เตรียมตัวครั้งที่ 2

ความเดิมตอนที่แล้ว

..."ต้องแข็งแกร่งขึ้น!"...

......................

'ถึงจะตัดสินใจว่าจะแข็งแกร่งขึ้นก็เถอะน้า...แต่ตอนนี้สิ่งที่เราไม่อยากให้มาถึงก็ดันมาถึงซะได้นี่สิ'

ฮารุมิ คิดในใจก่อนที่จะขึ้นรถลีมูซีนหรูสีดำพร้อมกับสาวใช้อีกคนหนึ่งที่ในมือถือกระเป๋านักเรียนและบรรจุด้งเครื่องเขียนดินสอยางลบและไม้บรรทัดในนั้นขึ้นรถไปด้วย เธอคนนี้มีชื่อว่า มิยากาวะ คานะ เธอเป็นหนึ่งในสาวใช้ที่ดูแลฮารุมิมาตั้งแต่ยังแบเบาะถึงแม้ว่าฮารุมิจะถูกบิดาของตนหมางเมินราวกับไม่มีตัวตนและพี่ชายแท้ๆหรือก็คือลูกคนแรกของ มาซาโตะ ฮาจิเมะ ที่ชื่อว่า มาซาโตะ ฮารุกิ เกลียดขี้หน้า ด้วยสาเหตุบางอย่างแต่เพียงเพราะคำขอร้องของ นายหญิงของมาซาโตะแม่แท้ๆของฮารุมอและฮารุกิ ภรรยาของฮาจิเมะ เป็นคนสั่งเสียกับเธอไว้ก่อนจะสิ้นใจไปทำให้เธออยู่ดูแลฮารุมิมาจนถึงตอนนี้

"ไปก่อนนะคะพี่คานะ"

ฮารุมิลงจากรถและสะพายกระเป๋าไว้ที่หลังของตนเองพูดขึ้นพร้อมโบกมือให้เมดสาวที่ยืนอยู่ข้างรถด้วยสีหน้ายิ้มแย้มก่อนวิ่งเข้าโรงเรียนอนุบาลไป เมดสาวยืนหนูคุณหนูน้อยของเธอวิ่งเข้าไปในโรงเรียนจนหายลับไปจากสายตาเธอจึงเดินขึ้นรถคันหรูมุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อยก่อนประตูรถจะปิดแล้วเลื่อนตัวออกไปจากตรงนั้นเพื่อกลับไปยังที่ที่จากมา

"เฮ้อ~~ถึงยังไงก็ไม่อยากเรียนเลยจริงๆ"

ฮารุมิเดินบ่นไปดวงตาคู่สวยก็มองสำรวจไปรอบๆพื้นที่ก่อนจะชนเข้ากับใครบางคนจนตัวเซถอยหลังไปหลายเก้า แต่ยังไม่ทันที่จะได้ขอโทษคนตรงหน้าก็ขอโทษขอโพยขึ้นมาก่อนซะงั้น ฮารุมิมึนงงเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่กำลังขอโทษขอโพยตนเองอย่างลนลานทำตัวไม่ถูกก็ต้องคิดในใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ 'กระต่าย' คำคำนี้มันช่างดูเข้ากับเขาคนนี้นี้จริงๆ กระต่ายสีเขียวตัวใหญ่กำลังเลิ่กลั่กขอโทษขอโพยต่อเธออย่างไม่หยุดปากจนเธอต้องเอ่ยปากห้ามเขาจึงได้หยุดลง แต่ถึงแม้จะหยุดหน้าเขากลับไม่ลดความกังวลลงเลยกลับกันเขายังหน้าซีดตัวสั่นราวกับกำลังกลัวอะไรอยู่ซะอย่างนั้น ฮารุมิถอนปายใจออกมาเฮือกหนึ่งเขาก็สะดุ้ง เธอจึงเข้าใจอะไรบางอย่างก่อนจะขอให้เขาช่วยเธอแทนการขอโทษแทน เจ้ากระต่ายเขียวตรงหน้าของเธอที่ได้ยินหน้าก็ซีดลงไปหนักกว่าเดิมจนเธอลนลานทำตัวไม่ถูก ในใจก็รู้สึกเหมือนตนเองกำลังรังแกเด็กน้อยอยู่ทั้งที่ตัวเองก็อายุไม่น้อยแล้วแท้ๆจึงทำไใแต่ขอโทษในใจไป

ฮารุมิยืนมองประตูห้องพักอาจารย์โดยข้างๆตัวเธอก็มีเจ้ากระต่ายเขียวตัวเดิมยืนตัวเกร็งอยู่ข้างๆกัน เธอมองเจ้ากระต่ายเขียวเล็กน้อยก่อนจะเดินไปเคาะประตูและขออนุญาตเข้าไปตามมารยาท ให้พูดตามตรงเธอผิดหวังที่โรงเรียนอนุบาลที่นี่ไม่มีอาจารย์ออกมารับที่หน้าโรงเรียนทั้งๆที่ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าจึงทำให้พี่คานะไม่สามารถเดินเข้ามาส่งได้และตัวเธอในตอนนี้ก็เป็นเพียงเด็กอนุบาลตัวน้อยกลับต้องเดินมาที่ห้องพักอาจารย์ด้วยตัวเองแทนเสียอย่างนั้น คิดได้ไม่นานนักก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเปิดประตูออกหน้าตาของเธอคนนั้นเมื่อมองเห็นเธอก็ทำหน้าตาไม่สบอารมณ์ทันที ไม่ทันที่ฮารุมิจะได้เอ่ยอะไรอาจารย์สาวคนนั้นก็ตวาดใส่ฮารุมิในทันที

"จะมาเคาะทำไมยังไม่ถึงเวลาเรียนด้วยซ้ำ!ถ้าจะมากวนละก็กลับไปซะ!"

ว่าจบอาจารย์สาวก็ปิดประตูเสียงดังใส่หน้าของฮารุมิทันที ฮารุมิกำมือแน่นก่อนจะหันไปหาเจ้ากระต่ายเขียวข้างกายว่าให้นำไปห้องผู้อำนวยการของที่นี่หน่อย เจ้ากระต่ายเขียวที่ได้ยินก็ลนลานเหมือนพยายามจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่พูดแล้วเดินนำเธอไปที่ห้องผู้อำนวยการแทน แต่ยังไม่ทันจะถึงห้องผู้อำนวยการก็มีใครไม่รู้โผล่ออกมาขวางทางเสียอย่างนั้น

"เฮ้ย!!เดกุ!นี่แกจะไปไหนกันน่ะห๊า!!"

เด็กชายคนนึงโผล่มาข้างหน้าฮารุมิและเจ้ากระต่ายเขียวในมือของเด็กคนนั้นก็มีประกายไฟของระเบิดที่ดูแล้วมันคงจะเป็นอัตลักษณ์ของเด็กคนนั้นส่งเสียงอยู่เป็นระยะถี่ๆ เหมือนกำลังข่มขวัญเจ้ากระต่ายเขียวอยู่อย่างไรอย่างนั้น ใบหน้าที่กำลังยกยิ้มดูหยิ่งยโสและมองมาที่เจ้ากระต่ายเขียวอย่างเหี้ยมโหดและดูจะสนุก ต่างกันกับเจ้ากระต่ายเขียวของเธอที่กลับยืนตัวสั่นมองเด็กมือระเบิดตรงหน้าด้วยความกลัวไม่กล้าขยับตัว ฮารุมิมองเด็กทั้งสองคนสลับกันก่อนที่จะทักเด็กมือระเบิดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"นี่คุณทุเรียนระเบิดคะช่วยหลบหน่อยได้ไหมพอดีว่ามีที่ที่ต้องไปหน่อยน่ะค่ะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***