เหยื่อผู้(ไม่)เกรงกลัว

after

เหตุการนั้นเกิดขึ้นมาแล้ว15ปี แต่ว่าแม่ของฉันนั้นยังจำได้ดีเพราะเขาคือคนที่ห่วงใยแม่ของฉันมาก ฉันเคยเห็นพ่อของฉันแค่ในภาพถ่ายเพราะว่าเขาตายไปแล้ว แต่ว่าฉันกลับรู้สึกว่าคุ้นเคยและสนิทกันมาก เหมือนกับว่าเคยคุยกันอะไรอย่างนั้น

แต่ก็นั้นแหละมันเป็นแค่ความรู้สึกของฉัน ฉันไม่ได้ใส่ใจมันมากเท่าไหร่

แต่นี่ก็จะคํ่าแล้วทำไมพี่สาวยังไม่ออกมาสักทีนะ

"กรี๊ดดดดดดดดดดดด" ฉันเดินเข้าไปและก็เจอกับแมลงสาป ฉันไม่ชอบมันมากๆผิดกับพี่ฉันที่ชอบแมลงพวกนี้มากเลย

พี่ของฉันรีบวิ่งออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันพึ่งสังเกตเห็นว่าเขาดูเป็นห่วงฉันมาก พี่เขาเหงื่อออกเยอะมาก ราวกับว่าไปเจออะไรร้ายๆมา ฉันเลยถามพี่เขาว่า"เป็นอะไรรึป่าวคะ"

แต่เขาก็ส่ายหน้ากลับมาแล้วก็จูงมือฉันเดินออกไปหาอะไรกินกัน ฉันคุยกับพี่สาวของฉันเรื่องคุณพ่อที่จากไป"พี่รู้เรื่องอะไรมั้ยคะ แม่ไม่ยอมบอกฉันสักคำเลย" พี่สาว:ฉันก็ไม่รู้

เขาตอบแบบส่งๆ แต่ฉันก็เข้าใจได้เพราะเรื่องมันค่อนข้างทำใจยากถึงจะนานมาแล้วก็เถอะ พวกเรากินเบอร์เกอร์กันก่อนจะกลับบ้าน ระหว่างทางมันดูน่ากลัวมากๆมีไฟติดๆดับๆตลอดทาง ฉันหันมองทางไปเรื่อยๆ ทางกลับมันค่อนข้างที่จะไกล และฉันก็เผลอหลับไประหว่างนั้น ฉันได้ยินเสียงกระซิบบางอย่างอยู่ข้างๆหูของฉันตลอดทาง ฉันจับใจความไม่ได้มากนักแต่เหมือนว่าจะเรียกชื่อฉัน แต่คิดว่าฉันคงหูแว่วไปเอง เมื่อถึงบ้านฉันเล่าเรื่องนี้ให้พี่สาวของฉันฟัง

เขาดูตกใจมาก เหงื่อไหลไม่หยุด ฉันเอ๊ะใจมากแต่ต่อให้ถามเขาก็็คงไม่บอก ฉันเลยไม่ได้ถามพี่เขาไป

และขณะที่ฉันกำลังจะเดินขึ้นบรรไดไปทันใดนั้นพี่สาวฉันก็ตะโกนออกมา ฉันตกใจมากก่อนจะตกบรรไดลงไปก็สลบไปฉันได้ยินไม่ชัดว่าพี่ฉันตะโกนคำว่าอะไรออกไปฉันตื่นขึ้นมาในโรงบาล หมอบอกว่าอาการของฉันไม่หนักมากอีก3-4วันก็สามารถกลับบ้านได้แล้วพี่ของฉันกล่าวขอโทษที่ตนเองทำให้เกิดเรื่องขึ้น แต่ฉันก็ไม่ถือหรอก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***





novel PDF download

บทต่อไป

after(2)

