ตอนที่สี่

: เสิ่นเฉียว

จักวรรดิ์เทียนโฮ

ฮ่องเต้แห่งจักวรรดิ์เทียนโฮเรียกองค์ชายทั้งสี่เข้าเฝ้าด้วยสาเหตุอะไรบางอย่าง

"ท่านพ่อข้าไม่ยอมนะ"

"อะไรกันน้องสี่"เสิ่นเหยียนถามพลางเดินมานั่ง

"พี่ใหญ่พี่รองท่านต้องจัดการให้ข้านะ พี่สามทำข้าขายหน้า!"

"เสิ่นเฉียว เจ้าทำจริงหรือ"

เสิ่นหรันองค์ชายใหญ่หันมาถามเสิ่นเฉียวผู้เป็นน้อง

"ข้าทำอะไร" เสิ่นเฉียวตอบกลับมาเรียบๆ

"ท่านอย่ามาแกล้งโง่นักเลย พี่สาม"

"ข้าโง่" เสิ่นเฉียวย้อนกลับมาทันควัน

"พี่สาม!!!!"

"ใจเย็นก่อนเสิ่นหยาง" เสิ่นหรันยกมือปราม

"พี่ใหญ่พี่รองเขาทำอะไรอยู่ท่านก็รู้"

"แต่ข้าคิดว่าเสิ่นเฉียวไม่ใช่คนแบบนั้น"

"ท่านจะบอกว่าข้าเพ้อเจ้อหรอพี่ใหญ่!"

"ไม่ใช่แบบนั้น"

"หากเจ้าทำเช่นนั้นเจ้าผิดนะเสิ่นเฉียว" เสิ่นเหยียนพูดแทรก

"ข้าผิดตรงไหนพี่รองท่านช่วยคิดดีๆ"

"ผิดที่เจ้ามาแย่งเมิ่งเหยียนจากข้า!" เสิ่นหยางพูด

"แล้วข้าบังคับนางหรือ เจ้าก็เห็นๆอยู่ว่านางชวนข้าเอง"

"เพราะท่านข่มขู่นางตากห่าง"

"งั้นเจ้าจะถามพี่รองแห่งตระกูลเถามั้ยล่ะ เขาฝากข้าให้ดูแลองค์หญิงสามเช่นนี้ข้ามีสิทธิ์แต่ก็ใช่ว่าข้าจะบังคับให้นางออกตลาดแต่เพราะนางอยากออกเองต่างหาก"

"แต่คนที่สมควรพานางไปคือข้า!"

"ท่านไม่มีสิทธิ์พี่สาม"

"แล้วทำไมข้าจะไม่มีสิทธ์น้องสี่"

"เพราะท่านอาจทำร้ายนางได้!"

"อะไร"

"เหอะ ลืมไปแล้วเหรอว่าตัวเองเป็นทายาทอะไร"

"เสิ่นหยางเจ้าพูดอะไรน่ะ" เสิ่นหรันรีบตัดบท

"พวกข้าเป็นทายาทตระกูลโดยธรรมชาติตั้งแต่เกิดแต่ท่านมันก็แค่ทายาท..."

ปัง!

เสิ่นเฉียวทุบโต๊ะน้ำชาหักสองท่อนเพื่อตัดบทของเสิ่นหยางก่อนที่เขาจะถอนหายใจ

"เจ้าพูดอะไรอยู่รู้ตัวหรือเปล่าเสิ่นหยาง" เสิ่นหรันกระซิบ

"เจ้าหาเรื่องตายชัดๆน้องสี่" เสิ่นเหยียนรีบเสริม

"พูดต่อสิเสิ่นหยาง"

เสิ่นเฉียวพูดเสียงเรียบแต่ชัดทุกถ้อยคำเขายกมือขึ้นมาท้าวคางแล้วจ้องหน้าเสิ่นหยางด้วยสีหน้าเรียบๆแต่รังสีอำมหิตที่ออกมาจากตัวเขาทำให้ท้องพระโรงในตอนนี้เงียบสนิทไม่มีเสียงใดอีกในขณะที่ข้าราชบริวารคนอื่นต่างสั่นกลัวองค์ชายที่เหลือไม่มีใครกล้าส่งเสียงฮ่องเต้ผู้เป็นพ่อถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นดวงตาขององค์ชายสามเปลื่ยนจากสีเขียวเป็นสีแดงเลือดสนิทไอสีดำค่อยๆออกมาจากร่างกายของเสิ่นเฉียวเรื่อยๆเป็นสัญญาณว่าเขากำลังโกรธในขณะที่เจ้าตัวยังคงนิ่งเงียบ

"องค์ชายสามเสิ่นเฉียวแห่งจักวรรดิ์เทียนโฮบุตรของฮูหยินเซ่อหลานผู้มีธรรมโปรดระงับโทสะ"

ข้าราชบวิวารต่างหมอบลงพร้อมกล่าวขอร้องเหมือนนัดกันมา เสิ่นหรันเสิ่นเหยียนไม่แสดงอาการอะไรแต่ก็ยังคงเงียบส่วนเสิ่นหยางหน้าซีดเผือกไม่กล้าแม้แต่จะออกความเห็นเพราะเขาเพิ่งเคยเห็นเสิ่นเฉียวโกรธเป็นครั้งแรก

"เสิ่นเฉียว" ฮ่องเต้ซึ่งเงียบมานานเอ่ยปากเรียก

"เจ้าใจเย็นก่อนระงับความโกรธไว้"

"เสด็จพ่อหากไม่มีอะไรแล้วข้าขอตัว"

"เจ้าจะไม่อยู่พูดกับพ่อก่อนเหรอ"

"เกรงว่าจะไม่ได้"

"เหตุใดกันที่ลูกจะอยู่ไม่ได้"

"หากข้าอยู่นานกว่านี้คงมีคนตายด้วยสองมือของข้า"

องค์ชายพูดพร้อมหันไปมองเสิ่นหยางด้วยแววตาเลือดเย็น คำตอบที่ได้จากปากขององค์ชายสามทำให้ฮ่องเต้สีหน้าตกเขาไม่ได้อยากให้ลูกตัวเองเป็นแบบนี้เลย

"แล้วเจ้าจะไปไหนหรือ"เสิ่นหรันพรวดถาม

"ข้าจะไปเขาเอ๋อหมิง"

"เจ้าจะไปทำไรที่นั้น"

เสิ่นเหยียนถามพร้อมเลิกคิ้วสูง เสิ่นเฉียวลุกขึ้นแล้วหันมามองไม่ตอบคำถามของเสิ่นเหยียน