กฏการกินส้มตำโจ๊ะๆตอนเที่ยงคืน

ในคืนวันหนึ่ง ที่ผมนั้นโคตรจะหิวมาก มากแบบตะโกน เลยอยากจะไปหาอะไรมากิน แต่เปิดตู้เย็น ก็มีแต่ของหมดอายุ จะเอามากินก็กะไรอยู่ ผมเลยตัดสินใจจะไปหาของกินข้างนอกทาน แต่ผมก็ได้เหลือบไปมองนาฬิกา ก็ได้เห็นว่าเวลานั้นมันปาเข้าไป23.59 ซึ่งก็ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว การจะออกไปหาไรทานข้างนอกนั้นในเวลามันน่ากลัวมากๆเลย อ๋อลืมแนะนำตัวผมไปเลย ผมเต๋านะ เต๋า ถ่มทราย แฮร่ เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า ด้วยความที่ตัวผมอะ หิวมาก หิวแบบไม่มีอะไรมากั้น ผมเลยตัดสินใจที่จะออกไปหาอะไรมาทาน 

ผมเดินไปคร่อมรถมอเตอไซคันโปรด ผมเอื้อมมือไปบิดกุญแจ แต่อยู่ๆก็ได้รับรู้ถึงลมอันเย็นยะเยือกมาจากด้านหลัง ผมมองไปที่กระจู๋ด้านซ้าย เอ้ยกระจก ก็ไม่เจอใคร ด้านขวาก็ไม่มีใคร แต่ผมก็คิดว่าเป็นเพราะมันเป็นคืนที่มืดมิดเพราะดวงจันทร์นั้นมือสนิท คงจะเป็นข้างแรมด้วยจึงทำให้ค่ำคืนนี้มืดกว่าปกติ ผมจึงไม่ใส่ใจอะไรเเล้วขับรถไป

ในซอยที่ผมอยู่นั้น มีเเสงสว่างน้อยมาก เพราะเป็นซอยเก่าๆที่อยู่มานานมากแล้ว การบูรณะซ่อมเเซมก็ไม่มีเลย ระหว่างทางนั้นก็มี ศาลเจ้าร้างตลอดตามข้างทาง บอกตรงๆว่าบรรยากาศมันโครตสยองเลย พอขับไปสักพักก็เจอคุณลุงคนนึง แกเข็นรถเข็นของแกอยู่ ดูเหมือนจะขายส้มตำเลย ผมเลยขับไปช้าๆเเล้วถามเเกว่า "ลุงๆ ของหมดแล้วยังครับ" แกก็ตอบว่า "กับข้าวครับกับข้าว" เอ้ยไม่ใช่เว้ย แกตอบว่า "ส้มตำโจ๊ะๆ" ผมนั้นก็ไม่ได้เอะใจอะไร เพราะคิดว่าเเกอาจจะฟังเพลงอย่างสนุกสนานอยู่ก็ได้ 

ลุงคนนั้นไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ เอาแต่พูดว่า "ส้มตำโจ๊ะๆ" แล้วเเกก็ตั้งร้านมาทำส้มตำให้ผม เอาจริงๆนะผมก็งงเหมือนกัน ว่าทำไมผมถึงได้มากินร้านของลุงเเก ทั้งๆที่มันไม่ Make any sene(ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย) เลย เเต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรต่อ เเล้วเดินจะไปสั่งอาหาร

ผมได้บอกกับลุงว่า "ลุงผมเอาส้มตำปูไม่เอาปลาร้า ลาบ ข้าวเหนียว2ห่อ เเล้วก็ไก่ย่าง2ไม้นะ" ลุงนั้นไม่ได้ตอบผมคืนแต่กลับพูดคำว่า " ส ้ม ต ำ โ จ ๊ ะ ๆ " ลุงเค้าพูดแบบนั้น ดังขึ้นเรื่อยๆ เเละก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ตาของแดงก่ำ ดูเหมือนลุงเเกจะโมโหมาก ที่ผมมาสั่ง ถึงผมจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร จนกระทั้ง ได้เหลือบไปเห็นกับ แผ่นกระดาษข้างๆรถเข็นของลุงแก เหมือนจะเป็นการเขียนด้วยลายมือ แต่น้ำหมึกนั้น ผมไม่เเน่ใจว่ามันใช่น้ำหมึกของปากรึเปล่า มันมีความดำแบบหม่นๆและก็มีสีออกไปทางแดงนิดๆ แต่ผมก็ไม่เเน่ใจว่าเป็นเพราะเเสงไฟของร้านหรือยังไง 

ในกระดาษใบนั้นเขียนไว้ว่า กฎการกินส้มตำโจ๊ะๆตอนเที่ยงคืน มันมีกฎอยู่มั้งหมด....ข้อ กฎมีดังนี้

1.หากต้องการจะทานอาหารร้านส้มตำโจ๊ะๆ ในช่วงเวลาหลังเที่ยงคืน ห้าม!สั่งอาหารเด็ดขาด ลุงจะเป็นคนทำมาให้

2.ในระหว่างที่รออาหาร ห้าม แอบมองหรือเข้าใกล้ลุง แต่ถ้าคุณไม่อยากจะกลับบ้านก็เชิญเลย

3.เมื่ออาหารมาถึงที่โต๊ะ ให้พูดตามที่ลุงพูด โดยไม่ผิดสักคำ เช่น ส้มตำโจ๊ะๆ มาแล้วมากินเลยเร็วๆ ส้มตำโจ๊ะๆ

4.เมื่อคุณได้อาหารมาเเล้ว คุณจะต้องทานให้หมด เเล้วก็ต้องเลียจานทุกๆใบ

5.เอาจานที่เลียเสร็จแล้วไปวางไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆที่จอดรถเข็น

6.นำเงินวางไว้ใกล้ๆจาน

7.ก่อนกลับคุณจะต้องไปบอกลาคุณลุงเสียก่อน พร้อมกับคำพูดว่า ส้มตำโจ๊ะๆ 

8.และเมื่อคุณออกจากร้านแล้ว ห้ามหันกลับมาหรือพยายามที่จะมองกลับมา แต่หากคุณไม่ได้มองหาทางที่จะกลับบ้านอยู่ก็เชิญเลย

9.เมื่อคุณพบเจอคุณลุงอีกครั้ง ในตอนกลางวัน คุณห้ามที่จะพูดถึง ส้มตำโจ๊ะๆ ไม่เช่นนั้น คุณอาจจะไม่ได้พบเห็นเเสงสว่างอีกเลย

และนั้นก็คือ กฎทั้งหมดที่ผมได้อ่าน 

หลังจากที่ผมนั้นได้อ่าน ผมก็รู้สึกงุนงงกับกฎพวกนี้ มันจะเยอะเเยะเเละแปลกประหลาดอะไรขนาดนี้

แต่ก็ช่างเถอะทำๆตามไปแล้วกัน ผมรออยู่ครู่หนึ่ง ลุงแกก็นำอาหารมาเสิร์ฟพร้อมกับมีเสียงดนตรีแปลกๆที่ดังคลอมา แต่ส่วนตัวก็คิดว่าลุงคงไม่อยากให้บรรยากาศมันดูวังเวงจนเกินไป แต่พอฟังไปฟังมาไปออกเอาธรณีกรรเเสงได้ไง บรรยากาศมันก็หลอนX2เลยสิครับ ผมเลยคิดว่าควรจะรีบทานจะได้กลับ ผมจึงตักส้มตำมาลองทานดู บอกได้ว่าเผ็ดมาก มากถึงมากที่สุดเลยหล่ะ ผมไม่สามารถรู้เลยว่าลุงแกใส่พริกไปเยอะแค่ไหน เพราะด้วยความที่ร้านมันแทบจะไม่มีเเสงสว่างเลย ผมบอกตามตรงเลยว่าปากของผมนั้นตอนนี้มันร้อน ร้อนซะยิ่งกว่า ดวงอาทิตย์ในยามเช้าเสียอีก 

น้ำ น้ำอยู่ไหน ผมพยายามที่จะหาน้ำมาดื่ม แต่อยู่ๆผมก็ต้องสะดุ้งโหย่งเพราะมีความรู้สึกขนลุกซู่มาจากด้านหลัง ทันใดนั้นก็มีคนสกิดผมจากด้านหลัง ผมก็ร้องว่า เหี้* เลยละครับ ด้วยความตกใจอะเนอะ หันไปก็ได้เจอคุณลุง ยืนแก้วอะไรมาให้ ผมก็คิดว่าคงจะเป็นน้ำแหละมั้ง แกคงจะเห็นว่าเราเผ็ดเป็นแน่เลย ผมจึงดื่มมันเข้าไปโดยไม่ได้แม้เเต่มองลงไป  รสชาติของน้ำมัน แปลก แปลกเหลือเกินหรือจะเป็นน้ำสิงกันนะ ไม่หรอก มันไม่ใช่รสชาติแบบนี้ มันมีความหนืดๆนิดหน่อยละเหมือนตอนกินจะมีก้อนๆอะไรด้วยสิ แหวะ นี้มันน้ำอะไรกัน ลุงแกทำขี้มูกหล่นลงไปในน้ำรึไง ผมได้มองลงไปในน้ำ จึงได้เห็นว่า น้ำนั้นมันดำมาก ดำยิ่งกว่าโอเลี้ยงเสียอีกแถมรสชาติก็ไม่ใช่เลย ผมเลยตะโกนถามลุงแกไปว่า "นี้ลุงเอาน้ำเหี้*อะไรมาให้ผมกินเนี่ย!" ลุงแกก็หันมาดังควับเลยหละ แต่คุณรู้ไหมว่าแกตอบกลับผมมาว่าไง เป็นคำตอบที่น่าเจ็บใจชะมัด ลุงแกตอบผมกลับมาว่า "ส้มตำโจ๊ะๆ" ผมนี้แบบลุงมุงเอาจริงดิ จะพูดงี้ทั้งวันเลยรึไงวะ *ฟหกฟหกหฟก* ผมก็สบถกับตัวเองอยู่พักนึงแล้วก็ทานต่อ คงด้วยหิวด้วยแหละมั้ง หยิบไก่หรืออะไรสักอย่างย่างนี้แหละมาทาน ลืมบอกเลยว่าบนโต๊ะนั้นมีอะไรบ้าง มาเด้อมาอ้ายสิเว่าให้ฟัง บนโต๊ะมีส้มตำ 1 จาน มีเนื้อไก่หรือไรสักอย่า 3 ไม้ มีลาบเนื้อหมาเอ้ยหมู แต่เอาตรงๆไอลาบนี้รสชาติอย่างประหลาดเลยหล่ะทำเอานึกว่าเป็นเนื้อหมาเลย แล้วก็ข้าวเหนียวชืดๆ 2 ห่อ มาต่อกันเรื่องไอเนื้อตัวอะไรสักอย่างย่างกัน ผมหยิบมากินไม้นึง ผมบอกเลยว่า ผมแลกดูกมามากกว่า100ร้าน ไม่เคยเจอเนื้อตัวบ้าไรที่เหม็นสาบแบบ อ้วกจะแตกเลยหล่ะครับคุณผู๊ชมมม กลิ่นที่โครตจะขึ้นคอแถมมีขนแปลกๆติดมาด้วยหล่ะ บรึ่ย พูดแล้วจะอ้วกเลยหล่ะ ผมเลยปาเเม่มทิ้งไปเลยทันที ผิดหวังจากไอเนื้อนั้นเลยอยากจะไปสบอกคุณลาบสุดเลิฟสักหน่อย ปัดโถ่ ลุงแม่มเล่นกูอีกแล้ววววว เนื้อบ้าไรกันเนี่ยเหนียวมากเหนียวแบบฟันหักได้เลยหล่ะ นึกว่าเอายางรถยนต์มาทำอาหารนะเนี่ย พอผมเจองี้ก็ปรี๊ดเเตกเลนคร๊าาา อย่างอื่นไม่เป็นไร แต่ลาบกูบ่ยอมมม ผมเลยลุกขึ้น แล้วก็จะเอาเงินไปจ่ายลุง แต่นึกขึ้นได้ว่ากฎมันคือต้องทานให้หมด ทันใดนั้นบรรยากาศมันทำให้รู้สึกเสียวสันหลังวาบ ขนที่ลุกซู่กับสัญชาติญาณของผม มันบอกให้กระโดดหลบไปทางซ้าย ร่างกายผมมันก็ขยับไปอย่างอัตโนมัติ หลังจากนั้นผมก็ได้เห็นไอลุงโจ๊ะๆบ้านั้น ถือมีดเหวียงไปมาอยู่ตรงข้างหลังที่ผมยืนอยู่มะกี้นี้ ผมตะโกนกลับไปว่า "ลุงเป็นบ้าไรวะเงินก็จ่ายไปแล้วหนิ" แกก็ตอบกลับมาว่า "มุงให้มาไม่ครบไอ้เด็กเวร" ผมเลยแบบ ห้ะ ไม่ใช่เพราะกฎบ้านั้นหรอกเหรอแล้วเดี๋ยวนะเมิงพูดอย่างอื่นนอกจากไอโจ๊ะๆบ้านั้นได้ด้วยหรอฟะ ผมเลยถามแกไปว่าขาดอีกเท่าไหร่ แกตอบมาว่า 20 บาท คุณพระ เมิง 20บาท จะสับคอกูเสียแล้ว มันไม่คุ้มเลยลุง พูดดีๆสิว้า ผมจึงยื่นเงินให้เเก แต่อยู่ๆแกก็ยืนละหัวเราะและร้องกรี๊ดไม่หยุด ผมนี้ขนโครตลุกเลยละ ผมเลยมองลงไปที่ข้างล่างของลุง ผมก็ได้พบว่า!     

ผมเหยียบเท้าแกอยู่นี้เอง ผมจึงยกเท้าออก แกเลยหยุดกรี๊ดละบอกว่า "ได้เวลาจัดการกับไอพวกไม่ทำตามกฎแล้วสิ" แล้วแกก็หยิบไอมีอีโต้เล่มเบอเร่อนั้นมาจากไหนก็ไม่รู้ หรือลุงเเม่มมีกระเป๋าโดเรม่อนว่ะ ละหลังจากที่แกพูดมาแบบนั้นผมก็วิ่งดิครับรอไร ผมวิ่งไปที่โต๊ะเพื่อจะคว้าเอากุญแจ แต่ก็มีวัตถุมีคมสักอย่างลอยผ่านหน้าผมไปแค่ 0.6 เซนติเมตรเอง บ้าเอ้ย ไอกฎบ้าบอนี้มันรุนเเรงชะมัด เมื่อผมได้กุญแจมาจึงรีบวิ่งดุ่มๆไปที่รถเพื่อนจะหนี แต่ยางรถแม่มแบน แบนยิ่งกว่าเอ4อีก เเต่ตอนนั้นใครมันจะสนใจละ ผมเลยเสียบกุญเเจละรีบใส่เกียหมา บิดแบบหมดปลอกเลยหละ ผมพลางคิดในใจว่าน่าจะรอดแล้วสินะ เลยลองหันกลับไปดู ก็ได้เห็นว่าไอร้านบ้านนั้นมันเหมือนที่ที่โดนไฟไหมเลยละ แต่! ไอลุงบ้านั้นหล่ะ มันหายไปไหนแล้ว ผมมองซ้าย มองขวาก็ไม่เจอ จึงคิดว่าหรือเราจะรอดแล้วจริงๆสินะแต่ในใจก็แอบหวาดหวั่นว่ามันอาจจะบ้าขนาดวิ่งไล่มา แล้วไอสิ่งที่กลัวแม่มก็มักจะเป็นจริงนี้สิ ผมเห็นลุงแกวิ่งสี่ขาอย่างกะหมาเลยหล่ะ ลุงแม่มเป็นตัวบ้าอะไรกันวะ วิ่งตามรถที่ขับด้วยความเร็ว 100กม/ชม.มาทันด้วยหรอวะ ภาพที่เห็นมันโครตจะหลอนเลยนะ ด้วยความที่ไม่มีทางเลือกผมคิดว่าควรจะไปที่ที่มีผู้คนเยอะๆ ผมจึงเลี้ยวไปที่ซอยเริงรม ทำไงได้ละ ซอยนั้นครึกครืนใช้ได้เลยหละในเวลานี้ ผมจึงตรงเข้าไปตรงตึกที่มีพี่สาวเยอะๆแล้วหันมองดูว่าไม่เห็นวี่เเววแล้ว ผมเลยลงจากรถ แล้วเดินไปที่บาร์ข้างๆตึกของพวกพี่สาว แต่ก็มีพี่สาวคนนึงพูดกับผมว่า "1500นะคะสนใจไหม" ด้วยความที่ผมกลัวเเล้วก็โมโหเอามาๆเลยตอบกลับไปว่า "โถ่เอ้ยพี่ผมเพิ่งเจอเรื่องเเย่ๆมานะ ใครมันจะไปมีอารมณ์อย่างงั้นละ" พี่สาวจึงพูดกลับมาว่า "อะๆพี่เห็นว่าเรา ห ล่ อ นะเลยลดให้อะ 1200 ให้ 2 รอบเลยอะ สนใจไหม " แม่มเอ้ยพี่เเม่มใจคอจะไม่ถามสารทุกข์สุกดิบผมเลยรึไงวะ ผมเลยตอบกลับไปว่า " พี่! จะรอไรอยู่ละก็ไปกันเลยสิครับ เป็นไปได้ขอค้างคืนเลยนะครับเดะทิปให้หนักๆเลย♥♥" แล้วเรื่องมันก็จบลงแค่นี้แหละครับ ผมไม่มีไรเล่าต่อแล้วครับ ขอตัวไปหาส้มตำกินสักหน่อยละกานนนน

**สวัสดีครับผู้อ่านที่น่ารักทุกคน เป็นไงกันบ้างคอมเมนท์มาหน่อยนะครับ รออ่านอยู่นะครับ ติชมได้นะครับ ขอบคุณครับ ☺☺**

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***