ตอนที่ 3 ร้านค้าในโลกของนักผจญภัย

เมื่อพวกแก๊งเด็กรุมจากไป เดวก็หันมาพูดคุยกับไซโอและไซรัสต่อ

"พวกนายจะทำอะไรกันต่อเหรอ"

ไซโอและไซรัสก้มมองตัวเองและมองกันและกัน จากนั้นพวกเขาก็หันมามองเดวพร้อมกัน

เดวงงไม่รู้ว่าพวกเขาต้องการอะไร

ไซโอเป็นคนที่เปิดปากขึ้นพูด

"นายช่วยไปซื้อครีมขมิ้นที่หน้าปากซอยตรงนั้นหน่อยได้ไหม ครีมขมิ้นสำหรับบำรุงผิวน่ะ"

ไซโอพูดด้วยท่าทางเกรงใจและชี้ไปทางปากซอยที่ว่า

เดวมีท่าทางงุนงง และคิดในใจ

'2คนนี้ ก้มมองสภาพฟกช้ำของตัวเองแล้วก็ขอให้ฉันซื้อครีมบำรุงผิวขมิ้นมาให้ นี่พวกเขาคงไม่ได้เอาครีมบำรุงผิวมารักษารอยฟกช้ำหรอกนะ'

ไซโอเห็นใบหน้าสงสัยของเดว เขาจึงอธิบายต่อ

"คือพวกเราจะเอามาทาปกปิดรอยฟกช้ำพวกนี้น่ะ"

ไซรัสพูดเสริม

"ถ้ามีคนเห็นพวกเรามีรอยฟกช้ำ พวกเขาจะไปบอกคุณเบลเมลน่ะ"

'เป็นอันว่ากลัวโดนตี หายากนะเนี่ยที่ไซรัสกลัวการถูกทำร้ายทางร่างกาย'

เดวอดไม่ได้ที่จะพึมพำในใจ เขารู้ว่าคุณเบลเมลคือใคร

คุณเบลเมลก็คือผู้หญิงที่เลี้ยงดูไซโอและไซรัสแทนพ่อกับแม่ของพวกเขา เธอเลี้ยงดูไซโอตอนเธออายุ 12ปี และเลี้ยงดูไซรัสตอนเธออายุ 13ปี เธอเลี้ยงดูทั้งสองคนตั้งแต่พวกเขาอายุไม่ถึง 1ขวบ และตอนนี้ทั้งสองก็อายุ 12 13ปีแล้ว คุณเบลเมลถือได้ว่าเหมือนกับเป็นแม่ของพวกเขาอีกคนหนึ่งเลย

เดวพยักหน้าจากนั้นก็รับเงินมาจากไซโอและเดินไปซื้อครีมบำรุงผิวขมิ้นที่หน้าปากซอยที่ว่านั้นทันที

เมื่อเดินมาถึงหน้าปากซอยเดวก็เห็นร้านค้าที่มีขนาดกว้างเท่าสนามฟุตบอล ร้านค้าสร้างมาจากอิฐและปูน กำแพงด้านหน้าเป็นกระจกใสทำให้คนที่สัญจรไปมาได้เห็นเข้าไปภายในร้าน ภายในร้านตกแต่งด้วยโทนสีน้ำตาลเหลืองทองดูหรูหราเป็นอย่างมาก ประตูร้านก็เป็นแก้วใสอยู่ตรงกลางหน้าร้าน ด้านบนของประตูร้านมีป้ายขนาดใหญ่เขียนเอาไว้ว่า [ร้านค้าจีเทล สาขาหมู่บ้านเมเบิ้ล]

เมื่อเดวเห็นร้านค้าเขาก็ต้องประหลาดใจเป็นอย่างมาก

'ร้านค้าจีเทลเหรอ มีอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ แบบนี้ด้วย'

เขาอุทานในใจ เขารู้ว่าร้านค้าจีเทลมีสาขามากมาย แต่เขาก็ไม่คิดว่าแม้แต่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ก็ยังมีด้วย

เขาจำได้ว่าในอนิเมะร้านค้าจีเทลนั้นมีสินค้าจำนวนมากเหมือนกับห้างในโลกเก่าของเขาเลย แต่ว่าสินค้าไฮเทคที่ไม่มีในโลกเก่านั้นที่นี่มีขายอยู่จำนวนมาก ไม่ว่าจะเป็นโทรศัพท์ 3มิติ โทรศัพท์จักรกล สเก็ตบอร์ดบินได้ มอเตอร์ไซค์ลอยฟ้า และสินค้าไฮเทคอีกมากมายหลากหลาย

มนุษย์ในโลกแห่งนี้มีเทคโนโลยีระดับสูง ในบรรดาเมืองใหญ่ๆ มักจะเต็มไปด้วยผู้คนที่ใช้ผลิตภัณฑ์เทคโนโลยีระดับสูงในชีวิตประจำวัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เทมเปอร์ เมืองหลวงของอาณาจักรมนุษย์เลย เมืองแห่งนั้นถูกขนานนามว่า มหานครแห่งจักรกล

เดวที่นึกถึงเรื่องราวในอนิเมะเรื่อง ราชันย์นักผจญภัย ก็มีท่าทีตื่นเต้น เขารีบวิ่งเข้าไปในร้านค้าจีเทล เมื่อเขาวิ่งมาถึงประตูแก้วก็เปิดอัตโนมัติให้เขาเข้าไป

เดวเข้ามาในร้าน สิ่งแรกที่เขาสัมผัสได้เลยนอกจากความหรูหราของร้านก็คือแอร์ที่เย็นฉ่ำ เมื่อมองไปด้านขวาก็เป็นโซนเทคโนโลยี มองไปด้านซ้ายก็เป็นโซนของใช้สอย ชะเง้อมองไปด้านหลังก็เป็นโซนของกิน

เขาไม่ได้เลือกที่จะเดินไปฝั่งโซนของใช้สอยเพื่อที่จะซื้อครีมขมิ้นชันแต่อย่างใด เขาเดินเลี้ยวไปทางขวาเพื่อมุ่งตรงเข้าสู่โซนเทคโนโลยี

เดวมองดูสินค้าในโซนของเทคโนโลยีอย่างตื่นเต้น

'ว้าว!! นี่มันแว่นตาอัจฉริยะนี่นา มันสามารถกันแสงแดดได้ สามารถใช้ส่องมองทางไกลเหมือนกล้องส่องทางไกลก็ได้ และยังสามารถปรับเปลี่ยนเลนส์ให้เหมาะกับคนที่สายตาสั้นหรือสายตายาวได้ตามความต้องการอีกด้วย ราคาของมันอยู่ที่ 5,000เซ'

'ว้าว!! นี่มันโทรศัพท์อัจฉริยะนี่นา มันมีโปรแกรมสมองกลอัจฉริยะเหมือนกับจาร์วิสในไอรอนแมนเลย สเปคของเครื่องดีเทียบเท่ากับคอมพิวเตอร์ตัวท็อปในโลกเก่าของฉัน และขอแค่มีอินเตอร์เน็ตหรือบลูทูธ มันยังสามารถเชื่อมต่อกับอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์อัจฉริยะชนิดอื่นได้อีกด้วย ราคาของมันอยู่ที่เครื่องละ 50,000เซ'

'ส่วนเจ้านี่คือ รองเท้าสปริ้นท์นี่!! คนที่ได้ใส่เจ้านี่จะสามารถวิ่งและกระโดดได้อย่างรวดเร็วและไกลกว่าเดิมมากขึ้นได้สูงสุดถึง 3เท่าเลยทีเดียว ราคาของมันอยู่ที่คู่ละ 2,000เซ'

'หูย~!! นี่คือสเก็ตบอร์ดบินได้นี่นา ความเร็วสูงสุดของมันก็คือ 150กิโลเมตรต่อชั่วโมง เป็นสเก็ตบอร์ดพลังงานไฟฟ้า ราคาของมันก็คือ 8,000เซ ถึง 10,000เซ อยากได้อันนี้มากๆ อะ ถ้าได้สักอันมาขี่ละก็ คงจะเท่ไม่น้อยเลย ในอนาคตฉันจะต้องมีไว้สักอันให้ได้

แต่ถ้าจะซื้อตอนนี้ก็คงไม่ได้ ถึงตอนนี้ฉันจะมีเงินอยู่ 10,000เซก็ตาม แต่ฉันก็ต้องเก็บเงินไว้ใช้จ่ายสำหรับ 1ปีด้วย จะเอามาซื้อเจ้านี่ไม่ได้เด็ดขาด'

เดวส่ายหน้าในใจและมองดูสินค้าชิ้นอื่นต่อไป เสียงอุทานในใจก็ดังอยู่ต่อเนื่องเรื่อยๆ และแล้วก็มาถึงสินค้าชิ้นสุดท้ายในโซนของเทคโนโลยี

'โห~!! ที่นี่ขายหุ่นยนต์แม่บ้านด้วยเหรอเนี่ย'

เดวจ้องมองมาที่หุ่นยนต์แม่บ้านอย่างประหลาดใจ

ร่างกายของเธอเป็นเหล็กสีเงินเงางาม ดวงตาทั้งสองข้างมีเพียงสีเดียวนั่นก็คือสีส้ม ใบหน้าเหมือนกับเด็กสาววัย 20ปี สวมชุดเมดสีขาวดำ

เดวมองไปที่ราคาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

'200,000เซเหรอ ช่วงแรกๆ นี้คงหมดสิทธิ์ซื้อ คงต้องรอให้เราเก่งๆ ก่อนแล้วจึงจะหาเงินได้เยอะๆ เมื่อถึงตอนนั้นเราคงมีเงินมากพอที่จะซื้อของในโซนเทคโนโลยีพวกนี้อย่างไม่สะทกสะท้าน'

เดวพึมพำในใจ จากนั้นก็เดินออกจากโซนเทคโนโลยีไป

ในใจของเดวตอนนี้สินค้าในส่วนเทคโนโลยีหลายชิ้นเป็นสิ่งที่เขาต้องการซื้อ ถึงแม้สินค้า ในร้านหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้จะไม่ใช่สุดยอดเทคโนโลยีระดับตัวท็อปของโลกใบนี้ก็ตาม

แต่เท่านี้ก็มากพอที่จะตอบสนองต่อความชื่นชอบต่อเทคโนโลยีของคนที่มาจากโลกที่มีเทคโนโลยีต่ำกว่าอย่างเดวได้

เดวเดินผ่านโซนอาหารและเห็นพืชผักผลไม้ต่างๆ ที่ไม่มีอยู่ในโลกเก่าของเขาหลายชนิดเลย

ไม่ว่าจะเป็น ต้นหูลิง ที่ทั้งต้นเป็นสีน้ำตาลยกเว้นรากที่เป็นสีดำ ทั้งราก ลำต้น และกิ่งของมันก็เหมือนกับต้นคะน้าเลย แต่ที่ใบของมันหยึกหยักดูคล้ายกับหูลิงขนาดเล็ก

หรือจะเป็น ผลไม้เขาควาย ที่รูปร่างของมันสีดำโค้งเรียวคล้ายกับขนมปังครัวซอง

ไม่ว่าจะเป็นผักหรือผลไม้อะไร เดวก็อยากที่จะลองทานมันไปหมด เพียงแต่ว่าเงินในกระเป๋ามันไม่เอื้ออำนวยเท่านั้นเอง

เดวเดินออกจากโซนอาหารอย่างรวดเร็วและเข้าสู่โซนของใช้สอย

ตั้งแต่เดวเดินออกจากโซนเทคโนโลยีแล้ว เขาไม่ได้แวะหยุดดูสินค้าชิ้นอื่นเลย เขาทำเพียงแค่เดินผ่านและหันมองสินค้ารอบๆ ตัวเท่านั้น

ไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่สนใจสินค้าในโซนอื่นเลย แต่เป็นเพราะเขาใช้เวลาไปกับการดูสินค้าในโซนเทคโนโลยีพอสมควรแล้ว เดี๋ยวเขาจะทำให้สองพี่น้องไซโอและไซรัสรอนาน

เดวรีบเดินมุ่งหน้าไปหยิบครีมบำรุงผิวขมิ้นชันที่โซนของใช้สอย จากนั้นก็จ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ และรีบเดินออกจากร้านไป

ครู่เดียวเขาก็เดินมาที่สวนสาธารณะและเห็นว่าไซโอและไซรัสที่กำลังรออยู่ในท่าทางเบื่อหน่ายแล้ว

เดวจึงยื่นกระปุกครีมบำรุงผิวขมิ้นชัน ใบเสร็จ และเงินทอนให้กับไซโอไป

ไซโอพูดขอบคุณและรับไป

เมื่อได้ครีมบำรุงผิวขมิ้นมาแล้ว ทั้งสองพี่น้องก็เปิดกระปุกและรีบทามันอย่างรวดเร็ว

2 นาทีต่อมา

ตอนนี้ทั้งสองพี่น้องก็เหลืองอ๋อยกันทั้งตัวแล้ว พวกเขาดูคล้ายกับเด็กที่มาจากชนเผ่าอะไรสักอย่างที่ทาตัวเหลืองๆ

เมื่อเห็นทั้งสองพี่น้องเดวอดไม่ได้ที่จะถาม

"ทำไมต้องเป็นครีมขมิ้นล่ะ ทำไมพวกนายถึงไม่ใช้รองพื้น"

ไซรัสถามด้วยสีหน้างุนงง

"รองพื้นคืออะไรเหรอ"

ไซโอที่อยู่มัธยมต้นแล้วก็พอรู้เรื่องเครื่องสำอางสำหรับแต่งหน้าอยู่บ้างจึงเอ่ยปากตอบ

"นั่นก็เพราะคุณเบลเมลชอบทาครีมบำรุงผิวขมิ้นให้พวกเราบ่อยๆ น่ะ"

ไซรัสที่สงสัยว่ารองพื้นคืออะไร ก็ไม่ได้สนใจเกี่ยวกับมันอีก เขาพูดเสริมไซโอ

"คุณเบลเมลน่ะชอบบอกกับพวกเราในตอนที่กำลังทาครีมบำรุงผิวขมิ้นให้พวกเราบ่อยๆ ว่า ถึงจะเป็นเด็กผู้ชายก็ควรทาครีมบำรุงผิวดูแลผิวพรรณของตัวเองด้วยนะ จะได้ดูหล่อเท่ผิวพรรณดี"

เดวพยักหน้า

โดยไม่รอให้เดวถามอะไรต่อ ไซโอก็พูดขึ้น

"พวกเราจะไปเก็บสมุนไพรฮิลที่อยู่แถวภูเขาท้ายหมู่บ้านกินเพื่อรักษารอยฟกช้ำพวกนี้น่ะ ตอนนี้เพิ่งจะ 8 โมงเช้ากว่า ยังเหลืออีก 3 ชั่วโมงก่อนที่จะกลับไปกินอาหารเที่ยงที่บ้าน และรอยฟกช้ำพวกนี้คงจะหายหมดไปก่อนแล้ว นายจะไปกับพวกเราไหม

เดวมีความสนใจในสิ่งต่างๆ ของโลกใบนี้อยู่แล้วและเขาก็ยังอยากที่จะเป็นเพื่อนกับไซโอและไซรัสด้วย เขาจึงพยักหน้าอย่างไม่ลังเล

เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสมุนไพรถึงได้ออกฤทธิ์รักษารอยฟกช้ำให้หายไวภายใน 3 ชั่วโมง เพราะเขารู้ดีจากอนิเมะอยู่แล้ว

สมุนไพรในโลกแห่งนี้บางชนิดในโลกเก่านั้นไม่มี อย่างเช่นสมุนไพรฮิลที่ไซโอและไซรัสกำลังจะไปเก็บมากินเป็นต้น

สมุนไพรพวกนี้นั้นจะออกฤทธิ์ค่อนข้างรวดเร็วมาก เร็วพอจนคนในโลกเก่าของเดวเรียกพวกมันว่ายาวิเศษได้เลย

จากนั้น 3 หนุ่มน้อยก็เดินไปยังท้ายหมู่บ้าน เพื่อที่จะเข้าไปในป่า

เกือบตลอดทางที่พวกเขาเดินไปมักจะมีผู้คนหันมามอง บางคนมองด้วยความสงสัย บางคนก็มองด้วยความประหลาดใจ

ไซโอเดินโดยไม่สนใจสายตาใคร เขาทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรปิดปกติ

ไซรัสเดินไปสายตาก็จ้องมองกลับไปยังผู้คนที่กำลังจ้องมองมายังพวกเขา

จู่ๆ ไซรัสก็เหมือนจะนึกอะไรสนุกๆ ขึ้นมาได้ เขาเผยลอยยิ้มและมีท่าทางตื่นเต้น จากนั้นก็ยกมือทั้ง 2 ข้างขึ้นกำอ้าปากตะโกนลั่น

"มนุษย์ทองคำจ้า มนุษย์ทองคำ เร่เข้ามาดูเลยจ้าเร่เข้ามาดูเลยจ้า"

ตะโกนพูดไปมือทั้ง 2 ข้างที่ยกขึ้นก็สลับกันพุ่งลงมาทุบอกตัวเองไป

ไซโอที่อยู่ข้างๆ ทนไม่ไหวยกมือกระโดดตบเข้าไปที่ท้ายทอยของไซรัสเต็มเปา

เปรี๊ยก!!

ไซรัสถึงกับเอามือทั้ง 2 ข้างกุมท้ายทอยด้วยความเจ็บปวด ปากก็บนถึงการกระทำของพี่ชายตน

"โอ๊ย~ ไซโอฉันเกิบกัดลิ้นตัวเองแหนะ"

เมื่อเห็นว่ายังไม่สำนึกผิดอีกอารมณ์ไซโอก็พุ่งปรี๊ด เขาตะโกนหน้ายักษ์ใส่ไซรัสเสียงดัง

"หนอย~ แล้วนายจะไปตะโกนป่าวประกาศหาพระแสงวิมานอะไรนะห๊าาาาา!!"

เดวผู้หน้าบาง ณ ขณะนี้ เขาเดินด้วยท่าทีที่ทั้งอายและประหม่าเป็นอย่างมาก เขาอยากที่จะมุดแผ่นดินหนีแล้วไปโผล่ยังสถานที่เป้าหมายโดยตรงทีเดียวให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจด้วยความอายอย่างต่อเนื่องและพึมพำในใจ

'ซนจริงๆ'

แต่ถึงอย่างนั้นเดวก็ยังคงอดทนต่อความคิดที่อยากจะวิ่งหนีออกไปให้พ้นแล้วเดินตามไซโอและไซรัสต่อไป

หลังจากสั่งสอนน้องชายจอมซนของตัวเองแล้วไซโอก็จับไซรัสหันมาขอโทษเดว

"ขอโทษคร๊าบ~"

เดวเห็นสีหน้าตอนไซรัสขอโทษเขาก็รู้ได้ในทันทีว่าไอเจ้าหมอนี่ไม่ได้สำนึกผิดแม้แต่นิดเดียวเลย

เดวพยักหน้ารับอย่างสุภาพ เขาไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะเขารู้นิสัยของไซรัสจากในอนิเมะดีอยู่แล้ว ถึงไซรัสจะซนไปหน่อยแต่ก็เชื่อใจได้เป็นเพื่อนแท้ที่ดีมากๆ คนหนึ่งเลย

และแล้วไม่นานหนุ่มน้อยทั้ง 3 ก็เดินมาถึงชายป่าท้ายหมู่บ้าน

พวกเขาเดินมุ่งตรงเข้าไปในป่า แต่ทางที่พวกเขาเดินไปไม่ใช่ทางที่มุ่งหน้าไปยังจุดที่เดวตื่นขึ้นมา แต่เป็นทางที่เยื้องไปทางด้านซ้าย มุ่งหน้าไปยังภูเขาท้ายหมู่บ้าน

ด้วยการนำทางของไซโอและไซรัส ไม่นานพวกเขาก็เดินมาถึงสถานที่เป้าหมาย

สถานที่แห่งนี้เป็นป่าบนเนินดินสูง 

เนินดินพวกนี้คล้ายกับภูเขาขนาดเล็ก มันห่างจากภูเขาประมาณ 1กิโลเมตร และบริเวณโดยรอบเนินดินแห่งนี้ก็มีเนินดินสูงแบบเดียวกันอีกจำนวนมากมายหลายเนินเลย

ด้านหน้าของหนุ่มน้อยทั้ง 3คน เป็นป่าที่มีต้นไม้ขนาดใหญ่ขึ้นอยู่ห่างๆ กัน

ระหว่างต้นไม้ใหญ่ก็มีต้นไม้เล็กๆ บ้างประปราย และท่ามกลางต้นไม้ใหญ่ต้นไม้เล็กเหล่านั้นก็มีอยู่พื้นที่หนึ่งที่มีพืชขนาดเล็กที่สูงเท่ากับหัวเข่าของพวกเด็กๆ อยู่หลายต้น

เดวที่เห็นก็ดวงตาเป็นประกาย

พืชต้นเล็กๆ พวกนี้ก็คือ สมุนไพรฮิลนั่นเอง

ลักษณะของลำต้นและกิ่งก้านของมันเป็นสีเขียวคล้ายกับต้นโหระพา ใบของมันก็มีสีเขียวและมีลักษณะที่เรียวยาวดูคล้ายๆ กับรูปหัวใจเล็กน้อย

ไซโอและไซรัสแยกย้ายกันไปเก็บสมุนไพร พวกเขาไม่ได้เก็บทุกต้นที่เห็น พวกเขาจะเลือกต้นที่ยังไม่ได้โตเต็มที่

เหตุผลนั่นก็เพราะสมุนไพรต้นที่ตัวเต็มที่แล้วจะค่อนข้างแข็งและรสชาติก็สู้ต้นเล็กไม่ได้

เดวก็มีความสนใจในเรื่องของรสชาติของพวกมันไม่น้อย เขาก็เลยไปหาสมุนไพรต้นอ่อนกินเหมือนกัน

ไม่นานเดวก็เจอ

เขาเด็ดยอดขึ้นมากิน

ขนาดที่เขากินเขารู้สึกเย็นสดชื่นเป็นอย่างมาก มันไม่ได้เย็นเหมือนกับน้ำแข็ง มันเหมือนกับว่าในปากของเขามีลมเย็นๆ จากธรรมชาติพัดโชยอยู่ จากนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงความหวานเล็กน้อยด้วย

เมื่อเขากลืนสมุนไพรฮิลลงท้อง ความเย็นสบายและความสดชื่นของสายลมจากธรรมชาติก็ได้พัดลงไปในหลอดอาหารและลงสู่กระเพาะอาหารของเขา

ตอนนี้เดวรู้สึกเย็นสบายเป็นอย่างมาก

จากนั้นเดวก็มองไปที่สมุนไพรฮิลต้นที่ดูแก่ๆ ด้วยความสนใจ เขาได้รู้เกี่ยวกับรสชาติของมันจากในอนิเมะแล้ว แต่เขาก็อยากลองกินมันเพราะเขาอยากที่จะได้รับรู้ถึงรสชาติด้วยลิ้นของตัวเอง

และแล้วเขาก็เด็ดยอดของต้นแก่ๆ ต้นหนึ่งขึ้นมาและเอาใส่ปากกิน

สัมผัสรสชาติของมันก็เหมือนกับต้นอ่อน เพียงแต่ว่ามันมีรสชาติขวาดๆ อยู่ด้วย และมันก็ค่อนข้างที่จะมีความเหมียวเลยทำให้เคี้ยวยากกว่าต้นอ่อนนิดนึง

เดวรู้สึกติดใจกับรสชาติของต้นสมุนไพรฮิลเป็นอย่างมาก และแน่นอนว่าเขานั้นชอบต้นอ่อนมากที่สุด

เดวผู้ชื่นชอบสมุนไพรฮิลก็ก้มหาสมุนไพรฮิลต้นอ่อนอย่างขมักเขม้น 

เดวก้มหาได้ไม่นาน จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นแลัประหลาดใจของไซรัส

"ไซโอ เดว มาดูสมุนไพรฮิลต้นนี้สิมันไม่เหมือนกับต้นอื่นเลย มันเป็นสีทองสวยมาก!!"

เดวและไซโอก็รีบวิ่งไปดู

เดวที่อยู่ห่างไม่ไกลก็ได้วิ่งมาถึงก่อน ส่วนไซโอที่เดินหาสมุนไพรฮิลออกไปไกลแล้วก็ได้รีบวิ่งกลับมา

เดวที่วิ่งมาถึงก่อนก็ได้เห็นสมุนไพรฮิลต้นสีเหลืองทองและที่ลำต้นกิ่งก้านใบของมันก็มีลวดลายแปลกๆ อยู่

เมื่อเดวเห็นสมุนไพรสีทองแปลกๆ ต้นนี้ ใบหน้าเขาก็เปลี่ยนไปเป็นตกตะลึงและเคร่งเครียดในทันใด

ไซรัสที่นั่งอยู่หน้าต้นสมุนไพรฮิลสีทองต้นนั้น ก็เด็ดยอดมา 1 ยอดและหันมาถามเดวพร้อมกับยื่นยอดสมุนไพรสีทองที่เขาพึ่งเด็ดมาให้เดว

"เดวนายจะกินด้วยไหม"

เดวที่เห็นว่าไซรัสกำลังหันมาเขาก็รีบเปลี่ยนสีหน้าไปเป็นปกติในทันที 

เมื่อเขาได้ยินคำถามของไซรัสเขาก็รีบตอบอย่างรวดเร็ว

"โอ้ ไม่เป็นไรนายกินเถอะ"

สาเหตุที่เดวตกตะลึงและเคร่งเครียดเมื่อเห็นสมุนไพรสีทองต้นนี้นั้น นั่นไม่ใช่เพราะสมุนไพรสีทองต้นนี้มีพิษหรือมีอะไรไม่ดีแต่อย่างใด

กลับกันมันเป็นเรื่องที่ดีมากๆ เลยอีกด้วย

แต่สาเหตุที่เขาตกทะลึงและเคร่งเครียดนั่นก็คือ เหตุการณ์เลวร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ต่างหากล่ะ

เหตุการณ์ที่พวกเขาจะต้องถูกพวกแก๊งมาเฟีย และพวกโจรป่าไล่ล่า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***