เช้าวันถัดมา

บทที่ 5 เช้าวันถัดมา

               เสี่ยวไป๋กับเหลาหม่าก็กินอาหารเย็นกันที่ห้องครัวส่วนห่าวอู่นั้นก็กินอาหารเย็นที่ห้องของตัวเองหลังจากนั้นสี่ยวไป๋ก็ได้เก็บจานและไปพักผ่อนในห้องของตัวเอง

               ในเช้าวันถัดมานั้นเสี่ยวไป๋หลังจากตื่นนอนก็ได้เดินไปห้องครัวเพื่อหาอาหารเช้ากินแต่ทว่าพบกับห่าวอู่ในห้องครัวเพราะว่าเมื่อคืนนายท่านได้เรียกเหลาหม่าไปพบถามเรื่องที่เสี่ยวไป๋นั้นสามารถทำอาหารได้

ห่าวอู่ถาม “เหลาหม่าแม่นางเสี่ยวไป๋ทำอาหารอร่อยหรือไม่”

เหลาหม่าก็ตอบกลับว่า “แม่นางเสี่ยวไป๋ถึงแม้ว่ารูปลักษณ์ของอาหารจะเรียบง่ายแต่รสชาติของมันนั้นแปลกใหม่มากเลยขอรับ”

ห่าวอู่จึงตอบกลับว่า “อ๋อ งั้นพรุ่งนี้เช้าข้าจะชิมอาหารที่นางทำ พรุ่งนี้เจ้าไม่ต้องมาส่งอาหารให้ข้าที่ห้องนะเดี๋ยวข้าเดินไปหาแม่นางเสี่ยวไป๋ที่ห้องครัวเอง”

เหลาหม่าจึงตอบกลับว่า “ขอรับนายท่าน”

หลังจากที่ห่าวอู่เจอแม่นางเสี่ยวไป๋นั้นก็ได้บอกกับนางว่า “เมื่อคืนข้าได้ยินว่าเจ้าทำอาหารอร่อยเช่นนั้นวันนี้ตอนเช้าข้าเลยมาลองชิมได้หรือไม่”

เสี่ยวไป๋ก็ตอบกลับว่า “ได้ค่ะ แต่ว่าท่านต้องรอสักครู่นะเดี๋ยวข้าไปทำมาให้ท่านกิน”

ห่าวอู่จึงตอบกลับว่า “อื้ม ”

ระหว่างที่เสี่ยวไป๋ทำอาหารนั้นในห้องเต็มไปด้วยความเงียบและกลิ่นของอาหารที่เสี่ยวไป๋ทำเท่านั้น

หลังจากที่เสี่ยวไป๋ทำอาหารเสร็จก็ได้ยกอาหารมาให้ห่าวอู่ทาน แล้วก็ถามห่าวอู่ว่า “อาหารอร่อยหรือไม่ ถูกปากท่านไหม”

ห่าวอู่ก็ตอบกลับว่า “พอกินได้นะ ”

เสี่ยวไป๋ก็ตอบกลับว่า “งั้นท่านกินไปก่อนนะ ข้าขอตัวไม่รบกวนท่านแล้ว”

ห่าวอู่ก็ถามกลับว่า “แม่นางไม่กินข้าวเช้ากับข้าหรอ”

เสี่ยวไป๋จึงตอบกลับว่า “ข้ายังไม่หิวนะ ท่านกินก่อนเลยถ้าข้าหิวเมื่อใดเดี๋ยวข้าทำใหม่และกินเลย”

เมื่อห่าวอู่ได้ยินดังนั้นจึงบังคับให้เสี่ยวไป๋นั่งกินเป็นเพื่อนตัวเองและห่าวอู่ก็กล่าวกับเสี่ยวไป๋ว่า “นี้มันก็สายมากแล้วท่านควรจะกินอาหารเช้านะ ”

เมื่อได้ยินดังนั้นเสี่ยวไป๋จึงนั่งกินข้าวเช้ากับห่าวอู่และหลังจากกินข้าวเช้าเสร็จนั้นห่าวอู่ก็บอกกลับเสี่ยวไป๋ว่า “เดี๋ยวข้าจะออกไปข้านอก ท่านอยู่ในจวนข้าดีๆนะ”

เสี่ยวไป๋จึงตอบกลับว่า “ค่ะ ข้าขออนุญาตท่านมีห้องเก็บหนังสือหรือไม่ค่ะพอดีข้าอยากหาหนังสือนะค่ะ”

ห่าวอู่จึงตอบกลับว่า “ข้ามี งั้นเดี๋ยวข้าพาท่านไป ”

หลังจากนั้นห่าวอู่ก็ได้พาเสี่ยวไป๋ไปห้องเก็บหนังสือ เมื่อเสี่ยวเห็นหนังสือนั้นคิดในใจว่าข้าต้องหาหนังสือโบราณเล่มนั้นให้เจอเพื่อที่ข้าจะได้กลับปัจจุบันได้และทั้งสองคนก็ได้แยกออกจากกัน

ทางด้านของเสี่ยวไป๋นั้นได้พยายามหาหนังสือโบราณแต่ทว่าหนังสือในห้องของห่าวอู่นั้นมีลักษณะคล้ายกับหนังสือที่ทำให้เสี่ยวไป๋เดินทางมานี้เกลือบทั้งหมด เสี่ยวไป๋จึงค่อยๆหยิบมาอ่านที่ละเล่มแต่อ่านเท่าไรก็ไม่เข้าใจเพราะว่าหนังสือแต่ละเล่มนั้นเป็นภาษาจีนโบราณทำให้เสี่ยวไป๋อ่านไม่รู้เรื่อง

หลังจากนั้นห่าวอู่ก็กลับมาและเดินมาที่ห้องห้องเก็บหนังสือดูว่าแม่นางเสี่ยวไป๋นั้นกลับห้องของตัวเองหรือยังแต่ทว่าเสี่ยวไป๋นั้นยังไม่ได้กลับไปในห้องของตัวเองแต่รอบตัวของแม่นางนั้นเต็มไปด้วยกองหนังสือ

ห่าวอู่จึงถามเสี่ยวไป๋ว่า “ท่านอ่านหนังสือหมดนี้แล้วหรอ”

เสี่ยวไป๋จึงตอบกลับว่า “ยังหรอก ข้าอ่านมันไม่ออกและก็ไม่เข้าใจด้วย”

ห่าวอู่จึงถามกลับว่า “แล้วทำไมท่าเอาหนังสือมากองไว้รอบตัวท่านละในเมื่อท่านอ่านไม่ออก”

เสี่ยวไป๋จึงตอบกลับว่า “ข้าดูจากรูปในหนังสือเห็นมันน่าสนใจดีก็เลยเอามากองไว้นะ”

หลังจากนั้นห่าวอู่ก็ถอนหายใจและได้ช่วยเสี่ยวไป๋นั้นเก็บหนังสือลงไปในชั้นหนังสือ

ห่าวอู่จึงกล่าวกลับแม่นางเสี่ยวไป๋ว่า “ในเมื่อท่าอ่านหนังสือไม่ออกพรุ่งนี้ข้าจะสอนตัวหนังสือให้ท่านอ่านออกเอง”

เสี่ยวไป๋จึงตอบกลับว่า “จริงหรอ ข้าขอบคุณท่านเป็นอย่างมาก”

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ได้เดินกลับในห้องของตัวเองและทำการพักผ่อน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***