เซน

วันหนึ่งโลกได้เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้น

ทุกคนบนโลก เข้าสู่สภาวะหลับไหล

และเมื่อพวกเขาลืมตาตื่นขึ้นโลกที่พวกเขาเคยอยู่

ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

...***

ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น จากการหลับไหล ผมรู้สึกเหมือนพึ่งตื่นขึ้นจากความฝันอันยาวนาน...

"อ่า..."

"ที่นี่คือที่ไหนกัน"

ทำไมผมถึงจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ

เหมือนผมสูญเสียความทรงจำบางอย่างในอดีตไป

เหมือนผมลืมอะไรที่สำคัญมากๆ ไป คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก

'อั่ก'

'ช่างมันเถอะ'

ผมหายใจเข้าและกวาดตามองไปที่รอบตัว

พบกับภาพบรรยากาศ สิ่งแวดล้อม และภูมิประเทศที่ไม่คุ้นตา

'ที่นี่มันไม่ใช่โลกที่ผมเคยอยู่'

ข้างหน้าของผมคือทุ่งหญ้าโล่งกว้าง

มีต้นไม้ขึ้นอยู่ประปราย ไกลออกไปมีภูเขารูปร่างแปลกตาโอบล้อมที่แห่งนี้เอาไว้

เหมือนกำแพงที่กั้นเขตแดนระหว่างประเทศ

เมื่อมองขึ้นไปเล็กน้อยจะเห็นหอคอยขนาดใหญ่ ล้อมรอบด้วยวงแหวนหลายชั้น

ความสูงของมันสูงมาก สูงจนมองไม่เห็นยอดหอคอยส่วนบนของหอคอยปกคลุมไปด้วยกลุ่มเมฆขนาดใหญ่

พร้อมลำแสงสาดส่องจากท้องฟ้า ถึงแม้ว่าระยะห่างของผมกับหอคอยนั้นอยู่ห่างไกลไกลจนสุดสายตา

แต่ผมก็ยังมองเห็นหอคอยนั้นอยู่ ดูเหมือนว่าหอคอยนั้นมีขนาดใหญ่มาก

ใหญ่ซะเป็นไปได้ว่าเราสามารถมองเห็นมันได้จากทุกที่บนดาวดวงนี้

ถ้าเปรียบเทียบกับโลกก็คงเหมือนกับดวงอาทิตย์ละมั้ง

'เอาล่ะ'

ผมลุกขึ้นและกำลังเดินสำรวจโดยรอบเพิ่มเติม

แต่อยู่ๆผมก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้น

-กรร....กรร..

ผมมุ่งหน้าไปในทิศทางที่มีเสียงดังออกมา

แล้วผมก็พบเข้ากับเงาของสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่

และเมื่อผมมองหาตัวตนของมันนั้น ผมก็ได้พบกับ

สิ่งมีชีวิตครึ่งคนครึ่งสัตว์ ลำตัวคล้ายมนุษย์มีส่วนหางและหัวเหมือนวัวกระทิง

ร่างกายของมันใหญ่โตและสูงมากกว่า 3 เมตร

'นั่นมัน'

มันคือสิ่งมีชีวิตในตำนานของโลกที่ผมเคยอยู่ 'มิโนทอร์'

และที่อยู่รอบๆ นั่นคือ...

'คนงั้นเหรอ'

'จากที่เห็นน่าจะประมาณ 4-5 คน'

'พวกเขากำลังต่อสู้กับเจ้านั่นงั้นเหรอ'

'ผมจะเข้าไปช่วยดีไหมนะ?'

'ไม่ล่ะ รอสังเกตการณ์ดูก่อนดีกว่า'

แต่ผมก็รู้สึกโล่งใจที่ได้เห็นพวกเขา

'ผมไม่ได้อยู่ที่นี่คนเดียวสินะ'

'ดีแล้วล่ะ...'

แต่ทำไมผมถึงไม่รู้สึกกลัวหรือกังวลที่เห็นมิโนทอร์เลยล่ะ

ทั้งที่ผมควรจะกลัวเจ้าตัวนั่นแท้ๆ ทำไมผมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับสิ่งมีชีวิตที่อยู่ตรงหน้า เหมือนผมเคยเห็นมันจนชินตา ทั้งๆที่ผมพึ่งเคยเห็นมันเป็นครั้งแรกแท้ๆ

ยิ่งนึกแล้วยิ่งปวดหัว ตอนนี้อย่าพึ่งไปคิดถึงมันดีกว่า

ผมส่ายหัวและเดินขยับเข้าไปใกล้กลุ่มคนมากขึ้น

ผมขยับเข้าไปที่หลังต้นไม้ที่อยู่ข้างหลังของพวกเขาเพื่อคอยสังเกตุการณ์

หลังจากผมขยับเข้าไปใกล้กับกลุ่มคน ผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคอยสั่งการอยู่ด้านหลัง

หญิงสาวสวมใส่ชุดสีขาวสวมกางเกงขาสั้นพร้อมห่อหุ้มด้วยเกราะทั่วตัว มีผมสีบลอนด์ยาวปานกลางพร้อมทั้งดวงตาสีน้ำเงินกลมโต

เธอเริ่มสั่งการต่อ

"อารอนใช้สกิลป้องกันและดึงความสนใจไว้"

ชายร่างใหญ่พร้อมโล่ได้พุ่งเข้าไปใกล้มิโนทอร์

และตะโกนตอบรับคำสั่งที่ได้รับมา

"ได้เลย"

เขาตั้งโล่ขึ้นพร้อมเปล่งเสียงดังออกมา

"โล่ศักด์สิทธ์ขั้นต้น"

"จงกางออก!!"

หลังจากนั้นได้มีออร่าสีทองปลกคลุมร่างกายของเขาไว้

'นั่นมันคืออะไรน่ะ...'

'เวทย์มนต์งั้นเหรอ'

'ไม่รู้เหมือนกันแต่น่าสนใจแหะ'

เซนมองดูแสงสีทองด้วยความรู้สึกประทับใจ

ผู้หญิงคนเดิมสั่งการอย่างต่อเนื่อง

"นักดาบอ้อมไปด้านหลังของมันและรอคำสั่งโจมตี"

ชายถือดาบขนาดใหญ่อ้อมไปที่ด้านหลังของมิโนทอร์ขณะที่อารอนนั้นดึงความสนใจองมิโนทอร์ด้วยออร่าสีทองของเขาอยู่

"นักเวทรักษาระยะห่างเอาไว้"

"และร่ายเวทรอเตรียมโจมตี"

หลังจากได้รับคำสั่งนักเวทเริ่มทำการร่ายเวทซึ่งน่าจะใช้เวลามากพอสมควรเลยทีเดียว

"นักบวชใช้เวทเสริมความแข็งแกร่งให้นักดาบกับนักเวท"

"ได้ค่ะ"

นักบวชชูคฑาเวทขึ้นบนท้องฟ้า พร้อมกับเปล่งเสียงออกมา

"เวทเสริมพลังขั้นต้น"

"ทำงาน!!"

แสงสีทองสาดส่องและได้โอบล้อมนักดาบกับนักเวทเอาไว้

"ตอนนี้แหละ!!"

"นักดาบโจมตี"

นักดาบได้ยกดาบขนาดใหญ่ขึ้นมาพร้อมจู่โจมและพุ่งโจมตีจากด้านหลังของมิโนธอร์

ดาบขนาดใหญ่ฟาดลงไปที่กลางหลังของสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่

การโจมตีไม่ได้สร้างบาดแผลให้กับมิโนธอร์มากนัก แต่ก็ดีพอที่จะทำให้มันหยุดชะงักไปชั่วขณะหนึ่ง

"นักดาบ อารอน"

"ถอยออกมา!!"

"นักเวท.."

ผู้นำหญิงและนักเวทพยักหน้าให้กันเหมือนส่งสัญญาณว่าพร้อมแล้ว

"เวทไฟขั้นต้น"

"จงเบ่งบาน!!"

เปลวไฟสีส้มรูปร่างคล้ายดอกไม้บาน ได้ลอยเข้าหาตัวของมิโนทอร์ที่หยุดชะงักอยู่และโดนเข้าอย่างจัง หลังจากเปลวไฟกระทบเข้ากับตัวของมิโนทอร์ เปลวไฟที่อัดแน่นด้วยพลังเวทส่งเสียงราวกับระเบิด มีกลุ่มควันลอยไปทั่วทั้งพื้นที่ ทำให้ทุกคนมองไม่เห็นเจ้าสัตว์ประหลาดนั่น ตอนนี้ไม่มีใครรู้ถึงสถานะการเป็นอยู่ของมัน

'สำเร็จไหม'

'...'

หลังจากกลุ่มควันค่อยๆจางลงได้ปรากฎเงาของสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่

พวกเขาทำสีหน้าเมือนไม่อยากเชื่อสายตา และสิ้นหวังกับภาพที่อยู่ตรงหน้า

'ไร้รอยขีดข่วน'

"ทำไมถึงไม่เป็นอะไรเลยล่ะ!!!"

"..แย่แล้ว"

"มัน...ไม่ได้ผลงั้นเหรอ"

ทุกคนหยุดนิ่งและสั่นด้วยความหวาดกลัว

'อ่า สถาณการน์เริ่มไม่ดีแล้ว'

'แย่แล้วไงผมคงต้องไปช่วยแล้ว'

เซนเห็นท่าทางไม่ดี

เขาเริ่มเตรียมตัวออกวิ่งและกำลังจะพุ่งเข้าใส่

'แล้วผมจะช่วยอะไรได้ล่ะ'

เขาทำหน้าตาโศกเศร้า

แล้วเอามือทุบเข้ากับต้นไม้ที่อยู่ตรงหน้า

'โธ่เว้ย!'

'ผมจำวิธีต่อสู้ไม่ได้...ผมจำมันไม่ได้'

'มันคือสิ่งสำคัญที่ผมลืมไปงั้นเหรอ'

น้ำตาของเซนได้หยดลงสู่พื้น

แต่น้ำตานั้นเหมือนไปกระตุ้นบางอย่างภายในร่างกายของเขา

อยู่ๆก็มีบางอย่างเกิดขึ้นกับร่างกายของเขา

มีออร่าสีทองและสีดำโอบล้อมเขาไว้ และมันได้หลั่งไหลเข้าไปในตัวของเขา

ความทรงจำบางอย่างหลั่งไหลเข้าสู่หัวของเซน

เขาเอามือกุมหัว ด้วยความเจ็บปวด

-อ๊ากกกกกกก!!!

เขาตะโกนออกมาด้วยความทุกข์ทรมาน

หลังจากเขาตะโกนจนสุดเสียง เซนหยุดนิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง

ตอนนี้ เขามองเห็นทุกอย่างรอบตัวของเขาช้าลง

เปรียบเสมือนเวลานั้นได้หยุดนิ่ง

'อ่า...'

'เกิดอะไรขึ้นกัน'

'ง่วงจังเลย'

เซนหลับตาลงอย่างช้าๆ

และอยู่ดีๆก็ได้มีเสียงของหญิงสาวปริศนาเข้ามาในหัวของเขา

[เซนเอ๋ย...เจ้าจงตื่นขึ้นเถิด]

"...ผมอยากหลับ...ผมไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกแล้ว"

[เจ้าน่ะแข็งแกร่ง]

[เจ้าน่ะไร้เทียมทาน]

[จงทำลายล้างสิ่งที่เจ้าไม่ต้องการให้สิ้นซาก]

[จงทำลายศัตรูของเจ้าทำลายทุกอย่างที่ขัดขวางเจ้า]

[ถ้าดาวดวงนี้ขัดขวางเจ้าก็จงทำลายมันซะ]

[อย่าได้ลังเลที่จะทำลายสิ่งที่ขัดขวางเจ้าเลย]

[เซนเอ๋ย...จงตื่นขึ้นเถิด...นายเนื้อหัวของข้า]

เซนลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

"..."

"ใช่แล้ว"

"ผมน่ะแข็งแกร่ง"

"ผมน่ะไร้เทียมทาน"

"ใช่แล้ว..."

-วรูมมมมม

เวลารอบตัวของเขากลับมาปกติอีกครั้ง

เซนพุ่งตัวเข้าหามิโนทอร์อย่างไม่ลังเล

หลังจากนั้นเขาหยุดลงที่ตรงหน้าของมัน

เขายื่นขาซ้ายไปข้างหน้าตั้งท่าพร้อมโจมตี

เซนง้างหมัดขวาและต่อยไปที่ท้องของมิโนธอร์อย่างรวดเร็วและทรงพลัง

หมัดของเขาทะลุทะลวงไปที่อีกฝั่งของร่างกายสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่นี้อย่างง่ายดาย

เลือดของมิโนทอร์ได้หลั่งไหลและอาบไปทั่วร่างกายของเขา

หลังจากนั้นร่างกายอันใหญ่โตของมิโนทอร์ก็ได้ล้มลงแบบไร้การตอบสนอง

ลมหายใจของมันหยุดนิ่ง

ชีวิตของมันนั้นได้สิ้นลงแล้ว

ผู้คนที่อยู่รอบตัวของเขาต่างตื่นตะลึงกับภาพที่พวกเขาเห็น

พวกเขาทำหน้าเหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ทุกคนที่เห็นภาพนั้นต่างอ้าปากค้าง

สิ่งมีชีวิตที่พวกเขาสู้แทบเป็นแทบตาย

ถูกโค่นลงด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

ทุกคนอยู่ในความเงียบและจ้องมองไปที่เซน

'ผมเป็นใครกันแน่'

'แล้วเสียงผู้หญิงนั่นคือใครกัน'

เซนจ้องมองตัวเขาเองที่โชกไปด้วยเลือด

หลังจากนั้นเขาหันมาที่กลุ่มคนที่เขาพึ่งช่วยเอาไว้

ทุกคนสะดุ้ง และก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย ด้วยสัญชาติญาณความหวาดกลัว

"นี่ขอถามอะไรหน่อยสิ"

"..ค...คะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***