บทที่2การพบเจออีกครั้ง

เวลาผ่านไปจนถึงเย็นวันศุกร์ฉันที่เริ่มฝึกใหม่ตั้งแต่พื้นฐานไม่สิต้องเรียกว่าฟื้นความทรงจำและนั่นไม่ใช่ปัญหามันง่ายมากฉันคุ้นเคยกับทุกอย่างนี่สิเรียกว่าส่งต่อ'ทุกสิ่ง'ให้ร่างอื่น เรื่องนี้ครอบครัวฉันไม่รู้เรื่องฉันตั้งใจเก็บเงียบจนเหมือนไม่มีอะไรจริงๆ นิสัยฉันเปลี่ยนไปด้วยนั่นคือนิ่งขึ้นนิดหน่อย ตัวฉันก็ผอมอย่างเห็นได้ชัด เรียนเก่งขึ้นด้วย แต่ฉันก็ยังใช้ชีวิตปกติยกเว้นกลางคืนที่จะออกไปปราบปีศาจใช่ปีศาจแต่ก็ใช่ว่าปีศาจจะชั่วร้ายไปหมดทุกตัว อเมทีน่าเองก็มีเพื่อนเป็นปีศาจชื่อซีอน ปีศาจที่เขาปราบนั้นเป็นปีศาจชั้นต่ำส่วนใหญ่จะออกล่าเพื่อเพิ่มพลังแล้วเลื่อนขั้นจากชั้นต่ำเป็นพื้นฐาน จากพื้นฐานเป็นชั้นกลางไปชั้นสูงและไต่ระดับสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ แต่ถ้าเป็นบุตรของราชารึจักรพรรดิปีศาจก็ไม่ต้องไล่ตามเหมือนคนอื่นเพียงเกิดมาก็เป็นปีศาจชั้นสูงแล้วซึ่งซีอนก็เป็นปีศาจชั้นสูงเกิดจากราชาปีศาจชั้นสูงอีกที ตอนนี้ก็เป็นเวลากลางดึกหลังกำจัดปีศาจที่รุกล้ำเข้ามาในเขตที่ต้องดูแลเสร็จแล้วฉันก็รู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่ทำให้อากาศเย็นลงมาก

"ไม่เจอกันนานเลย'อเมทีน่า โฟเนีย ไอซ์วินตั้น'ยังดีอยู่นี่นา"

"ตามหานานเลยล่ะ"

เสียงที่ได้ยินก่อนได้เห็นดังขึ้นส่งผลให้ตัวฉันหันไปมอง ซึ่งคนที่ปรากฏมีลักษณะขาวทั้งตัวนั่นคือผมสีขาวเงิน ผิวขาวราวหิมะ ในตาสีฟ้ามีเกล็ดน้ำแข็งอยู่ภายใน เสื้อผ้าหนาอบอุ่นสีฟ้าอ่อนประดับไปด้วยลวดลายของเกล็ดน้ำแข็งทั่วทั้งตัว

"ไม่เจอกันนานจริงๆนั่นล่ะนะ พี่ใหญ่ซินดี้ เดียน ไอซ์วินตั้น กับพี่รองโอฟีเรีย บีเอล ไอซ์วินตั้น ได้พบกันอีกครั้งสักทีนะคะ"ทุกคนคงสงสัยว่าทำไมนามสกุลแปลกฉันจะอธิบายให้ฟังนะคะ แม่มดจะมีนามสกุลเป็นของตัวเองถ้าหากใครก็ตามที่มีพลังของแม่มดทั้งห้ากลุ่มก็จะใช้นามสกุลนั้นๆแม้จะไม่มีสายเลือดเดียวกันก็ตาม แม่มดน้ำแข็งใช้สกุลว่าไอซ์วินตั้นส่วนอีกสี่สกุลเอาไว้ทีหลังเนอะ

พี่ใหญ่หรืออาจารย์ เธอเป็นบุคคลแรกที่มีพลังน้ำแข็ง100%แต่กำเนิดไม่ใช่พลังที่เกิดจากการประสานเวทย์เป็นที่น่าตกใจของหลาย ๆ คนเพราะหลังจากแม่มดน้ำแข็งคนสุดท้ายตายไปก็แปดร้อยปีแล้วเธอจึงเป็นคนแรกที่ได้เรียนวิชานี้พี่ใหญ่เป็นเพียงสามัญชนตัวคนเดียวลองผิดลองถูกมากับตำราวิชาที่อยู่ในห้องสมุดของปราสาทน้ำแข็งคนเดียวจนสำเร็จวิชาหลากหลายแขนงแต่ก็ยังทำไม่สำเร็จอีกมากเช่นกัน ซินดี้เธอมีพลังในการควบคุมและสื่อสารกับสัตว์ถนัดอัญเชิญสัตว์เวทน้ำแข็ง มีชื่อในหมู่คนทั่วไปเรียกกันว่า'จักรพรรดินีน้ำแข็ง'หรือแม่มดน้ำแข็งที่1

ต่อมาคือพี่รองหรือศิษย์พี่โอฟีเรียเธอเป็นชนชั้นสูงที่พลังตื่นใช้กว่าใครเพื่อนพอพลังตื่นขึ้นมาก็พบว่าเป็นน้ำแข็งเธอจึงเข้ามาเป็นไอซ์วินตั้นคนที่2เธอเชี่ยวชาญวงเวทย์เป็นอย่างมากไม่ถนัดต่อสู้อย่างพี่ใหญ่หรืออเมทีน่าแต่เธอสามารถสร้างเกราะป้องกันได้อย่างสมบูรณ์แบบเลยล่ะชื่อของเธอคือราชินีน้ำแข็งหรือแม่มดน้ำแข็งที่2

ส่วนฉันถนัดการใช้ศาสตร์ตราวุธต่าง ๆ ง่าย ๆ ฉันใช้อาวุธได้ทุกชนิดสู้เก่งที่สุดเพราะไม่กลัวว่าจะบาดเจ็บสืบเนื่องจากตัวตนก่อนเป็นแม่มดน้ำแข็งก็เป็นคนของราชวงศ์แห่งจักรวรรดิแสงมาก่อนการฟื้นตัวจึงสูงจนสามารถรักษาได้ทันทีหลังเกิดแผลชื่อทางการคือองค์หญิงน้ำแข็งหรือแม่มดน้ำแข็งที่3 แม่มดน้ำแข็งมีเขตปกครองตนเองมีชาวเมืองให้ปกป้องเราสามคนจึงตกลงกันว่าจักรวรรดิน้ำแข็งต้องกลับมาอีกครั้งจึงฟื้นฟูสภาพแวดล้อมให้เพาะปลูกได้ ส่วนชาวเมืองพวกเขาก็ยังคงอยู่มาตลอดตั้งแต่อดีตจวบจนถึงปัจจุบันพวกเขารอการกลับมาของราชวงศ์เหมันต์อีกครั้งเสมอมา...

หลังกล่าวทักทายพวกเราทั้งสามก็ย้ายสถานที่พูดคุยมาที่บ้านฉันโดยสร้างชุดโต๊ะน้ำชาด้วยน้ำแข็งขึ้นมา

"เจ้าน่ะไม่ว่าจะคนไหนก็นิสัย ท่าทางแล้วก็ทุกอย่างเหมือนกันหมดใช่โลกคู่ขนานจริงๆรึเปล่า"โอฟีเรีย

"พี่รองฉันจะถือว่านั่นคือคำชม"อเมที่น่า

"ครอบครัวเธอรู้รึยังว่ากลับมาแล้ว"ซินดี้

"ยัง อีกไม่นานก็จะกลับไปหาแล้วล่ะ"อเมทีน่า

"เจ้าก็เป็นซะแบบนี้ มีเวลาล็อคทุกอย่าง บางทีเธออาจจะมีเชื้อสายของพวกกาลเวลา"ซินดี้

"ที่พี่ใหญ่พูดก็ไม่ผิดหรอกก็ยายทวดเป็นแม่มดแห่งกาลเวลานี่นา"อเมทีน่า

"หึ ปรับตัวได้เร็วกว่าที่คิดนะอเมทีน่า"ซินดี้

"ข้าอยู่ที่นี่มีชื่อว่ามายด์มิ้นท์ ถ้าอยู่ที่โลกนู้นค่อยเรียกว่าอเมทีน่านะ ข้าไม่อยากให้พวกเขารู้"

"ได้ ก็ใช่ว่าข้าจะได้มาที่นี่บ่อยๆ ข้าและพี่ใหญ่มาที่นี่นอกจากการพบตัวเจ้าที่หายไปแล้วก็มีเรื่องจากองค์กรสภาเวทย์มนต์มาส่งต่อให้เจ้า"พี่รองส่งจดหมายหนึ่งฉบับให้ฉันทันทีที่จับได้ฉันก็เปิดอ่าน...

"บ้าหรือ ให้ข้าคอยฝึกให้เด็กที่ประสบการณ์ไม่มี?!"จะบ้าตายนอกจากมอนสเตอร์แล้วก็ภูติระดับต่ำเด็กพวกนี้ก็ทำอะไรไม่เป็นเลยฉันจะฝึกให้ได้อย่างไร"อยากให้ข้าปวดหัวหรือ!?"

"ข้าไม่รู้ว่าพวกนั้นคิดอะไรอยู่"โอฟีเรีย

"ตั้งใจหยามข้า?"อเมทีน่า

"งั้นข้าเผามันทิ้ง"ซินดี้

"ถ้าเป็นท่านไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ข้าจัดการเอง"อเมทีน่า

"ตามใจเจ้า พวกข้ากลับล่ะ"ซินดี้

"รักษาตัวด้วยน้องเล็กพวกเรา"โอฟีเรีย

ฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับไปทำเพียงโบกมือให้เล็กน้อยเท่านั้นทั้งสองคนก็เคลื่อนย้ายหรือหายตัวกลับไปเหลือเพียงลมเย็นๆ

"อืมมมต้องกลับไปนอนต่อแล้วสิ"

เช้าวันใหม่กับอากาศที่สดใสไม่ร้อนไม่หนาว วันนี้แผนการคือทำงานบ้านแท้ๆไม่คิดจะไปที่ไหนแต่เมื่อถึงเวลาจริงๆกลับไม่ใช่ แผนการต้องแปรเปลี่ยนไปเพราะบุคคลที่ไม่คาดคิดปรากฏตัวขึ้นยังดีที่ไม่มีใครอยู่บ้านนอกจากตัวเขาไม่งั้นได้ช็อคกันยาวที่อยู่ๆก็มีคนโผล่มาตรงหน้า บุคคลคนนั้นคือ ' ซีโนเอล แอสเชอร์ เดอ ธันแบล็คสปาร์ ' หรือก็คือสามีของฉัน การปรากฏตัวของเขาเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงจริงๆ ฉันไม่คิดว่าจะมา...ไม่ง่ายเลยที่องค์ชาย ไม่สิองค์รัชทายาทแห่งจักรวรรดิสายฟ้าไม่ได้มีเวลาว่างมาเดินเล่นได้ง่ายๆหรอก..มั้งนะจะว่าไป'โซล'ก็ดูว่างตลอด

"เทีย.."

"โซล...คุยที่นี่ไม่ดีมั้ง"

"อ่านั่นสินะ มาสิเทีย"ฉันไม่ตอบทำเพียงวางมือลงบนมือของอีกฝ่ายที่ยื่นมารอก่อนแล้วเท่านั้น

มวลอากาศเริ่มบิดเกลียวชวนคลื่นไส้ไม่หยอกแต่เพียงไม่นานก็กลับมาปกติเพื่อเติมคือทิวทัศน์ที่เปลี่ยนไป ที่นี่เป็นเนินเขาที่เต็มไปด้วยดอกไม้และต้นไม้ที่ให้ร่มเงาแสนเย็นสบายบวกกับกลิ่นหอมของดอกไม้ยิ่งทำให้ผ่อนคลาย แสงแดดอ่อน ๆ ชวนง่วงซึ่งถ้ามีเตียงละก็หลับสนิทเชียวล่ะติดเพียงอย่างเดียวไม่ได้มาเพื่อนอน

"ข้าเชื่อว่าเจ้าคงคิดว่าถ้ามีเตียงคงหลับสบาย"

"เป็นเจ้าที่รู้ใจข้าเสมอ"ฉันยิ้มอ่อนส่งไป ฉันและซีโนเอลเราเจอกันที่นี่เมี่ออายุพวกเราแค่6ขวบ ฉันจำวันนั้นได้ดี ย้อนกลับไปเมื่อ10ปีก่อน...

วันนั้นข้าหนีออกมาเที่ยวเล่นนอกวังแต่เมื่อเดินไปเดินมาก็วาร์ปไปถึงจักรวรรดิสายฟ้า ข้าไปถึงก็เห็นคนเจ็บจากเหตุการณ์ไฟไหม้ที่คงจะเกิดก่อนข้ามาถึงด้วยความที่เป็นคนของจักรวรรดิแสงข้าจึงรักษาคนเจ็บ 3-4 คนนั้น หลังรักษาเสร็จข้าก็เดินเล่นเพื่อสำรวจพื้นที่และหาหอเวทเพื่อกลับบ้านถึงจะเป็นอัจฉริยะแต่ก็ใช่ว่าอายุ6ขวบจะทำอย่างอื่นได้เยอะแต่เมื่อเดิน ๆ อยู่นั้นดันเจอขโมยกระเป๋าเงินเข้าให้ข้าจึงวิ่งตามไปประสบกับเด็กชายคนหนึ่งที่มีผมสีม่วงเข้มจนเกือบจะดำนัยน์ตาสีม่วงน่าหลงใหลวิ่งตามมาเช่นกันครานั้นข้าคิดเพียงว่าคงเป็นคนที่ถูกขโมยของมีค่าเช่นกันจึงช่วยกันจับ

"หยุดนะ!!!"

"อึก"

ทั้งข้าและเขาช่วยกันสู้กับโจรโดยข้าทำให้การมองเห็นของผู้ร้ายบอดชั่วขณะหนึ่งแล้วเขาก็ใช้ดาบในมือฟันโจรนั้นจนล้มลงด้วยใบหน้าที่แน่วแน่จนข้าคิดว่าเด็กนี่ดูไร้ความรู้สึก

"เจ้า...ฆ่าเขาหรือ"

"ไม่ข้าเปล่าฆ่า ข้าแค่ฟันให้สลบอย่าห่วงเลย"

"งั้นหรือ"

"เจ้าก็ถูกโจรนี่ขโมยของใช่มั้ย"

"ใช่ เขาเอากระเป๋าเงินข้าไป เจ้าเล่า"

"ข้าวิ่งตามให้ยายผู้หนึ่ง"

"อ่าา เจ้าไม่ใช่คนแย่นี่นา"

"เฮ้ นี่เจ้ามองคนแบบไหนน่ะ"

"ดูจากการกระทำ ก็เจ้าเล่นฟันแบบนั้นแม้จะช่วยคนอื่นก็ดูโหดร้ายนี่"

"เจ้า! ข้าไม่ใช่คนแบบนั้นนะ!!"

"เถียงข้าแล้วจะได้อะไรขึ้นมา เจ้าวิ่งมาเพราะคุณยายไม่ใช่ฤาเอาของไปคืนสิท่านรอแย่แล้ว"

"จริงด้วย!เจ้าก็ไปด้วยกันสิข้าอยากคุยกับเจ้าเยอะเลย"

"แต่ข้าไม่มีอะไรจะคุยกับเจ้านี่นา ข้าตามหาหอเวทอยู่"

"งั้นถ้าคุยกับข้า ข้าจะพาเจ้าไปที่หอเวทเอง"

"ไม่ล่ะข้าหาเองดีกว่า"เอ่ยจบก็เดินออกไปทันทีแล้วไม่หันกลับไปมองด้านหลังอีก

บุคคลด้านหลังทำเพียงมองเด็กสาวตัวเล็กผมสีทองสว่างใส่ที่คาดผมใบมะกอกสีทอง นัยน์ตาก็สีทอง ยังดีที่ชุดกระโปรงเนื้อดีนั่นเป็นสีฟ้าไม่อย่างนั้นคงสว่างไปทั่ว ตัวเด็กชายคิดว่าแปลกตาดีเขาไม่เคยเห็นเด็กคนนี้มาก่อนไม่ว่าจะออกมาเดินเล่นกี่ครั้งก็ไม่เคยเจอนี่เป็นครั้งแรก เธอเป็นคนที่แปลกในสายตาเขามีอย่างที่ไหนเจอกันครั้งแรกร่วมสู้ด้วยกันกลับคิดว่าเขาเป็นคนไม่ดีซะงั้น ให้ตาย จะว่าไปเธอก็ดูเชี่ยวชาญเวทมนตร์กว่าเด็กคนอื่นที่อายุใกล้เคียงกันขนาดเขายังใช้ดาบชำนาญกว่าเวทย์ซะอีกเจอกันอีกทีจะถามให้ได้ว่าเป็นใครชื่ออะไร

อเมทีน่าเดินหาหอเวทอยู่นานสองนานในที่สุดก็เจอเข้าจนได้ เธอเดินเข้าไปด้านในก็พบผู้คนมากมายเดินขวักไขว่กันไปมาจนเวียนหัว ก่อนที่จะเห็นพนักงานหน้าเคาเตอร์ต้อนรับยืนอยู่ เธอทำการวิ่งเข้าไปเพื่อสอบถามข้อมูลที่อยู่ ณ ปัจจุบันและทางกลับบ้านโดยด่วนกลัวคนทั้งวังจะวิ่งวุ่นตามหาแม้จะไม่ห่วงเรื่องนี้เท่าไหร่ก็เถอะแต่เพราะช่วงนี้มีเทศการเก็บเกี่ยวถ้าราชวงศ์คนใดคนหนึ่งหายตัวไปไม่บอกกล่าวคงเกิดศึกได้ไม่ยาก

"ขอโทษด้วยค่ะ ข้าต้องการข้อมูลสักเล็กน้อย"

"คุณหนูน้อย มาคนเดียวหรือขอรับ"

"ใช่ ข้าวาร์ปผิดน่ะอยากรู้ว่าที่นี่ที่ไหนแล้วข้าจะกลับอย่างไร"

"งั้นหรือขอรับ ที่นี่เป็นเมืองหลวงของจักรวรรดิธันแบล็คสปาร์หรือจักรวรรดิสายฟ้าขอรับ แล้วคุณหนูน้อยมาจากที่ไหนหรือขอรับ"

"ข้ามาจากจักรวรรดิแสง พอจะส่งข้ากลับไปได้รึไม่"

"จักรวรรดิแสง อืมมถ้าเช่นนั้นคุณหนูน้อยคงต้องรออีกสักสองวันขอรับ"

"เหตุใด"

"ทางเราเพิ่งเปิดใช้วาร์ปไปจักรวรรดิเมื่อ10นาทีก่อนและเมื่อเช้ามืดก็ใช้ไปแล้วเลยต้องรอเวลาหน่อยน่ะขอรับ"

"เช่นนั้นคงทำอะไรไม่ได้"

"ขออภัยขอรับ"

"เหตุจำเป็นข้าไม่โทษเจ้า ถ้าเช่นนั้นอีกสองวันข้าจะมาใหม่"

"ขอรับ"

เด็กสาวตัวเล็กที่เมื่อได้รับข้อมูลก็จ่ายค่าข้อมูลก่อนออกไป แม้เธอจะเป็นเด็กแต่ก็มีศักดิ์เป็นองค์หญิงการเงินไม่ขัดสนกระเป๋าเงินเป็นแบบมิติเชื่อมโยงคลังสมบัติ แหวนที่สวมอยู่ก็เป็นแหวนมิติเช่นกันเสื้อผ้าเครื่องแต่กายมีครบแม้จะขาดสาวใช้แต่ใช่ว่าเธอจะแต่งตัวเองไม่เป็น

อเมทีน่าเดินออกมาสักพักก็เดินเอื่อยเฉื่อยที่ตลาดหาอะไรใส่ท้องเพราะเที่ยงวันพอดี เมื่อได้ของครบแล้วก็เดินหาที่นั่งสบาย ๆ และเงียบสงบแต่ดูเหมือนจะไม่มีในแถวนี้ทำได้แค่เดินต่อไปเรื่อย ๆ จนพบกับเนินเขาเล็ก ๆ เนินหนึ่งที่ไกลจากหมู่บ้านมาเล็กน้อยสงบและเย็นสบาย เธอหยิบผ้าปูจากแหวนแล้วนั่งลงทานอาหารทันทีเนื่องจากหิวจนตาเริ่มลายเสียแล้วถึงกระนั้นก็ยังคงท่าทางสง่าสมดังผู้ดีไว้เสมอ

"เจอเจ้าอีกแล้ว"เสียงเล็กของเด็กผู้ชายดังขึ้นแต่แค่นั้นก็ดึงความสนใจออกจากอาหารตรงหน้าของเด็กสาวได้แล้ว

"เจ้า!"

"ใช่ข้าเอง ข้าก็ไม่ได้อยากเจอเด็กผู้หญิงแปลกอย่างเจ้านักหรอก"

"เสียมารยาท เป็นเจ้าที่แปลกกว่าข้า"

"ข้าขอถามชื่อเจ้าได้หรือไม่"

"ก่อนถามเจ้าต้องบอกชื่อเจ้าก่อนสิถึงจะถูก"

"ข้าลืมไป ข้าชื่อซีโนเอล เจ้าเล่า"

"ข้าชื่ออเมทีน่า"

"ข้าไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อนเพิ่งย้ายมารึ"

"เปล่า ข้าหลงมาน่ะ"

"หลง? หลงทางกับพ่อแม่หรือ"

"เปล่าข้าวาร์ปผิดน่ะ เดินเล่นอยู่ดีๆก็ดันวาร์ปมาที่นี่เข้า"

"งั้นที่เจ้าหาหอเวทก็เพราะแบบนั้น"

"ใช่ แต่ข้าต้องรออีกสองวันเกทถึงจะเปิดอีกครั้ง"

"เจ้ายังเด็กอยู่ไม่คิดถึงพ่อแม่รือถ้าอยู่ห่างถึงสองวัน"

"ข้าไม่ใช่เด็กติดพ่อแม่สักหน่อย พวกเขาไม่ได้สนใจพวกเราถึงขนาดจะใส่ใจการมีอยู่ของพวกเรามากเท่าไหร่หรอกมีเพียงแม่นม พี่เลี้ยงและสาวใช้ที่อยู่ด้วย"

"เจ้า...เหมือนข้าเลย พ่อแม่ข้าก็ไม่ค่อยสนใจข้าเท่าไหร่นักจริงๆต้องเป็นพวกข้า เราพี่น้องต้องร่ำเรียนเพื่อเตรียมพร้อมเรื่องต่าง ๆ เท่านั้น"

"เด็กอย่างพวกเราควรจะได้รับความรักแท้ ๆ "

"นั่นสินะ ถ้างั้นเจ้าจะอยู่อย่างไรล่ะ"

"เห็นอย่างนี้ข้าก็มีเงินนะ ขอเพียงมีที่พักก็พอ"

"งั้นข้าแนะนำที่พักให้เห็นอย่างนี้ข้าก็เป็นไกด์ให้เจ้าได้นะ"

"งั้นหรือฝากเจ้าด้วย ข้าอยู่นี่เพราะฉะนั้นเจ้าก็เป็นเพื่อนข้าที"

"เป็นการขอเป็นเพื่อนที่แปลกดี เจ้านี่แปลกจริงๆ"

"ฮ่า ๆ ๆ ๆ ข้าคงแปลกในสายตาเจ้าไปเสียแล้ว"

"ตกลงข้าเป็นเพื่อนเจ้า"

"เจ้าคิดถูกแล้ว"

หลังจากตกลงเป็นเพื่อนกันข้าและซีโนเอลก็นั่งทานอาหารที่ตนต่างซื้อมาจนหมดืจากนั้นก็เดินทางไปหาโรงแรมแห่งหนึ่งที่ดูหรูหราซีโนเอลกล่าวว่าที่นี่ดีที่สุดในเมืองหลวงแห่งนี้เอาจริง ๆ นะค่าที่พักนี่ไม่ธรรมดาเลยข้าเป็นคนมีตังค์จึงไม่มีปัญหาแต่ถ้าไม่มีเล่า เอาเถอะไม่ใช่เรื่องของข้า ข้าและซีโนเอลเดินตามพนักงานคนหนึ่งไปยังห้องพักที่พอมีอยู่เพราะช่วงนี้ก็มีงานที่จะจัดในเมืองหลวงทำให้ห้องพักเหลือน้อยโชคดีที่มันยังมีเหลือให้ข้าล่ะนะ

เดินมาสักพักก็ถึงห้องของข้า ห้องนี้เป็นห้องที่กว้างใหญ่พอจะให้เด็กโตห้าคนอยู่ได้สบาย เตียงก็กว้างสมเป็นขนาดคิงไซส์มีทุกอย่างครบครัน

"เช่นนั้นเจ้าได้ที่พักแล้วก็ไปเที่ยวกับข้าได้แล้วใช่หรือไม่"ซีโนเอล

"ได้ที่พักนั่นก็ดีแต่ว่านะข้าตกลงไปเที่ยวกับเจ้าเมื่อใดกัน"อเมทีน่า

"ห๊าาาาา!! ไม่จริงน่า!"

"เจ้าป่วยหรือ"

"ข้าปกติ"

"ก็ได้ ๆ อย่างไรเสียข้าก็ไม่มีอะไรทำ"

"เยี่ยม! งั้นไปกันเถอะ"

ทั้งข้าและซีโนเอลวิ่งออกจากห้องพักแล้วกระโดดลงจากหน้าต่างซึ่งนั่นคือชั้น 5!! ข้าบอกเลยว่าตกใจจนกอดคอคนข้าง ๆ ที่ดึงให้เขาต้องกระโดดมาด้วยถึงจะเคยร่ายเวทย์'เหยียบอากาศ'อยู่บ้างแต่พอเกิดในสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกระทันหันแบบนี้ก็ตั้งตัวไม่ทันหรอกนะ อีกฝ่ายที่ถูกกอดมีอาการตกใจเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็กอดข้าเอาไว้ ใช้เวลาไม่นานนักก็ถึงพื้นดิน

"เอาล่ะถึงพื้นแล้วววว"ซีโนเอล

"เจ้าบ้า!!! เจ้าคิดได้อย่างไรถึงได้กระโดดลงจากหน้าต่างห๊าาา!!!"อเมทีน่า

"ขอโทษ ๆ พอดีข้าลืมตัวน่ะฮ่าฮ่าฮ่า! งั้นข้าพาชมเมืองเป็นการไถ่โทษ"ซีโนเอล

"นั่นเจ้าต้องทำอะไรแล้วต่างหากล่ะ!!"

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!เข้าใจแล้ว ๆ ไปกันเถอะ"

ว่าจบก็วิ่งจับมือข้าไปเข้าร้านร่วงต่าง ๆ จนมือถือไม่หมดสุดท้ายก็ยัดเข้าแหวนไว้รอเอาไปเป็นของฝากให้เหล่าพี่น้องของข้าก็แล้วกันบางทีอาจโชคดีได้เจอซีอนก็ได้...

เวลาสองวันช่างผ่านไปเร็วยิ่งนัก วันนี้น่ะเป็นวันที่ข้าต้องกลับบ้านแล้วกลับไปคงโดนบ่นจนหูชาแน่นอนเลยหนีไปหลบภัยที่เรือนกระจกดีไหมนะระหว่างคิดก็ดันมีเสียงเรียกขึ้นซะได้

"เทียไว้ว่าง ๆ ข้าจะไปเล่นกับเจ้าที่จักรวรรดิแห่งแสงนะ"ซีโนเอล

"เจ้ากับข้าเพิ่งรู้จักกันไม่นานเจ้าก็เรียกข้าว่า'เทีย'แล้วเหรอเจ้าบ้า!"อเมทีน่า

"เหหห~ก็ข้ากับเจ้าเป็นเพื่อนนี่"ซีโนเอล

"เอาจริงดิ่ ซีโนเอลเจ้าชักจะเฟรนลี่เกินไปแล้ว"อเมทีน่า

"เจ้าก็เรียกข้าว่า'โซล'นะ"ซีโนเอล

"ห ห๊ะ? ...ได้เจอครั้งหน้าข้าจะเรียก ข้าไปก่อนนะบ๊ายบาย"อเมทีน่า

"บ๊ายบาย"ซีโนเอล

หลังจากวันนั้นที่พวกเราแยกกันเราก็ได้พบกันอีกครั้งในฐานะองค์ชายสามแห่งจักรวรรดิสายฟ้าและองค์หญิงสองแห่งจักรวรรดิแสง วันนั้นน่ะทั้งข้าและโซลตกใจมากจริง ๆ ที่ต่างฝ่ายต่างปกปิดตัวตนของกันและกัน วันนั้นก็เป็นวันที่พวกเรารู้จักกันอย่างเป็นทางการ....

กลับมาที่ปัจจุบัน เมื่อเห็นว่าคนรักตนยิ้มให้ก็เสกผ้าปูออกมาเพื่อให้นั่งได้พร้อมกับขนมและชาที่คนรักตนชอบออกมาให้ด้วย

"มากี่ครั้งก็คิดถึงตอนที่ข้าและเจ้าเจอกันครั้งแรกทุกครั้ง"

"นั่นสินะ"

"เจ้าหาว่าข้าเป็นเด็กที่แปลกเสมอ"

"ก็เจ้าแปลกจริงๆนี่นา

"ฮ่าๆๆข้าว่าข้าก็เป็นเช่นนี้อยู่แล้ว พอเจอเจ้าบอกว่าแปลกทำข้านอนแทบไม่หลับแน่ะ"

"ข้าผิดเองๆ เจ้าเถอะกลับมาแล้วทำไมไม่มาหาข้า.."สีหน้าที่ยิ้มแย้มแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าหมอง ไม่แปลกที่จะมีสีหน้าเช่นนั้น ไม่มีใครชอบที่เห็นคนรักจากไปต่อหน้าต่อตาได้หรอกแล้วการจากไปนั้นก็เพราะปกป้องตัวเองเป็นใครก็เสียใจแทนที่จะต้องปกป้องแต่กลับถูกปกป้องซะเองแบบเป็นผู้ชายปะสาอะไร ถ้าเก่งกว่านี้อีกสักนิด..

"... ขอโทษ ข้าไม่ได้คิดจะไปแบบนั้นแต่เพราะข้าต้องกลับมาแน่นอนจึงไม่ได้สนใจสิ่งใดแม้แต่เจ้า...แต่ว่าข้าคิดว่าถ้ามันเข้าที่กว่านี้จะไปพบเจ้า"

...หมับ!...

"งั้นหรือ ข้าขอโทษที่ปกป้องเจ้าไม่ได้ ขอโทษที่ทำให้เจ้าเดือดร้อนไปด้วยแต่ครั้งหน้าข้าจะปกป้องเจ้าเอง"แรงกอดที่แสดงอารมณ์มากมายออกมานั้นทำเอาใจอเมทีน่าอ่อนยวบทันทีคนที่ควรขอโทษต้องเป็นเธอไม่ใช่ซีโนเอลสักหน่อย เพราะคนที่ตัดสินใจตายในวันนั้นคือเธอเองไม่เกี่ยวกับใครแม้นั้นจะช่วยให้ใครหลายคนรอด แม่มดน้ำแข็งส่วนใหญ่ตายเพราะการผนึกแบบพลีชีพการผนึกแบบนี้จะอยู่ชั่วนิรันดร์ไม่คลายเนื่องจากแลกด้วยเลือดเนื้อของแม่มดน้ำแข็ง เหตุนี้เองที่ทำให้แม่มดน้ำแข็งหายไปช่วงหนึ่ง แต่สำหรับเธอที่เป็นคนของราชวงศ์แห่งแสงมีความสามารถลับที่รู้กันแค่ในครอบครัวที่แม้แต่คนใกล้ชิดยังไม่รู้นั่นคือการส่งต่อ การส่งต่อคือการที่ก่อนตายได้ทำการผนึกความทรงจำและพลังไว้แล้วกำหนดเป้าหมายการส่งมอบให้ตนเองในอีกโลกหนึ่งเวทมนตร์นี้จะมีผลก็ต่อเมื่อตายไปแล้วเวทย์นี้เองที่ทำให้ฉันได้รู้จักเรื่องต่างๆมากมายนี้

"ไม่หายไปไหนอีกแล้วล่ะ ครั้งนี้จะอยู่กับเจ้าจนเบื่อเลยโซล"

"เจ้าไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ทีน่า"ซีโนเอลผละกอดออกแล้วก้มหน้ามองอเมทีน่าอย่างหลงไหลระคนดีใจ

"แน่สิ ไม่คิดจะหายไปอีกแล้วก็ข้าเสียใจนี่นาที่ไม่เจอเจ้า"

"เจ้าทำข้าเขินอยู่เรื่อย"

"โซลเจ้าเป็นสาวน้อยหรืออย่างไร"

"เป็นหนุ่มน้อยของเจ้าต่างหาก"

"ไม่คุยกับเจ้าแล้ว ข้าต้องกลับแล้วล่ะอย่างที่รู้ตัวตนของข้าในครั้งนี้ไม่ได้อยู่ที่โลกเวทย์มนต์เหมือนครั้งก่อนมันอาจจะอยากที่จะเจอเจ้าบ่อยๆ"

"ข้ารู้แต่ข้าจะไปพบเจ้าให้ได้มากที่สุด เจ้าก็มาพบข้าด้วยเล่า"

"ข้าสัญญาเลย"

"ข้าก็ด้วย"

"รักษาตัวด้วยนะโซล"

"เทียเจ้าด้วย"