Chapter 2: ซาวาดะ สึยะเอกะ

' คุณดูสิลูกหลับปุ๋ยเลย~ '

ผมขมวดคิ้วมุ่นนิดหน่อย เมื่อได้ยินเสียงของผู้หญิงที่เรียก ลูก เดี๋ยว อ..อะไรลูกๆนะ ผมก็ต้องแปลกใจสิที่ผมได้ยินแบบนี้ ที่บ้านของผมก็ไม่มีผู้หญิงอยู่อาศัยสักคน แล้วแม่ของผมท่านก็เสียไปแล้วนะ สรุปแล้วคนที่เรียกนี่คือ ใครล่ะ?หรือผมหูฝาดไป..

' 5555+ เจ้าลูกชาย! '

"!!!!!"

โอเค..ส่วนเสียงนี่มันดูออกจะทุ้มๆ (หนักมาก) มันจะต้องเป็นเสียงของผู้ชายแน่นอน แถมเสียงนี่มันก็ดังก้องซะเต็มหูผมเลย(-_-;)

ฟึบ..!!

ผมรีบลืมตาขึ้นมาทันที เพราะผมตกใจกับเจ้าเสียงอันดังเข้มของชายปริศนานี้ แต่แล้วผมก็ต้องถึงกับช็อก พอลืมตาขึ้นมาได้เห็นสิ่งแปลกใหม่รอบด้านทั้งหมด ผมก็รู้สึกเหมือนโลกของผมมันหยุดหมุนไปชั่วขณะเลย แต่น่าเสียดายนะ ที่คำพูดพวกนั้น ที่ผมได้ยินมันไม่ได้หมายถึงผม..

"สึยะ ตื่นแล้วเหรอลูก เจ้าเด็กขี้เซาลูกหลับบ่อยนะช่วงนี้^^"

"!!!!!"

ผมสตั้นหยุดค้างไปเหมือนกับคนเจอผี แต่ข้างหน้าผมไม่ใช่ผีหรอก กลับเป็นผู้หญิงผมสีน้ำตาลเข้มยาวถึงกลางหลัง ดวงตากลมโตนัยน์ตาสีเดียวกับเรือนผม สวมชุดไปรเวทสบายๆ แต่ว่า..ที่ผมช็อกก็เพราะคนตรงหน้าผม คือ ซาวาดะ นานะ!!! อ๊ากกก! มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!?

"หืม? เป็นอะไรไปน่ะ ซือคุง?"

ห้ะ!? ห้ะ..เรียกใครครับ?? ใครคือ ซือคุง!!! อ๊ากกกก!! ผมจะหัวใจวายตายแล้วนะ! นี่ผมชอบมากเกินไปจนเก็บเอามาฝันถึงแบบจริงๆ ไม่สิ! สมจริงแบบนี้เลยเหรอ!! บรรยากาศ คำพูด ทุกอย่างที่ผมเห็นผมรับรู้ มันเหมือนกับว่าผมได้มาอยู่ที่นี่จริงๆเลย!!

แหมะ..

"0-0!?"

ผมชะงักไป เมื่อมีมือเรียวนุ่มๆ เอื่อมมาสัมผัสที่หน้าผากของผม ผมได้แต่มองนานะผู้เป็น แม่ ของซาวาดะ สึนะโยชิ เธอมีสีหน้าที่ดูเป็นห่วงผมมาก แต่ว่ายังไง? อะไรกัส? มันเกิดอะไรขึ้น!!!

"ก็ไม่มีไข้นี่น่า คุณคะ! ฉันควรพาสึยะไปหาหมอดีไหม?"

ขวับ!!

ผมหันไปมองตามนานะ ที่มองไปยังด้านข้างของผม ก็พบกับชายผมสีบรอนซ์ทอง ร่างสูงกำยำ ใส่เสื้อกล้าม กางเกงสีดำยาวถึงเข่า เป็นชุดไปรเวทที่โครตจะสบาย ผมยิ่งช็อกไปอีก เพราะเขาคือ ซาวาดะ อิเอมิสึ พ่อของสึนะ แต่ว่า..

"ไม่ต้องหรอก.."

ทำไมเขาถึง..มองผมด้วยสายตาที่ดูไม่อยากจะสนใจแบบนั้นล่ะ? นั่นแหละที่ผมสงสัยที่สุด ส่วนนานะเธอก็ไม่พูดอะไรได้แต่นั่งลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน..

ผมก้มหน้างุดแล้วมองมือตัวเองที่เล็กป้อม นี่ไม่ใช่ความฝันหรอกเหรอ..มันเหมือนจริงมากเสียจนจะคิดว่าเป็นความฝันได้ยาก ทั้งสัมผัสและความอบอุ่นของนานะ มันเหมือนจริงทุกอย่าง แล้วมันเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้กันแน่นะ..

แวบบ!!!

แต่แล้วก็เหมือนมีใครมาฉายไฟความทรงจำใส่ผม ผมถึงกับนิ่วหน้าด้วยความเจ็บอย่างชัดเจน ปวดหัว..ชะมัด!!!

"ซือคุง เป็นอะไรไปลูก!?"

ผมรีบส่ายหน้าไปให้นานะ ผมไม่คิดจะพูดอะไรต่อจากนี้ด้วย เพราะมันกำลังมีบางอย่างไหลเข้ามาในหัวของผม..มันเป็นความทรงจำที่ถูกสร้างขึ้นโดยใครบางคนที่ผมไม่รู้ว่าใคร? แต่ผมมั่นใจได้เลยว่า มันจะต้องเกิดขึ้นโดยความตั้งใจของใครสักคนเป็นแน่..

' อิเอมิสึ ลูกชายคนแรกของนาย..จะนำพาวองโกเล่ไปสู่หายนะ.. '

' หมายความว่ายังไงครับรุ่นที่ 9 '

' เลือดที่สกปรก..ตราบาปของวองโกเล่..ถูกจารึกไว้ในเด็กคนนี้ตั้งแต่เกิด.. '

' หมายความว่ายังไงแน่... '

' ถ้าเด็กคนนี้อายุ 5 ขวบเมื่อไหร่ นายมีหน้าที่ส่งมาให้ฉัน ไม่ต้องห่วงฉันจะจัดการต่อจากนี้เอง '

ผมไม่รู้ว่ามันเป็นความทรงจำบ้าอะไร แต่ว่ามันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ ตอนนี้ผมลองดูคร่าวๆแล้ว ผมก็น่าจะ 5 ขวบ เอ่อ..หมายถึงร่างนี้นะครับ

แต่ว่า ตราบาป เลือดสกปรก มันหมายความว่ายังไงกัน? จากที่ผมลองนั่งคิดดูอยู่นั้น ตอนนี้ผมมาอยู่ในโลกที่ผมปรารถนา แต่ดันกลายเป็น..คนในตระกูล ซาวาดะ งั้นก็หมายความว่า..ผมก็เกิดใหม่เป็นพี่หรือไม่ก็น้องชายของสึนะสินะ..แต่ดูท่าแล้วผมน่าจะเป็นพี่เพราะ..

"สึยะลูกดูแลน้องให้แม่ด้วยนะ^^"

ชัดเจนเลยครับ ผมพยักหน้าตอบกลับนานะไปอีกครั้ง แต่ผมก็ไม่พูดไม่จาอะไรนอกจากก้มหน้าลงไปมองสึนะ..ในวัยเด็กที่อายุ 3-4 ขวบ ที่กำลังหลับปุ๋ยในที่นอนนุ่มอย่างดี

แค่นั้น..ผมก็รู้สึกว่าร่างนี้หรือก็คือผม กลายเป็นเป็นส่วนเกิน เพราะในความทรงจำที่ไหลรินเข้ามา อิเอมิสึ ไม่เคยเห็นผมเป็นลูกชายเลยตั้งแต่รู้ว่าผมมีบางอย่างซ่อนไว้ในตัว..

และทุกครั้งที่เขาอยากจะแยกผมออกจากนานะ ก็มักจะนำพาความพินาศมาให้ นานะเกือบตายเพราะผมในบางที..นั่นอาจจะทำให้อิเอมิสึเกลียดผมหรือไม่ชอบผม..ผมก็ไม่อยากจะลงคะแนนความเชื่อเท่าไหร่ เพราะผมยังไม่รู้เบื้องหลังที่ชัดเจนกว่านี้

"เฮ้อออ แล้วกระจกอยู่ไหนนะ.."

ผมเลือกที่จะสลัดเรื่องนี้ออกไปจากหัวก่อน แล้วค่อยๆ มองสำรวจรอบบริเวณที่ผมยืนอยู่ สถานที่นี้คือส่วนของห้องรับแขก..ทุกอย่างเป็นแบบในอะนิเมะเป๊ะ และนี่ก็คือบ้านของสึนะ1000% ตรงแบบทุกอย่างจริงๆ

ตอนนี้ผมก็เลือกที่จะมองหากระจก สุดท้ายผมก็เจอเพียงแค่กระจกจากบานประตูเลื่อนเท่านั้น มันก็พอจะสะท้อนให้เห็นถึงตัวผมได้ พอเลยผมเดินเข้าไปใกล้ๆ นั่นก็จริง ผมได้เห็นภาพก็สะท้อนลางๆ แล้วที่มากกว่านั้นคือ..ผมเห็นเด็กชายวัย 5-6 ขวบ..

เด็กชายที่มีเรือนผมสีทองบรอนซ์อ่อน ฟูเป็นเอกลักษณ์ไม่ดูยุ่งเหยิง ผมข้างหน้าดูยาวกว่าสึนะด้วยนิดหน่อย แต่ว่า..ตาผมจะคมไปไหนนะ ไม่ใช่เด็กน่ารักแต่เหมือน..เด็กเย็นชาเสียมากกว่า..

เพราะดูจากดวงตาที่ดูคม..นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนๆ ใบหน้าก็ออกหล่อแต่เด็ก เดี๋ยว!!! นี่มันตรงข้ามกับผมในอีกโลกเลยนี่!!! เฮ้ยย!! เอาเบ้าหน้าเดิมผมคืนมา!!! อีกอย่างผมโครตจะเหมือนวองโกเล่พรีโม่เลย-_- ทั้งเบ้าหน้า แววตา หล่อเหลาราวกับถูกแปะปั้นมาอย่างดี

"ชิ.."

แต่ผมก็รู้สึกไม่พอใจ ผมคิดว่ามีอะไรแปลกไปอีกเยอะในตัวผม..ที่ได้ชื่อว่า ซาวาดะ สึยะเอกะ แถมผมยังรู้สึกได้อีกว่าทั้งความคิด การจดจำ การเรียนรู้ มันดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ทั้งที่ผมคิดว่าตัวเองเก่งมากแล้ว..พอมาโลกนี้เหมือนคนตรัสรู้ได้ยันโลกหน้า

ผมไม่อยากเป็นแบบนี้นะ อุตส่าห์จะแสร้งทำเป็นโง่ สุดท้ายก็แสร้งทำไม่ได้ คงจะต้องควักมันออกมาใช้ประโยชน์ให้มากที่สุด..และเรื่องร่างกายนี้มันก็แข็งแรงดี ไม่มีอะไรขาดตกไป ส่วนเรื่องแรงหรือพละกำลัง ร่างนี้ก็ยังขาด แต่ผมไม่เคยคิดใช้กำลังกับใครเลยนะ แล้วผมก็เคยได้ฉายาว่า ไอ้ไก่อ่อน ไม่ก็ ก้างปลา จริงๆ..

ผมเคยจิกหัวเพื่อนผู้ชายของน้องชายผม ทุ่มลงกับกำแพงของตึกอาคารก่อสร้างจนร้าว ข้อหาพาน้องผมเสพยา ตอนนั้น..ผมก็ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองมีแรงเยอะขนาดนี้ ดีที่ผมแก้ไขเรื่องบ้านั่นได้ทัน และโบ้ยความผิดไปให้พวกมัน ออกจะชั่วไปหน่อยแต่มันก็ชั่วกว่าผมน่ะนะ^^

"พี่สึยะ.."

ผมชะงักไปเล็กน้อย และค่อยๆหันไปมองตามต้นเสียงก็พบว่า..สึนะตื่นแล้ว แถมเจ้าตัวยังมานั่งขยี้ตาอย่างงัวเงียอีก ผมก็ไม่พูดอะไร เดินไปหาและหยิบแก้วที่มีนมอุ่นๆอยู่ ยื่นให้กับสึนะไป

"ข..ขอบคุณฮะ"

"......"

อิเอมิสึยืนมองสึยะที่กำลังมองดูสึนะดื่มนมอยู่ แววตานั้นแสนจะเรียบเฉย..ไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่ และนั่นยังเป็นแววตาที่เด็กอายุ 5-6 ขวบ แสดงออกมางั้นเหรอ?

ยิ่งเวลาผ่านไป สึนะก็เริ่มจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ในสายตาของอิเอมิสึ เพราะสึยะดูจะมีท่าทีที่เย็นชาไม่พูดไม่จา จนกระทั่งวันนี้พอลืมตาตื่นก็ดูเป็นคนละคนไปอีก ดูนิ่ง ดูเฉย ไม่เอะอะไม่โวยวาย ไม่ร้องเรียกความสนใจเหมือนแต่ก่อน..

ผมเหลือบไปมองอิเอมิสึ ก่อนที่ผมจะมาเป็นสึยะ..เขาสังเกตพฤติกรรมของสึยะอยู่ห่างๆ เสมอ แถมสึยะในความทรงจำของผม ก็แทบไม่รู้เรื่องเลย และแน่นอนว่าก็เป็นเด็กปกติที่ต้องการความรักความอบอุ่นจากครอบครัว เหมือนเด็กทั่วไป

แต่ที่อิเอมิสึ แสดงท่าทีแบบนี้ มันก็เป็นเพราะว่า..ในตัวของสึยะมีสายเลือดสกปรกที่สืบทอดมาให้สึยะคนเดียว และแน่นอนว่ามันไม่เป็นผลที่ดีแน่..อิเอมิสึก็จะระวังเป็นพิเศษ ระวังลูกตัวเองที่ไม่รู้เรื่องอะไร..

ก่อนที่ผมจะมาที่นี่ยังมีอีกเยอะในความทรงจำที่ไหลเข้ามา แต่ผมคงจะต้องใช้เวลาในการเรียบเรียงทุกอย่าง..

"สึยะ พรุ่งนี้เราจะไปอิตาลีกัน ลูกจะไม่งอแงใช่ไหม^^"

ผมเงยมองอิเอมิสึ ที่เดินเข้ามาหาทั้งผมรอยยิ้มที่ช่างฝืนทนนี่ ผมก็หบุดนิ่งไปครู่นึง การที่เขาพูดแบบนี้นั้นก็หมายความว่า..เขาจะส่งตัวผมไปอยู่ที่วองโกเล่ และไปอยู่กับคนที่บอกว่าผม..จะนำหายนะมาสู่วองโกเล่

...' วองโกเล่ รุ่นที่9 โนโน่ '...

"ผม.."

อิเอมิสึมองผมนิ่ง ถ้าผมไป..ผมก็จะต้องเป็นมาเฟียตั้งแต่เด็กน่ะสื แต่ว่าผม..ต้องการความสงบ แต่ในโลกนี้คงไม่มีอีกแล้วความสงบสุขที่ว่า เพราะถึงแม้ว่าผมจะปฎิเสธไป..พวกเขาก็ต้องพยายามจะพาผมไปอยู่ดี..ผมก็ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่จงรู้ไว้ว่า..ผมจะไม่ตายแน่นอน!

"ครับ.."

อิเอมิสึพอใจที่สึยะไม่ดื้อรั้น สึยะรักที่นี่มากไม่อยากจากไปไหน กว่าจะเกลี้ยกล่อมแต่ละทีร้องไห้แทบเป็นแทบตาย..แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะคิดได้บ้าง ในสายตาของอิเอมิสึ ก็มีเพียงแค่ครึ่งที่นับว่าสึยะยังเป็นลูกแท้ๆ..แต่ในอนาคตก็ยังคงเดาทางไม่ได้ว่า เจ้าลูกคนนี้ที่ถูกตีตราเป็นแบบนั้น..จะเป็นยังไงต่อ

.

.

.

.

.

.

ตกเย็นเสียงของนานะและอิเอมิสึที่เริ่มพูดคุยกันกับสึนะดูสนุกสนานมาก และน่าครึกครื้นพอสมควร มีเพียงเด็กหนุ่มคนเดียวที่นั่งอยู่อีกโซนของห้องที่ถูกกั้นไว้ ไม่เข้าร่วมวงสนทนา และกำลังจมกับความคิดของตัวเองอยู่..

"......."

ผมก็ยังคงนั่งถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา แต่แล้วยังไง? ถ้าผมเกิดมาแล้ว และมาเป็นพี่ชายของ ซาวาดะ สึนะโยชิ ผมก็จะต้อง..ปรับตัว ให้เข้ากับโลกนี้และสถานะของตัวเองให้ได้

ส่วนโลกที่ผมเคยอยู่ ตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง..ตัวผมที่นั่นจะอยู่ในสภาพไหน? จะมีใครเป็นห่วงผมไหม? แต่คำตอบของคำถามข้อนี้ ไม่น่าจะมีใครตอบผมได้

เพราะแค่ในโลกใบนั้น...ผมก็เป็นได้แค่ธาตุอากาศ เป็นได้แค่หัวข้อบทสนทนาแง่ลบและ ตัวตลก

"สึยะลูก ได้เวลาทานอาหารเย็นแล้วนะจ๊ะ^^!"

ผมค่อยๆหันไปมองนานะที่ยืนอยู่ข้างๆ ประตูห้อง ผมก็ยันตัวลุกขึ้นจากเบาะรองนั่งนี่ และเดินเข้าไปหาเธอ แต่รู้ไหม..

สิ่งที่ผมกำลังจะเตรียมใจและเตรียมความพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ มันดันเข้ามาหาผมอย่างกระทันหัน..

"อ้าว! สึยะมาพอดีเลย มาทักทายปู่ของลูกหน่อยสิ^^"

"!!!"

ผมเบิกตากว้างเมื่อเห็นรุ่นที่ 9 ชายชราที่กำลังส่งยิ้มมาให้ผม อิเอมิสึยังคงยิ้มระรื่นอยู่อย่างปกปิดไม่มิด ส่วนผมได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ..

เดี๋ยวนะ นี่มันอะไรกัน?..พอผมมาปุ๊บจะให้ผมไปเลยเหรอ? ผมยังไม่ได้ทำความรู้จักกับที่นี่เลยนะ ยังไม่ได้เห็นเธอเลยด้วยซ้ำ แล้วยังไม่ได้ทำตามที่ตัวเองหวังเลย แบบนี้มัน..

...' เร่งรัดกันชัดๆ!!! '...

"พรุ่งนี้..ไม่ใช่เหรอครับ"

"ฮ่ะๆ อิเอมิสึ นี่นายคงยังไม่ได้บอกสินะ^^"

"ครับ ผมยังไม่ได้บอก.."

ผมขมวดคิ้วและจับมือของนานะแน่น เธอยิ้มให้ผมและคิดว่าผมคงจะตื่นเต้นที่จะได้ไปอยู่อิตาลี นั่นคงเป็นสิ่งที่เธอเห็นและคิดแต่จริงๆ ผมกำลังตื่นตระหนกอยู่ต่างหาก!!! ผมไม่ได้อยากไปตอนนี้!!

"พรุ่งนี้..ลูกต้องถึงอิตาลีนะสึยะ"

ผมรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ถึงผมจะเคยฝันว่าอยากไปเที่ยวอิตาลีสักครั้ง แต่ก็ไม่ใช่อย่างนี้สิและในสถานะนี้ด้วย ผมไม่โอเคเลยสักนิด..

แล้วพอผมได้มาอยู่ที่นี่อะไรๆ มันก็ชวนพาให้สับสนวุ่นวายไปหมด ผมยังคงกลัวและตกใจไม่น้อย แต่ความรู้สึกพวกนี้ผมไม่เคยแสดงออกมาให้ใครได้เห็น เพราะมันเป็นความเคยชินของผมไปแล้ว..

"ครับ.."

ในเวลานี้..ผมทำได้แค่ตอบรับกลับไปเท่านั้น ผมก็ขอสัญญาพร้อมกับสาบานด้วยว่า ผมจะกลับมาที่นี่..นามิโมริ เพื่อจะเจอเธอให้ได้ ใครที่คิดขัดขวาง ผมจะไม่ปรานีทั้งสิ้น

เพราะการที่ผมมาที่นี่ได้..ผมคิดว่ามันคงจะเป็นความปราถนาของผม แต่ก็อยากจะแย้งไอ้คนที่พาผมมาที่นี่เหลือเกิน ว่าทำไม!? จะต้องพาให้ผมมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย!!!!

________________________________________

# **ไรท์ขออนุญาตพิมพ์ชื่อย่อของสึยะว่า ' ซือคุง ' นะคะ! ส่วนสึนะไรท์ก็จะพิมพ์ว่า ' สึคุง ' เหมือนเดิมค่ะ!

# บางทีก็สงสารสึยะนะคะ พึ่งมาโลกใหม่ได้ไม่กี่นาทีก็จะต้องถูกจับแยกกับครอบครัวที่ยังไม่ทันได้ทำความรู้จักเลย**¶~¶

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***