเข้ากับเด็กวัยเดียวกัน มั้งนะ..แต่ตัวสูงกว่าผมนิดหน่อย..

"...../....."

หึๆ ก็นิ่งไปเลยสิครับ(\=_\=;) เด็กหนุ่มที่ผมกำลังสบตาผมอยู่นั้น ก็มีท่าทีไม่ต่างจากผมนัก เราต่างมองตากันนิ่งๆ ท่าทีก็เงียบๆ จนมันน่าขนลุก..

จะว่าไป ในกลุ่มผู้คนพวกนี้ ก็หน้าตาดีไม่น้อย รวมถึงเด็กชายที่ผมกำลังจ้องอยู่ ถ้าหากเด็กคนนี้ไปเกิดที่โลกของผม ผมรับรองได้เลยว่า หน้าที่การงาน การเงิน ทุกอย่างจะต้องเจริญรุ่งเรือง!!

เพราะเด็กหนุ่มคนนี้ มีใบหน้าที่ดูดีไม่น้อยและยังดูเข้มด้วย เหมือนจะเป็นพวกห้าวหาญและสุขุม เรือนผมนั้นก็เป็นสีดำ ติดก็แค่ตรงปลายผมที่เป็นสีแดงนิดๆ ดวงตาก็ออกคม แถมนัยน์ตายังเป็นสีแดงเพลิงอีก สวมชุดสูทที่พอดีตัวมีออร่าแต่เด็กเลยแหะ..คนๆนี้

ตึก..!

"ท่านสึยะ ได้เวลาเรียนแล้วครับ.."

ผมละสายตาจากเด็กชายคนนั้น และหันไปมองชายชุดดำที่น่าจะเป็นหนึ่งในสมาชิกของวองโกเล่..แต่เดี๋ยวนะ มาตามไปเรียน? ตามผมไปเรียนวันนี้? ทั้งที่ผมพึ่งจะคุยกับครูพิเศษเสร็จน่ะนะ!?

"วันนี้เลยเหรอ?"

"ครับ ท่านซีเลียอยากจะเริ่มการสอนในวันนี้ เนื่องจากไม่อยากเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์"

' ยัยนั่น! '

ผมได้แต่ยืนสงบสติอารมณ์ ถึงกในใจจะห่อเหี่ยวไปแล้ว แต่ก็ต้องเก็บทรงและยอมรับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้น ทั้งที่ผมพึ่งมาถึงไม่นานเอง จะให้ผมฝึกซะแล้ว..ใจจืดใจดำอำมหิตสุดๆ

"รีบไปเถอะครับ"

"อ่า.."

ถ้าจะให้พูดอีกแง่ ผมก็ชอบเรียนนะ แต่โลกเดิมผมก็จงใจโง่เองมาตลอด เกรดเกิดอะไรห่วยแตกซ้ำแล้วซ้ำอีก ผมไม่ค่อยจะตื่นเต้นอะไรหรอก ที่จะต้องปกปิดสิ่งที่ตัวเองเก่งและทำเป็นอยู่ แต่ตอนนี้ผมต้องเอามันออกมาใช้เพื่อเอาตัวเองให้รอดในวงการมืดบ้าๆนี่ เป็นไงเป็นกัน(-_-!)

ตึก..ตึก..กึก..

เสียงฝีเท้าของเด็กหนุ่มผู้มีเรือนผมสีดำ ได้เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงจุดที่สึยะยืนเมื่อครู่ ดวงตาสีแดงเพลิงยังคงไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ทำเพียงแค่จ้องมองไปยังร่างของเด็กหนุ่มผู้เป็นถึงหลานของรุ่นที่9 จนร่างนั้นเดินออกไปไกลจนลับสายตา

"ปีศาจแห่งวองโกเล่เหรอ.."

ออสติน เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สงสัยปะปนไปด้วยความสุขุม แววตาที่ราบเรียบก็ค่อยคลายๆลง แปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่แสดงออกว่ากำลังสนใจในตัวของสึยะเป็นพิเศษ

ประวัติของออสตินนี่เอง เขาก็คือเด็กที่ถูกรับมาเลี้ยงโดยวองโกเล่ ก็นับว่าเป็นหนึ่งในสมาชิกของวองโกเล่คนนึง ที่อยู่อาศัยในองค์กรตั้งแต่ยังเล็ก และยังได้รับการฝึกฝนมาตลอด จวบจนถึงปัจจุบันนี้เขาก็พอมีหน้ามีตาในแวดวงสังคมอยู่บ้าง..

จนกระทั่ง..สึยะปรากฏตัวขึ้นมา หัวข้อสนทนาในปวดเหล่าคนมีอำนาจก็ต่างสนใจในตัวสึยะ แม้กระทั่งออสตินเองก็ที่อยากจะเห็นใบหน้าของเด็กที่ถูกผู้ใหญ่ในวงการตั้งฉายาไว้ซะหน้ากลัว..

แต่มันอาจจะพลิกผันเมื่อฉายานี้ มันอาจจะเป็นแค่เพียงฉากบังหน้าเท่านั้น เพราะครั้งแรกที่ออสตินสบตากับสึยะ เขาก็ไม่ได้สัมผัสถึงแววตาที่อันตรายอะไร แต่กลับเป็นแววตาที่ดูกังวลและกล้ำกลืนเหมือนคนโดนบังคับมา และไม่มีคำว่าปีศาจในดวงตาคู่นั้นเลย..

"ติน! มัวทำอะไรอยู่น่ะ!"

"หายใจอยู่(-_-"

ออสตินแอบลอบถอนหายใจออกมา พลางขมวดคิ้วมุ่น เมื่อเขาได้ยินเสียงของเด็กสาวที่มีผมสั้นประบ่า เรือนผมสีเทา ดวงตาสีแดงทับทิม สวมชุดเดรสสีดำเทาลูกไม้ประดับสวยงดงาม เธอคือ เฮเลน่า เด็กสาวที่เป็นลูกของผู้ดีชนชั้นสูง และเธอก็มีแววชอบออสตินมากๆ ด้วย

"อีกแล้วนะ ใครใช้ให้นายออกมาจากวงสนทนากันเนี่ย! แล้วมัวแต่มองอะไรอยู่มานี่เลย!! แม่ฉันอยากจะคุยกับนายนะ>^<"

"(\=__\=+)" <<<หน้าไม่ปลื้ม

ออสตินแทบจะกลั้นใจตายเมื่อถูกลากไปโดยเฮเลน่า แต่ถึงอย่างนั้นในหัวก็ยังคงคิดแต่เรื่องขอวปีศาจแห่งวองโกเล่

แม้ว่าในใจอยากจะรู้ลึกถึงเบื้องหลังความจริงชัดๆ มากเท่าไหร่ แต่ก็ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าตนจะมีสิทธิเข้าไปใกล้คนที่เป็นถึงหลานวองโกเล่รุ่นที่9ได้หรือไม่..

______________________________________

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***