เพลงบทที2

ซ่าๆ ฝนจากที่ตกเบาๆก็เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ตัวของชิเงรุก็ยังคงร้องเพลงต่อไปจนจบ ร่างกายเล็กเองก็ยังคงนั่งอยู่ที่ชิงช้าตัวเดิมเช่นกัน ก่อนที่สุดท้ายพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปร่างเล็กจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

"ชินมานั่งทำอะไรตรงนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกช่วงนี้หน้าฝนนะลูก" เสียงของ มิกิโอะ ฮารุโอ หรือเรียกอีกอย่างว่าพ่อของชิเงรุ ฮารุโอถามลูกตัวเองที่เอาแต่นั่งเหม่อมองออกไปนอกบ้านตลอดหลายวันที่ผ่านมานี่อย่างเป็นห่วง

'หรือว่าจะอยากออกไปเล่นกับเพื่อนแต่เพราะฝนตกเลยออกไปไม่ได้กันนะ' ฮารุโอคิดอย่างอดไม่ได้เพราะช่วงนี้คือช่วงหน้าฝนทำให้ฝนตกลงมาตลอดในช่วงเวลานี้

ชิเงรุที่ถูกถามเงยหน้ามองไปที่พ่อที่แม้จะฝนตกแต่ก็ต้องแต่งตัวออกไปทำงาน ร่างเล็กลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินไปส่งพ่อที่ประตูทางออกตามปกติ

"เดินทางปลอดภัยครับพ่อ" ชิเงรุพูด ฮารุโอมองลูกชายตัวน้อยที่ดูหงอยๆก็อดยิ้มขำน้อยๆไม่ได้ก่อนที่จะลูบหัวคนตัวเล็กแล้วบอกตอบ

"พ่อจะรีบกลับมานะเป็นเด็กดีรอพ่อที่บ้านนะครับ" ฮารุพูดจบก็ก้มลงจุ๊บเหม่งของร่างเล็กไปหนึ่งทีก่อนจะเดินออกจากบ้านไป

ร่างเล็กที่โดนจุ๊บเหม่งก็ยืนมองประตูที่ถูกปิดตอนพ่อของตนเดินออกไปจากบ้านสักพักก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน

เพราะตัวเขา มิกิโอะ ฮารุโอ เป็นเพียงคุณพ่อมือใหม่และเป็นเพียงคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวทำให้เขาไม่รู้วิธีดูแลเด็กแม้ว่าจะอยู่ด้วยกันมากว่า6ปีแล้วก็ตามแต่เขากลับไม่เคยเข้าใจความคิดของลูกของตนเองเลย

'หรือว่าฉัน..จะใส่ใจเขาน้อยไปกันนะ' ฮารุโอคิดไปพรางขับรถไปพราง เพราะตลอดมาตั้งแต่เขากับภรรยาอย่ากัน เขาที่ทำใจไม่ได้ก็เลือกที่จะทำงานให้หนักขึ้น เวลาที่มักจะได้ใช้กับลูกจึงน้อยเข้าไปทุกวัน เพียงแค่เด็กน้อยเอ่ยปากเขาก็พร้อมที่จะหาทุกอย่างที่เด็กน้อยอยากได้มาให้เพื่อทดแทนส่วนที่หายไปของภรรยา แต่มันกลับไม่ใช่แบบนั้น ชิเงรุไม่เคยร้องขออะไรจากเขาเลย ไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียว ในตอนที่เขาถามไม่ว่าจะวันเกิด วันธรรมดา วันเทศกาล เขามักจะถามชิเงรุเสมอว่าต้องการอะไรหรือไม่ แต่สิ่งที่ได้มีเพียงแค่การส่ายหน้าแล้วปฏิเสธเขากลับมาเพียงเท่านั้น

เพราะแบบนั้นตัวเขาจึงไม่เข้าใจเลยว่าสุดท้ายแล้วสิ่งที่คนตัวเล็กต้องการคืออะไรกันแน่ เพราะทุกอย่างมันเปลี่ยนไปตั้งแต่ที่เขาและภรรยาอย่าร้างกันตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

เพลงบทที่1