เตรียมตัวครั้งที่ 1

ในค่ำคืนที่เงียบสงัด ตามท้องถนนที่เต็มไปด้วยแสงไฟสลัวๆ มีร่างของชายคนหนึ่งนอนหอบหายใจอย่างโรยรินอยู่ในตรอกที่เต็มไปด้วยเศษซากของขยะมากมายที่ถูกนำมาทิ้งกองกันไว้

"ชะ....ช่วยด้วย...ช่วย...ฉัน...ด้วย"

น้ำเสียงอ่อนแรงดังขึ้นมาอย่างแผ่วเบา เพื่อขอความช่วยเหลือ หากแต่มันไม่ทำให้ใครได้ยินและมาช่วยเขา ในเวลาไม่นานหลังจากนั้นเสียงขอความช่วยเหลือที่ถูกปล่อยออกมาก็เงียบลง

เปลือกตาสีสวยขยับเบาๆก่อนจะเผยให้เห็นในตาสีโกเมน ดวงตาแห่ง "สเน่ห์" ที่ไม่ว่าใครก็ตามที่มองเข้าไปในดวงตาคู่นี้เป็นต้องหลงไหลอย่างโงหัวไม่ขึ้นทุกราย 

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนจะมีหญิงสาวสวมชุดเมดขาวดำเข้ามาให้ห้องและตรงมาที่เจ้าของดวงตาสีโกเมนคู่สวย

"คุณหนูตื่นแล้วสินะคะได้เวลาอาบน้ำแต่งตัวแล้วนะคะ"

หญิงสาวที่สวมชุดเมดที่แม้จะมึนงงเล็กน้อยกับการที่เห็นเด็กสาวที่ตนเองรับใช้อยู่ตื่นก่อนที่ตนเองจะมาปลุกอย่างทุกวันก็ปรับตัวตั้งสติได้อย่างรวดเร็วและพูดหน้าที่ของตนเอง

"ดิฉันจะพาไปอาบน้ำแต่งตัวนะคะ"

ไม่ว่าเปล่า เมดสาวค่อยๆช้อนตัวเด็กน้อยเจ้าของดวงตาสีโกเมนขึ้นอย่างเบามือและตรงไปที่ห้องน้ำขนาดใหญ่ที่มีหญิงสาวอีกหลายคนที่สวมชุดแบบเดียวกันกับตนเองรออยู่ก่อนแล้ว

'หะ...นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน'

หลังจากชำระล้างร่างกายเสร็จสิ้นเด็กน้อยก็ตาสว่างจากอาการสลึมสลือขึ้นมาทันทีก่อนจะนึกถึงสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นไปเมื่อสักครู่

เด็กน้อยมองสำรวจไปรอบๆห้อง ภาพเบื้องหน้าที่คุ้นเคย ใบหน้าที่ไม่คุ้นชิน แต่กลับกันบรรยากาศในห้องกลับรู้สึกคิดถึงราวกับเป็นสถานที่ที่ตัวเขานั้นห่างหายไปนาน

'นี่มัน...ห้องของใครกันเนี่ย!?'

เด็กน้อยที่ตกตะลึงอยู่ก็เริ่มก้มหน้าคิดอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจเดินไปที่กระจกบานใหญ่ของโต๊ะเครื่องแป้งที่อยู่ใกล้ๆกันกับเตียงนอนหลังใหญ่ ภาพเบื้องหน้าที่ปรากฏสะท้อนผ่านกระจกใสออกมา คือภาพของเด็กสาวหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม เรือนผมสีชมพูเปล่งประกายเงางามสลวย ดวงตากลมโตสีโกเมนที่ไม่ว่าใครได้มองก็ต้องถูกความงดงามดึงดูดให้หลงไหล ปากกระจับสีชมพูอ่อนๆเล็กน่ารัก แก้มกลมอมชมพูดูนุ่มนิ่มน่าบีบ ผิวขาวนวลเนียนน่าสัมผัส เด็กน้อยมองภาพสะท้อนจากกระจกตกตะลึงไปอีกครั้ง

'นี่มัน...ใครกันน่ะ!'

"ถึงแม้ว่ารูปร่างหน้าตาจะเหมือนกันแต่ร่างนี้กลับเป็นเด็กผู้หญิงงั้นหรอ...อะไรกัน......นี่ฉัน...ฉันฝันอยู่สินะ...ฮะ..ฮะ..ฮะ...ฝันอยู่แน่ๆ"

เด็กสาวตัวน้อยตบหน้าตัวเองเรียกสติแต่มันกลับไม่เป็นผลมีเพียงความเจ็บบนใบหน้าที่แล่นเข้ามาให้เธอได้รู้สึก เด็กสาวหน้ามุ้ยพลางคิดทบทวนเรียบเรียงเรื่องราวที่มีอยู่ภายในความทรงจำของร่างนี้อยู่นานก่อนจะเริ่มหยุมหัวตนเองและโวยวายออกมาเสียงดัง ดีที่ห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียงจึงทำให้บุคคลภายนอกไม่สามารถได้ยินเสียงจากภายในห้องนี้ได้

"ไอบ้าเอ้ย!นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ย!นี่ฉันย้อนเวลากลับมาแต่ดันมาอยู่ในร่างของเด็กผู้หญิงที่ไหนไม่รู้งั้นเรอะ!โถ่เอ้ยยยยยในอนาคตอีกราวๆ10ปีข้างหน้าประเทศญี่ปุ่นจะต้องพบเจอกับสงครามครั้งใหญ่แท้ๆ แต่ฉันดันกลายเป็นผู้หญิงเนี่ยนะ!? แถมยังหน้าตาน่ารักและดูบอบบางแบบนี้อีก!!!"

เด็กสาวเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่นานก่อนจะหยุดชะงักลงและกำมือของตนไว้แน่น

"ไหนๆก็ย้อนเวลากลับมาแล้วงั้นคราวนี้...ก็แก้ไขทุกอย่างให้หมดไปเลยซะก็สิ้นเรื่อง...เพื่อคนอีกหลายคน...และ...เพื่อตัวเรา...เพื่อชีวิตที่สงบสุขในอนาคต"

................

สวัสดีทุกคนผมชื่อ ฮิโรโตะ ฮิโรชิ อายุก็ประมาณ20-21ได้แล้วละนะ หลายคนอาจจะเข้าใจแล้วตั้งแต่อ่านด้านบนแล้วก็ได้ ใช่แล้ว นั้นคืออายุในตอนที่ผมเสียชีวิตครับ เอาจริงๆผมเป็นแค่นักศึกษาธรรมดา อัตลักษณ์เองก็แค่อัตลักษณ์จดจำ เท่านั้น มันช่วยให้ผมจดจำทุกอย่างได้อย่างดีและรวดเร็วแต่ข้อเสียคือหากจดจำเรื่องร้ายเข้าก็จะไม่มีทางลืมมันด้วยเช่นกันละนะ แต่ชั่งเรื่องนั้นเถอะ ตอนนี้ผมน่ะกำลังใช้ชีวิตอยู่ในร่างของหญิงสาวคนหนึ่งละครับ ในตอนแรกที่พวกพี่สาวเมดกำลังอาบน้ำให้อยู่ก็มีภาพมีเรื่องราวมากมายปรากฏขึ้นมาให้เห็นเรื่อยๆแล้วละนะ ตอนแรกก็ไม่เข้าใจหรอกว่าภาพอะไร แต่ตอนนี้เข้าใจแลัวละครับ มันคือภาพความทรงจำของเด็กสาวที่ผมอยู่ในร่างของเธอตอนนี้นั้นเองครับ

ซึ่งหลังจากวันนั้นที่ผมมาอยู่ในร่างนี้แล้วเนี่ยตอนนี้ก็ผ่านมาราวๆ1-2สัปดาห์ได้แล้วละครับ เด็กสาวเจ้าของร่างคนนี้มีชื่อว่า มาซาโตะ ฮารุมิ เธอเป็นลูกสาวคนที่แรกและลูกคนที่2ของมหาเศรษฐีญี่ปุ่นที่ชื่อ มาซาโตะ ฮาจิเมะ ซึ่งเขาเป็นคนดังในแวดวงสังคมของชนชั้นสูงหรือก็คือคนรวยนั่นแหละครับแต่ในหมู่คนธรรมดาคงไม่ค่อยรู้จักกันสักเท่าไรละมั้ง เมื่อวันนั้นที่ผมเข้ามาอยู่ในร่างนี้วันแรกและตัดสินใจจะเปลี่ยนอนาคตเพื่อรักษาความสงบสุขของตัวผมเองไว้ หลายคนอาจจะคิดว่าผมไปถาม มาซาโตะ ฮาจิเมะ มาใช่ไหมคำตอบคือ ไม่ครับ ผมไม่กล้าไปถามอะนะดูเหมือนว่าร่างนี้กับพ่อของเธอจะไม่ค่อยสนิทกันเท่าไรมีก็แต่พวกพี่เมดที่คอยดูแลเธอมาตั้งแต่ยังแบเบาะละนะ ผมก็เลยใช้ประโยชน์จากตรงนั้นถามข้อมูลต่างๆเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันทั้งใน สังคม สิ่งแวดล้อม ครอบครัว และอื่นๆที่จำเป็นอีกหลายอย่าง ตอนที่ผมไปถามพวกพี่เมดก็ดูจะสงสัยอยู่นะแต่ก็ไม่ได้ถามกลับมาและตอบคำถามที่ผมถามออกมาเท่าที่สามารถตอบได้ซึ่งมันดีมากแต่ก็นั้นแหละ ถึงจะมีข้อมูลแล้วก็จริงแต่ผมก็ยังต้องฝึกฝนตัวเองด้วยเพื่อที่จะแข็งแกร่งให้มากกว่านี้ และในอนาคตไม่จบลงในรูปแบบเดิมอีก

"ต้องแข็งแกร่งขึ้น!"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***