ตอนที่สาม

.

ออกตลาด

ฉันรีบแต่งตัวตามที่เห็นสมควรแลัวรีบติดเครื่องวิ่งออกจากจวนโดยไม่รอตอบคำถามข้าบริวารสักคนเพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะฉันบอกเสิ่นเฉียวไว้ว่าแปปเดียวแต่มันครึ่งค่อนชั่วโมงแล้วน่ะสิ! เขาคงโกรธฉันมากแน่ๆ

พลั่ก!

"โอ้ย!"

"อ้าว เมิ่งเหยียนเป็นอะไรหรือไม่"

เสียงของผู้ชาย(หล่อ)ตรงหน้าทำให้ความเจ็บที่สองขาฉันสับมาด้วยความเร็วแล้วชนร่างเขาจนตัวฉันเองล้มลงมากองกับพื้นหายเป็นปลิดทิ้ง ทำไมคนในโลกนี้หน้าตาดีจนใจเจ็บกันจังเลยหว่าา~

"เจ็บตรงไหนมั้ย"ตรงใจค่าาา

"ไม่เลย..ขอ..ขอโทษท่าน"

"ท่านอะไรกัน ทำไมไม่เรียกเสิ่นหยางแล้วล่ะ"

ห๊าาา เสิ่นหยางเหรอ ชื่อนี้ทำให้ฉันรีบเงยหน้าขึ้นไปมองเขาที่กำลังยืนยิ้มหวานอยู่นี่คือ...พระเอกหรอไอบ้านี่คือพระเอกเหรอ พูด!!! หล่อโฮกฮากมากแม่โหห หน้าตาก็ดีไม่น่าชั่วเลยนะเสิ่นหยาง

"เอ่อ..ข้า"

"ช่างเถอะ เจ้าเพิ่งฟื้นอย่าคิดมากเลยพอข้ารู้ว่าเจ้าฟื้นแล้วก็รีบมาหาทันทีแต่ไม่นึกว่าเจ้าจะวิ่งมาชนช้าเองซะงั้นคิดถึงข้าเหรอ"เขาพูดขำๆ

ฉันส่ายหัวปฏิเสธแล้วสูดหายใจลึกๆก่อนจะผ่อนมันออกทางปากแล้วค่อยๆระบายยิ้มออกมาใครมันจะไปคิดถึงคนชั่วอย่างนายกันล่ะย่ะ พอฉันส่ายหัวเขาก็ทำหน้าเหมือนผิดหวังอย่ารุนแรงนิดนึงก่อนที่จะปรับเป็นยิ้มเหมือนเดิมเชิญยิ้มไปเถอะฉันไม่มีอารมณ์จะยิ้มด้วยหรอกเพราะในสมองฉันกลัวเสิ่นเฉียวตามมาด่าอยู่

"ไม่เป็นไรแล้วนี่ท่านจะไปไหนหรือ"

"นางจะไปเดินตลาดกับข้าน้องสี่มีอะไรหรือ"

นั้นไง ตามมาจนได้ฉันจะคอขาดมั้ยเนี้ยย●~●

"ท่านพี่สาม"

"แปปของเจ้าข้ารอจนตะวันจะลับขอบฟ้าแล้วล่ะ"

สายตาดุจพญาเหยียวก็ตวัดมาทางฉันอย่างคาดโทษอ่ยย ขนหัวลุกเวลาเขามองแบบนี้ฉันนี่แทบจะวิ่งสี่คูณร้อยไปให้พ้นๆหน้าเขาจริงๆใครมันจะรู้ล่ะย่ะว่าผู้หญิงยุคนี้จะแต่งตัวรุ่มร่ามแบบนี้ทำให้คนสวยอย่างฉันต้องมาลำบากลำบลยังไงเล่า!

"คือว่าข้า...."

"เจ้ายังไม่หายดีเหตุใดถึงรีบออกไปข้าเป็นห่วง"

"นางเบื่อเลยอยากออกไปตลาดข้าเลยจะพาไป"

เอ่ออ..เขาถามฉันนะเสิ่นเฉียวไม่ใช่นาย;-;

"แต่ท่านพี่ท่านก็เห็นว่านางป่วย"

"เจ้าอยากขัดใจนางรึเปล่าล่ะ บอกนางสิ"

อ้าว ทำไมความซวยมาที่ฉันล่ะทั้งๆที่นายสองคนเถียงกันแต่ทำไมโยนความหนักใจมาให้ฉ้านน!

"เถาเมิ่งเหยียน"

"หะ..ห๊าอะไรหรอ" ตกใจหมดไอ้บ้า

"เจ้าจะไปกับศิษย์พี่เหรอ"

เสิ่นหยางหันมาถามฉันพร้อมขมวดคิ้วทำหน้าเหมือนคนขี้คาตูดคือว่าฉันเบื่อน่ะมันจริงแต่ใครจะไปรู้ล่ะย่ะว่าไอบ้าพี่นายน่ะจะขอไปด้วยทำให้ฉันต้องมาซวยอยู่เนี้ย ฉันเหลือบมองหน้าเสิ่นเฉียวที่กำลังยืนกอดอกพิงเสาหน้าเขายังคงนิ่งแววตาบอกได้เลยว่าถ้าฉันพูดอะไรผิดสภาพศพคงไม่สวย ฉันเงยหน้ามองเสิ่นหยางแล้วค่อยๆพยักหน้าพร้อมยิ้มให้จางๆ

"แต่ว่าเจ้า..."

"นางพูดชัดแล้วเจ้าจะอะไรอีกเสิ่นหยาง"

"แต่ท่านก็รู้ว่านางป่วย"

"ก็รู้"

"นางเพิ่งฟื้นจะให้ออกตลาดเลยหรือ"

"ใช่"

"หากนางเป็นอะไรไปใครจะรับผิดชอบ!"

"ข้า" อืมดีมากเสิ่นเฉียวTT

"แต่ข้าจะทนดูได้อย่างไรนางเป็นคนของข้า!"

"นางบอกแบบนั้นเหรอ" อะไรมามองฉันทำไมกัน

"นางไม่ได้บอกแต่ข้ามั่นใจ!"

"ทั้งที่เจ้าเพิ่งกอดกับชิงชิงน่ะเหรอ"

"ท่านพี่!!!" โป๊ะแตกมั้ยล่ะเสิ่นหยาง

"เหอะ"

"ข้าปลอบใจนางต่างหาก เถาเมิ่งเหยียนเจ้าอย่าเข้าใจข้าผิดไปนะ" แล้วจะลนลานทำไม?

"ไปเถอะเถาเมิ่งเหยียน"

"พี่สาม! ข้าเริ่มจะหมดความอดทนกับท่านแล้วนะ"

"อดทน? เรื่องอะไร"

"ข้าบอกนางไม่สบาย ท่านยังทุรังพานางไปอีก!"

"ข้าเปล่าบังคับนาง นางอยากไปเองข้าเลยขอไปด้วยแล้วข้าผิดตรงไหนเสิ่นหยาง"

ฉันยืนมองผู้ชาย(หน้าตาดี)สองคนที่ตัวใหญ่กว่าฉันหลายเท่ายืนเถียงกันกลางสะพานข้ามคลองระหว่างจวนฉันกับหอกลาง เสิ่นหยางดูโกรธจัดนะเขากำหมัดแน่นกัดฟันกรอดแล้วจ้องหน้าเสิ่นเฉียวด้วยแววตาอาฆาตอย่างกับจะเข้าไปชกอย่างนั้นแหละ ส่วนเสิ่นเฉียวนะเหรอ ให้ตายเหอะเขายังคงนิ่งเงียบไม่แสดงอาการอะไรทั้งสิ้นไม่รู้ร้อนรู้หนาวขนาดเสียงหายใจยังแทบไม่ได้ยินในบทที่ฉันเขียนขณะที่พี่น้องคู่นี้กำลังทะเลาะกันร่างนี้จะเลือกไปกับเสิ่นหยางเพราะตอนนั้นร่างนี้รักกับเสิ่นหยางอยู่แต่ตอนนี้ฉันเลือกไปกับเสิ่นเฉียวแล้วเนื้อเรื่องคงจะเปลื่ยนไปบ้างตามเรื่องพี่น้องคู่นี้ไม่ถูกหน้ากันแสดงว่าต้องปะทะกันบ่อยแน่ๆ ตายสวยตาย

"เถาเมิ่งเหยียน..."

"ไปเถอะเสิ่นเฉียวข้าหิว ส่วนเสิ่นหยางวันนี้ข้าคงอยู่ต้อนรับเจ้าไม่ได้ต้องขออภัยด้วย"

ฉันพูดตัดบททำลายบรรยากาศน่าอึดอัดนี่สักทีหลังเสิ่นหยางเรียกฉันเบาๆเเล้วค่อยๆเม้มปากหมือนจะช็อคซีนี่ม่าเมื่อเห็นฉันคว้าข้อมือของเสิ่นเฉียวแล้วใช้แรง(มหาศาล)ของฉันดึงเขามายืนข้างๆซึ่งไอหมอนี่ทำเอาฉันแทบหมดแรงยืน

หลังพูดจบฉันรีบดึงแขนของเสิ่นเฉียวให้เดินตามฉันมาปล่อยให้เสิ่นหยางยืนงงอยู่ตรงนั้นตายๆนึ่ฉันกำลังทำอะไรอยู่เนี้ยฉันรู้สึกว่าฉันเดินเร็วแต่เสิ่นเฉียวกำลังเดินปกติก็ใครใช้ให้เขาขายาวล่ะฉันขาสั้นนิถ้าฉันเดินในระดับปกติสำหรับเขาคงต้องเดินช้า(มาก)เพื่อให้มันสมดุลกับฉัน

"จะไปร้านไหนดีล่ะเสิ่นเฉียว"

ฉันหันกลับไปถามเสิ่นเฉียวเขาเลิกคิ้วนิดหน่อยก่อนจะสูดหายใจเขาลึกแล้วค่อยๆผ่อนออกมา

"มันพ้นมาแล้วล่ะร้านที่ข้าจะแนะนำเจ้า"

"อ้าว แล้วทำไมไม่บอก"

"ก็เจ้ากระชากแขนพาข้าวิ่งมาไม่ใช่เหรอ"

เขายกมือข้างที่ฉันกำลังจับอยู่ขึ้นมาชูตรงหน้าฉันเพื่อเป็นหลักฐาน บ้าเอ๊ย ฉันลืมตัวได้ไงเนี้ยสะบัดแทบไม่ทันฉันจับมือถือแขนผู้ช๊ายยยย! เสิ่นเฉียวส่ายหัวนิดหน่อยก่อนที่จะคว้าข้อมือฉันแล้วจูงเดินกลับไปทางที่เพิ่งวิ่งมา อะไรคือการจับมือโดยไม่ขออณุญาติย่ะ!ฉันเดินตามเขาแต่สายตามองตามแผ่นหลังเขาคือไหล่ของเขากว้างมากนะรวมๆคือเขาเป็นสเปคของหลายคนในโลกของฉันเลยแหละ

"โอ้ยยยย"

ฉันยกมือขึ้นมาลูบหัวเมื่อเสิ่นเฉียวหยุดเดินกะทันหันส่วนฉันที่กำลังเหม่อเลยเดินชนหลังเขาเจ็บชะมัด หลังเขาจะแข็งไปไหนเนี้ยหัวฉันแทบแตกTT

"เจ้าเหม่ออะไรอยู่ถึงเดินชนข้าแบบนี้"

"แล้วทำไมเจ้าถึงไม่บอกข้าล่ะอยู่ก็หยุดกะทันหัน"

"ข้าต้องบอกเหรอว่าจะหยุดเดินแล้วนะ ในเมื่อเจ้าก็เห็นว่าข้าจะเดินมาร้านขนมถึงร้านแล้วก็ต้องหยุดหรือจะต้องเดินพ้นล่ะ"

เออยอม! อิชั้นผิดเองค่าา!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***