Ep2

คุณเพื่อน

EP.4

"อุก!!!!"จู่ๆนนท์ก็สดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนเช้าพร้อมกับความจุกที่หน้าท้อง เขาค่อยๆลืมตาขึ้นพบว่าส้นเท้าของเวียไม่ได้อยู่บนเตียงตามที่มันควรอยู่ แต่กลับอยู่บนท้องของนนท์ คาดว่าน่าจะตกลงมาอย่างหนักหน่วง.....

"จ...เจ็บ....อูยยย~"นนท์เอ่ยขึ้นเบาๆพลางกุมท้องกลิ้งไปมา

"งืมม....แจ่บๆ....ฮืมม นนท์มึง&%@&+%%#@-แง่มๆ..."เสียงหญิงสาวละเมอดังขึ้น นนท์จึงทำการค่อยๆก้มลงไปใกล้ๆเทอแล้วทำการบีบจมูกเทอจนเทอสดุ้งตื่น..

"มึงทำเหี้ยไรเนี่ย!?"เทอเอ่ยพลางดึงคำเสื้อนนท์แล้วทุ่มลงเตียงไป..

"อักกก!! อูยยย เจ็บนะเว่ยกอลิล่า!!"

"มึงว่าใครกอลิล่าวะ นก!!!"

"....."ใช่แล้วนี่คือฉายาที่ทั้งคู่ตั้งให้กันเมื่อตอนม.ต้น

เวียชอบใช้กำลังเหมือนกอลอล่าส่วนนนท์ตามฉายาเปะๆ....นก....

.

.

.

.

.

*11:30น.*

"นนท์"

"ว่า"

"กูหิวอะ...ในตู้บ้านมึงมีไรบ้างอะ"

"มีของกินอะมึง"นนท์เอ่ยพลางนั่งเล่นเกมส์

"......เชอะ..."เวียเอ่ยพลางเดินลงไปชั้นล่างหาของสวาปาม

"หูย..ตู้เย็นบ้านมันยังกะร้านสดวกซื้อมีขนมทุกอย่างเลย...งั้น...โกยทุกอย่างนี่หละ เหอะๆ"

เทอเอ่ยขึ้นและไม่รอช้าที่จะโกยขนมในตู้แล้วเดินขึ้นห้องไป

"พอดีเลยเวียเอามากินด้วยดิ"

"เดี๋ยวดิกูต้องชิมก่อนอันใหนไม่หร่อยเดี๋ยวให้"

"อร่อยทุกอันอะ...เอามากินด้วย"

"ไม่เว้ย ใครบอกมึงไม่ลงไปเอาด้วยกันวะ "

"แต่ขนมกูนะ"

"แล้ว?"

"ก็ได้ๆ"เขาเอ่ยพลางหะนไปเล่นเกมส์ต่อ

"แหมมมน้องหมาน่าสงสาร~อะๆให้"เทอเอ่ยพลางยื่นขนมให้นนท์ไป

"เออนนท์ ไปเล่นสนามเด็กเล่นกันป่ะที่ท้ายเมืองอะ ที่ๆมึงโดนแกล้งนั่งร้องไห้ฉี่ราดอยู่ใต้ต้นไม้อะ"

"เออหว่ะ พูดขึ้นมากูก็คิดถึงแปลกๆ ไปตอนบ่ายๆก็แล้วกัน"

"เครๆ"

"เด็กๆ ทานข้าวจ่ะ"

ไม่นานนักเสียงแม่ของนนท์ก็ดังขึ้นจากในครัว

"คร้าบ/ค่าา"

"แม่ช่วงบ่ายผมกับเวียจะไปเล่นที่ท้ายเมืองนะครับ ที่สนามเด็กเล่นน่ะ"

"อ่อ งั้นหรอจ๊ะ ได้จ่ะแต่อย่าไปนานนักนะ มันอันตราย"

"ครับ/ค่ะ"

"อ้อ หนูเวียจ๊ะ เมื่อกี้คุณแม่หนูโทรมาหาน้าเลยบอกไปว่าหนูอยู่ที่บ้านน้าน่ะจ่ะ"

"แล้วคุณแม่ว่ายังไงบ้างหรอคะ?"

"อ้อ แค่เป็นห่วงน่ะจ่ะนึกว่าได้รับอันตรายเพราะบ้านมันแหว่งๆน่ะจ่ะ"

"คุณแม่ดูโกธรมั้ยคะ??"

"ไม่นะจ๊ะ ทำไมหรอ?"

"ปล่าวค่ะ แหะๆ"

.

.

.

.

"ถึงแล้วๆๆ เย่"

"อืม...ดูเล็กกว่าแต่ก่อนมากเลย อาจเป็นเพราะเราโตขึ้นหละมั้ง"นนท์เอ่ย

"ใช่ เห้ยนนท์ดูดิ ดาบไม้กูยังอยู่หวะ555+"

เทอเอ่ยพลางหนิบมันขึ้นมาแล้วแกว่งไปบนอากาศ

"เห้ย อย่าแกส่งมาทางนี้ดิ!?"

"55555+ มึงแม่งอ่อนแอหวะ"

"เหอะๆ...แต่ว่านะ...เหมือนจะไม่มีใครมาเล่นที่นี่เลยนะทุกอย่างดูโทรมไปหมดเลย"

"ใช่กูก็ว่างั้นหว่ะ"

ระหว่างที่ทั้งสองคุยกันนั้น

"อ้าว น้องเลเวียใช่มั้ยครับ?"จู่ๆเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังของพวกเขาทั้งสองคุณเพื่อน

ระหว่างที่ทั้งสองคุยกันนั้น

"อ้าว น้องเลเวียใช่มั้ยครับ?"จู่ๆเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังของพวกเขาทั้งสอง

เลเวียกับนนท์หันไปตามเสียเรียกนัานทันที

"พ....พี...พี่แม็ค!?"

เทอเอ่ยขึ้นพลางหน้าแดงไปถึงหู

"พี่แม็คใหนวะมึง"นนท์ที่อยู่ข้างๆถึงกับสกิดถาม

"ที่กูแอบชอบไง"

"นี้น้องเลเวียจริงด้วย! โตเป็นสาวสวยแล้วสินะครับเนี่ย"

"เรารู้จักกันหรอคะ??"

เทอเอ่ยถามฝ่ายชายเพราะเทอรู้จักพี่เขาฝ่ายเดียว

"5555+แหมมันก็นานมาแล้วนะครับไม่แปลกที่จำกันไม่ได้"

"?"

"ตอนที่พี่ยังไม่ได้ย้ายบ้านคุณน้าชอบเอาน้องเลเวียมาฝากไว้ที่บ้านพี่กับแม่น่ะ แต่ก่อนเราสนิทกันมากเลยนะ อาบน้ำด้วยกัน ทานข้าวด้วยกัน นอนเตียงเดียวกันด้วย แต่...ก็สมัยอนุบาลหล่ะมั้ง พอพี่ย้านมาอยู่นอกเมืองเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย"

"อ่อ....ค่ะ แหะๆ เวียก็..จำไม่ค่อยได้น่ะค่ะ"

"มันก็นานมากอ่ะนะ แล้วนี่....มากับแฟนหรอครับ?"

"เอ๊ะ!? ปล่าวค่ะหมอนี่เพื่อนน่ะ มาเล่นด้วยกันเฉยๆ เวียยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ"

"เอิ่ม"

"อ้อครับนึกว่าน่ารักๆอย่างน้องเลเวียจะมีแฟนที่ดู...เอ่อ...ผอมไปหน่อย..หึๆ งั้นพี่ไปก่อนนะ พี่พักอยู่คอนโดใกล้ๆนี้เอง มีอะไรก็โทรมาได้นะนี่นามบัตรพี่ พี่ไปหละบาย"

"บ๊ายบายค่ะ"เทอเอ่ยพลางยิ้มหวานๆแล้วโบกมือให้

"มึ๊งงงงง กูเขิลลอ๊ะ ฟฟฟฟฟฟ ทำไมกันนะ รึนี่คือ...เนื้อคู่ แอร๊ยยยย"เทอเอ่ยพลางบิด360องศา

"จะเกินไปหน่อยมั้ง มาว่ากูอ่อนปวกเปียกได้ไงวะ หยามกันชัดๆเลยอะมึง แค่มีกล้ามละคิดว่าเท่ หึ"

"พี่เขาแค่ว่ามึงผอมเอง พี่เขาไม่ได้พูดว่ามึงอ่อนปวกเปียกซะหน่อย"

"มันก็เหมือนกันแหละ นี่หรอคนที่มึงชอบ เหอะ หน้าตาดูเจ้าชู้ชิบหาย"

"อะไรวะ!? มึงอิจฉาพี่เขาก็พูดมาเลยดิ! อย่าทำตัวแบบนี้ดิวะเหมือนผู้หญิงชิบหายเลย อย่างที่พี่เขาว่าแหละ!! "

".......เออ...ก็พวกมึงสนิทกันนี่..."

"เป็นเหี้ยไรเนี่ย เห๊อออกูกลับละรำคาญ"เทอเอ่ยพลางเดินหนีชายหนุ่ม ทิ้งให้นนท์ยืนเงียบๆอยู่คนเดียว

ฝนที่ค่อยๆโปรยลงมาฟ้าที่ค่อยๆครึ้มเป็นสีดำ นนท์ที่ยืนก้มหน้าตากฝนพึมพำบางอย่างกับตัวเองเบาๆ

"กูน้อยใจนะเว่ย...แต่เล็กจนโตกูมีแค่มึงนะเว่ย....กู....กูแค่...กูแค่รู้สึกเป็นคนนอกตอนที่มึงคุยกับมัน......"

จู่ๆน้ำตาของนนท์ก็ใหลออกมาด้วยความอึดอัดใจ

.

.

.

.

"นนท์จ๊ะ!?ตัวเปียกเชียว ทำไมไม่กลับพร้อมหนูเวียหละเนี่ยดูซิ รีบไปเช็ดตัวก่อนนะจ๊ะเดี๋ยวไม่สบาย เช็ดตัวเสร็จเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาทานข้าวนะลูกค่อยขึ้นไปนอน"

"ครับแม่"นนท์เอ่ยพลางหันไปมองเวียที่ตอนนี้กำลังจัดโต๊ะอาหาร เทอไม่แม้แต่มองเขาด้วยซ้ำ

เราไม่ได้คุยอะไรกันเลยแม้แต่ก่อนนอนซึ่งปกติเรามักจะมีเรื่องสนุก,ปัญหา,เรื่องเศร้าหรือแม้แต่เรื่องผีมาเล่าให้กันฟังทุกคืน...แต่คงไม่ใช่สำหรับคืนนี้....รึคืนถัดๆไป

.

.

.

.

.

.

.

ไม่นานนักวันเปิดภาคเรียนก็มาถึง และเวียได้กลับไปอยู่บ้านแล้ว

"ลูกกก นี่ข้าวเช้านะจ๊ะ "

"ขอบคุณครับแม่"นนท์เอ่ยขค้นพลางนั่งลงทานข้าวเช้า

"เมื่อกี้หนูเวียเดินผ่านบ้านเราไปกับผู้ชายอีกคนนนท์รู้มั้ยจ๊ะว่าใครพี่ชายหนูเวียรึปล่าว?"

"ปล่าวครับ..รุ่นพี่ที่โรงเรียนน่ะ"

"อ่อ...แล้วทำไมหนูเวียไม่แวะมาหาหละลูกปกติหนู----"

"ไปนะครับ"

นนท์รีบลุกพลวดขึ้นพลางคว้ากระเป๋าเป้แล้วเดินออกจากบ้านไปโดยไม่รอให้ผู้เป็นแม่พูดจบ

"อะ...จ่ะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***