ตอนที่หนึ่ง

เถาเมิ่งเหยียน&เสิ่นเฉียว

บทนำ

โอ้ยยย! แดดประเทศไทยร้อนแรงไม่แพ้ชาติใดในโลกจริงๆT-T

และแล้วก็สมบูรณ์แบบฉันเริ่มบิดขี้เกียจหลังจากนั่งเขียนบทละครมาครึ่งค่อนคืนจนตอนนี้ฟ้าสว่างกระจ่างใสและแดดมันส่องหน้าฉันจนจะไหม้เกรียมแล้วล่ะ แต่เอาเถอะอย่างน้อยบทละครซังกะบ๊วยนี่ก็เสร็จสักที

ก๊อก ก๊อก!

กรี๊ดดดด! ใครมันเคาะประตูเสียงดังแบบนี้ฟร้ะรู้มั้ยหัวใจอิช้านจะวายตายแบ่งสองซีกแล้วค่า;-;

"เยียนเอ๋อเธอตื่นรึยังน่ะ?" เฮ้อออ ได้ยินเสียงคนผู้นี้ฉันล่ะอยากจะกรี๊ดให้โลกแตก

"ลืมตาอยู่ตื่นรึยังล่ะ"

ฉันรีบถลึงตาสวยๆของฉันใส่หน้าหลัวยุนซีผู้เป็นคู่หมั้น(ที่แม่ฉันเป็นคนเลือก)หลังจากที่ฉันเดินมาเปิดประตูให้เขา ซึ่งหลัวหยุนซี่กอดอกพิงประตูมองหน้าฉันก่อนจะหรี่ตาลง

"อะไรของนายอย่ามาทำหน้าแก่ใส่ฉันนะ"

"สภาพเธอไม่ได้บอกสักนิดว่านอนแล้ว"

"ก็..ยังไม่ได้นอน"

"ถ้ายังไม่ได้นอนแล้วเธอตื่นได้ยังไง"

"ฉันบอกตอนไหนว่าตื่นย่ะ"

"เมื่อ15วินาทีที่แล้ว"

"นี่นาย!" รู้มั้ยฉันอยากจะกระโดดถีบนายให้หน้าคว่พมากหลัวหยุนซี!

"แม่เธอให้ฉันเอานี่มาให้"

ฉันเลิกคิ้วนิดหน่อยแล้วมองแก้วโก้โก้ในมือเขา ไอหมอนี่มันแอบวางยาฉันในแก้วโก้โกรึเปล่าเนี้ย0~0

"....."

"รับไปสักทีเถอะเธอนี่น่ารำคานจริงๆ"

แหมอีตาบ้า! ฉันกำลังลังเลย่ะทำมาเป็นยัดใส่มือฉันเดี๋ยวแม่ก็ตบคว่ำให้หรอกจะว่าไปไอ้หมอนี่ฉันก็ไม่ไดัอยากจะหมั้นหมายอะไรด้วยหรอกนะ(ออกไปทางเกลียดขี้หน้ามากกว่า)แต่เป็นการผูกพันธมิตรระหว่างตระกูลต่างหากฉันล่ะโคตรภูมิใจ(ฉันประชด)

หลังจากที่เขายัดแก้วโก้โก้ปั่นใส่มือฉันแล้วก็เดินออกไปไม่คิดจะอยู่ถามอะไรฉันสักคำทำเอาฉันยืนงงในดงสัตว์คนอะไรเย็นชาชาเย็นชาไทยเอาซ่ะจริงๆ

ฉันก็พูดไปงั้นแหละ เอาล่ะๆมาสนใจบทละครที่ฉันเขียนดีกว่าไหนดูสิออกมาเพอร์เฟครึเปล่า อืมเนื้อเรื่องคร่าวๆของฉันคือนางเอกชื่อเถาเมิ่งเหยียนเป็นองค์หญิงตระกูลเถาพระเอกเป็นองค์ชายสี่ของฮ่องเต้มีนามว่าเสิ่นหยางส่วนนางร้ายเป็นชิงชิงตระกูลเมิ่ง อ้อตัวล่ะครหลักอีกคนที่ขาดไม่ได้เพราะเขาสำคัญในหลายๆบทรวมถึงตอนจบซึ่งเดิมๆเขาเป็นคนในตระกูลฮ่องเต้เหมือนกันซึ่งเป็นองค์ชายสามแต่ภายหลังจากนางเอกตายกลายเป็นพญามารนั่นคือองค์ชายเสิ่นเฉียว

ซึ่งบทละครนี่นางเอกต้องตายเป็นคนแรกเพราะพระเอกได้ครองรักกับนางร้ายแล้วช่วยกันหักหลังและฆ่านางเอกส่วนเสิ่นเฉียวกลายมาเป็นพญามารโค่นล้มบัลลังค์พระเอกเนื่องจากความแค้นส่วนตัวและเรื่องทั้งเรื่องตัวละครหลักที่รอดก็มีอยู่แค่คนเดียวคือพญามารเสิ่นเฉียว

"แกนี่มันสุดยอดจริงๆเยียนเอ๋อ"

ฉันชมตัวเองราวกับว่ามันน่าภูมิใจซ่ะเต็มประดาแต่อย่างว่าเนอะฉันสวยฉันเก่งชมตัวเองมันจะไปผิดอะไรว่ามั้ย;-;

"เขียนไม่เสร็จอีกเหรอ"

"เฮ่ย!! นายเข้ามาได้ไง!"

"เปิดประตูเข้ามานะสิ ถามไรโง่ๆ" อ้าวไอเวร

"แล้วนายเข้ามาทำหอกอะไรหลัวหยุนซี!!"

"ฉันก็ไม่ได้อยากมานักหรอกแต่แม่เธอสั่งมาฉันไม่คิดจะขัดบัญชายมราชใหัชะตาขาดหรอกนะ"

เออก็จริงของมัน แต่นายไม่รู้เหรอว่าเวลานายตีหน้านิ่งแบบนี้มันน่าบีบคอซ่ะขนาดไหนไอบ้า! ฉันล่ะโคตรจะเซ็งกับไอคนพันธ์นี้จริงๆแต่นายจะถือวิสาสะมานั่งบนโต๊ะค้ำหัวฉันทำไมย่ะ!

ฉันยัดหลอดโก้โก้ใส่ปากระบายความหงุดหงิด เซ็งโว้ยยย!! อยากฆ่าคนหึ่ย!

"ทำไมถึงเขียนบทให้นางเอกตายล่ะ"หลัวยุนซีมองบทที่ฉันเขียนไว้ในคอมแล้วขมวดคิ้วนิดๆทำเหมือนเจอไหผีทองคำอยู่ในคอมอย่างนั้นแหละ

"ก็มันดูพีคดีนิ"

"ขึ้นชื่อว่านางเอกควรจะมีชีวิตจนจบเรื่องไม่ใช่เหรอ"

"ฉันชอบให้มันแปลกๆเด่นๆเข้าใจมั้ยย่ะ" ฉันพูดพร้อมหันไปมองหลัวยุนซีตาขวาง

หลัวยุนซีกลอกตาขึ้นลงแล้วเบะปากนิดๆให้กับคำตอบที่ไม่เป็นสาระกับคนฟังก่อนที่เขาจะกลับมาตีหน้านิ่งเหมือนเดิม อื้มมเป็นงานเป็นการจริงๆเลย และฉันก็เผลอนั่งจ้องหน้าเขาที่กำลังตั้งใจอ่าน(รึเปล่า)บทละครในคอมที่ฉันเขียนไว้ มีเรื่องนึงที่ฉันอยากบอกนะข้อดีของการหมั้นครั้งนี้คือคู่หมั่นฉันอย่างอีตาหยุนซีหล่อโฮกฮากมากใบหน้าที่เนียนไร้สิวสักเม็ดพร้อมด้วยปากบางๆที่เป็นกระจับสีพีทอ่อนๆคิ้วหนาเข้มทำให้หน้าเขาดูคมคายนัยต์ตาเขาสีน้ำตาลอ่อนพร้อมด้วยผมสีควันบุหรี่บวกกับความหล่อที่พระเจ้าโคตรประทานพูดได้คำเดียวว่า...พร้อมแต่งค่าาาา!

แต่ถึงเขาจะหล่อขนาดไหนแต่ก็หยิ่งยโสขี้เก๊กปากร้ายใจโหดโคตรเย็นชาไม่เคยรู้ร้อนรู้หนาวเอาแต่ทำหน้านิ่งยิ่งกว่าคนเก็บกดให้พูดนะตั่งแต่หมั้นกันมาจนจะแต่งอยู่แล้วเนี้ยฉันยังไม่เคยเห็นหมอนี่ยิ้มเลย

"เธอมีอะไรจะถามฉันรึเปล่า" หลัวหยุนซีละสายตาจากคอมแล้วหันมาจ้องหน้าฉัน

"อะไร"

"ฉันเห็นเธอนั่งจ้องฉันจนลูกตาจะถลนออกมาแล้วน่ะ"

"ปะ..เปล่านะ!"

"เหอะ" เหอะอะไรย่ะ มองนิดหน่อยทำเป็นหวงชิ๊!

ฉันเลิกสนใจผู้ชายขี้เก๊กอย่างเขาแล้วหันมาทอดสายตาผ่านกระจกออกไปมองตึกข้างนอก อ่า..เป็นเพราะแสงแดดมันจ้าหรือเพราะฉันเบลอนะทำไมถึงรู้สึกมึนหัวจัง ฉันยกมือขึ้นมาจับศีรษะแล้วหลับตาลงในสมองของฉันเหมือนมีอะไรอยู่ในหัวซึ่งมันกำลังเต้นแรงเอามากๆจนฉันอยากจะร้องแล้วฉันก็เริ่มเจ็บแสบหน้าอก

"เยียนเอ๋อเธอเป็นอะไรน่ะ"

หลัวหยุนซีค่อยๆแกะมือฉันที่กุมสมองอยู่แต่ในเวลานี้บอกเลยฉันแรงเยอะกว่าฉันเริ่มขยับไม่ไหวปวดหัวอย่างรุนแรงฉันเป็นอะไรไปเนี้ย

"เยียนเอ๋อมองหน้าฉัน เธอเป็นอะไรทำไมหน้าซีดอย่างนี้"

"เยียนเอ๋อ"

หลัวหยุนซีเขย่าฉันเบาๆเมื่อฉันเอาแต่จ้องหน้าเขาไม่พูดอะไรแต่กลับกันภาพตรงหน้าฉันเริ่มเลือนลางจนแทบมองไม่เห็นเขามันเบลอไปนี่ฉันเป็นอะไร..

"เยียนเอ๋อ เยียนเอ๋อ! เฮ่ยย" เสียงสุดท้ายของหลัวยุนซีที่ดูจะตกใจเอามากๆก่อนที่ฉันจะไม่ได้ยินอะไรอีก

....แล้วสติฉันก็ดับวูบลง....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***