บทที่ 3

ตอนนี้เขาก็เดินทางมานานและไกลมากแล้ว ระหว่างทางก็มีอุปสรรคเล็กน้อยที่ไม่สามารถเลี่ยงหรือหลบได้แต่ก็ไม่ลำบากเกินไปวิธีแก้ปัญหาเป็นเรื่องง่ายๆแค่วิ่งให้ไวก็พอ...หรือถ้ามีจินตนาการสูงหน่อยก็มองพวกมอนสเตอร์เป็นสุนัขจากประเทศหนึ่งก็ได้

อีกทั้งระหว่างทางก็เก็บผลไม้ข้างทางไปบ้างและได้เจอคฤหาสน์หลังหนึ่งพร้อมกับสวนองุ่นที่ดูดีตอนแรกก็อยากลองเข้าไปสำรวจดูอยู่หรอกแต่คฤหาสน์มันดูสะอาดเกินไป คงมีคนคอยดูแลอยู่ตลอดไม่อยากไปยุ่งจึงเดินผ่านไป

.

.

.

.

.

.

.

.

.

'เอาอีกแล้วหลงอีกแล้ว กะอิแค่เดินทางไปเรื่อยๆมันจะยากตรงไหน ไหงดันวนกลับมาที่คฤหาสน์หลังเดิมที่เดินผ่านมากันละเนี่ย' เขาคิดในใจและรู้สึกรำคาญขึ้นมา

'ได้ถ้าจะเดินหลงกลับมาที่นี้บ่อยขนาดนี้ก็เข้าไปสำรวจก็ได้ นี้ก็ใกล้จะค่ำแล้วด้วย' ไม่ว่าปล่าวเขาก็สั่งให้นกทั้งสามตัวไปบินสำรวจดูว่าพอจะมีช่องทางไหนบ้างที่จะเข้าไปในตัวของคฤหาสน์ได้

ระหว่างรอเขาได้คิดกับตนเองหวังว่าจะไม่ทำให้แผนเมื่อคืนล้มไม่เป็นท่า เพราะโดนจับได้ละนะแต่รู้สึกแปลกๆยังไงชอบกล

ก่อนจะได้คิดอะไรต่อนกทั้งสามตัวบินกลับมารายงานในสิ่งที่เห็นถึงเขาจะไม่รู้ว่ารู้ในสิ่งที่นกมันบอกมาได้ยังไงแต่มันก็พอมีทางที่เขาส่งสามารถลอบเข้าไปได้อยู่

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เด็กชายใช้เวลาซักพักก่อนจะเข้ามาในคฤหาสน์และได้เข้าไปแอบในห้องหนึ่งที่เหมือนจะเป็นห้องเก็บของเก่าๆ เขาจึงลองไปค้นของดูซักหน่อยว่าอาจจะมีชุดหรืออะไรก็ได้ที่สามารถช่วยเขาได้

เขาพบกับชุดเด็กหลายชุดที่พอจะสามารถใส่ได้แต่มีฝุ่นเกาะอยู่ค่อนข้างเยอะแต่ก็ดีกว่าไม่มีละกัน เขาคัดเลือกชุดที่ต้องการไปเรื่อยๆ จู่ๆก็มีความคิดที่อยากจะลองไปสำรวจด้านบนดู

แต่ถ้าจะไปตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ดูจากดวงจันทร์ก็ประมาณไม่เกินเที่ยงคืน เขาจึงเริ่มค้นของดูทั้งหมดเพื่อเป็นการข้ามเวลา

เวลาผ่านไปซักระยะหนึ่งไฟด้านนอกดับไปแล้วเขาจึงออกจากห้องที่ตนเองอยู่

เด็กชายออกตัวเดินไปที่ที่คาดว่าจะเป็นห้องครัว สิ่งแรกที่โจรฉบับของตัวเขาคือการจิกอาหารหรือวัตถุดิบในห้องครัว และเอาไปในปริมาณที่ไม่มากเกินไปจนน่าสงสัย

' มันคงไม่มีโจรที่ไหนทำเหมือนฉันแล้วละ ' เด็กชายคิดไประหว่างดูพวกวัตถุดิบกับอาหารที่จะเอาไป

ระหว่างกำลังค้นอยู่นั้นเจ้านกทั้งสามตัวที่ตัวของเด็กชายแทบจะลืมพวกมันไปแล้วด้วยซ้ำ ได้เข้าไปมุด?? ใช่ฟังไม่ผิดพวกมันเข้าไปมุด!! อยู่ในเมล็ดพันธ์ุ

เด็กชายที่สังเกตเห็นพอดีได้มองพวกมันซักพักก่อนจะหยิบพวกมันออกมาวางประจำที่และโกยเอาเมล็ดบางส่วนไป

' น่ารำคาญจริงๆ นกพวกนี้ ' เขาบ่นได้แค่ในใจเนื่องจากไม่อยากให้มีคนรับรู้ถึงตัวตนของเขา

หลังจากออกมาจากห้องครัวเด็กชายนึกอยากเดินสำรวจในคฤหาสน์ดูก็สะดุดตากับประตูหนึ่งเข้า

' ลองเข้าไปดีไหมนะไม่มีเสียงดังออกจากห้องนั้นด้วยคงไม่มีใครอยู่หรอก ' เด็กชายได้เปิดประตูเข้าไป

พบกับห้องทำงานที่ดูเป็นระเบียบมากถึงจะมีเอกสารอยู่มากก็ตาม แต่ก็ยังดูเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่ดี

' ถ้าเป็นฉันห้องคงจะเละไปนานแล้วละ ' เขาเริ่มค้นลิ้นชักไปเรื่อยๆและจับเก็บให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมตอนที่ค้นเสร็จ

' ดูเหมือนของส่วนใหญ่จะไม่เป็นประโยชน์ในการใช่ชีวิตในป่าเลยแฮะ ไร้ประโยชน์ไม่น่ามาเสียเวลาในนี้เลย ' เขาคิดกับตัวเองก่อนเปิดประตูเพื่อจะออกจากคฤหาสน์

แต่ก็ต้องหลบเข้าไปในห้องเดิมก่อนเนื่องจากได้ยินเสียงเหมือนมีคนเปิดประตูด้านหน้า

' ชิบ*ายแล้วไง ' เด็กชายที่ได้กลับมาหลบอยู่ในห้องที่พึ่งเดินออกมาเพื่อซ่อนไม่ให้ผู้มาใหม่ได้เจอเขาและได้ครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรดีกับสถานการณ์นี้

ตอนนี้เสียงเดินได้เริ่มเข้ามาใกล้ตัวเขาเต็มทีก็ยิ่งเครียดมากขึ้น แต่ก็เหลือบไปเห็นกับหน้าต่างที่ตัวเขาพอจะโดดออกไปได้

เด็กชายรีบเดินไปที่หน้าต่างโดยที่ให้มีเสียงเบาที่สุดเพื่อไปเปิดหน้าต่างและโดดออกไป

ก่อนที่ร่างกายของเด็กชายที่เกาะขอบหน้าต่างอยู่เพื่อโดดออกไปก็มีเสียงเปิดประตูในห้องที่เขาอยู่ซะแล้ว

ดวงตาสีแดงของผู้มาใหม่ที่คาดว่าเป็นเจ้าของคฤหาสน์ได้สบตากับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเด็กชายครึ่งสัตว์ที่มองยังไงก็เป็นโจรแน่ๆ

ทั้งคู่สบตากันซักพักก่อนที่เด็กชายจะโดดออกไปแต่ก็ยังไม่ไวเท่าเจ้าของดวงตาสีแดงที่ออกตัววิ่งมาจับเข้าตรงคอเสื้อเพื่อจับโจรที่บุกคฤหาสน์ของเขา

_________________________________________

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***