ตอนที่สอง

.

สถานที่ใหม่

โอ้ยย มึนหัวจัง.. นี่ฉันอยู่โรงพยาบาลสินะดีแล้วล่ะ ฉันค่อยๆจูนสมองที่ไม่เต็มร้อยของฉันให้มีประสิทธิภาพก่อนจะค่อยๆลืมตาปรับโฟกัสแล้วทอดพระเนตรมองรอบๆอย่างใจเย็น

"เฮ่ยย!!" พรึ่บ! ฉันรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง

ที่นี่ที่ไหนว่ะ เตียงไม้พร้อมฟูกที่นอนที่ฉันกำลังนอนอยู่แล้วก็ตั่งไม้สักที่ดูโบราณเอามากๆวางอยู่กลางห้องมองๆรอบเหมือนห้องโบราณย้อนยุคยังไงยังงั้นเลยทีเดียวนี่มันโรงพยาบาลเวรตะไลอะไรฟร้ะ! ฉันจำได้ว่าฉันเป็นลมหมดสติไปเสียงสุดท้ายคือเสียงของหลัวยุนซีแล้วนี่เขาพาฉันมาที่ไหน

"ศิษย์น้องเจ้าฟื้นแล้วเหรอ"

แล้วบุรุษชายหน้าตาดีผมสีฟ้ากึ่งน้ำเงินคนนึงก็ถลาเข้ามา(เอ่ออ..จริงๆเขาเดินเข้ามาช้าๆที่แบบดูหยิ่งๆน่ะ)

"เอ่ออออ" เอ่อ อ่า อืม อยากจะบอกผู้ชายคนนี้หล่อมาก เขินน

ผู้ชายคนนี้แปลกพีลึกเขาใส่ชุดเหมือนองค์ชายสมัยก่อนที่แบบใส่กระโปรงอะไรทำนองนั้นแถมไว้ผมยาวอีก(แต่ยังคงรักษาความหล่อลากใส้ไว้ไดั)ยุคนี้ยังมีโรงบาลแปลกพิกลดลสมองแบบนี่ด้วยหรอ

"เจ้าเจ็บตรงไหนอีกหรือไม่ศิษย์น้อง" ผู้ชายคนนั้นมองฉันด้วยสายตาห่วงใย

"เอ่ออ..ค่ะ..ที่นี่คือโรงพยาบาลอะไรเหรอคะ"

ฉันพูดอะไรผิด ทำไมเขาถึงทำหน้าตาเหมือนคนขี้คาตูดแบบนั้น

"โรงพยาบาล? เจ้าพูดอะไร ศิษย์น้องเจ้าสติวิปลาสไปแล้วหรือ"

"อ้าว ฉันไม่ได้บ้าน่ะ!"

"ฉัน? เจ้าพูดภาษาแปลกๆอีกแล้ว" นายนั้นแหละแปกไม่ใช่ฉัน!

ช่างเขาเถอะพูดไปเหมือนคุยกับอากาศตัวเองแปลกแท้ๆมาว่าฉันบ้าอีกประสาทชัดๆแต่ว่าสภาพห้องแบบนี้เหมือนฉันจะเคยเห็นที่ไหนนะ ฉันค่อยๆสำรวจตัวเอง ให้ตายเถอะฉันใส่ชุดอะไรอยู่เนี้ยยาวรุ่มร่ามเอาจริงๆ อย่างกับชุด...เอ๊ะ! ชุดนี้เป็นชุดที่ฉันออกแบบให้ตัวละครในบทที่ฉันเขียนนี่ ชุดนี้...ชุดองค์หญิงสามหรือเถาเมิ่งเหยียน!

โอ้วม่ายยย นี่มันอะไรกันเนี้ย หรือว่ารายการแกล้ง;-;

"ศิษย์พี่เถาหรันเฉียว ศิษย์น้องเหยียนฟื้นแล้วหรือ" แล้วผู้ชาย(หน้าตาดี)อีกคนก็เข้ามาเห้อออ แต่งตัวคล้ายๆกันเปี๊ยบแต่คนนี้หัวสีขาวนัยต์ตาสีดำสนิท ห๊ะเถาหรันเฉียวเดี๋ยวนะ....!

"อืม แต่ดูเหมือนศิษย์น้องจะสติวิปลาสไปเสียแล้ว"

"อะไรนะ"แล้วผู้ชายหัวขาวก็ทำหน้าเหวอ

"ศิษย์พี่เถาหรันเฉียว?" ฉันพึมพำ

"หือออ!?" คุณพี่หัวฟ้าหันมามองฉันดังขวับ(เวอร์ไปเองนะ)

"นายชื่อเถาหรันเฉียวเหรอ" นายนั้นแหละคุณพี่หัวฟ้ายังจะมาทำหน้างง

"เจ้าจำข้าได้หรือ เจ้าไม่ได้บ้าหรือเถาเมิ่งเหยียน"

"บ้ากับผีอะไรล่ะล่ะอีตาบ้า" ฉันแอบด่าเขา(ในใจ)

"แล้วคนนี้คือ..เถาหรันซางใช่มั้ย.."

ฉันค่อยๆชี้ไปที่คุณพี่หัวขาวคำตอบคือเขาพยักหน้า(นิดหน่อย)แล้วทำหน้าตาเหรอหราแทนการบอกว่าใช่ ชัดเลย ชัดเลย ชัดเจน!หรันเฉียวเป็นศิษย์พี่ใหญ่หรันซางเป็นศิษย์พี่รองแล้วเถาเมิ่งเหยียนคือน้องสามฉันรีบลุกขึ้นวิ่งไปที่กระจกนี่มันหน้าตา(สวยๆ)สภาพองค์หญิงสามชัดๆ นี่ฉันหลุดเข้ามาในบทที่ตัวเองเขียนเหรอเนี้ย โอ้วม่ายยยสวยแย่เลี้ยววววววววว~

แต่ร่างองค์หญิงสามก็สวยมากนะ><

"เจ้าจำพวกข้าได้ เจ้าไม่ได้บ้าเหรอน้องสาม"

"ดูท่าเจ้ายังมึนๆอยู่หรือ" ใช่แล้วค่ะท่านพี่หรันซาง○~○

"แปปนะ ขอจูนสมองก่อน"

ฉันยกมือแบบห้ามญาติอะไรประมาณนั้นซึ่งพวกเขาก็เงียบตามคำสั่ง(เหรอ?)ขอฉันทบทวนแปปฉันหลุดเข้ามาในบทที่ฉันเขียนและในที่นี่ฉันรับบทเป็นเถาเมิ่งเหยียน ยิปปี้!ฉันได้เป็นนางเอกซ่ะด้วยนี่แหละธรรมดาของคนสวยไม่ใช่สิโว้ยยย นางเอกต้องตายคนแรกไม่ใช่เหรอปั๊ดโธ่! นางเอกตายตอนอายุ24ปีพอดีถ้านับจากตอนนี้....

"พี่ใหญ่ตอนนี้ข้าอายุเท่าไหร่แล้วหรือ" เอาว่ะ ไหนๆก็มาแล้วเนียนๆไปก่อน

"18ปี"

คือคุณพี่ทั้งสองก่อนจะตอบคำถามทำไมต้องมองหน้ากันแบบเลิ่กลั่กก่อนละคะ><

อืม18ปีเหรอ ยังพอมีเวลาให้ฉันเปลื่ยนแปลงอะไรได้บ้างเอาเถอะคงต้องเอาตัวรอดเนียนๆไปแบบจิ้งจกประมาณว่าให้ดูกลมกลืนอะไรยังงี้อ่ะแต่ตอนนี้ปัญหาใหญ่กำลังมาคือว่าฉัน....

"ศิษย์พี่ใหญ่คือว่าข้า..."

"อะไรหรือน้องสาม" ข้าเรียกพี่ใหญ่ไม่ใช่พี่รองเพค่าาา

"คือว่า..ข้าหิว พี่รองช่วยจัดการให้หน่อยได้หรือไม่" ฉันยิ้มแห้งๆกลบเกลื่อนความอาย

"ได้สิ"

พี่รองยิ้มให้ฉันหนึ่งทีพอเป็นเครื่องทำลายการทรงตัวฉัน โอ้วโน่ววว~ เวลาท่านยิ้มข้าจะอยากบอกท่านว่าหล่อกระชากใจมากท่านพี่เถาหรันซาง และแล้วคุณพี่หรันซางก็ทิ้งฉันไว้กับศิษย์พี่หน้าตึง ซึ่งเขากำลังรื้อของออกมาตั้งบนเตียงที่ฉันนอนดูเหมือนเขากำลังหาอะไรสักอย่าง ฉันนั่งจ้องหน้าเถาหรันเฉียวขนาดที่ว่าสำรวจทุกตารางนิ้ว ผิวขาวเนียนนิ้วเรียวยาวปากสีพีทนัยต์ตาเขาเป็นสีฟ้าบวกกับผมยาวสลอนสีน้ำเงินทำให้ดูมาดแมนแฮนซั่นมากซึ่งฉันเขียนให้เขาเป็นคนนิสัยเย็นชารักสงบไม่ค่อยพูดเพราะคิดว่ามันเข้ากับบุคลิกภายนอกเขาดีแต่พอมาเจอกับตัวทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ไร้ความรู้สึกมากขนาดมองเข้าไปในสายตายังไร้ความหมายจนแปลไม่ได้เลย

"เหตุใดถึงจ้องข้าเช่นนั้นหรือ" หรันเฉียวเงยหน้ามามองฉันพร้อมเก็บของใส่หีบ

"เอ่อออ" แกล้งตายทันไหมว่ะ

เขาเลิกคิ้วสูงแล้วหรี่ตาลงนิดหน่อยก่อนจะอมยิ้มนิดๆกับความปัญญาอ่อนของฉันซึ่งมันก็น่าตลกจริงๆนั้นแหละไปจ้องเขาขนาดนั้นแล้วมาทำหน้าโง่ๆใส่อีก

"องค์ชายใหญ่ขอรับองค์ชายสามแห่งเทียนโฮมาขอเยี่ยมองค์หญิงสามขอรับจะให้เชิญมาเลยมั้ยขอรับ"

อ่า..คนใช้บอกมีคนมาหาฉันองค์ชายสามหรอ...เสิ่นเฉียวสินะคงต้องทำตัวเนียนๆไว้แล้วล่ะไม่งั้นคงโดนจับได้แน่ๆเพราะเสิ่นเฉียวจมูกไวมากท่านพี่เถาหรันเฉียวพยักหน้ารับคนใช้จึงเดินออกไปน่าจะไปเชิญองค์ชายเข้ามาแหละฉันรีบจัดท่านั่งผมเผ้าเบ้าหน้าอะไรให้เข้าที่ เอาล่ะจะได้เห็นโฉมหน้าของตัวร้ายกันซ่ะที

"เป็นเกียรตินักที่องค์ชายแห่งเทียนโฮมาเยือนถึงจวนน้องข้า"

หรันเฉียวลุกขึ้นทำท่าเหมือนจะเคารพมั้ง ฉันเลยยิ้มเจื่อนๆไว้ก่อนเพราะฉันยังไม่เห็นองค์ชายไรนั่นเลยทำไมไม่เดินเข้ามาให้พ้นประตูก่อนฟร้ะฉันอยากจะเห็นหน้าแกโว้ยย สงสัยหน้าตาโหดร้ายตามฉบับตัวร้ายสินะ

"ท่านออกไปก่อนจะได้หรือไม่ศิษย์พี่เถาหรันเฉียว"

"ได้" แล้วศิษย์พี่ก็ทิ้งฉันไว้กับองค์ชายไรนี้

"เป็นเช่นไรบ้างองค์หญิงสามเจ้าดีขึ้นรึยัง?"

องค์ชายถามฉันพร้อมเดินเข้ามานั่งลงข้างๆเตียงที่ฉันนอนแล้วมองหน้าฉันด้วยตาไร้ความหมาย แม่เจ้าโว้ยย! ตัวร้ายอะไรว่ะเนี้ยหล่อยิ่งกว่าพระเอกช่องเห็ดเจ็ดสีซะอีกสูงขาวตรงสเปคใครหลายคนทำเอาฉันอึ้งเหวอตกตะลึงตาค้างไปหลายนาที

"เอ่อ..คือว่าข้า.." ตอบว่าไรดีๆ

"อ้อ ข้าลืมไปว่าเจ้าความจำขาดหายไปบ้างขอโทษแล้วกัน"

เขาพูดกับฉันแต่มือกำลังรินยาใส่ถ้วยแล้วนั่งจ้องมือตัวเองต่อไปคือฉันไม่ได้ฟังที่เขาพูดเลยนะฉันกำลังอึ้งกับหน้าตาเขาอยู่ นัยต์ตาสีเขียวมรกตขนตายาวเป็นแพใบหน้าคมคายปากบางเฉียบสีชมพูปนสีพีทจมูกคือโด่งมากแม่หน้าใสไร้สิ้วนิ้วเรียวยาวผิวขาวเนียนเวอร์ผมสีดำสนิทสวมอาภรสีน้ำเงินเข้มปักปิ่นมังกรสมกับเป็นองค์ชายสามของจักวรรดิ์เทียนโฮจริงๆ พูดได้คำเดียวว่าเป๊ะทุกอย่างเป็นดาราสบายๆ แต่แล้วฉันก็สะดุ้งตัวโยนเมื่อเขาก้มหน้ามาไกล้ฉันเมื่อฉันเอาแต่จ้องหน้าเขา

"เจ้าคิดอะไรอยู่หรือ" เขาถามพร้อมอมยิ้มนิดๆ

"ข้าเปล่า เอ่ออ..ท่านช่วยเอาหน้าของท่านออกไปห่างๆจากหน้าข้าหน่อยจะได้หรือเปล่า" ข้าเขินน><

"เหอะ"

เขาทำตามที่ฉันบอกพร้อมหรี่ตาลงนิดหน่อยก่อนที่จะจ้องหน้าฉันเป็นเอาเอาตาย ตอนนี้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขาเลยอายแถมเขินมากถึงเขาไม่ค่อยยิ้มหน้านิ่งๆ(แต่หล่อมาก)ของเขาก็ทำฉันเขินได้แบบไม่ต้องลำบากอะไรยิ่งเขาเอาแต่จ้องหน้าฉันทำเอาฉันอยากจะแกล้งเป็นลมให้รู้แล้วรู้รอด!

"นี่ข้าก็นอนมานานรู้สึกเบื่อแล้วหากท่านไม่มีอะไรจะพูดข้าขอตัว"

หมับ!

ฉันตกใจนะจนเผลอสะบัดมือออก เมื่ออยู่ๆมาคว้าข้อมือฉันแล้วกระชากไปหาเขาในตอนที่ฉันกำลังจะลุกทำให้ฉันล้มลงไปนั่งข้างๆห่างกับเขาแค่ระยะข้อศอกเอง ย้ากกกก!

"เจ้าจะไปไหนเหรอองค์หญิงสาม"

"เอ่อ..ข้าจะ..จะไปตลาดแก้เบื่อเฉยๆ" เขินจนจะขิต!

"ขอข้าไปด้วยจะได้หรือไม่"

อะไรคือการถามแล้วยิ้มมุมปากมันดูร้ายกาจมากนะ ไม่อยากจะพูด!

หลังเขาพูดจบคำถามฉันรีบเม้มปากแล้วค่อยเป่าลมออกจากปากเบาๆก่อนจะยิ้มให้เขาแล้วพยักหน้าให้เขาไปกับฉันเหมือนการฆ่าตัวเองทางอ้อมรึเปล่าเพราะถ้าเขาเกิดทำหน้าหล่อขึ้นมาฉันคงหัวใจวายตรงนั้น

"ขอบใจ"

"เอ่อ..ท่าน.."

"มีอะไรหรือเถา-เมิ่ง-เหยียน" อ่ยย ขนหัวลุก

"คือว่าท่านจะปล่อยมือข้าได้หรือยัง"

เขาชะงักนิดหน่อยก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วค่อยๆปล่อยมือฉันไอ้อาการที่หลบสายตาฉันแล้วเกาท้ายทอยนี่คือไรเขาอายเหรอ><

"น้องสามมมม..เหวออ..ข้ามาขัดจังหวะรึเปล่า"

ไม่เลยคะพี่หรันซาง พี่ช่วยชีวิตหนูจากสถาการณ์ที่น่าอึดอัดเป็นบุญใหญ่หลวงมากจะจำไม่มีวันลืมTT แล้วทำไมองค์ชายสามถึงเงียบขรึมซะงั้นฉันล่ะเดาใจคนยุคนี้ไม่ออกจริงๆ

"ข้าเอาเกาลัดผัดน้ำตาลของโปรดเจ้ามาให้"

"ข้าไม่รู้จะหาอะไรให้เจ้าแล้วหากรอในครัวทำอาหารเสร็จเกรงว่าเจ้าคงหิวตายเสียก่อน" ขอบใจ

ฉันรับถุงเกาลัดมาด้อมๆมองๆมันไม่มีอย.นี่หว่าเอาล่ะวะยุคนี้อย.แปลว่าอาย่อยอย่างเดียวแล้วแแหละ อ่า...หอมมากเลยยย~ ฉันค่อยๆลองกัด(ชิมอะไรประมาณนั้น) โหหโอ้มายก๊อด KFCแพ้ขาดเลยนะเนี้ยบอกเลยอร่อยมากจนฉันรีบล้วงออกมาจากถุงแล้วกินอย่างสบายใจ แต่จะดีกว่านี้ถ้าองค์ชายกับศิษย์พี่รองเลิกมองฉันสักทีกลืนไม่ลงแทบจะติดคอหอย○~○

"อ้อ น้องสามข้ามีธุระต้องไปจัดการข้าคงอยู่เฝ้าเจ้าไม่ได้..."

อะไรคะท่านพี่รอง สายตากับรอยยิ้มสดใสนั่นมันดูปลอมมากค่ะมันต้องมีอะไรเคลือบแคลงอยู่แน่ๆลางสังหรณ์มันบอกฉันว่าต้องมีลางร้ายแน่ๆคุณพี่คิดจะทำอะไรอีกเพค่าาาา~

"ข้ารบกวนองค์ชายช่วยดูแลน้องข้าสักครู่จะได้หรือไม่"

นั้นไงว่าล่ะไอพี่ชั่วววววว~ คิดจะจับฉันขังกรงหมาไว้กับองค์ชายหน้าปูนนี่ได้ยังไงสวยรับไม่ได้

"ได้เสมอ ท่านอย่าได้กังวลองค์ชายรองเถาหรันซาง"

"ข้าอยู่คนเดียวได้คงไม่รบกวน" ข้าไม่อยากอยู่กับเขาว้อย!

"แต่ข้าห่วงเจ้าน้องสาม หากเจ้าอยู่กับองค์ชายข้าคงหายห่วงไปบ้าง"

"แต่ข้า.."

"นางอยู่กับข้าแล้วองค์ชายรองไปเถอะ" คุณเสิ่นเฉียว!!!

ฉันรู้ว่าองค์ชายสามเสิ่นเฉียวแห่งจักวรรดิ์เทียนโฮ(เรียกแบบเต็มยศ)จงใจและเจตนาพูดแทรกฉันเพื่อให้ศิษย์พี่รองออกไปได้ซึ่งท่านพี่หรันซางก็ไปจริงๆ ปล่อยทิ้งฉันไว้กับองค์ชายบ้าบอนี่มันน่าโมโหนักเชียวอยากจะบ้าตายว้อยยย

"เหตุใดถึงไม่อยากอยู่กับข้าหรือเถาเมิ่งเหยียน"

"เพราะท่านน่ากลัวยังไงเล่า ปั๊ดโธ่!" ฉันเถียง(ในใจ)

"เอ่ออ..ปะ..เปล่า"

"ข้าเป็นถึงองค์ชายแห่งเทียนโฮแต่ดูเจ้าสิกล้าทำแบบนี้ไม่กลัวหัวหลุดบ่าเหรอเถาเมิ่งเหยียน"

"โหห ไอ้เผด็จการไอ้บ้าอำนาจ" ฉันด่าเขา(ในใจ)

"ข้าขออภัยองค์ชายสามแห่งเทียนโฮ"

"เสิ่นเฉียว"

"อะไร"

"เรียกข้าว่าเสิ่นเฉียว"

"ข้าไม่อยากหัวหลุดบ่าหรอกนะองค์ชายสาม"

"เรียกเถอะถือว่าเจ้าเป็นสหายข้า"ตอนไหนไม่ทราบย่ะ

"องค์ชายเสิ่นเฉียว"

"องค์ชายไม่ต้อง"

"เสิ่น...เฉียว" วินาทีฉันอยากจะกรี๊ดมากค่าา!

"งั้นก็ไปสิ"

"ไปไหนเหรอ"

"เจ้าอยากไปเดินเล่นไม่ใช่เหรอ"

"ใช่"

"แต่ยังอยู่ในสภาพนี้เนี้ยนะ"

"งั้นก็ข้าเตรียมสักชั่วประเดี๋ยว"

"ข้าจะไปรอที่หอกลางแล้วกัน"

หลังจากที่เขาพูดเองเออเองเสร็จสรรพก็ลุกพรวดออกไปจากห้อง รู้สึกหายใจสะดวกขึ้นมาบ้างตอนที่เขานั่งอยู่ฉันแทบไม่กล้าหายใจแรงกลัวเขาโมโหแล้วลุกขึ้นมาบีบคอฉันจะทำไงล่ะแต่จะว่าไปเขาไม่ได้โหดร้ายอะไรมากมายเลยนะคิดมากกันไปเองทั้งนั้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***